Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (1)

Düzce'deki hânelerinin bahçesindeki havuzun etrafında misafirleriyle sohbet esnasındayken, uzaktan salâ sesi duyulmaya başlar. Bir an sükût olur. Bu arada sevenlerden birisi: "Bir kişi daha rahmete kavuştu." der.

Tebessüm ederler ve akabinde şöyle buyururlar: "Rahmete kavuşanlara ne mutlu efendim!"

Ve sohbet bu mevzu üzerine devam eder.

Rahmete kavuşmak için sıfat-ı insaniye ile gitmenin gerektiğini, sıfat-ı hayvaniyeyi öldürebilirsek yaşayacağımızı, öldürmedikçe hayat bulamayacağımızı, nefsi öldürme basamağından sonra hayat-ı ebediyenin başladığını, yoksa felâket-i ebediye olacağını beyan buyururlar.

Mevzu devam ederken çok eskiden beri talebesi olan rahmetli Bursalı Hacı Hüseyin Tunçak kardeşimiz gelirler. Misafirlerin yanına oturarak sohbete iştirak ederler ve Zât-ı âlileri kendisine bir rüyâsının olup olmadığını sorarlar. Ve rüyâsını şöyle anlatır:

Zât-ı âlileri; "Biz de bu mevzu üzerinde konuşuyorduk." buyurduktan sonra şöyle devam ettiler:

Bu beyanı duyan misafirler ve Hüseyin Tunçak kardeşimiz sevinirler. Zât-ı âlileri sohbete şöyle devam ederler:

Bu konuyu Zât-ı âlileri şöyle açmaktadırlar:

"Hayat ikidir: Ulvî hayat, süflî hayat.

Ulvî hayatı yaşayanlar öyle kimselerdir ki, gözleri yaşlıdır, boyunları büküktür, karınları açtır. Fakat gönül cennetinde yaşarlar. Yaşadıkları hayatı hiç kimse bilmez ve bu ulvî hayatı hiçbir hayata değişmezler. Dışarıdan gören onlara acır, onlar da dışarıdakilere acır.

Âyet-i kerime'de şöyle buyurulur:

"Peygamber'e indirileni dinledikleri zaman; Hakk'ı tanıdıklarından ötürü gözlerinin yaşla dolup taştığını görürsün.

Derler ki: Rabb'imiz! Biz iman ettik, bizi de şâhit olanlarla beraber yaz!" (Mâide: 83)

Bu ulvî hayatı yaşayanlar dünyada gönül cennetinde oldukları gibi, ahirette de Allah-u Teâlâ'nın lütfuna ihsanına mazhar olmaya en lâyık olan kimselerdir.

Süflî hayata gelince; bu hayatı yaşayanların gayesi yeme-içme, giyme-gezme, mukarenet ve buna benzer dünyevî zevklerdir. Bu hayat da kabre kadar gider, kabirden sonrasını Mevlâ bilir.

Âyet-i kerime'lerde şöyle buyuruluyor:

"Gerçekte onlar hayvanlar gibidir, hatta onlar daha şaşkın haldedirler." (Furkân: 44)

İnsanların ekserisi belki % 97-98'i sıfat-ı hayvaniyede bulunur. Bunun sebebi helâl lokmaya dikkat edilmemesi, nefse yol verilmesidir. Nefsin isteklerinin yapıldığı, ibadetler ihlâsla yapılmadığı zaman insan yoldan çıkar. İnanın sizin birçoklarınızın sıfat-ı hayvaniyesini gösteriyorlar. Bir gün bir şeye kızdılar da "Hayvan bunlar!" dediler ve sıfatlarını gösterdiler. Fakat bunların hepsi seyrediliyor, bakılıyor, örtülüyor. Ama hiçbir şey gözden kaçmıyor. Bize bazen öyle acayip haller gösterirler!.. Her şeyi biliyoruz, fakat hiçbir şey bilmiyoruz. Kişinin bazen cehennemdeki yeri gösterilir, sıfatıyla beraber. Ama bunlar hep örtülür.

Ben sizin sıfatınızı görüyorum. Mektebe girmekle sıfat değişmez. Sınıfları geçmek lâzım, tekâmül etmek lâzım. Islah etmeye bakın.

İnsanlarda hayvanî sıfatlar vardır ve bunlar çok çeşitlidir.

Sıfat-ı hayvaniye iki türlüdür:

1. Eti yenen hayvan sıfatında olan insanlar.

2. Vahşi, eti yenmeyen hayvan sıfatında olan insanlar.

Bir kısım insanlar vardır ki, eti yenen hayvan sıfatındadırlar. Eti yenen hayvanların sıfatında olduğu zaman o müslümandır. Yani onların nefsi iman etmiştir fakat nefsini ıslâh edememiş, tekâmül edememişlerdir. Onun içindir ki sıfat-ı hayvaniyede kalmışlardır. Hangi hayvanî surette ise o şekilde mahşere çıkacaklar. Suretlerinden kim oldukları bilinecek. İnsanların çoğu bu sıfattadır. Fakat kimsenin haberi yok.

Bir kısım insanlar da vardır ki, eti yenmeyen hayvan sıfatındadırlar. Onların nefsi iman etmemiştir. Görünüşte çok iyi işlerde bulunurlar, fakat nefsi iman etmediği için niyeti bozuktur. Eti yenmeyen hayvanların sıfatında olanların nefsi kâfirdir.

Sanmayın ki bilinmiyor. Hiçbir şey bilmeyiz, Allah-u Teâlâ'nın bildirdiği müstesna. Ve fakat O'nun gösterdiğini, bildirdiğini çok iyi bilirim. Bu sıfatla nereye gidiyoruz, yarın huzur-u ilâhiye'ye varmayacak mıyız? Bu sıfatla çıktığımız zaman halimiz nice olacak?

Bu da nereden açıldı, çok yakınım bir kimseyle sohbet ediyoruz. Fakat kendilerini çok büyük zannettikleri için bizi bilerek veya bilmeyerek incitirler. Demek o kadar incitmiş, üzmüşler ki; "Bunları temizleyiverin de bizi rahatsız etmesinler" deyince şöyle buyurdular. "Halıyı yıkarsın tozu gider, hayvanı yıkarsın kiri gider ama sıfatını değiştiremezsin!" Anladık ki; onun bu yaptığı iş sıfatından dolayı imiş.

Halbuki insan, tarikat-ı aliye'ye girdim-çıktım için değil, sıfat-ı hayvaniyeyi izale etmek ve sıfat-ı insaniyeye tekâmül etmek için girer. Ama bu da letaifi geçmekle mümkündür. "Kalp", "Ruh",< SPAN> "Sır", "Hafâ"  ve "Ahfâ" gibi letaifleri geçeceksin iç nurlanacak, hâl değişecek, sıfatlar değişecek ve sen insan olacaksın. "Ben insanım!" diyorsun, ama hayvan olarak geçeceksin, hiç kimse farkında değil.

Allah'ım bizi ölenlerden etmesin.

Çünkü; Yunus Emre -kuddise sırruh- Hazretleri "Ölenler hayvan imiş, aşıklar ölmez." buyuruyorlar. İşte bu söz bu manayı taşıyor.

Bir kısım insan da vardır ki, ahlâk-ı zemimeden sıyrılıp, sıfat-ı hayvaniyeden arındıkları için insan suretindedirler. Onlar mahşerde insan suretinde haşrolunurlar. Vücudunu tamamen nûrlandıran kimseleri toprak dahi çürütmez. Çalışan bunun için çalışsın, yaşayan bunun için yaşasın. Sıfat-ı hayvaniyeden sıyrılmış, haset, riyâ, kin, kibir, şehvet, gadap, yalandan arınmış; insan olmuş.

Bir de insan-ı kâmil vardır ki, onlar Allah-u Teâlâ'nın has kullarıdır. Hiç olmuş, hiç olduktan sonra Var'a varmış; İnsan-ı kâmil olmuş...

Sıfat-ı hayvaniye ancak Allah-u Teâlâ'nın göstermesi ile görülür ve bilinir. Allah-u Teâlâ dilediği kimseye o projektörü tuttuğu zaman, karşıdakinin her sıfat-ı hayvaniyesini, hangi sıfatta olduğunu görür. Başka türlü görülmez.

Fakat sıfat-ı hayvaniyede kalanların durumuna gelince alınıncaya kadar hali ne olur bilmiyorum.

Binaenaleyh; sıfat-ı hayvâniyeden arınman ve kurtulman için, kalbinin nurlanması için odanı temizle. Islâh olsun ki nefsin iman etmiş olsun.

Bunun ıslâhı için:

"Zikrullah kalplerin şifâsıdır." (Münâvî)

Hadis-i şerif'i mucibince Hazret-i Allah'ın zikri-fikri ile, ibadet, taat ve takvâsı ile devamlı meşgul olursa, âyân-ı sâbite istidâdını Allah-u Teâlâ'nın emirlerine uyarak gösterirse, ruha tâbi olmak suretiyle aklını kullanarak Yaratan'ına yönelirse, ruh vücuda hakim olur.

Âyet-i kerime'de:

"Sana ruhtan sorarlar. Onlara de ki: Ruh Rabb'imin emrindendir." buyuruluyor. (İsrâ: 85)

Ruh Allah-u Teâlâ'nın emrinden ibarettir. İhlâs ile, ibadet, taat ve takvâ ile meşgul ola ola gelişir. Tam tekâmüliyetinde ise bütün vücud nefisle beraber taht-ı hakimiyetine geçer, bir gün olur ki Hakk'a varır.

Mükemmel bir duruma geldiğinde Hakk Celle ve Alâ Hazretleri ona mükâfat olarak hiç kimseye vermediği ikinci bir ruh olan, Kudsî ruh'la destekler.

Âyet-i kerime'lerde:

"Biz onu kudsî ruhla destekledik." (Bakara: 87)

Bu yüzden diyoruz ki; elinizdeki bu nefis putu ile kabre gireceksiniz. Bu putla orada ne yapacaksınız? Bu nefis putunu elinizden atın, sıfat-ı hayvaniyeden çıkın, insan olun.

Adam olmak kolay, ama adamı insan yapmak zor. Bugün adam çok insan az, bulursan ismini yaz.

Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde:

"Andolsun ki biz Âdemoğulları'nı üstün bir izzet ve şerefe mazhar kıldık." buyuruyor. (İsrâ: 70)

Mükerrem insan kimdir?

Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Nefsini tertemiz yapıp arındıran felâh bulmuş kurtulmuştur.

Onu kirletip örten kişi ise elbette ziyana uğramıştır." (Şems: 9-10)

Dünyayı düşünüp nefsin arzularına uyan, Hakk ve hakikatten uzaklaşıp şeytan ile arkadaş olan kimse aslâ mükerrem insan olamaz. Süflî arzular peşinde oldukları için suretâ insandırlar, icraatları hep hayvanîdir.

Bu suretle de bu işleri kökünden bozarlar.

Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde:

"Kahrolası insan, ne kadar da nankör!" buyuruyor. (Abese: 17)

Diğer bir Âyet-i kerime'sinde ise şöyle buyuruyor:

"Çünkü insan çok zâlim ve çok câhildir." (Ahzâb: 72)

İnsan Allah-u Teâlâ'nın verdiği ve vereceği nimetleri düşünmez de, değersiz şeyleri arzu eder ve onların peşinde koşar.

Bunun için bakıyorum; kimi biçiliyor, kimi de kökten çıkarılıyor ve fakat bundan da kimsenin haberi yok.

Bize hizmet gerekir, köşe kapmak değil, yağlı kemiğin ise talibi çoktur. Çünkü onların imanı yoktur, yani imanları suretâdır.

Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde:

"Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle haşrolunursunuz." buyuruyorlar.

En büyük aldanma bu noktada, burası kapalı olduğu için kimse farkında değil.

Burada çok anlatmak istediğimiz şey var. İnsan sıfat-ı hayvaniyede, hayvandır ama tanınır. Aynı şekil üzerinde mevcuttur.

Cehennem de böyledir, insan yanmıştır kömür olmuştur ama kim olduğu belli. Onun için insan bu sıfat-ı hayvaniyeyi izale etmedikçe insan olamıyor. İnsan-ı kâmil zaten olamıyor.

İnsan-ı kâmil olanın durumu şöyledir.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde buyururlar ki:

"Mümin-i kâmil olanlar Allah katında bazı meleklerden de efdaldir." (İbn-i Mâce)

Bu fazilet, kişinin nefsine galebe çalması ile mümkündür.

İnsan nefse galip gele gele, sıyrıla sıyrıla, temizlene temizlene meleklerin fevkinde olur. Mümin-i kâmil'in meleklerden üstün olduğu yer burası, ama oturana bir şey yok. Çünkü meleklerde derece yok. Yaratılış üzere duruyor. Ama insanlarda derece var, nefisle yaptığı mücadele sayesinde meleği bile geçiyor.

Bak bir insan nereye çıkabiliyor. Bir insan nereye inebiliyor? Burası çok mühim.

Demek ki insanda bu hassa var. Eğer bu hassayı parlatırsa melekleri geçebiliyor. Ama mazallah bir de sıfat-ı hayvaniyeye düşerse hayvan olarak çıkar. Bunun sebebi nefsini ıslâh edemedi. Haset, riyâ, kin, kibir, şehvet, gadap, tamah, yalancılık gibi sıfatlardan hangi sıfat kişiyi yakalarsa, dünyada yaptığı icraatları o sıfat üzerine yapar.

Çok akıllı gördüğüm insan nefsine uymuş, heva ve hevesiyle gidiyor. Nefis imansız götürüyor, sıfat-ı hayvaniye ile gidiyor.

Allah'ım bizi sıfat-ı hayvaniyeden kurtarsın, sıfat-ı insaniyeye nail etsin.

Çünkü ne sıfatla öleceğiz, ne sıfatla dirileceğiz, belli değil. Bunlar da yakınlardan zuhur edince insan telâşe kapılıyor."

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (2)

Bilal Efendi Trabzon'un Vakfıkebir ilçesinin İlyaslı Köyü'nde 5.5.1923 yılında dünyaya gelmişlerdir. Tasavvuf yolundaki ilk tahsilini babası Hacı Hafız Yusuf Efendi'den alan Bilal Efendi aynı zamanda hafızlığını da babasının yanında iken bitirir. Daha sonra tahsilini Kadiri meşayıhından Hacı Hafız Osman Yıldız Efendi'den tamamlayarak icazet alırlar.

Samsun'a gelerek bir süre Gürbüz Camii'nde fahri imamlık yaparlar. 1978 yılında Derebahçe'de Geylani Mescidi'ni inşa ederek, fahri imamlığa burada devam etmişler ve sevenlerine fıkıh ve tasavvuf dersleri vermeye başlamışlardır.

Sevenlerinin giderek artması ve çoğalması ile birlikte Samsun'un Kadıköy mahallesinde bir Kur'an Kursu binası açarak hizmetlerine devam etmişlerdir.

87 yıllık ömrünü Allah ve Resul'üne hizmet etmeye adayan Bilal Efendi Recep ayının 15'i olan 27.06.2010 pazar günü akşam namazı vakti Kur'an-ı kerim okuyor bazen de yanındakilerin işitebileceği şekilde "Allah" diyerek zikir ediyordu. Son nefesini vermeden, yüzünde bir tebessüm belirdi ve ardından "Allah" zikrini bitirip "Yâ Hu!" dedikten sonra Hakk'ın rahmetine kavuşmuşlardır.

1996 yılında Muhterem Ömer Öngüt -kuddise sırruh-Hazretleri'nin "Gerçek Mürşid Hazret-i Allah'tır" kitabı ile "İlâhi Görüş Birliğine Dâvet" kitabını okumuşlar ve tasdik ederek biat etmişlerdir. Sevenlerine de bu yolu gösterip biat etmeye dâvet etmişlerdir.

Bilal Efendi kitapları okuduğu günleri şöyle anlatırlar:

"'Gerçek Mürşid Hazret-i Allah'tır' kitabını okumaya başladığım zaman beni öyle etkiledi ki, adeta kendimi kitabın içinde kaybettim. Böyle bir ilmi şimdiye kadar hiç okumamıştım. Ben kendimi bir şey biliyor zannediyordum. Fakat hiçbir şey bilmiyormuşum.

"Resul'üm! Sana biat edenler, ancak Allah'a biat etmiş olurlar. Allah'ın eli onların elleri üstündedir. O halde kim bu ahdini bozarsa, ancak kendi aleyhine bozmuş olur. Kim de Allah'a verdiği ahde vefa gösterirse, Allah ona büyük bir ecir verecektir."

Daha sonra gelişen mevzuları birebir yaşayan Samsunlu kardeşlerimiz şöyle nakletmektedirler:

Gönlünün tam mutmain olması üzerine kendine bağlı olan ve sevenleriyle birlikte bir toplantı yaparak onlara şöyle hitap ederler:

"Allah ve Resul'ünden emir aldım, Adapazarı'na dönüyoruz, Ömer Öngüt Efendi'ye intisap etmemizi söylediler."

Bir akşam namazından sonra bütün sevenlerini toplayarak Efendi Hazretlerimiz'in bölücüler hakkındaki Âyet-i kerime ve Hadis-i şerif'lerini yedi ayrı kitaptan destekleyerek okumuşlar ve şöyle söylemişlerdir:

"Benimle biriniz dahi gelmese, ben tek başıma gideceğim."

Bilal Efendi Ankara'da bir kaç ayda bir yapılan kırka yakın cemaat liderlerinin katıldığı toplantılara katılırlardı. Bu toplantıların birinde Ömer Öngüt -kuddise sırruh-Hazretlerimiz'in kitaplarını ortaya koymuş ve şöyle söylemişlerdir:

"Bu kitaplara bir bakın, eğer hakkı söylemiyorsa Âyet-i kerime ve Hadis-i şerif'le cevap verelim. Eğer hakkı söylüyorsa kabul edip biat edelim."

Kitapları orada bırakarak toplantıdan ayrılırlar ve bir dahaki toplantıya gitmeden rüyâsında kırka yakın cemaat liderini dövüş horuzu şeklinde toplantı salonundaki masaların üstünde birbirleriyle dövüştüklerini görür.

Bir sonraki toplatıya gittiğinde Bilal Efendi "Ne karar verdiniz?" diye sorduğunda hepsi birden "Bilal Efendi biz bize yeteriz" deyip, Efendi Hazretlerimiz'e asılsız iftiralar atarlar. Bilal Efendi o anda o toplatından ayrılırken içlerinden B. Y. "Yahu Bilal Efendi sana ne oldu ki 30 yıllık bildiklerimize bir anda sırtını döndün" demesi üzerine Bilal Efendi cevaben şöyle söylemiştir:

"Sana ne oldu ki 30 yıl peşinden koştuğun siyasetçini bırakıp başka yere koşmaya başladın."

B. Y. verilen bu cevap karşısında şaşırmış ve ağzını açamamıştır. Bilal Efendi o günden sonra, çağrılmasına rağmen o toplantıların hiçbirine katılmamıştır.

Bilal Efendi bir ikindi namazını eda edip, "El-Fâtiha" deyip duâsını bitirdikten sonra şöyle söylemişlerdir:

"Biraz önce aklıma Şeyhim Osman Efendi'nin sözü geldi, bana şöyle buyurmuşlardı:

Muhterem Ömer Öngüt Efendi Hazretlerimiz'in Vakıf binasında yapılan sohbetlerine geldiğimiz bir gün, Vakfın önünden yukarı yokuşu çıkıyorduk. Bilal Efendi Samsunlu kardeşlere dönerek şöyle hitap etmişlerdi:

"Evlâtlarım ben sizi liseye kadar getirdim, (eliyle vakıf binasını işaret ederek) işte size üniversite, isteyen okusun!"

Yine bir Vakıf sohbetinin birinde, Bilal Efendi eski mescitteki minbere yaslanmış duruyordu. Birden doğrularak yanında bulunan Samsunlu kardeşlere; "Oğlum buraya gelip gidenleri bir görseniz vallahi buradan Samsun'a gitmek istemezsiniz" buyurdular.

Samsun'dan bir kardeşimiz şöyle anlatıyorlar:

"Birgün Samsun'da dergâhta yatsı namazı için bulunuyorduk. İçeriye B. Y.'in Samsun vekillerinden H. A. girdi. Cemaat yatsı namazını kılıp dağıldı, fakat H. A. dışarı çıkmadı, onun dışarı çıkmadığını görünce, ben de çıkmadım. Bilal Efendi'nin elini öperek; "Efendim özel bir mevzu hakkında konuşmak istiyorum" diyerek benim dışarı çıkmamı ima etmişti. Bilal Efendi benim dışarı çıkmam konusunda hiçbir şey söylemedi ve "Konuş, olsun!" dedi. H. A., şeyhi olan B. Y.'in bazı uygunsuz hallerini, Bilal Efendi'ye anlatmaya başlamıştı. Bilal Efendi; "Bunları bana niye anlatıyorsun, ben ne yapabilirim?" dedi. H. A.; "Efendim! Benim asıl gayem bu değil zaten, ben size bir şey söylemek istiyorum." deyince Bilal Efendi; "Seni dinliyorum, buyur!" dedi. H. A.; "Efendim! Ben sizden ders almak istiyorum amma siz Ömer Öngüt davasından vazgeçin. Hem ben ders alırım, hem de dergâhı dervişlerle dolup taşırırım." dedi. Bilal Efendi; "H. A.! Benim dervişe ihtiyacım yok. Ömer Öngüt davası dediğin dava Hakk'ın davasıdır. Benim bu hak davasından dönmemi bekleme!" buyurdular.

Yine Samsun'dan bir kardeşimiz şöyle anlatmaktadır:

Efendi Hazretlerimiz'in kitaplarını verdiğimiz bazı şahıslar bize karşı yükleniyorlar, sorular soruyorlardı. Biz de daha yeni yeni tanıyıp, eserlerini okuduğumuz için tam olarak cevap veremiyor ve bunun sıkıntısını yaşıyorduk. Tabi bu durum bize sıkıntı veriyor, hatta nefsin kışkırtması ile şüpheleniyordum. Bir gün Bilal Efendi'nin yanına gittim ve bu durumu anlattım. Bilal Efendi doğruldu ve "Oğlum tek bile kalsan bu yoldan ayrılma!" dediler.

O anda Mevlâ'mın lütfu ihsanıyla kalbimdeki tüm şüpheler gitmiş, yerini huzur ve itminana bırakmıştı.

Bilal Efendi her Vakıf sohbetine giderken, Vakıf'a yaklaştığımız anda şöyle buyururlardı:

"Evlâtlarım! Şimdi Allah'ın velisini ziyaret edeceğiz. Allah'a hamd-ü senâlar olsun ki Mevlâm bu sohbete de ulaşmayı nasip etti. İnşallah Efendi Hazretleri'ni ziyaret edeceğiz. Edepli ve huzurlu olmaya çalışalım. Lüzumsuz soru ve sözden kaçınalım, uyanık olalım!"

Efendi Hazretleri'ni ziyaret edeceğimiz zaman, sakalını tarar, üstünü başını tekrar düzelterek, çok büyük bir edep ve hayâ ile ziyarete giderlerdi.

Sohbet esnasında çok mühim ve sırlı mevzular geçiyordu. Efendi Hazretleri'miz;

"Efendim bu kardeşlerin anlayacağı mevzular değil, ben size anlatıyorum siz bunları kardeşlere uygun dille anlatırsınız." buyurmuşlardı.

Hemen hemen her ziyaretimizde Efendi Hazretlerimiz: "Efendim, Bilal Efendi olmasaydı siz burayı bulamazdınız. Bilal Efendi'yi üzmeyin, onu incitmeyin, onun etrafında toplanın, o kendini kurtardı sizi kurtarmaya çalışıyor" buyururlardı.

Yine bir ziyaretimizde, Efendi Hazretlerimiz şöyle buyurdular: "Efendim, sizin şeyhinizi kulluk ile şeyhlik arasında denediler, o kulluğu seçti. Onu üzmeyin, onu incitmeyin."

Efendi Hazretlerimiz'i bir ziyaretlerimizde Bilal Efendi'den bahsettikten sonra şöyle buyurmuşlardı:

"Efendim, Hazret-i Allah'ın çeşitli bölgelerde veli kulları vardır. Hazret-i Allah o bölgelere o velinin yüzü suyu hürmetine belâ, musibet vermez. O velilerin tanımadığı kişileri biz tanımayız. Bizim tanımadığımızı Resulullah hiç tanımaz. Resulullah'ın tanımadığını Hazret-i Allah hiç tanımaz."

Bilal Efendi'nin talebelerinden biri bir ziyaretinde;

"Efendim size bir soru sormak istiyorum" dedi.

Bilal Efendi "Buyur!" deyince; "Efendim, Ömer Efendi'ye karşı kalbimde şüphe var, bu şüphenin gitmesi ve biat etmem için soruyorum. Ömer Efendi ile mânen görüşüyor musunuz?" Bilal Efendi; "Böyle sırlar açıklanmaz amma biat edeceğim diyorsan söyleyeyim. Evet! Her an görüşüyoruz, her an beraberiz!"

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (3)

Rahmetli Hüsamettin Erentuğ, 44 yıl boyunca Ömer Öngüt - kuddise sırruh- Hazretleri'nin talebesi olmuşlar, bu yıllar içerisinde birçok harikulâde hallere, kerametlere ve tecellilere vâkıf olmuşlardı. Efendi Hazretlerimiz'den üç ay evvel ahirete irtihal ettiler. Bağlılığı, edebi, çalışması ile örnek bir şahsiyetti. Muhterem Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretleri'ni her zaman ve her fırsatta etrafına tanıtmaya çalışmışlardı. İlk intisapları ile birlikte bazı mühim konuları, Efendi Hazretlerimiz'in himmet ve tasarruflarıyla ortaya çıkan ibretli olayları hikmet tahtında arz edilecektir.

1966 yılında Düzce İmam Hatip Okulu'na tayin olan Hüsamettin Erentuğ, bir ev kiralayıp yerleştikten sonra dışarı çıkarlar. Daha birkaç adım atmadan, karşıdan bir topluluğun geldiğini görürler. Hepsi temiz ve nezih giyimli, başları bereli bu topluluk çok dikkatini çeker ve tam ortalarında hepsinden daha güzel daha nurlu olan bir kimseye âdeta gönlü akar, kendini o Zât-ı âli'de kaybeder. Bu heybetli Zât-ı Muhterem'in nur ve güzelliği karşısında etkilenerek, adeta esas duruşa geçmiş bir vaziyette bu mübarek insanı ve etrafındakileri saygı ve muhabbetle temaşa eder ve büyük bir hayranlıkla arkalarından bakakalır. Kendi tabirleriyle şöyle ifade ederlerdi; "Sanki içimi alıp götürüyorlar. Allah'ım bu ne güzellik!"

Birkaç hafta sonra görev yaptığı okulda bulunan Konyalı hoş sohbet bir arkadaşı bir gün gelerek: "Abi sen bir Allah dostu arıyorsun!" der. Gönlünde geçen duyguların böyle dile gelmesinden çok etkilenen Hüsamettin Efendi iki eliyle iki bileğinden sımsıkı kavrar "Bildiğin böyle bir kimse var mı?" diyerek arkadaşına sarılır ve aralarında şöyle bir konuşma geçer:

Bu anlatımdan sonra: "Ne olur beni ona götür!" diyerek biran evvel gitmeyi arzularlar.

Nihayet bir akşam; "Abi hadi gidelim." diyen arkadaşıyla birlikte bahçe içinde iki katlı bir eve gelirler. Selâmlık merdiveninden çıkıp, kapıyı çalarlar. Kapı açılınca Hüsamettin Efendi'nin hayret ve hayran bakışları birden bire artar. Çünkü haftalar önce hayranı olduğu, âşığı olduğu Zât-ı muhterem karşısındadır. Nazik ve kibar bir dille; "İçeri buyrun efendim! Hoş geldiniz" hitabı karşısında mübarek ellerinden öperek içeri girerler. Arkadaşına bir hayli iltifatlar edilir. Hüsamettin Efendi bu iltifatlar karşısında; "Âdetâ arkadaşımı kıskanasım geldi" demişlerdi. Daha sonra tanışırlar ve kısa bir sohbet sonrasında müsaade isterler.

Hüsamettin Efendi'ye o gece bir rüyâ zuhur eder:

"Zât-ı âlîleri'nin mübarek vücutlarının belden yukarısı görünüyor, ciltleri beyaz pembemsi bir renkte. Belinden omuzuna, omuzundan sol omuzlarına, oradan mübarek beline iki santim eninde buğday rengi kendi etinden bir yol var. Bu yol sağ omuzda çay tabağı büyüklüğünde genişliyor, sol omuzda da yine aynısı oluyor. Sağ omuzunda yine kendi ciltleri olarak açık kahverengi Selçuklu sülüsüyle 'Allah' Lâfza-i celâl'i yazıyor. Sol omuzunda da yine aynı şekilde 'Muhammed' ism-i şerif'i yazıyor. Elimde ufacık bir gülyağı şişesi var. Sağ elimin işaret parmağı ile bu yola sürüyorum. Önce Lâfza-i celâl'e, sonra iki omuz arasına, sonra Resulullah Aleyhisselâm'ın ism-i şerif'ine. Ben yola sürerken benim gül yağımdan arkadaşım da alıyor, amma o sırtının ortasına sürüyor, ondan canı yanıyor, fakat benim sürdüğüme memnun olduklarını hissediyorum."

Sabah okula geldiğinde arkadaşı; "Abi, Ömer Efendi'ye gidelim mi?" der.

Büyük bir sevinç ve mutluluk içerisinde beraberce huzura çıkarlar. Efendi Hazretleri arkadaşı ile sohbet ederler ve Hüsamettin Efendi'nin gönlünden; "Ah, bana da bir rüyâ sorsa!" diye geçer ve tam bu esnada "Bir rüyânız var mı efendim?" hitabını duyunca şaşırır ve akşam gördüğü rüyâyı Zât-ı âlileri'ne arz ederler. Efendi Hazretlerimiz bunun üzerine; "Size ders vermemizi emretmişler" buyururlar ve ayağa kalkarak ceketinin cebinden pelür kâğıda daktilo ile yazılmış bir ufak kâğıt alarak Hüsamettin Efendi'ye günlük derslerini tarif eder ve bu dersi bırakmamalarını tembih ederler.

Ziyaretler sıklaşır, sohbetlere ve derslere iştirak ile bu mânevi yola devam ederler. Aradan iki yıl gibi bir zaman sonra Hüsamettin Efendi'nin eşi bir rüyâ görür.

"Rüyâsında evin salonunda dolaşıyormuşum. O da: 'Ayıp değil mi? Misafiri yalnız bırakıp niye dolaşıyorsun?' diyormuş. Ben ise misafir olmadığını söylüyormuşum. Misafir odasının kapısını araladığında bir de ne görsün? Efendi Hazretleri odada oturuyor. Önünde taneleri ceviz iriliğinde büyükçe eski bir tesbih. Diyormuş ki: 'Kızım bu tesbih Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'indi. O bunu Ebu Bekir Sıddık -radiyallahu anh- Efendimiz'e verdi. Sonra bir hayli isim saydıktan sonra, o da şeyhim Halil Fevzi -kuddise sırruh- Hazretleri'ne verdi. Bu abd-i âciz lâyık değildik, onlar da bize verdi. Şimdi artık bizde.' buyuruyorlar. Ne kadar açık, ne kadar ayan bir rüyâ. Zaten mutmain olan gönülleri, bu rüyâ karşısında daha da perçinlenerek, Efendi Hazretleri'ne olan muhabbet ve iştiyakları daha da artar.

•

Hüsamettin Efendi birkaç hatırasını da şöyle anlatırlardı:

1967'li yıllarda olsa gerek. Efendimiz Hazretleri bir sohbet sırasında: 'Bir insan tıp fakültesinin bütün kitaplarını okusa, ona bir kimse sen doktorsun diye muayene olur mu?' buyurmuştu. Bu söz dimağımda kalmıştı. Meğer onun yeri varmış.

Adana'da bulunduğumuz bir sırada, Feride isminde seksen yaşlarında, gün görmüş, mütedeyyin bir hanımla konuşuyoruz. "Tarikata girmek nedir?" diye sordu. Ona dilimizin döndüğü kadar izah etmeye çalıştım. "Peki sen ders olarak ne yapıyorsun?" dedi. Yaptığımız evrâdı anlattım. "Geç oğlum, ben günde şu kadar Allah diyorum, şu kadar Lâ ilâhe illâllah diyorum, daha neler neler diyorum." dedi. O anda daha önce dimağıma konulan Efendi Hazretlerimiz'in o sözü aklıma geldi. "Hala! Siz bütün tıp kitaplarını okusanız, birisi gelip size doktor diye muâyene olur mu?" diye sordum. Hiç düşünmeden: "Anladım oğlum!" dedi.

Bu hanım bir gün Gerede'ye dayısı olan merhum Gerede müftüsü Kemaleddin Üstün Hocaefendi'yi ziyarete gelir.

O zamanlar yüz küsur yaşlarında bulunan dayıları ile sohbet ederlerken şöyle mevzular geçer:

– Dayı ben niye geldim biliyor musun?

– Kızım burası senin evin, tabii ki gelirsin.

– Ben ders almak için geldim.

– Ben ders veremem ki!

– Niye veremezsin. Sen Hacı Emin Efendi'nin oğlu değil misin? O Ümmü Kemal Hazretleri'nin torunu değil mi?

– Kızım onların hepsi meşayıh idi, evliyâ idi, hepsinin dersi vardı. Benim de dersim var amma, ben ders tarif edemem.

– Peki ben şimdi ne yapacağım?

– Düzce'ye git, Hüsamettin seni Ömer Efendi'ye götürsün, dersini ondan al.

Ve bu hanım Düzce'ye gelerek dayısının söylediklerini Hüsamettin Efendi'ye anlatır.

Hemen Efendi Hazretleri'ne ziyarete giderler ve huzura çıkarlar. Hanımı tanıtırlar ve hanım Efendi Hazretlerimiz'e şöyle söyler:

"Efendim! Yaşım hiç uygun değil, başım hiç uygun değil. Hiç de yakışmam amma, size evlât olmak istiyorum."

Zât-ı âlileri çok duygulanır ve Hüsamettin Efendi'ye dönerek;

"Hüsamettin Efendi, teyzenin dersini tarif ediverin." buyururlar.

Büyük bir huzur ve huşu içerisinde dersini alan teyzemiz iştiyak ile dersine devam eder.

Bir cuma sabahı işrak vaktinde vefat etmişlerdir.

Daha sonraki günlerde Efendi Hazretlerimiz ile o rahmetli teyzeden mevzu geçtiğinde; "Biz ondan çok memnunuz." buyurmuşlardı.

•

Efendi Hazretlerimiz'in izniyle Almanya'ya görevli olarak giden Hüsamettin Efendi'ye orada vazife yaptığı dönemlerde genç bir çift yakın buldukları için özel bir mevzularını paylaşırlar.

Delikanlı: "Hocam, eşim çocuğumuza hamileyken kısa bir süre sonra çocuğumuz zayi oluyor. Tıbben bir çare bulunamadı. Ne dersiniz?" der.

Hüsamettin Efendi kendine has bir üslupla;

"Canımsın, sahipsiz değiliz. Konuyu Efendi Hazretlerimiz'e arz ederiz inşallah." der.

Kısa bir süre sonra Türkiye'ye izine döndüklerinde Efendi Hazretlerimiz'e bir ziyaretlerinde bu konuyu arz ederler.

"Efendim Almanya'da iki yavrunuz var. Başlarında böyle bir sıkıntıları var. Ne olur çocuğu tutasınız." dediklerinde kısa bir suskunluk olur.

Bir kere daha söylerler ama yine bir suskunluk vardır.

Üçüncü kez "Ne olur tutasınız Efendim!" şeklinde arz edince "Peki Hüsamettin Efendi" diye buyururlar.

İzin dönüşü Almanya'ya gittiklerinde bu genç kardeşimiz büyük bir heyecan içerisinde; "Hocam hocam müjde, çocuk bekliyoruz hem de ikiz." der.

Dokuz ay boyunca Alman doktorları tarafından ikiz olarak gözlenen bu hamilelik sona erdiğinde sadece bir çocuk dünyaya gelir, ikinci bir çocuk yoktur! Alman doktorlar hayretler içinde kalırlar ve bunun tıbben bir izahının olmadığını söylerler.

•

Yine bir hatırasını şöyle anlatmışlardı:

Bulunduğumuz şehirde bizimle tanışmak isteyen bir aile vardı.

Bir gün bu aileye hem tanışmak hem de Efendi Hazretlerimiz'i anlatmak için gittik. Çok sevimli bir erkek çocukları vardı. Fakat çocuk âmâ idi. Çocuk seslenilen yere yönelerek tepkisini gösteriyordu.

Bu durum bizi çok etkiledi ve derin bir üzüntü içinde ailesine bu çocuğu okuyacağımızı ve konuyu Efendi Hazretleri'ne arz edeceğimizi söyleyerek ayrıldık.

O gece oradan ayrıldıktan sonra, yolumuzun Efendilerimiz'in ism-i şerif'lerinin yer aldığı Silsile-i şerif ile beraber ve Efendi Hazretlerimiz'e sürekli bir râbıta halinde mânen huzurda durarak hem konuyu arz ettik, hem de çocuğa okuduk.

Kısa bir süre sonra çocuğun babası sevinç göz yaşları ile yanımıza gelerek:

"Hocam şükürler olsun çocuğumuz görüyor bizi ve hareketlerimizi takip ediyor. Hocam size ne alayım ne yapayım!" dedi.

Hüsamettin Efendi;

"Canımsın bunların bizimle alâkası yok. Efendi Hazretlerimiz, o Ulu Sultan naz makamıdır. Onlar isterse Hazret-i Allah onların gönlünün muradını verir" diyerek bu olayın Efendi Hazretlerimiz'in bir himmeti, bir tasarrufu olduğunu söylerler.

Ve akabinde daha önceden Evliyâullah Hazerâtından bir Zât-ı Muhtereme ait şu sözler aklına gelerek göz yaşları içerisinde şükür ederler:

"O'nun ihvanının elinden, İsa Aleyhisselâm'ın mucizelerine benzeyen kerametler husule gelir."

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (4)

Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'in ihvanı Hüsamettin Efendi'nin bazı hatıralarını geçen ayki sayımızda yazmış ve siz değerli okuyucularımızla paylaşmıştık. Bu ay da birkaç hatıraları arz edilecektir:

Hüsamettin Efendi yıllar önce bir gün şöyle bir mânâ görürler.

Büyük bir Kur'an-ı kerim'i koltuğunun altına almış, fakat öyle büyük ki neredeyse ucu yere değecek kadar büyükmüş.

Bu rüyâyı Efendi Hazretlerimiz'e arz ettiklerinde:

"Elhamdülillah! Hüsamettin Efendi siz Kur'an-ı kerim'in tamamına iman ediyorsunuz." buyurmuşlar.

Bu esnada Hüsamettin Efendi'nin içinden şöyle geçmiş; "Kur'an-ı kerim'in tamamına iman etmeyen de mi var?"

Daha sonraki yıllarda Efendi Hazretlerimiz, Âyet-i kerime ve Hadis-i şerif'lerin nur ışığı altında tüm delilleriyle ispatlayarak, dinde ve vatanda bölücülük yapanları ifşa ettiklerinde, bu konuyu daha iyi anlamışlar ve "Cahillik işte, icraatlarını şimdi görüyoruz, oysa ki Efendi Hazretlerimiz bugünü tâ o zamandan bize haber vermişlerdi" demişlerdi.

Yola ilk intisap ettikleri yıllarda bir rüyâ görürler:

Üzerinde bembeyaz bir ceket varmış ve ceketin her yeri rütbelerle doluymuş. Kolları, omuzu, göğsü.

Bu rüyâyı bir ziyaretlerinde Efendi Hazretlerimiz'e arz ederler, mübarekler şöyle buyururlar:

"Hüsamettin Efendi, bu çok erken oldu. Bu kadar erken beklemiyorduk."

Bu mevzuyu, Hüsamettin Efendi'nin vefatından sonra, beraberce Efendi Hazretlerimiz'i ziyarete gittikleri kardeşimiz nakletmişlerdir. Hüsamettin Efendi hayatlarında iken bu konudan hiç bahsetmemişler, en yakınlarına dahi söylememişlerdir.

Tüm güzelliklerin, tüm verilenlerin hep Efendi Hazretlerimiz'in hürmetine, onların tasarruflarıyla olduğunu her zaman söylemişlerdir.

1995 yılının Ocak ayında Adapazarı'ndaki Vakıf merkezinin ikinci mescidinin hat yazıları yazılacaktı. Havalar çok soğuk gittiği için başlanamamıştı. Bir gün Efendi Hazretlerimiz; "Hüsamettin Efendi! Önümüzdeki hafta havalar çok güzel olacak, o hafta bitirirsiniz inşallah!" buyurarak hat çalışmalarının başlamasını istemişlerdi.

Hüsamettin Efendi de yanında bulunan bazı kardeşlerimize; "Canımsın! Efendi Hazretlerimiz diyorsa, Allah'ın izniyle o hafta havalar çok güzel olur, şüpheniz olmasın" demişlerdi.

Mescid'in hatları yazılmaya başlanmış, havalar yazı aratmayacak şekilde güzel gitmiş, bir hafta boyunca çalışmalar devam etmiş ve hafta sonunda tüm çalışmalar bitmişti. Çalışmanın bittiğinin ertesi günü kış yüzünü göstererek kar yağışı başlamıştı.

Hat çalışmasının bir hafta süreceğini ve havaların güzel olacağını günler öncesinden müjdeleyen Efendi Hazretlerimiz'in bir kerametleri daha zuhur etmişti.

Hüsamettin Efendi Almanya'da bulunduğu yıllarda kendisinden Yunus Emre Camii'nin iç hat yazılarının ve tezhibinin yapılmasını rica edenleri kıramamış ve açılışına kısa zaman kalmasına rağmen kabul etmişlerdi.

Fakat bu çalışmalar sırasında birçok sıkıntılara maruz kalırlar. Kendi ifadeleriyle; "Kubbenin içinden seslerin geldiğini, metal bir zemin üzerinde koşan birileri gibi seslerin çoğaldığını" söylerler ve mânevi bir sıkıntı halinde çalışmaya gayret gösterselerde huzursuz olurlar.

Caminin tamamlanması için sayılı günler kalmıştır, üstelik bir de üzerine rahatsızlıkları eklenince ayakta duracak takati kalmamıştır.

On yedi metre yüksekliğinde bir iskele üzerinde kubbenin hatlarını yazacaktır. Tabi bu yüksekliğe devamlı çıkıp inmek pek mümkün olmadığı için namaz orada kılınacak, yemek orada yenecektir.

Vücut zaten rahatsızlaşmış ve baş dönmeleri ortaya çıkmış, bu kadar yükseklikte çalışmak giderek daha da zor hale gelmiştir.

Bir yandan rahatsızlıklar baş gösterdiği için iş yavaşlamış, bir yandan da sanki yapılmasını istemedikleri için rahatsız edip kaçırmaya çalışıyorlarmışcasına yapılan gürültüler artarak devam etmekteydi. Fakat iş başa kaldığı için yapılması gerekiyordu.

Kendi ifadeleriyle; "Büyük ihtimal cinlerin sesleri" dediği bu gürültüler huzur kaçırmaya devam ediyordu.

Bu arada zaman iyice daralmaya başlamıştı ve caminin açılış tarihi her geçen gün yaklaşıyordu.

Bu rahatsızlıklar devam ederken; Hazret-i Allah'a sığınarak, Efendi Hazretlerimiz'e râbıta yaparak, himmet ve tasarruflarını niyaz ederler.

Bu hâlden sonra öyle bir durum tezahür eder ki, kendileri dahi hayrete düşerler.

"El benim elim amma yazan ben değilim, boyayan benim elim amma boyayan ben değilim!" ifadesiyle, işleri üzerlerine aldıklarını söylemişler ve bitmeyecek sanılan çalışma, caminin açılışına bir hafta kala bitmiştir.

Çalışmanın bitmeyeceğini zanneden ve açılışa yetişemeyeceği için üzülen herkes büyük bir şaşkınlık içerisindedir. Hüsamettin Efendi bu şaşkınlığı görünce etrafına; "Yazıyı biz yazdık gibi gözüktük amma inanın yetiştiren biz değiliz" demişler ve bir kez daha yaşadıkları bu himmet ve tasarrufları müşahade ederek şükür etmişlerdir.

1990 yılında bir gün, bir kardeşimizin emanet arabasıyla ailecek seyahat ederler. Arabayı oğlu kullanmaktadır. Urla Seferihisar mevkiinde ilerlerken karşı taraftan gelen bir araba birden önlerine doğru gelir. Bunun üzerine arabaya çarpmamak için direksiyonu çevirirler ve yol kenarında bulunan elektrik direğine çarparlar. Bu çarpma esnasında herkeste bir yaralanma olmuş, Hüsamettin Efendi'nin de başı yarılmıştır.

Hastaneye kaldırıldığında 14 cm.'lik bir yarılma olduğu tespit edilir ve hayati tehlike söz konusu olup ciddi travmalar oluşabileceği söylenir.

Efendi Hazretlerimiz hanelerinde sohbet ederlerken birden bire; "Hüsamettin Efendi şu an bıçağın sırtında amma biz gitsin istemedik" buyururlar.

Bu beyandan sonra o sohbette bulunan kardeşlerimiz Hüsamettin Efendi'nin kaza geçirdiğini duyarlar ve söylenen sözün hikmetini anlarlar.

Aradan geçen zaman zarfında hayati tehlike atlatılır ve zamanla da iyileşme husule gelir ve hiçbir şey kalmayarak eski hallerine gelirler.

Hüsamettin Efendi'nin oğlu şöyle anlatmaktadır:

"O kaza anında, üzerimize doğru gelen arabaya çarpmamak için biz kendimizi kenara attık ve direğe çarptık. Düz devam etsek ve kafa kafaya çarpışma olsa idi onlardan da yaralananlar hatta vefat edenler olabilirdi.

İlk oğlu Mehmet'i çok seven Hüsamettin Efendi, sevdiği yakınlarına lâtifeler yaparak, "Kızınız için kimseye söz vermeyin, oğluma alacağım" diye söylerlermiş.

Babasına çok benzeyen Mehmet bir gün çok rahatsızlanır. Hacettepe Hastanesi'ne götürülen Mehmet'e doktorlar müdahale ederler ve 42 dereceyi bulan ateşini düşürmek için büyük bir gayret göstererek, ellerinden geleni yapmaya çalışırlar.

Bu esnada Hüsamettin Efendi şöyle bir ses duymaktadır: "Alalım mı, kalsın mı?"

Bu soruya bir anda "Alın!" diye cevap verirler ve kendi ifadeleriyle; "Vallahi kalbimden kopan şeyi kulağımla duydum" demişlerdir.

Bu hâlden kısa bir süre sonra hemşire hanım gelerek, Mehmet'in vefat ettiğini söylerler.

Hüsamettin Efendi son zamanlarında kalp ameliyatı olmak için bir Cuma günü hastaneye yatmışlardı. Ameliyat olduktan sonra 60 gün kadar yoğun bakımda kaldılar. Bu esnada bazı mânevi haller, mânevi güzellikler tezahür etmişti.

Koma halinde bulunan Hüsamettin Efendi, hiçbir şekilde hiçbir şeye tepki vermeden yatıyorlar. Bir ara doktorların müsaadesiyle oğlu yanına girer ve kulağına "Babacığım! Efendi Hazretlerimiz sizi sevdiklerini ve sizin için duâ ettiklerini söylemişler" deyince o ana kadar başında devamlı bekleyen yoğun bakım personeli ile birlikte Hüsamettin Efendi'nin ağır ağır göz kapaklarını kaldırdıklarını ve iki gözünden yaş boşaldığını ve tekrar kapandığını söyleyerek bu olaya şahit olmuşlardır.

Koma halindeyken ağzında hortum takılı olduğu halde devamlı dudakları kıpırdamaktadır. Yanında bulunan kızı eğilip dikkatlice dinlediğinde "Allah!" dediğini duyar. Hatta bu halini bir gün doktor görür ve şöyle anlatır:

"Muayene için yanına girdiğimizde, yanına varıp eğildim ve Allah lâfzını sürekli tekrar ettiğini duydum. Bunu duyunca hemşirelere;

Bu doktor, Hüsamettin Efendi'nin vefatından bir gün sonra Hüsamettin Efendi'nin oğlunu arayarak şöyle demişlerdir:

"Babanız beni deldi geçti. Unuttuğum şeyleri bana yeniden hatırlattı. O günden bu yana sürekli tesbihatla meşgulüm. 99'u babanızın 1'i benim olsun."

Hüsamettin Efendi'nin vefatından sonraki günlerde Efendi Hazretlerimiz yanında bulunan bir kardeşimize şöyle buyurmuşlardır:

"Baktık bu zâtın seveni çok, sen de sever miydin Hüsamettin Efendi'yi?"

"Evet, Efendim!"

"Efendim unutulmaz bir kardeşti, yeri doldurulmaz bir kardeşti."

Efendi Hazretlerimiz bir beyanlarında da şöyle buyurmuşlardır:

"Bu kardeşin cenazesinde Ankara, Ankara civarı, Adapazarı, Adapazarı civarı olduğu gibi herkes akın edip gelmişti. Yani anlaşılıyor ki herkes bu zâtı seviyormuş.

Efendi Hazretlerimiz bir gün Hüsamettin Efendi'nin kabrini ziyarete giderler. Kabrin başında uzun uzun okurlar.

Sonra; "Ayağa kalktı, sevinçten çırpındı, yüz yüze geldi, sanki kucakladı, sonra yattı" buyururlar.

Ankara'dan ziyarete gelen bazı kardeşlerimize Hüsamettin Efendi'den bahsederler ve şöyle buyururlar:

"Biz Hüsamettin Efendi'ye Şeyh Hüsamettin Efendi diyoruz."

Allah rahmet eylesin.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (5)

Muhterem Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Efendi Hazretleri, zaman-ı saadetlerinde yaşayan birçok Hocaefendi'yle sohbet etmişlerdi.

Düzce'nin ve civar illerin ileri gelen Hocaefendileri dini konuları müzakere etmek için bir araya toplandıklarında mutlaka Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretleri'ni de dâvet ederler ve Zât-ı âlileri'ne anlayamadıkları veyahut işin içinden çıkamadıkları mevzuları sorarlardı.

Zât-ı âlileri onları tatmin edici, mânevi âlemlerden süzülüp gelen bir ilimle cevap verirlerdi.

Her biri değerli ve tanınan birer âlim olan bu değerli zâtlar, kendilerinden yaşca küçük olan Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretleri'nin çok değerli mânevi bir âlim olduğunu bilirler ve değer verirlerdi.

Bu konuya bir misâl olması hasebiyle bir mevzuyu Zât-ı âlileri şöyle anlatmışlardır:

Bu yol mahviyetle kaimdir. Varlık, benlik peşinde koşan Var'a ulaşamaz. Tutulmak ve kurtulmak için mahviyet şarttır.

Allah ehli tevazu ve mahviyete değer verir. Şeytan ehli kibir ve varlığa değer verir. Bu anahtar elinizde oldukça herkesi ölçersiniz.

Tutunma yeri tevazu ve mahviyettir, kayma yeri kibir ve kendini beğenmektir.

İhvan daima mütevazi olmalı, yoluna bakmalı, aleme bakmamalı. Sana ihsan ettiği nimetin şükrünü eda et ve yoluna bak.

İnsan mânevi yolda tahtı terbiye gördükçe varlığı yavaş yavaş alınır. Aşağıya iner iner ve hükümsüz kalır. "Hüküm O'dur, O'nundur" der.

Allah ehli; varlıktan yokluğa, yokluktan hiçliğe, hiçlikten fenâya iner, fâni olur...

Kafkasyalı Hacı Yunus Efendi vardı; Allah rahmet eylesin, komşumuzdu, mütevazi, halim selim bir Hocaefendi idi.

25-30 yaşlarındayım. Bir gün öğlen vakti evden çıkarken karşılaştık.

"Ben de sizi bekliyordum." dedi.

"Buyurun Hocaefendi!"

"Kitap okurken gözüme bir Hadis-i şerif ilişti. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz: 'Cebrâil Aleyhisselâm'ı gördüm. Kâbe-i Muazzama'nın örtüsüne yapışmış paçavra şeklinde idi.' buyuruyorlar. İlmim, hilmim, aklım, fikrim, dimağım durdu, bir türlü içinden çıkamadım. Bunun mânâsını bilse bilse siz bilirsiniz diye düşündüm. Onun için bekliyordum." dedi. Kimbilir ne kadar beklemiş.

O anda 80-85 yaşlarında, böyle muhterem ve âlim bir zâtın, itimat edip bu hususu sormasıyla Allah-u Teâlâ şu bilgiyi ihsan buyurdu:

"Hocaefendi bu çok kolay dedik. Cebrâil Aleyhisselâm o anda münâcaatta idi. Azâmet-i ilâhî karşısında o derece ifnâ olmuştu ki, kendisini bir paçavra haline koymuştu ve o şekilde niyaz ediyordu. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz de fotoğrafını çekiverdi."

Hocaefendi bu cevaba pek memnun kaldı. "Hah buldum! Allah râzı olsun!" dedi ve gitti.

Halbuki Allah-u Teâlâ Cebrâil Aleyhisselâm'a öyle bir azamet vermişti ki, Seyyid-i Kâinat Sebeb-i Mevcûdat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz kendisine peygamberlik verildiği sırada ufku kaplayan altı yüz kanadını açmış olduğu halde aslî suretinde gördü. Bu ilk görüşünde çok korktu ve titreye titreye hane-i saâdetine geldi.

Allah-u Teâlâ ona bu azameti lütfettiği halde, o ise azâmet-i ilâhi karşısında kendisini bir paçavra yerine koyarak münâcaatını öylece yapıyordu. Cebrâil Aleyhisselâm'ı paçavra olarak Kabe'nin duvarına yapıştırdıysa, bu fakiri de yerin paçavrası yapmıştır, yere yapışmışızdır. O'na öyle iltica ederiz.

Fakat size bunun ruhunu anlatmak için bu mevzuyu açıyorum. Bunun ruhu açılmış değil. Nedir? Azâmet-i ilâhiye'nin karşısında Cebrâil Aleyhisselâm kendisini bir paçavra şekline koymuştu, paçavra şeklinde münacaatta bulunuyordu. Peki şimdi bir sual sorsa, sen bunu nereden bildin. Asıl bunun ruhu burası.

Ben o zaman bunun tahsilini, mahviyet tahsilini görüyordum, o hâl ile halleniyordum. Ben yerin paçavrasıyım. Cebrâil Aleyhisselâm Kabe-i Muazzama'nın paçavrası idi. Ben o zaman yerin paçavrasıyım. Onun için gayet rahat cevap verdik. Çünkü o gün, o hiçlik tahsilini görüyordum.

Azâmet-i ilâhiye karşısında ben zerre olarak secde ederim, adam olarak değil. Ama siz adam olarak secde ediyorsunuz değil mi? Ben zerre olarak secde ederim, beni bağışlamasını dilerim ve imanla göçmek için niyaz ederim. Benim O'nunla ilgim böyledir.

Bazen kendimi bir rozet gibi görürüm. Çünkü O'nun ihsanını, O'nun ikramını yani hep O'ndan olduğunu bildiğim ve gördüğüm için kendimi bir rozet gibi görüyorum. Ama siz bir iş yaptığınızı zannedersiniz de O'nun ve O'ndan olduğunu bilmezsiniz. Kaydığınız nokta burasıdır. Bazen kendimi bir balık pulu, bazen bir çomak gibi görürüm. Hülâsa O'nu gördükten sonra kendimi nasıl kaybedeceğimi, ne halden ne hale gireceğimi bilmem. Cebrâil Aleyhisselâm "Namus-u Ekber" olduğu halde azâmet-i ilâhiye'nin karşısında kendisini bir paçavra haline getirdi. Siz neredesiniz şimdi? Boşluğumuz çok, Allah'ım doldursun.

•

Biz o zaman mahviyet tahsili görüyorduk, o hal ile halleniyorduk. Ama hocalara bu basit değil. Çünkü onlarda varlık var, bunu bulması mümkün değil. Hiçlik içinde olursan azamet O'nun, varlık O'nun... Vücut O, mevcut O. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

"Vallahi ben hepinizden çok Cenâb-ı Hakk'ı bilirim ve hepinizden çok O'ndan korkarım." buyurdu. (Münâvî)

Cebrâil Aleyhisselâm da Hazret-i Allah'ı en çok bilen ve korkanlardan olduğu için, azâmet-i ilâhiye karşısında paçavra haline gelmişti. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz de fotoğrafını çekiverdi. Herkesi hayrette bırakan da; bu cevabımız bize kolay gelmişti. Çünkü hiçlik tahsili görüyorduk. Şimdi kavradınız mı?

İşte bizi oradan yetiştirdiler. Yani mahviyet üzerine yerleştirdiler, O'nun için bu gizli sırların çözümü bize kolay geliyor. Biz Allah'tan gayrı her şeyi boş olarak kabul ederiz. O'nu tanıyoruz, O'ndan biliyoruz. Bu sebeple biz "yaratık" der geçeriz.

20-25 sene evvel şöyle arz etmiştik: Mürşid-i kâmil, Hazret-i Allah'ın malını tezgâha koyar, mürşid ise kendi malını koyar. Çünkü o Allah-u Teâlâ'yı tanımaz. O kendini tanıyor. Bir noktaya kadar tekâmül etmiştir. "Bu benim hakkımdır!" der, malını pazara koyar satar. Fakat Mürşid-i kâmil, Cenâb-ı Hakk onu ifna ettiği için malı yok. Kendisi yok ki, malı yok ki, satsın. Binaenaleyh o Hakk'ın malını satar. "Bunu O verdi, bu O'nundur, bu O'ndandır!" der, işi orada bağlar.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyururlar:

"Ey Allah'ım! Beni bağışla, bana acı, en yüce dosta kavuştur." (Buhârî. Tecrîd-i sarîh: 1665)

Hazret-i Allah'a nasıl içten duâ ediyor! Bana acırsan beni kurtarırsın, Zat'ına has bir kul yaparsın. Fakat bana acımazsan, kendi halime bırakırsan, nefsim de azar beni helâk eder.

"Ey Rabb'imiz! Nûrumuzu tamamla, bizi bağışla, çünkü sen her şeye kâdirsin." (Tahrim: 8)

Nurla her hakikat görülür, zulümatla her hakikat örtülür. O kadar gizli sırlar var ki bu duânın içinde. Evvelâ beni affet. Rabb olarak yaratanı tanıyor, yalnız O'nun affedeceğini biliyor, kendisinin kusurlu olduğunu görüyor. Evvelâ Halik'ından af diliyor.

"Ey Rabb'im! İlmimi artır." (Tâhâ: 114)

Herkes dış ilmi isterken Allah ehli iç ilmi ister. Allah'ım seni bileyim. Seni bilmek için ilmimi artır.

Yusuf Aleyhisselâm da peygamber olduğu halde yalvarıyor:

"Müslüman olarak canımı al ve beni sâlihler zümresine kat." (Yusuf: 101)

Çünkü Hazret-i Allah; "Zerreden hesap soracağım!" buyuruyor:

"Kim zerre kadar bir iyilik yapmışsa onun mükâfatını görür.

Kim de zerre kadar kötülük yapmışsa onun cezasını görür." (Zilzâl: 7-8)

Zerreden ince hesap var!..

Bir Halik-ı Azimüşan var, seni yoktan var etti, nimetlere gark etti. Dikkat edersen bir damla kerih su aslımız. Onu da O yarattı. Ne var senin? Hiç! Zavallı insan! Bunları böyle düşündüğüm zaman Rabb'im beni çekse de bir hata işlemeden gitsem, diyorum. Niçin? Zerreden hesap soracak.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (6)

Kafkasyalı Hacı Yunus Efendi'nin sormuş oldukları sorularına Muhterem Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Efendi Hazretlerimiz'in verdikleri cevaplar geçen ayki sayımızda açıklamalarıyla beraber konu edilmişti, bu ay da Zât-ı âlileri'nin yarım kalan izâhlarına devam ediyoruz:

Gerçek manada ihvan kimdir? Eğer Allah-u Teâlâ onu ezelden almış, mahviyet üzerinde yürütmüşse o hakiki ihvandır. Nefsine bir şey mâl etmez. Halka itibar etmez, dünyaya değer vermez. Binaenaleyh onun gayesi hakikat olduğu için yaratılmışlara değer vermez.

Ulvi hayat, süfli hayat diyoruz. Ulvi hayatı yaşayanların iç durumu şudur:

Onların karınları açtır, gözleri yaşlıdır, boyunları büküktür ama gönül cennetinde yaşarlar. Ama süfli hayatı yaşayanlar; yiyeyim, içeyim, giyeyim, gezeyim derler. Çukura düştü. Eyvah! Ama geçti. Geçti perde kapandı.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyuruyorlar:

"Dünyada da muhakkak bir cennet vardır. Onu bulan kimsede cennet arzusu kalmaz. O cennet mârifetullahtır."

Niçin? O, O'nunla oldukça her zaman cennette. Ama Cennet-i alâ'ya girmişsin, içinde O yok, hiçbir şeyin yok. Dikkat edin, dünyadaki cennetle, ahiretteki cenneti kıyas ediyorum. Eğer O'nunlaysan sen zaten cennettesin, O'nunla değilsen; Cennet-i alâ'ya nail olmuşsun, ama eğer Cemal-i Bakemal'den mahrum kalmışsan ne kıymeti var! Yiyeceksin, içeceksin, giyeceksin, gezeceksin. Zaten seni dünyada da gezdiriyordu O. Demek ki burada gizli bir nokta var. Bu gizli noktayı tutmamız lâzım.

•

Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Allah ganîdir, siz fakirsiniz." (Muhammed: 38)

Bu Âyet-i kerime şöyle zannediliyor: "Allah zengindir, siz fakirsiniz!"

Yani paraya dönüyor.

Şu kadar var ki bir ağanın bir kölesi var. Kölesinin parası yok, malı mülkü yok, her şeyi ile ağasına muhtaç. Bir köle ağasına bu kadar muhtaç olursa, ya bir mahlûk Halik'ına ne kadar muhtaç olduğunu buradan ölçün. Halbuki Cenâb-ı Hakk o köleye her şey vermiş. Beden vermiş, azaları vermiş, hayat vermiş, sıhhat vermiş ki her şeyi bir dünyaya mübadil. Ama efendisine muhtaç. Ya Halik-ı Azimüşan'a bir mahlûk ne kadar muhtaç. Şimdi ölçebildik mi?

Her şeyin en güzel numunesi olan Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bu konuda şöyle buyurdu: "Fakirliğimle övünürüm." (K. Hafâ)

Ben fakirim. Ruhum, bedenim, malım hepsi Sahib'ime aittir. Benim hiçbir şeyim yoktur. Niçin? Yaratan O olduğu için, aslını bil O'nu bul... İki kelime.

"Ben hayatta kendimden küçüğünü bilmiyorum ki küçümseyeyim. Kendimden daha ayıbını görmüyorum ki ayıplayayım."

İnsanın yaratılışı bir damla kerih su. Ama o suyu da O yarattı. Senin neyin var? Hiç. Şu halde sen çık aradan kalsın Yaradan.

Aslını bil, O'nu bul... Senin aslın bir damla pislik. Bunu biraz daha açalım. Niçin Hakk'a varamıyoruz?

Cenâb-ı Hakk buyuruyor ki:

"İçinizde... Görmüyor musunuz?" (Zâriyât: 21)

Üstelik "Görmüyor musun?" buyuruyor. Peki bu Âyet-i kerime'ler olduğu halde, niçin O'na varamıyoruz?

Diğer bir Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Ey insan! Şüphe yok ki sen Rabb'ine doğru çaba göstermektesin ve sonunda O'na varacaksın." (İnşikâk: 6)

Binaenaleyh; açık söylüyorum; ne yer var, ne gök var, ne arş var. Bunların hepsi Hazret-i Allah'a karşı bir perdedir. Aslında nurdur. Zira kâinat, vücut nurunun zerrelerinin zuhur mahallidir. Nasıl ki sen kendini ayrı müstakil bir varlık sanıyorsan, onlara da bir sıfat vermiş ve mesuliyet altına sokmuştur. O'nun verdiği sıfatla görünüyorlar. Yer görünüyor, gök görünüyor, arş görünüyor. Halbuki bunların hepsi Var'a bir perdedir.

"Allah göklerin ve yerin nurudur." (Nûr: 35)

Buyurduğu halde, sen o nuru göremedin de, yeri gördün, göğü gördün.

Peki bu göremeyişinin sebebi nedir? Yeri, gökleri her şeyi yarattığı gibi seni de yarattı. Ama sen kendini müstakil yaratılmış zannediyorsun. Halbuki yaratılışın bir damla pis su. Üstündeki asar O'nun. Sen o asarı kendinin zannettin ve Var'a perde oldun. Aslını bilemedin, bulamadın içinde Yaratan'ı hiç göremedin zaten.

Bu noktaya birazcık eğilip neden yaratıldığını öğrendiğin zaman; kimin yarattığını anlamaya başlarsın. Sonra O'nun yoluna koyulup yavaş yavaş varlığını ifna etmeye başlayıp, bir gün varlığını tamamen ifna edebilirsen; yok olursun. Ama bu da kâfi değildir. Bundan sonra O'nun lütuf tecelliyatı husule gelip hiç olursan, Var husule gelir. İşte şimdi mahlûk Halik'ına kavuştu.

Niçin kavuşamadığımızı anlayabildik mi? O nur, sen pislik. Pislik ile nura kavuşmak mümkün değildir. Ama sen pisliğini atınca, hiç oldun, nur oldun. O'nunla beraber oldun. İşte o zaman:

"İçinizde... Görmüyor musunuz?" (Zâriyât: 21)

Âyet-i kerime'si kişide tecelli eder. O'nun daha yakın olduğunu, O'nun içte olduğunu, hükmün O'nun olduğunu, O'nunla kâim olduğunu insan rahatça seyreder. Çünkü bunlar eşyadan "Ol!" demekten ibaret. Hepsi o kadar. "Ol!" diyor, oluyor. "Öl!" diyor ölüyor. Ama sen olanı görüyorsun, "Ol!" diyeni göremedin! O zaman ne oldu? Sen eşyada kaldın. Allah'ım bizi onlardan etmesin.

•

Bizim yaratılışımız Elhamdülillâh şöyledir:

Herkesi hoş, kendimi boş bilirim. Niçin? Yaratılışım bir hakir su. O bir zerrenin içinde de bir zerre var; ayan-ı sabite. Onu Mevlâ dürmüş. Ne dürdüyse O bilir. Şimdi insan bu kendi hakirliğine baktığı zaman hiç kimseyi hor ve hakir göremez. Zira insan kendisini hakir düşürmedikçe fakir değildir.

Nasıl hakir düşülür? Allah-u Teâlâ buyuruyor ki:

"Onlar hayvan gibidirler, hatta daha da sapık ve şaşkındırlar." (A'râf: 179)

Kâfirler yeryüzünde gezen hayvanlardan da aşağıdadır.

Niçin? En güzel surette yaratmış, nimetleri ile donatmış, mülkünde yaşatıyor, namütenahi nimetleri ile merzuk ediyor, her an ona nefes veriyor, hayat veriyor. Ama Yaratan'ı unuttuğu için bu duruma düşmüş oluyor. Allah'ım bizi bu duruma düşen kullarından etmesin.

Dolayısıyla her mümin, iman şerefi ile müşerref, İslâm ile müzeyyen olduğu için her müslümana değer vermek lâzım. Tabi burada müslüman denilince akla şu da geliyor: Bir zât-ı muhtereme diyorlar ki: "Ümmet-i Muhammed'e duâ et." o da diyor ki: "Siz Ümmet-i Muhammed'i bana gösterin ben de duâ edeyim." Yani demek istiyor ki Resulullah'ın yolunda, izinde olan çok az.

Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyurmuşlardır:

"Ümmetim benden sonra yetmiş üç fırkaya ayrılacak, bir fırka müstesna, diğerleri hep ateştedir.

– Onlar kimlerdir Yâ Resulellah?

Benim ve Ashâb'ımın yolunda olanlardır." (Ebu Dâvud)

Burada çok büyük bir mânâ var. Bu Hadis-i şerif'ten sonra insanın çok derin düşünceye dalması lâzım. Rabb'ül-âlemin beni hangi tarafa koydu diye!

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz diğer bir Hadis-i şerif'lerinde de şöyle buyuruyorlar:

"Ey kalpleri çeviren Allah'ım! Kalplerimizi senin taatına çevir." (Buhârî)

Demek ki bu iş O'nun kalbini çevirmesine bağlı. Şu halde bizim O'na ne kadar muhtaç olduğumuz ve nasıl sığınmamız gerektiğini anlamış olduk. Daha doğrusu ağızdan çıkan sözler ve hareketlerimiz Hakk ile olacak. Hakk ile nasıl olur? O'na sağınmakla, her şeyin O'nun ve O'ndan olduğunu bilmekle olur. Ben yaparım, ben ederim demek yanlıştır. Bunlar nefis putuna ait işlerdir, bu benlikler nefse aittir.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (7)

Zât-ı âlileri'nin zaman zaman yaptıkları sohbetlerinden ve ziyarete gelen bazı kardeşlerimizle aralarında geçen konuşmalardan bu ilim ve kitaplar hakkındaki bazı beyanlarını, rüyâlara verdikleri mânâ ve önem içeren tabirlerini arz edeceğiz:

"Bu yol Hakk yoludur. Bu yolda hiçbir zaman menfaata tevessül edilmesin. Midenize ateş doldurmuş ve birçok kardeşlerin feyzine mâni olmuş olursunuz. Hazret-i Allah lütuf kudret elini çeker. O'nun kudret eli nerede ise feyz, bereket, lütuf hepsi oradadır. Kudret elini çektiği yerde hiçbir şey bulunmaz. Bunu böyle bilin.

Geçen sohbette size bu hususta demiştim ki "Bütün kâinatta tek âdi insan arasalar, en âdi benim derim." Niçin? Benim hılkiyetim bir zerre kerih sudur. Bir zerre kerih suyun hiçbir meziyeti var mı? Yok. İşte Allah-u Teâlâ beni o bir zerre hakirden yarattı. Bunun hiçbir değeri, hiçbir kıymeti olmadığına göre; şu halde kendime atfedeceğim zerre kadar bir fazilet de olmadığı meydandadır. Binaenaleyh ben Hazret-i Allah'ı hiçlikte buldum. Eğer bunun metnini ararsanız:

"Allah göklerin ve yerin nurudur." (Nûr: 35)

Âyet-i kerime'sini okuyabilirseniz, bunu bulacaksınız. Aksi halde asla! Çünkü varlık ile Var bulunamaz. Ancak insan bütün varlığını ifnâ edecek, zerre dahi kalmayacak, o zaman Var husule gelecek.

Bunu da Ahzâb sûresinin 45. ve 46. Âyet-i kerime'lerinde bulabilirsiniz, eğer okuyabilirseniz!

"Ey Peygamber! Biz seni bir şâhid, bir müjdeci, bir uyarıcı, Allah'ın izniyle Allah'a çağıran ve nur saçan bir kandil olarak gönderdik." (Ahzâb: 45-46)

Geçenki sohbette arzettiğimiz gibi, bu kitap (Nûr-i Muhammedî -s.a.v- isimli eseri) yazılmazdan evvel Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz hakkında bir beyanımız vardı:

Bu dört mısra bu kitabı içine alır.

Nasıl ibadette? Herkes uyurken yapılan ibadette. Buradan aldığım zevk ve sefâ, bana hiçbir zevk ve sefâyı aratmadı.

Kanaattaki zenginliği hiçbir şeyde bulamadım.

Kardeşler!

Zahirden bâtına geçelim. Zâhirde yapılan icraatta nefis ve şeytan size sızabilir, varlıkla icraat yapılır. Çünkü zâhidler yolu nefis içindedir, ârifler yolu kalp içindedir, vâkıflar yolu ruh içindedir. İçten içe geçelim ki, kabuktan beyaza, beyazdan sarısına, sarısından civcive... Sonra da kabuk olduğumuzu öğrenelim.

Binaenaleyh biz bunları aradık, buralarda bulduk. Eğer siz de ararsanız, bu bulduğumuz yerleri dikkatle süzerseniz, Allah-u Teâlâ dilerse size de buldurur."

•

"Önce size bu kitabı okuyup anlayanlardan bir misal verelim. Ege Üniversitesi profesörlerinden Dr. Saffet Solak'a kitapları vermiştik. "Nasıl buldunuz?" dedik. "Başucu kitabım! Onunla yatıyorum onunla kalkıyorum." dedi. Bu zât ilim araştırmacısı, dikkat buyurun kitabı nasıl okumuş. İzmir'den bir vaiz efendiye okuması için kitapları veriyor. İâde ederken "Bu kitaplarda ilim yok." diye aleyhinde bulunmak istiyor. O da diyor ki "O kitapları ben de okudum, bu kitaplar sırf ilim. Siz ilim deyince ne anlıyorsunuz? Size âlim denmez. Siz nakilcisiniz. Bir kitaptan alır bir kitaba koyarsınız. Soruyorum sana kaç senelik vaizsiniz?

— Şu halde senin dükkânın bakkal dükkanı olsaydı çoktan iflâs etmiş olurdu. Seni dinleyen cemaat, camiden çıkar bankaya gider. Onu dinleyen cemaat bir ay su içme dese, bir ay su içmez. Nasıl olur da böyle bir kimse hakkında söz söyleyebilirsin?" diyor.

Size okuyabilenin ifadesini arzediyorum. Ona göre okuyun. Bu bir ilim-irfan kaynağıdır.

Çünkü bu satır ilmi değil, benim hiç tahsilim yok.

İlim iki türlüdür. Bir satır ilmi, bir de sadır ilmi vardır.

Sadır ilmi Hakk'tan Habib'ine, Habib'inden de dilediği kimseye ulaştırılır. Bütün ilimler o kaynaktan geliyor. Binaenaleyh o kaynaktan gelen ilim esastır.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde buyururlar ki:

"İlim ikidir. Birisi dilde olup, (ki bu zâhir ilmidir) Allah-u Teâlâ'nın kulları üzerine hüccetidir. Bir de kâlpte olan (marifet ilmi) vardır. Asıl gayeye ulaşmak için faydalı olan da budur." (Tirmizî)

Bütün bunları anlatmaktaki gayemiz, kitabın ne olduğunu bilesiniz ve ona göre sarılasınız."

•

Manisa'dan, Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretleri'ni ziyarete gelen bir kardeşimiz, Zât-ı âlileri'yle görüşürken bir rüyâlarını şöyle anlatırlar:

"Kâbe-i Muazzama yıkılmış, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz eline malayı almış tekrar örüyordu. Üç tarafı örmüş, kapı tarafı kalmış. "Bu tarafı da yaptıktan sonra ben ahirete intikal edeceğim!" buyurdular. Ağlamaya başladım.

Efendi Hazretlerimiz mânâ yüklü bir cevap vererek şöyle buyururlar:

"Efendim malûm-u fazilâneleriniz olduğu üzere bölücüler dini yıktı.

Rabbü'l-âlemin onun vazifesini gördürüyor ve yaptırıyor. O dördüncü duvar da bittimi çekeceğiz artık diyorlar. Murat ettikleri zaman çekiverirler." (2002)

•

Zât-ı âlileri'nin Eyüp Sultan Hazretleri'ni ziyaret ettikleri muhtelif zamanlarda yaşanılan bazı hadiseleri beraber gittikleri bir kardeşimiz anlatıyorlar:

"Dış kapı avlusundan içeri giriyorduk, uzunca boylu, beyaz sakallı, beyaz cübbeli, sarıklı bir zât Efendi Hazretlerimiz'i kapıda karşılayarak eline yapışarak öptü ve Arap şivesiyle "Duâ buyrun, duâ buyrun!" dediler.

Efendi Hazretlerimiz duâ ettiler ve o zâtın gözleri yaşardı ve akabinde yanımızdan ayrıldı.

Efendi Hazretlerimiz bana dönerek; "Bu zât rical-i gayb'tan bir kimse!" buyurdular.

Caminin kenarında da bir kimse dikkatlice Efendi Hazretleri'mize doğru bakıyordu. Bizimle beraber gelen kardeşlerimize yaklaşarak; "Bu zât kim?" diye sormuş. Kardeşimiz de; "Ömer Öngüt Efendi Hazretleri" diyerek tanıtınca; "Allah, Allah, ben onun için burada bekliyorum. Bana üç gece üstüste rüyâmda; 'Eyüp Sultan'a git, oraya çok büyük bir zât gelecek' dediler" demiş.

Efendi Hazretlerimiz bu mevzu üzerine;

"Gördünüz mü, bizim işlerimiz hep böyledir, bizim ne yapacağımızı, nereye gideceğimizi programlarlar, biz emirle yürürüz. Eyüp Sultan Hazretleri'nde karşılaştığım zâtı çözemedim, dünya ehlinden değildi, gayb âleminden bir zât idi." buyurmuşlar.

Bir başka ziyaretlerinde, yabancı bir kimse gelerek "Siz kimsiniz? Nereden geldiniz? Burada nur saçıyorsunuz!" demiş.

Zât-ı âlileri; "Biz Adapazarı'ndan Hakikat Vakfı'ndan geliyoruz!" buyurmuşlar.

Rahmetli Gönenli Mehmet Efendi ile gençlik yıllarında Eyüp Sultan Hazretleri'nde karşılaştıklarını, Hazret'in kendisine teveccüh edip çok dikkatlice uzun uzun baktığını ve kendilerine doğru gelmeye başlayınca oradan uzaklaştıklarını nakletmişlerdi.

Her zaman tevâzu sahibi olan Zât-ı âlileri, kalabalık bir cemaat ile gelen Mehmet Efendi'nin bu teveccühlerinden dolayı yine büyük bir tevâzu örneği göstererek, tüm bakışları, tüm ilgileri üzerlerine çekmek istemediklerinden dolayı oradan uzaklaşmışlardır.

Yine rahmetli Gönenli Mehmet Efendi'nin bir sohbetleri esnasında Efendi Hazretlerimiz camiye girerler, sohbetlerine devam eden Gönenli Mehmet Efendi, Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretleri'ni görünce cemaate; "Hazret-i Allah'ın nuru şuan burada!" diyerek sohbetlerine devam ederler.

İstanbul'da Mesut Bey isminde bir zât Düzce'ye gelip zamanın müftüsü, âlim, fazıl, muhterem Kürtzade Mehmet Efendi'de misafir kalırlar.

Müftü Efendi o gelen misafirine;

"Birisinin elini öpeceğine, sabahleyin evden çıkarken Ömer Efendi'nin elini öp de geç, sonra İstanbul'a dön!" diyerek misafirini yolcu ederler.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (8)

1950'li yıllarda Efendi Hazretlerimiz'i tanıyarak talebesi olma şerefine erişen ve 2006 yılında rahmetli olan Hacı Hayrettin Efendi'nin birkaç hatırasını arz edeceğiz:

Efendi Hazretlerimiz gençlik yıllarında bir gün (takribi 1950'li yılların başı) İzmit'e gelirler. İzmit'te bir ayakkabıcı dükkânı olan Hayrettin Efendi de gençtir ve dükkânında çalışmaktadır. Akşam mânâda şöyle bir rüyâ görürler; "Uzun bir tren ve trenin başında Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz vardır ve "Bu trene bin!" diye emir vermektedirler."

Hayrettin Efendi akşam gördüğü rüyânın etkisinde olduğu halde bir yandan da işlerini yapmaya çalışmaktadır. Öğle vakti üzeri, abdest tazelemek için dükkânın kapısından tam çıkarlarken birden kapıda; siyah takım elbiseli, siyah çantalı, siyah bereli, siyah sakallı bir Zât-ı âli belirir ve selâm vererek içeri girerler. Kendilerini; "Düzce'den Ömer, buyrun kartımız, Düzce'ye bekleriz!" diyerek tanıtırlar ve kısa bir sohbet sonrası dükkândan ayrılırlar.

Hayrettin Efendi'nin içinde büyük bir huzur vardır, akşam gördüğü rüyâyı hatırlar, çünkü Resulullah Efendimiz diye gördüğü zât, şimdi yanına gelen zâta da çok benzemektedir. Bu büyük şaşkınlık içerisinde dükkânı kapatarak evine gider. Zât-ı âlileri'nin nur cemaliyle etkilenmiş olarak ve kendilerinden geçmiş bir halde onları düşünmektedirler.

Aradan birkaç gün sonra ise Düzce'ye gitmeye karar verirler. İlk defa gideceklerinden, nasıl ve ne şekilde gidileceğini bilmediği halde yola çıkarlar. İçinden bir ses; "Şu otobüse bin!" der. Otobüse binerek yola çıkarlar. Düzce'ye gelinir, yine içinden bir ses; "Burada in!" der ve inerler.

Cadde üzerinde sağa sola baka baka giderler. Kimseye bir şey sormadan, kendi hâllerinde yürüyüşüne devam ederler. Çünkü içinden bir ses "Şuradan git, buraya dön!" diye onu yönlendirmektedir. Bir müddet sonra, birden bir ses gelir; "Hacı Efendi buyrun!" Bir de bakarlar ki, Efendi Hazretleri'miz ayakkabı yapmakla meşguldür ve ona buyrun işareti yaparak yanına çağırırlar.

Hayrettin Efendi, hemen yanına giderek, elini öper ve otururlar. Efendi Hazretlerimiz dükkânını kapatarak, gelen misafirini yukarı evine çıkarır. Bu esnada, aşağıdan kapı çalınmaktadır. Efendi Hazretlerimiz'in köyden sipariş ettiği süt gelmiştir. Efendi Hazretlerimiz sütü alırlar ve yukarı çıkarlar. Hayrettin Efendi'ye; "Efendim şu kaşığı alın, biz sütü tencereye dökerken siz de devamlı karıştırın!" buyururlar ve Hayrettin Efendi denileni yapar. Efendi Hazretleri döktükçe süt koyulaşmaktadır ve en sonunda dökülen süt, bu kısa zaman zarfında birden yoğurt olmuştur. Hayrettin Efendi bu hâli görünce daha büyük bir şaşkınlık geçirir. Daha ilk tanışmalarında bir kerametlerini görmüşlerdir. Efendi Hazretlerimiz iki tane kâse getirerek yoğurttan ikram ederler.

Efendi Hazretleri; gönüllere hitap eden üslûbuyla sohbet ederler ve akabinde Hayrettin Efendi müsaade isteyerek kalkarlar.

İlk tanışmanın ardından yapılan bu ilk ziyaretten sonra dersini alan Hayrettin Efendi, Efendi Hazretlerimiz'in bir evlâdı ve talebesi olma şerefine nail olarak, bu âli yola ömürlerinin sonuna kadar devam ederler. Yolun hem yazını, hem kışını yaşayan Hayrettin Efendi, Efendi Hazretlerimiz'in birçok tecellilerine vakıf olurlar.

•

Hayrettin Efendi 1980'li yıllarda işi için lâzım olan deri ve ayakkabı malzemelerini almak için İstanbul'a yola çıkarlar. Harem'de otobüsten indikten sonra Sirkeci'ye geçmek için feribota binerler.

Feribot hareket etmek üzereyken, yanına gayet intizam giyinimli bir bey oturur. Hayrettin Efendi de, Efendi Hazretlerimiz'in her zaman söylediği gibi gayet güzel giyinmiş, edepli bir hâl ile oturmaktadırlar. Hayrettin Efendi'nin bu hâli yanında bulunan kişinin dikkatini çeker ve Hayrettin Efendi ile konuşmak ister. Hayrettin Efendi de gayet mütevazi bir şekilde mukabelede bulunur ve sohbet gittikçe derinleşir.

Hayrettin Efendi sohbetin daha başında hemen râbıta yaparlar ve durumu Efendi Hazretleri'ne arz ederler. O kişi sorular sormaktadır ve her sorduğu soruya hiç ummadığı şekilde cevaplar almaktadır. Hayrettin Efendi'nin kendi ifadesiyle; "Sorulara cevap veriyorum amma o kelimeler, o sözler, o cümleler benim değil, çünkü hiç duymadığım, hiç bilmediğim kelimeler ağzımdan çıkıyor, benim lügatimde olmayan kelimeleri kullandıkça, kendim de şaşırıyorum. Râbıta ile mübareklerin işi ele aldıkları bellidir." demiştir.

Feribot Sirkeci'ye yanaşmak üzereyken, yanında bulunan o zât Hayrettin Efendi'ye; "Bırakınız elinizi öpeyim, ben İstanbul Üniversitesi'nde hocayım, sol görüşlüyüm, sizi böyle görünce birkaç soru sorup, sizi küçük düşürmek istedim fakat hiç ummadığım ve hiçbir yerde okumadığım bir şekilde cevaplar verdiniz ve bütün fikirlerimi değiştirdiniz" der.

Hayrettin Efendi elini öptürmezler ve Efendi Hazretlerimiz'den bahsederek ayrılırlar.

Bu konuyu bir ziyaretlerinde Efendi Hazretlerimiz'e arz ettiklerinde şöyle buyururlar:

"İhvan odur ki, konuşturula!"

•

Hayrettin Efendi bir hatırasını da şöyle aktarmışlardı:

Perşembe akşamları mübareklerin evinde ders olurdu. Biz de Gölcük'ten bazı zamanlar katılırdık. Bir perşembe günü Düzce'ye doğru yola çıktım. Evlerine gelip, kapıyı çaldım, fakat ne açan var ne de gelen. Bekledim. Ama hiç kimse gelmiyordu. Ders mutlaka var ama kim bilir nereye gittiler ve nerede yapıyorlardı. Tabi o zaman ne cep telefonu var, ne de başka bir şekilde iletişim. Sanki bütün Düzce başımın üzerine yıkıldı, çok üzüldüm. Yapacak hiçbir şey yoktu ve tekrar geri Gölcük'e dönecektim.

Yol kenarından gidiyorum, aklım başımda değil, büyük bir üzüntü içindeyim. Bu hâlle yürürken arkamdan bir araba gelerek hafif bir şekilde bana çarptı. Bu çarpma esnasında ben bir bahçe kapısından içeri doğru düştüm, yuvarlandım. Bir de baktım ki sesler geliyor, bir sürü ayakkabı var. Yavaş yavaş evin kapısına doğru gittim ve kapı aralığından mübarekleri ve kardeşleri gördüm. Öyle sevindim ki. Elleriyle bana "Gel, gel!" işareti yapıyorlardı.

Yanlarına doğru oturdum, bana;

"Hacı efendi buyrun, gelin oturun, derse devam edelim. Şimdiye kadar sizi buraya çekmeye çalışıyorduk, buyrun oturun da devam etsin!" buyurdular.

Evlerine gelmem onlara mâlum olmuş ki, bizi bazı sebepleri vesile kılarak buraya kadar çekmişler.

Bulduran Rabb'ime şükürler olsun.

•

Rahmetli Cemil Yıldız Efendi, Hayrettin Efendi ile ilgili bir hatırasını şöyle anlatmışlardı:

Efendi Hazretlerimiz bir gün Beykoz tepesinde bulunan Yuşa Aleyhisselâm'ın kabr-i şerif'lerini ziyaret etmek isterler. Beraberlerindeki birkaç kardeşimizle beraber gelirler. O zamanlar askeriye sınırları içerisinde olan Yuşa Aleyhisselâm'ın kabrine, arabalar aşağıda bırakılarak, yaya olarak yukarı doğru yürümeye başlanır.

Efendi Hazretlerimiz önde, arkadan kardeşler gelmektedirler. En arka tarafta bulunan Cemil Yıldız kardeşimiz, orta tarafta yürüyen Hayrettin Can kardeşimiz için gönlünden şöyle geçirir:

"Yâ Rabb'i! Efendi Hazretlerimiz'e zaten lâyık değiliz, onun ayağının tozu dahi olamayız, hiç olmazsa onun ihvanı olan şu Hayrettin Efendi'nin ayağının tozu olsam."

Bu gönülden geçen duâdan kısa bir süre sonra, Hayrettin Efendi yukarı doğru yürürlerken, kenara çekilip beklemeye başlar ve Cemil Efendi geldiğinde koluna girer ve kendisine; "Cemil Efendi kendinize gelin, ayağının tozu olunacak biri varsa en önde yürüyor!" der.

•

Hayrettin Efendi, İstanbul'a ziyaret için bir yere gelirler, onu gören bir kardeşimiz hoş geldin diyerek, ileri yaşından dolayı elini öpmek ister.

Bu hâli gören başka bir kardeşimiz, Hayrettin Efendi abdest tazelemek için ayrıldığında, o kardeşimizi uzakta bir kenara çekerek; "Gereğinden fazla değer verme, sonra kendini bir şey zanneder" diyerek konuşur.

Hayrettin Efendi, biraz sonra yanlarına gelerek; "Biz bir şey olmaya çalışmıyoruz, biz eşşeğiz, eşşek!" derler ve giderler.

•

Yine İstanbul'a geldiklerinde bir kardeşimiz ile birlikte beraberce bir yere gitmek üzere yola çıkarlar. Kardeşimiz; "Hayrettin Efendi, biraz hızlı yürüsek..." diyerek, gidilmek istenen yere erken varmak isterlerse de Hayrettin Efendi; "Önümüzde Efendi Hazretlerimiz yürüyor, biz onu takip ediyoruz" derler.

•

Bu yolda imtihanlar çok ve çetin olur. Bazı ihvanlar bu çetin imtihanlardan geçmiştir. Hayrettin Efendi de bunlardan biri idi. 1970'li yıllarda yoldan uzaklaştırılmıştı. Bu ayrı kaldığı 7 yıl zarfında dersini hiç aksatmamış, aleyhte tek kelâm etmemişti.

Hanımı merhum Hafız Kadir Efendi'nin kardeşi idi. Ömrünü Allah yolunda; iffetiyle, namusuyla tüketmiş, ihlâslı, sâliha bir hanımdı.

Hayrettin Efendi'nin yoldan uzaklaştırıldığı yıllarda Efendi Hazretleri'nin aleyhinde konuşan kadınlar topluluğuna; "Bana bak! Senin bu dediklerin benim efendimde yok. Bu sözler bir sokak kadınının ağzına yakışmaz, ağzını yırtarım senin" diyerek tepki göstermişti.

İçlerinden, eşinin imtihanda olduğunu bilen bazı kadınlar, "Bak senin eşini de uzaklaştırdı, niye hâlâ savunuyorsun?" dediklerinde; "O bizim Efendimiz, ister sever, ister atar, ister tutar! Size ne!" diyerek, o topluluktan ayrılmışlardı, bu mevzulardan dolayı Efendi Hazretlerimiz'in büyük takdirini almıştı.

•

Hayrettin Efendi, 1970'li yıllarda henüz imtihanı devam ederken, İzmit'te bulunan bir şeyh efendi son günlerinde iken etrafında toplanan ihvanlarına; "Ben size Hacı Hayrettin Efendi'yi gösteriyorum, bizden sonra ona gidin!" der.

Bunun üzerine Hayrettin Efendi'ye gelen o kişiler, şeyhlerinin böyle bir vasiyeti olduğunu söylerler. Hayrettin Efendi de; "Benim Kibâr-u Evliyâullah'tan efendim var. Mürşid-i kâmil olan efendime evlâd olmaya çalışıyorum. Burası hak yolu, benim böyle bir dâvâda bulunmam olmaz, size de nasihatim bu olur" diyerek hem kendisinin böyle bir şeyde gözü ve niyeti olmadığını belli ederler, hem de hak yolunu tarif ederek onlara yol gösterirler.

Hak yolunun yolcusunu Hazret-i Allah tayin eder, O'nun tayin etmediği bir makama, senin çıktım demen veyahut çıktım gibi göstermen büyük bir şirktir ve kişiyi müşrik yapar.

•

Hayrettin Efendi bir mevzu yüzünden hanımıyla biraz tartışır. Mevzu daha kapanmamıştır ki kapı çalar ve bir bakarlar ki karşılarında Efendi Hazretlerimiz; "Bursa'ya doğru geçiyorduk, size bir uğrayalım dedik!" buyururlar.

Efendi Hazretleri'miz gençlik yıllarında daha sık olarak çeşitli vilayetleri ziyaret ederlerdi.

Hayrettin Efendi içeri dâvet ederek bir kahve ikram ederler. Efendi Hazretleri'miz;

"Hayrettin Efendi, hanımınız nasıl, onu üzmeyin, hoş tutun!" buyurarak bu minval üzere kısa bir sohbet ederler ve hemen kalkarak, Bursa'ya doğru yollarına devam ederler.

Hayrettin Efendi;

Bizim o hâlimiz Zât-ı âlileri'ne mâlum olmuş. Âile yuvasının ne kadar önemli olduğunu, gelip geçici bir dünya hayatı için gönül kırmaya değmeyeceğini, hükümleri yerine getirmeye çalışan bir hanıma bir erkeğin kuvvet kullanmasının uygun olmadığını ve Peygamber Efendimiz'in;

"Hanımlarını döven kimseleri hayırlılarınız olarak bilmeyiniz." Hadis-i şerif'ini açıklayarak, "Hayırlılar"dan olabilmek için çalışılmasını anlatmak istemişler ve bir kerametlerini daha göstererek gitmişlerdi. Ki biz sadece ufak bir mevzuda tartışmıştık, el kaldırma yoktu ve hiçbir zaman olmamıştı, bunu yapanlar bu mevzudan kendilerine büyük bir ders çıkarırlar, demişti...

•

Hayrettin Efendi; 2006 yılının mayıs ayında bir Perşembe günü, Gölcük'ten otobüse binerek, Adapazarı'na derse giderler. Vakıf'ın tam alt tarafında otobüsten indikten sonra, yolun karşısına geçerler. Yol çift şeritlidir ve diğer yola geçtiklerinde o esnada hızlı bir araç gelerek, Hayrettin Efendi'ye çarpar ve orada rahmetli olurlar.

Hayrettin Efendi, bir kardeşimize şöyle duâ ettiğini söylemiş;

"Yâ Rabb'i bizi bu yoldan ayırma, Efendi Hazretlerimiz'in ayaklarının dibinde canımızı al!"

Efendi Hazretlerimiz'e arz edildiğinde;

"Allah Allah! İşte ayak dibinde gitti.

O çok eski ihvanımızdı, Allah'ım rahmet eylesin!" buyururlar.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (9)

Zât-ı âlileri Halil Fevzi -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'den bahsederlerken bir sohbetlerinde şu mevzuyu anlatmışlardı:

"Bir gün Sabri Kaptan Düzce'ye Efendi Hazretleri'ni ziyarete gelmiş, kendisini tanımazdım. Vâlide çağırmış gittim. Efendi Hazretleri şurada oturuyor, Sabri Kaptan böyle, Vâlide böyle, bende burada oturuyorum.

Vâlide Hanım İstanbul'daki köşke birçok şeyler hazırlamış, onları benimle gönderecek. Daha evvel söylemişti. Fakat; "Ben emirsiz bir adım atmam!" demiştim. Efendi Hazretleri'ne hitaben; "Efendi! Ben Ömer'i köşke göndereceğim, gitsin gitsin değil mi?" dedi. Hiç sesini çıkarmadı. Sonra; "Bak izin aldım!" dedi. "Hayır Vâlide Hanım, ben bu izinle bir adım atamam" dedim. O zaman tekrar döndü; "Efendi! Ömer köşke gitsin gitsin, değil mi?" diye bastırarak söyledi. Yine hiç sesini çıkarmadı. "Vâlide hanım ben bu hareketle bir adım atmam" dedim.

Onlar dışarıya çıktı, Efendi Hazretleri'yle karşı karşıya kaldık. "Oğlum gitsen iyi olur!" buyurdular. Amma Vâlide Hanım'a gitsin demedi. Efendi Hazretleri'nden emir çıkınca Vâlide Hanım'dan çıkmış gibi oldu. Meğer ne hadiseler çıkacakmış, ne hadiseler çıkacakmış!

Anneme söyledim, o da; "Oğlum sana üç gün izin!" dedi. Çünkü annem de rahatsız, işim de çok, "Peki anneciğim!" dedim.

Vâlide hanım da lüzumlu lüzumsuz birçok şeyler çuvala yüklemiş.

Giderken iki günü Hendek'te geçirdik, bir günüm kaldı. Adapazarı'na geldik, beni bir gülme aldı. Öyle gülüyorum ki, durmak tutmak mümkün değil! Kimbilir ne hikmet vardı o gülmede, hem gülüyorum, hem de o çuvalı da taşıyorum. Tâ ki istasyona geldik, trene bindik, Pendik'e geldik. Oradan Erenköy trenine bineceğimiz yerde başka bir trene binmişiz. Sabri Kaptan; "Yalnış trene bindik, inelim" dedi. Tam ineceğimiz sırada tren de yürüdü. Sabri Kaptan'ın bir torunu vardı, onu yere indireyim derken aşağıya düştüm, tam trenin altında kalıyordum. Her bakan; "Bu gitti!.." diyordu, o anda tren durdu ve çıktık.

Fakat bu arada gizli mânevî flimler de dönüyordu, bunu hissediyordum.

Erenköy'e indiğimizde vakit biraz gecikmişti. Bir zâtın kapısını çaldılar. Evdekiler yattıkları halde, onu tanıdıkları için kalktılar, hemen bir çorba pişirdiler, önümüze koydular. Yemeğimizi yedik ve yattık.

O gece bir rüyâ zuhur etti, fakat kimseye bir şey demedim. Sabahleyin oturuyoruz, sohbet ediyoruz. O zât-ı muhterem; "Sabri! Bu kim?" diye sordu, o da; "Düzce'de bir ayakkabıcı!" diye cevap verdi. Ona; "Sen onu tanımıyorsun!" dedi ve Sabri Kaptan'la hiç görüşmedi, bizimle sohbet açtı. Şeyh Es'ad Efendi -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'den mevzu etti, bu evi ona nasıl hediye ettiğini uzun uzun anlattı.

Çıkışımızdan dönünceye kadar o hayatî hikmetler devam etti. Baştan aşağı gizli hikmetler vardı."

•

Efendi Hazretlerimiz bir mevzuyu da şöyle anlatmışlardı:

Bir defasında rahmetli Celal Efendi dedi ki;

"Hicazdayım, bir rüyâ gördüm. Bana 'Senin iki sene ömrün var!' dediler."

Geldi bunu bana söyledi. "Peki!" dedim. O uzun odada oturuyorum, seccade üzerindeyim. Galiba ikindiyi kılmış olsam gerek, "Ey âlemlerin Rabb'i! Bu kardeş bunu bir maksatla, sığınmak maksadıyla söyledi. Buna lütfundan ömür ihsan et!" dedim.

"Hayvanın bol olduğu iki yerde su akıtsın!" dediler.

Ben de söyledim. "Peki!" dedi, köylerde iki yerde su çıkardı. Ondan sonra belki on veya yirmi sene daha yaşadı. Hayret ettim. "Hayvanın bol olduğu yerde iki su akıtsın!" dediler.

•

Adapazarı'ndan bir kardeşimizin kız kardeşi vefat ediyor. Kardeşimiz vakit buldukça kabristana ziyarete gidiyor. Bir müddet sonra Efendi Hazretlerimiz'in ihvanlarından Hüsamettin Efendi rahmetli oluyor ve aynı kabristana defin ediliyor. Kardeşimiz bu sefer Hüsamettin Efendi'yi ziyarete geliyor bu ziyaretler peyder pey devam ediyor fakat kardeşine uğramıyor ve bu günlerde kardeşimiz bir rüyâ görüyor:

Rahmetli olan kız kardeşi; "Abi iyi insanı gördün bizi unuttun amma biz güzeller güzeli Hâtem-i Veli'yi bekliyoruz!" diyor.

Aradan geçen iki ay gibi bir süre sonra Muhterem Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretlerimiz irtihâl-i dar-i bekâ etmişlerdi.

Efendi Hazretlerimiz'in vefatlarından önce görülen bir rüyâ ve Allah'u-âlem Zât-ı âlileri'nin geleceklerinin kabir ehline duyurulduğunun bir işareti...

•

Efendi Hazretlerimiz'in vefatlarından sonraki aylarda kabr-i şerif'te çalışmalar yapılmaya başlanmıştı, bu günlerde bir bayan gelir ve kapıdan içeri girerek çalışan kardeşlerimizle görüşür.

Daha temel inşaatı yapıldığı günlerde ilk defa gelen bu bayan; "Burada bir türbe olması lâzım, büyük ve çok güzel bir türbe, daha bitirmediniz mi?" diyerek rüyâda gördüğü türbeden bahsederler ve yer olarak da işte tam burası diyerek çalışmaların yapıldığı yeri gösterirler.

"Sakar Baba Hazretleri'nden yukarı doğru çıkıyorum, büyük ve güzel bir türbe vardı ve bana: "Kızım buraya gel!" diyorlardı. Aynı zamanda Nuh'un gemisini de gösteriyorlardı." diyerek akşam çok etkisinde kaldığı rüyâsını anlatır ve bu yüzden de sabah hemen buraya geldiğini söyler.

Kardeşlerimiz de Efendi Hazretlerimiz'den bahsederler, bayan ziyaretini yaparak oradan ayrılır.

Efendi Hazretlerimiz zaman zaman yaptıkları sohbetlerinde; "Burası Nuh'un gemisi, binen kurtulur!" buyururlardı.

Daha önce Zât-ı âlileri'ni hiç görmemiş ve böyle bir beyanını duymamış birisine bu rüyânın gösterilmesi bir hikmete binaendir.

Efendi Hazretlerimiz bu konuya misal olarak eserlerinde şöyle buyuruyorlar:

Mevlânâ Celaleddin-i Rûmi -kuddise sırruh- Hazretleri Mesnevî'nin beşinci cildinde bizatihi bu hususu isim zikrederek açıklıyor ve akıllardaki vehimleri ve kuruntuları otomatikman izale ediyor.

"Dağ gibi akıllar bile vehim denizine ve hayal girdabına gark olup batmıştır. Bu kötülük tufanı, dağları bile aşarken Nuh'un gemisine binenlerden başka kim aman bulur, kurtulur?

Yakîn yolunu kesen bu hayal yüzünden din ehli (müslümanlar), tam yetmiş iki fırka oldu. Yalnız yakîn eri, vehim ve hayalden kurtulur. Kaşının kılını hilâl (yeni ay) sanmaz. Fakat bir kimseye Ömer'in nuru (ışığı) dayanak olmadıkça, yolunu kaşının eğri kılı keser. Yüz binlerce büyük ve dehşetli gemi, vehim denizinde paramparça olmuştur." (Mesnevî, c. 5 s. 156 - 2655. beyit)

Bundan murad, Allah-u Teâlâ ezelden iki nuru halketmiş, o bir nuru gittiyse diğeri mevcuttur. O ikinci mevcuda merbut olmayan birincisine de olmamış oluyor.

Herkes kaşındaki tüyü ay zannedecek, kendisini öyle görecek. Ama Ömer'in yolu öyle değil. Kılı kırk yarar. İsim ile zikrediyor. Cenâb-ı Hakk'a şükürler olsun, ezelden seçmiş, Mevlânâ -kuddise sırruh- Hazretleri ismimi ve yolumu tarif ediyor. Ömer'in yolu öyle değil diyor, diğer evliyaullah ismimi zikretmiyor, Mevlânâ Hazretleri ismimizi zikrediyor. Ümmet-i Muhammed'in yetmiş üç fırkaya ayrıldığını, yetmiş ikisinin dalâlette, ancak onun yolunun doğru olduğunu ifade ediyor.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyuruyorlar:

"Ümmetim benden sonra yetmiş üç fırkaya ayrılacak, bir fırka müstesna diğerleri hep ateştedir."

– Onlar kimlerdir ya Resulellah!

"Benim ve ashabımın yolunda olanlardır." (Ebu Dâvud)

Bütün beyanlarımız Âyet-i kerime ve Hadis-i şerif'ler iledir. Resulullah'ın ve ashâbının yolundan, onların izinden basa basa gidiliyor.

İşte size bu yol tarif ediliyor. Allah ve Resul'ünün yolu!...

•

Yine Efendi Hazretlerimiz'in vefatlarından sonra bir kardeşimize, kabristana ziyarete gelen bir kişi şöyle anlatmışlardı:

"Ömer Efendi, bana çevrem tarafından hiç iyi anlatılmamıştı, hatta kitaplarının dahi okunmaması gerektiğini söylemişlerdi. Tabi bu duruma üzülüyordum. Bir gün bir kitabi elime geçti ve kitabı okudum. Gördüm ki bana söylenenler ile hiç alâkası yok ve kitap bambaşka."

Çünkü hep Âyet-i kerime ve Hadis-i şerif'ler ile yazılmış, açıklanmış ve desteklenmiş bir kitap.

"Bu kitabı okuduktan sonra içimde o Zât-ı muhterem'e karşı bir muhabbet başladı, aradan birkaç gün geçtikten sonra şöyle bir rüyâ gördüm;

Ömer Efendi'nin kabrini ziyaret ediyorum. Kapısında duruyordum, o mübarek zât içerde ve etrafında ihvanları vardı. Elinde bir liste ve bana bakarak; "Gel kızım, senin de listenin altında ismin yazılı" dediler ve beni içeriye aldılar. Biz orada dururken kendisi bir yıldız oldu ve gökyüzüne doğru yükseldi. Oradakiler "Onun yeri orasıydı, o bir kutuptu ve yerine gitti" dediler."

Zevât-ı kiram'dan İmâm-ı Rabbani -kuddise sırruh- Hazretleri ve İmâm-ı Gazali -rahmetullahi aleyh- Hazretleri'nin eserlerini okumayı yasaklayan güruhlar olduğu gibi Efendi Hazretlerimiz'in eserlerini de anlayamayan, okunmasına karşı çıkanlar olacaktır.

Zira bu kitaplar Âyet-i kerime ve Hadis-i şerif'lerle yazılmış, "Has İlmullah" olduğu için naehli anlayamaz.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (10)

Zât-ı âlileri'nin her zaman hususi ve umumi sohbetlerinde söyledikleri; "Bu yol Hazret-i Allah'ın ve Resulullah Aleyhisselâm'ın yoludur" beyanını yine Zât-ı âlileri'nin zaman zaman yaptıkları sohbetlerinden örnekler ile ve bazı rüyâlara verdikleri cevapları arz edeceğiz:

İbrahim Ethem -kuddise sırruh- Hazretleri buyuruyorlar ki:

"Rüyâmda Cebrâil Aleyhisselâm'ı gördüm. Gökten iniyordu. Elinde divit kalem vardı. Sordum:

– Yâ Cebrâil, nereye geliyorsun?

– Yeryüzüne geliyorum.

– Ne yapacaksın?

– Hazret-i Allah'ın sevgili kullarını yazacağım.

– Beni de yazacak mısın?

– Hayır, senin için emir almadım.

– Evet ben biliyorum, ben onlardan değilim amma onları çok seviyorum, dedim.

Cebrâil Aleyhisselâm durakladı, sonra; "Evet seni yazacağım, hem de en başa yazacağım." diye cevap verdi."

Biz ona; "Mânâ âleminin sultanı" deriz.

Hazret-i Allah'ın sevgililerini sevmekte, cidden büyük esrar vardır. Sevmediğini sevmek ise son derece zararlıdır.

Meselâ bir dostumuzu hiç sevmediğimiz bir düşmanımızın yanında görürsek ona buğzederiz. Fakat hiç görmediğimiz, tanımadığımız bir insanı sevdiğimiz bir kimsenin yanında gördüğümüz zaman onu da severiz.

Binaenaleyh; Mevlâ'nın dostunu Mevlâ için seversek, belki de hiç beğenilecek tarafımız olmadığı halde, Mevlâ bizi onun yüzü suyu hürmetine sever. Lâkin belki ufak-tefek küçük amellerimiz de olsa, Hazret-i Allah'ın sevmediği bir kimse ile ünsiyet edip muhabbet edersek, muhakkak ki muhabbetini bizden kesiverir.

Beyazid-i Bestami -kuddise sırruh- Hazretleri'ne sormuşlar;

"Efendim bize bir şey emret ki daha başka bir şeye hacet kalmaksızın o şeyle kurbiyyet ve vus'at kazanalım."

Cevaben şöyle buyurmuşlar:

"Bunun en kestirme yolu bir Mürşid-i kâmil'in gönlüne girmektir. Zira o Cenâb-ı Hakk'a yakındır, siz de o vasıta ile Kurbiyyet-i ilâhi'yi kazanırsınız."

"Hamd olsun Allah'a, selâm olsun O'nun beğenip seçtiği kullarına." (Neml: 59)

•

Bir kardeşimiz rüyâsında Efendi Hazretleri'ni görmüş ve Zât-ı âlilerine arz etmişlerdi:

"Efendim! Mânâda, Hane-i saadetlerinizi gezdiriyordunuz.

"Geçen gün Hazret-i Allah'a sordum. Çok infak edeni mi, çok zikredeni mi cennetine koyacaksın?"

"Hayır! Cennetime seni seveni koyacağım" buyurdular!" dediniz uyandım."

"Bu rüyâ mühim efendim. Bu böyledir, bunu böyle bilin..."

Cenâb-ı Hakk Musa Aleyhisselâm'a; "Benim için bir âmel işledin mi?" diye sorduğu zaman; "Evet yâ Rabb'i! Senin rızan için namaz kıldım, oruç tuttum, sadaka verdim!" diye cevap vermişti.

Cenâb-ı Hakk; "Yâ Musa! Bunlar senin içindir, sen benim için bir dostumu dost, bir düşmanımı da düşman edindin mi?" buyurdu.

Şeyh Es'ad Efendi -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'de; "Sadât-ı kiram ve Pirân-ı izâm Efendilerimiz'e beslediğim cüz'i bir muhabbetten başka bir sermayem yoktur." buyurmuşlardır.

•

Bir vakit bir kardeş anlatmıştı:

Komşu bir kadın; "Yahu Vakfa gidiyorsun, bana da şunu alıver!" demiş.

O akşam rüyâsında affolunduğunu görmüş.

Efendi Hazretlerimiz'e arz edildiğinde, şöyle buyurmuşlar:

"Sübhanallah! Halbuki ihvan değil amma param oraya gitsin demiş.

•

Efendi Hazretlerimiz şöyle anlatmışlardı:

"Bir zât buraya gelmiş, dışarıda olduğumuz için bizi bulamamış, bari gelmişken bir yüzük alayım demiş ve gitmiş.

"Ben kamyon şoförüyüm, büyük bir kaza yaptım, kamyonun içinden bu adam nasıl sağ çıktı dediler, ben de inanamadım.

Şimdi geldim sizi tanımak için" dedi."

•

"Bu yol hiçbir şeyle kaim değil. Gaye, maksat, gösteriş, menfaat hiçbir şey koymamış Cenâb-ı Hakk.

Kendi yolu olduğu için, kendisine muhabbet etmeyi ve O'nun için muhabbet edilmeyi lütfetmiş. Binaenaleyh fakir der ki; "Yol hiçbir şeye kaim değil amma gönül sevdiğini görmek istiyor, bununla kaim. Niçin? Hakk Celle ve Alâ Hazretleri, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'e birçok lütuf, ihsan, iltifatta bulunmuş ve onun hakkında şöyle buyurmuştur:

"Andolsun, içinizden size öyle Aziz bir peygamber gelmiştir ki, sıkıntıya uğramanız ona çok ağır ve güç gelir. Üstünüze çok düşkündür. Müminlere çok şefkatli, çok merhametlidir." (Tevbe: 128)

O Aziz'dir. Aziz'in mânâsına beşerin aklı yetmez. O sizin üzerinize çok düşkündür, çok haristir, sizin üzerinize titrer.

İşte yol bu yol, bunu bilin.

Gaye yok, menfaat yok, maksat yok, hiçbir şey yok. Neden? Temizlemiş. Kim temizlemiş? O'nun yolu olduğu için Rabb'ül-âlemin temizlemiş.

•

Zamanın amiri bir Hoca Efendi'yi teftişe gitmiş. Bakmış ki Hoca Efendi kendi âleminde, çocuklar kendi âleminde. Amir bu durumu görünce çok canı sıkılmış. Fakat Hoca Efendi ehl-i keşif bir zâtmış, amirin perdesini açmış. Amir perde kalkınca çocuklardan kimisinin okuduğunu, kimisinin ayrı ayrı zanaatlar ile meşgul olduğunu görmüş. Hemen arkasında Hoca Efendi amire şöyle demiş;

"Zanaatla ilgilenenler burada bulunuyor amma nasipleri başka yerde. Merak etmeyin, biz okuyanlar ile meşgul oluyoruz."

Yani herkes ezeli nasibine doğru akacak, nasipdar olanlar bu yoldan nasibini alacak.

•

"Muhabbetle selâm verenden aslâ geçmeyiz."

Cenâb-ı Hakk Âyet-i kerime'sinde; "O'nun izni olmadan hiç kimse şefaat edemez." buyuruyor. (Yunus: 3)

Fakat O izin verdiği zaman, "Kullan!" dediği zaman öyle zannediyorum ki samimi selâm verenden dahi inşallah geçmem.

Bunun sırrı ve sebebi;

Seyyid-i Kâinat Sebeb-i Mevcudat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz hep "Ümmetim!" dedi.

Hatta 1954 senesinde seyahat sebebiyle Yugoslavya'da bulunurken bir Mevlid-i şerif dinlemiştik. Mevlid-i şerif'in bir yerinde şu beyit geçti:

"O doğdu dedi; ‘Ümmetim, ümmetim!'

Bunun şöyle temsilini veriyorlar:

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz, doğar doğmaz secde halindeyken annesi kulak veriyor ve "Ümmetim, ümmetim!" sedasını duyuyor.

O doğdu da dedi; "Ümmetim!", sen nasıl olur da Hazret-i Allah'a şükretmezsin ve onun sünnetini işlemezsin? İnsan ne kadar küçük düşüyor, ne hale düşüyor değil mi?

O doğduğu zaman bu hâl ile doğdu ve "Ümmetim!" dedi. İşte bu merhamet oradan geliyor, bu sevgi oradan geliyor, bu bağlılık oradan geliyor.

•

Her zaman şöyle derim;

"Allah'ım şükrünü, zikrini, fikrini bana ihsan et, beni nankörlerden etme!"

Bu ilâhi bir lütuftur, ne demek istediğimizi ahirette anlayacaksınız. Burada değil. Niçin burada anlayamazsınız? Herkes bir yol tutmuş gidiyor ve herkes de "Yol benim yolum!", "En güzel yol benim!" diyor.

Biz de diyoruz ki;

"Elhamdülillah! Bu yol Hazret-i Allah ve Resulullah Aleyhisselâm'a aittir."

Allah'ım yolundan ve Habib'inden ayırmasın.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (11)

Zât-ı âlileri'nin zaman zaman hususi sohbetlerinde sevenleriyle paylaştıkları ve devamlı olarak yaptıkları bazı duâları:

"Hatmü'l-Evliyâ" kitabının müellifi Hakîm et-Tirmizî -kuddise sırruh- Hazretleri şöyle söylemiştir:

"Allah-u Teâlâ'yı rüyâmda gördüm ve O'na;

(Yâ Hayyu yâ Kayyûm, yâ bedîussemâvâti vel-ard, yâ zel-celâli vel-ikrâm, es'elüke en tuhyiye kalbî binûri mağrifetike ebeden. Yâ Allah! Yâ Allah! Yâ Allah!)

"Ey Hayy! Ey Kayyûm! Ey göklerin ve yerin yaratıcısı! Ey Celâl ve ikram sahibi! Senden, kalbimi marifetinin nuruyla ebediyyen diriltmeni isterim. Yâ Allah! Yâ Allah! Yâ Allah!"

Biz bu duâyı sabah namazının sünnetinden sonra secdeye giderek secdede okuruz.

Seçkinlerin seçkininin bu âlî zâtın bu duâsınının izahını arzedeyim:

"Ey Hayy! Ey Kayyûm!"

"Hayy" da "Kayyûm" da Allah-u Teâlâ'nın ism-i şerif'idir. Bu ne zaman tecelli eder? Hayy; Yaratıcı O'dur, "Kayyûm" her şey O'nunla kâimdir. Hazret-i Allah ile kaim olan bir kul, varlığını Hazret-i Allah'ta ifnâ ederse, hiç olursa, kendisinden zerre kalmadığı zaman, Bâki olan Allah kalır. "Yâ Bâki ente'l-bâki" çıkar. Baki olan O'dur, başka baki olan yok.

Allah'tan başka eser kalmadığı zaman onu mahviyet bürür, artık o insan Allah'ta yok olmuştur. Onda varlığını koyacak yer kalmaz. En mühim nokta burasıdır.

Farz-ı muhal ki bir yaprak toprağa düştü, çürüdü, eridi, artık hiçbir şey kalmadı. Ne oldu? Toprak oldu. Var olan bir insan Allah'ta düştü, Allah'ta yok oldu. Artık o yok, Baki olan Allah var.

"Ey göklerin ve yerin yaratıcısı!"

Kul mahvoldu burada, kulda artık nefis kalmadı, yok oldu. Şimdi Hakk ile konuşuyor. Artık o fânî oldu.

"Ey Celâl ve ikram sahibi! Senden, kalbimi marifetinin nuruyla ebediyyen diriltmeni isterim."

Mârifetullah'a boyanmış bir kalbi yerine yerleştir. O kalp ile seni zikredeyim, o kalp ile sana hitap edeyim.

O kalp şimdi başka bir kalp oldu. Artık eski kalp değil, eski kalp mahvoldu.

"Ya Allah, ya Allah, ya Allah!"

Çünkü Allah'tan başka hiçbir şey yok. Ne yer var, ne gök var, ne insan var, ne hayvan var. "Kün feyekün". "Ol!" diyor oluyor, görünüyor, "Öl!" diyor ölüyor.

Hakîm et-Tirmizî -kuddise sırruh- Hazretleri'ne sordular:

"İnsanın imanının gitmesine en çok sebep olan günah nedir?"

Buyurdular ki:

"Bazen üç, bazen dokuz kere istiğfar ederim, sonra şu niyazı yaparım;

Allah'ım! Azabından affına, gazabından rızâna, Zât'ından Zât'ına sığınırım. Sen öyle bir Allah'sın ki yalnız kendi kendini bilir, kendi kendini methedersin. Zerre hakir olduğumu, bir defacık anamadığımı, Zât'ına gerçek manada tapamadığımı biliyor, affını diliyorum.

Allah'ım! Sana sonsuz şükürler olsun ki, varlığını içimde hissettirdin. Bu binayı kurdun. Öyle dayadın öyle döşedin ki kâinatta ne yarattınsa içime yerleştirdin. Nurundan nurunu yarattın, o nurdan da mükevvenâtı donattın. Allah'ım! Yaratıcı, ikram edici, ihsan edici Zât'ındır. Öylesine yarattın ki en küçük bir şeyin karşısında bütün mahlûkat acizliğini itiraf eder. Bütün yarattıkların bir araya gelse bir tanesini yapamaz. Azâmetini ikrar ederim, acizliğimi, günahımı itiraf ederim.

Zât'ına sonsuz şükürler olsun, Habib'ine de sonsuz Salât-ü selâmlar olsun.

Sonra üç defa;

(Yâ Hayyu yâ Kayyûm, yâ bedîussemâvâti vel-ard, yâ zel-celali vel-ikrâm, es'elüke en tuhyiye kalbî binûri mağrifetike ebeden. Yâ Allah! Yâ Allah! Yâ Allah!)

Üç defa;

(Lâilâhe illâ ente sübhâneke innî küntü minez-zâlimîn) (Enbiyâ: 87)

Duâlarını okurum."

"Baştan bir kereye mahsus olmak üzere bir bağış yapılır, artık o bağış öylece gider. Hem cemaatten geri kalmaz, hem de vazifesini ifâ etmiş olur. Telbiye getirirken mümkün mertebe azamet-i ilahîyi tefekkür etmek icabediyor. Üç defa getirilirse daha iyi olur.

Her namazın arkasından şu duâyı yaptıklarını söylemişlerdi:

"Bir âfât için Hazret-i Allah'a sığınıyordum da: 'O duâyı yapsana!' buyurdular.

Hemen bu duâyı yaptım. Hazret-i Allah'ın bu duâdan hoşlandığını o zaman anladım.

Beni Rabb'im bu duâ sayesinde kurtarıyormuş da bilmiyormuşum."

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (12)

İbrahim Aleyhisselâm'ın Hazret-i Allah'a şöyle bir niyazı var:

"Allah'ım benden sonra kulların arasında güzel bir ün bırak, sevgi bırak, nam bırak."

Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Sonra gelenler arasında ona iyi bir ün bıraktık." (Sâffât: 108)

Fakir de şöyle duâ eder: "Rabb'im nurunun yayılmasını ve benden sonra güzel bir hâl bırakmanı istiyorum, niyaz ediyorum."

Çünkü iyilikten çok hoşlanıyorum, kötülükten hiç hoşlanmıyorum. Rızâ yolunda Allah'ın nurunu yaymak için herkesin hoşnutluğunu kazanayım, kimsenin nefretini kazanmayayım istiyorum. Çünkü Allah'ın nurunu yaymak için gönderilmiş bulunuyorum. Allah'ım beni lütfuyla desteklesin, kendi nurunu kendi yaysın.

Bizim geçmiş peygamberlerle Allah-u Teâlâ dilerse yakın ilgimiz var. Biz onlardan uzak değiliz. Bir tanesini anlatayım:

Karşı tarafta oturuyordum. Cuma namazını bekliyordum. Aniden çok şiddetli bir yıldırım geldi. Rahmetli Mehmed Efendi yerinden kalktı ve "Bu yıldırım nereye düşecek" dedi. Yıldırımın ışıklarından biri patladı ve önüme düştü. O anda kasette şu Âyet-i kerime okunuyordu:

"Allah onu ateşten kurtardı." (Ankebût: 24)

Âyet-i kerime okunurken ampul geldi önüme düştü. Yani; "Biz onu kurtardık, seni de felâketten biz kurtardık. Ona yaptığımızın aynısını sana yapıyoruz." dedi Rabb'im.

Kimse bunun farkında değil. O büyük yıldırımda bir tek lamba fırladı önüme düştü. Başka hiçbir şey olmadı. Yani; "Ona verdiğimizi sana da verdik. Onu kurtardığımız gibi seni de kurtarıyoruz." Onun için Cenâb-ı Hakk onlarla bizim çok yakın ilgimizi kurmuştur. Yeter ki biz yolunda bulunalım, emrine itaat edelim, nehyinden içtinap edelim. Ötesini bırakın.

Bütün gayem Allah'ıma yakın olmak. Allah-u Teâlâ dilerse dünya ve ahirette lütfeder. Mühim olan Hazret-i Allah ile dostluk, O'nunla dostluk ettin mi halk bir tarafta kalır. Çünkü bizi Allah-u Teâlâ yarattı, yoktan var etti, nimetlere gark etti, nimetlere kavuşturdu. Nefesimizi alıp verdiriyor.

Allah-u Teâlâ'ya sonsuz şükürler olsun, O'nun için hep O'nunla olmalı, O'nunla ölmeli, O'nunla dirilmeli...

•

Hakk Celle ve Alâ Hazretleri niyetinden ötürü onu seviyor. Bu niyet nedir? Başlıcası imanı kurtarmak, nuru yaymak, küfrü kaldırmak gaye bu. Onun için bu vazife ile göndermiş. Destekleyecek olan da O'dur, lütfedecek olan da O'dur. Yeter ki, mahlûk harekete geçsin ki, O desteklesin.

Bir gün Medine-i Münevvere'de Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz tecelli ettiler ve şöyle buyurdular:

"Çatır çatır, çatır çatır kafalarına vuruyorsun. Gerçekten tebrike şayansın."

Demek ki memnunlar.

Beş dakika sonra çıktılar:

"Gerçekten tebrike şayansın."

Rabb'ime sonsuz şükürler olsun.

"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- bizzat onunla yetinip karar kılar." buyurması budur.

Her şeyi görüyor, seyrediyor. Görüyor, icraatlardan memnun oluyor.

İslâm'ı bölüp, yok etmek istiyorlar, fakat kendileri yok oldular. İslâm nuru galip geldi.

Onun için Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyuruyor ki:

"Onlarla harp eden ordunun Allah yanındaki yerini bilseler hiçbir iş yapmazlardı." (Buhârî. Tecrîd-i sarîh: 1783)

Bize Allah yeter! Çünkü başka sığınağımız da yok. Bize başka Mevlâ bildirmedi, kendisinden başka. Bu bizim için en büyük bir lütuftur. Putlara taptırmadı. Bu bölücülerin liderleri birer puttan farksızdır. İtimat edin durumlarını görür gibiyim, duracağı yeri görüyorum. Çünkü Allah-u Teâlâ dilediği zaman bize gizli şeyleri gösterir, biz inanarak konuşuruz, bilerek konuşuruz, görerek konuşuruz. Niçin? Görüyorum çünkü. Amma halk görmüyor, zamanla görür. Allah-u Teâlâ'nın lütfu ile, desteği ile, göstermesi ile çatır çatır çatır konuşuruz. Biz o zaman söyleriz. Niçin? O zaman gösterdiği için. Elhamdülillâh! Bu bir lütuf değil midir?

En büyük lütuflardan birisi de hak ile bâtılın arasını ayırmak için berzah yapmış.

"(Hak ile bâtılın, hakikat ile dalâletin, doğru ile eğrinin) arasını ayırdıkça ayıranlara andolsun ki!" (Mürselât: 4)

Allah-u Teâlâ'nın emir ve nehiylerini ümmetlerine tebliğ eden peygamberler ve onların vekilleri de bu Âyet-i kerime'nin şümulüne girmektedir.

Diğer bir Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Acı ve tatlı sulu iki denizi salıverdi, birbirine kavuşuyorlar. Fakat aralarında bir berzah (perde) vardır, birbirine geçip karışmazlar." (Rahmân: 19-20)

Bu karışmamanın bâtınî mânâsı; Allah-u Teâlâ hakikati de salmıştır, dalâleti de salmıştır. Fakat aralarında mürşid-i kâmil vardır, birbirine karışmazlar.

İşte Hakîm et-Tirmizî -kuddise sırruh- Hazretleri "Nevâdirü'l-Usûl" kitabında Hâtemü'l-enbiyâ olan Resulullah Aleyhisselâm'ın bu zâtla yetindiğine ve kendisinden sonra onun varlığını kâfi gördüğüne işaret ederek şöyle buyurmuştur:

"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- bu yerde onunla iftihar eder, Allah da bu makamda onun ismini yüceltir. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- bizzat onunla yetinip karar kılar." (Nevâdirü'l-Usûl fî Ma'rifeti Ehâdîsü'r-Resul, c. 1, s. 619-620)

Peki Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem-in onunla yetinip karar kılması nasıl olur?

Bu öyle büyük bir sırdır ki, pek çok evliyâullah bu sırrı gizlemiş; yalnız bu ifşaatlarında Hakîm et-Tirmizî -kuddise sırruh- ve Şerâfeddîn Dağıstânî -kuddise sırruh-, Muhyiddîn İbnü'l-Arâbî -kuddise sırruh- Hazretleri gibi zevât-ı kirâm ifşa etmişlerdir.

Şerâfeddîn ed-Dağıstânî -kuddise sırruh- Hazretleri'nin "Menâkıb-ı Şerefiyye" adlı eserinde bildirdiğine göre; Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz hicret edeceği gece, Cebrâil Aleyhisselâm'dan müşriklerin ve cinlerin kendisine saldırmayı planladıklarını haber almış, bu yüzden kendisine "Üzüntü ve keder ârız olmuş"tu. Hazret-i Cebrâil ona üzüntüsünün sebebini sormuş, o da:

"Efrâd-ı ümmetimden çok kimseler, bunların adâvetinden çobansız kalan davar gibi mahv olur ve helâk olur diye düşünüyorum!" buyurmuştu.

Bunun üzerine "emr-i Hakk üzere" Cebrâil Aleyhisselâm "ekâbîr ricâlullâh hazerâtından birkaç zâtı dâvet ederek, birer tâife" hâlinde "huzûr-u Resulullâh"a dizmiş, bu "birkaç zât"ı gören Resulullah Aleyhisselâm'a "itminân-ı kalb hâsıl" olmuştu.

Şerâfeddîn ed-Dağıstânî -kuddise sırruh- Hazretleri'nin bu sözü doğduğunu müjdelediği zâtın, Hakîm et-Tirmizî'nin bin sene önce âhir zamanda geleceğini söylediği ve hakkında "Resulullah onunla sevinir ve gözü aydınlık olur." dediği "Hâtemü'l-evliyâ" olan zât olduğunu ortaya çıkarıyordu.

Hazret eserinde ondan söz ederken; "Cenâb-ı Hakk"ın ona henüz kendisini "halketmezden evvel, 'velâyet-i 'ulyâ' (en yüksek velâyet) makâmını tevcîh ve ihsân" buyurduğunu söylemiştir.

Hazret, işte bu "ulu zât"ın Resulullah Aleyhisselâm'a tek başına birer "tâife" olarak takdim edilen zâtlar arasında yer aldığına eserinde işaret ederek, onun "Âlem-i Lâhût, Âlem-i Ceberût, Melei'l-alâ, Sidre-i müntehâ isimli dört âlem ve makâmât-ı mübârekede" Allah'a "sırr ve rûh ile ibadete devam eden zât" olduğunu söylüyor; hatta hakkında "dâr-ı dünyaya teşrîfinden itibaren o makâmât-ı mübârekeyi rûh ve cesedle otuz üç kerre ziyâret buyurmuştur. Bu zât dahî, Cibrîl tarafından Efendimiz'e gösterilen zevâtın içindedir." diyerek, onu açık bir dille müjdeliyordu.

Onun en çok göze çarpan alâmetlerinden birisi de; "halk ve insanların kendisine karşı olan inkârına sabretmek"ti. Demek ki ondan halkın anlayamayacağı birtakım fiiller zuhûr edecek ve bu durum bazı kendini bilmezlerin, kendisine karşı düşmanlıkta ve inkârda bulunmalarına sebebiyet verecekti. ("Menâkıb-ı Şerefiyye", s. 48, 112, 168-170)

•

– "Rüyâmda biz kardeşlerle dersteydik. Amma siz derse katılmamıştınız. Beyaz bir kıyafet giymiş olarak geldiniz, Mehmet Efendi biz derse katılmadık ama sizi şu şu Evliyâullah'a teslim ettik dediniz."

– "Bunun sırrını şöyle açayım:

•

"Bütün Evliyâullah burayı severler, Resulullah Aleyhisselâm'ın nazarı burada diye buraya gelirler. Birçok kimse buraya geliyor, çünkü burası Ravza-i mutahhara'nın şubesi demişizdir."

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (13)

Bugün üstte yarın alttayız. Ne olur ne olmaz diye kitapların hazırlanmasına çok acele ediyoruz. İlk kitap yazıldığında kitapların başlangıcı da böyle oldu belki ahirete beni çekerler diye acele acele ikinci kitap hazırlandı.

Kabe-i Muazzama'daydım, bir gün Ravza-i Mutahhara'ya vardığım zaman benim işim bitti zannıyla; 'Beni lütfen alın!' dedim. O büyük bir cehaletti aslında. 'Ne zaman alacağımızı biz biliriz!" buyurdular.

'O zaman bana iki şey lütfedin' dedim. 'Birisi Resulullah Aleyhisselâm hakkında bir kitap yazayım; Nûr-i Muhammedî, hiç kimseye vermediğinizi bana verin.

İkincisi; İlâhi görüşe ait bir kitap yazayım, 'İlâhi Görüş Birliği'ne Dâvet' dedim.

Orada verildi bunlar. Cenâb-ı Hakk'a şükürler olsun ki, o zaman alsalardı bunların bir tanesi olmayacaktı. "Ne zaman alacağımızı biz biliriz!" dediler. O zaman işimiz bitti.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in şöyle bir niyazı var:

"Başına gelen bir musibetten dolayı hiç kimse ölümü istemesin. Eğer istemekten başka çare yoksa; 'Allah'ım! Benim için yaşamak hayırlı ise beni yaşat, ölüm daha hayırlı ise beni öldür' desin." (Müslim: 2680)

Çünkü hayır O'nun kudretinde. Orada yanıldım, burada yanılmayayım.

Sahibimize gerçekten çok şükredelim. Bizi buraya kapatmış, dünyadayken ahiret hayatını yaşatıyor. Dünyanın her şeyinden bizi uzaklaştırmış. Çünkü bugün seyyiat zamanı, afât zamanı. Bizi gizlemiş buraya koymuş, ahiret hayatıyla meşgul. Bunlar ahiret hayatının bir benzeri. Bu ahiret hayatı şöyle; huzurla kâim. Fakir ikinci sohbette şöyle bir şey söylemiş; 'Ulvi hayat, sufli hayat. Ulvi hayatı yaşayanlar karınları açtır, gözleri yaşlıdır, boyunları büküktür amma gönül zenginliğinde yaşarlar. Sufli hayatı yaşayanlar ise yiyeyim içeyim. Çukura girince eyvah!'

Bir Hadis-i şerif'te Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyuruyorlar:

Onun için cennet dediğin ister dünyada, ister kabirde. Kabir bir perdedir zaten. O perdenin altına giren nereye girerse oraya koyar.

Bir diğer Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyuruyorlar:

"Kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçe veya cehennem çukurlarından bir çukurdur." (Tirmizî)

Binaenaleyh o kabir bir perdedir. Ürkmemek lâzım. Ben kabri birkaç defa rüyâmda gördüm.

İlk görüşümde; kabirdeyim. Sırtımda küçücük bir taş, biz kabirden ne kadar korkuyorduk, kabir ne kadar rahatmış şu taş olmasa. Uyandım o taş yatakmış onu attım. Hayatım boyunca halı üstünde yattım. Çünkü o beni uyutmuyordu. Kış-yaz üç saat uykum vardı. Bir de örtünmezdim. Dolayısıyla zaten vücudun aşağıya fazla tahammülü yoktu. Amma ayakta durmak zorundayım.

Nasıl olurdu bilmiyorum amma bir çok defa vücudum yığılırdı. Yalnız kendimi yerde bulurdum. Kalktığım zaman hemen devam ederdim. Binaenaleyh o âlem de başka bir âlem. Şimdi vücudumun takati yok. O zaman beş-altı saat ayakta dururdum, şimdi üç-dört saatte zorlanıyorum ve böyle yattığım zaman pide gibiyim. Bitmiş oluyor, yorulmuş oluyor.

Fakat o hayat güzel bir hayat. Yalnız O'nunla meşgulsün, O'nunla berabersin. Dünyada geçim için çalışıyorsun, amma O'nunla hayat hiçbir şeye benzemez, onun için:

Niçin? O'nunla olduğu için. O'nunla olanın cennetle ne işi var?

Amma hayat bu hayat. Şükredelim sahibimize.

Nasıl şükretmeliyiz? Allah'ım şükrümüzü artırsın. Bize şükür sermayesi ihsan versin. O'nunla O'na şükretmiş olalım. Çünkü beşerin şükretmesi mümkün değil. Bazen göz yaşlarım şükreder. Çünkü mahlûk olduğum için vücudum aciz, sözlerim aciz kalıyor. Allah'ım kendi katından bize şükür ihsan et.

Rüyâmda ikinci kez kabir gördüğümde; kabirde floresanlar vardı.

Üçüncü gördüğümde; uzun bir koridordan geçiyordum. Bir oda, odada karyola var. Güneş var, perdelerini dahi çekebiliyorsun. Orayı gösterdiler, geniş bir yer, güneş vuruyor.

Sıkıntıya, üzüntüye lüzum yok. O'na teslimiyet göster, O'nunla olmak hayattır, O'nsuz yaşamak vefattır. Kabir bir perdedir.

Allah'ım kabirde de ubudiyet için bana bir yer hazırla diyorum. Çünkü hayat ibadetle kaim.

•

Ziyarete gelenlere şöyle buyurdular:

Yukarda oturun, aşağıda oturmak daha iyi, fakat ben yukarıda oturduğum için birisi aşağıda oturduğu zaman utanıyorum ve üzülüyorum.

Aşağıda oturmanın iyiliği şöyle;

Düzce'de misafir odasında kapının yanında bir puf var. Ben hep o pufta oturdum. Niçin? Rabb'im bana orayı sevdirmiş. Erkek gelir, kadın gelir, çocuk gelir, herkes yukarda otururdu. Fakat o halden Hakk Celle ve Alâ Hazretleri hoşlanmış ve bana oranın sırrını açıverdi bir gün: "Bilseydim diz üstünde otururdum." dedim. Rabb'imin böyle hoşlandığını görünce.

Rabb'imin açık olarak râzı olduğu iki yer var; eskiden İzmir'e giderdik, sohbet yapar dönerdik. Fakat bu sohbetlerde yemek dahi yemezdik, çay içer dönerdik. Bir gün Bornova'ya erken gittik. Erken gidince dedik ki: "Ev sahibine külfet etmeyelim. Bir boğaz değil mi doyarız." Peynir, domates, ekmek aldık, bir kenara çekildik yedik. Gideceğimiz yere gittik, iki oda tıklım tıklım dolmuş. Geleceğimizi biliyorlar: "Buyrun yemek yiyelim" dediler. "Biz yemek yedik" dedik. Rabb'im ondan o kadar hoşlanmış ki.

Şuradan anlaşılıyor ki, beşeriyete külfet olmamayı ve herkesten aşağı, küçük olmayı nefse alıştırmalı.

Bu Hadis-i şerif şöyle gelir:

"Allah için tevâzu gösteren kimseyi Allah yükseltir." (Camiüssağir)

Ama;

"Bir kimse kendini büyük zannedip insanları küçük görürse Cenâb-ı Allah o kimseyi hakir eder." (İbn-i Mace)

Onun için o hâl gözümün önünden gitmiyor. Aşağıda oturmak çok iyi amma burada birisi oturursa ben üzülüyorum ve mahcup oluyorum. Aşağıda oturmama benim vücudum ve ayağım müsait değil. Burada dahi siz farkında değilsiniz, burada oturduğum zaman arkadan kuvvet alıp öyle konuşuyorum. Ses telleri artık bitmiş, Cenâb-ı Hakk'a şükürler olsun yaş seksen beni ayakta tutuyor. Burada çok iş var. Bir doktor var diyor ki: "Sen burada Cenâb-ı Hakk'ın lütfuyla ayaktasın. Yoksa mümkün değil."

Şükretmeyim mi Rabb'ime? Yaş seksen iş çok ama ben her tarafı idare etmek zorundayım. Artık bitmiş vücut gitmiş. Buna rağmen beni ayakta tutana sonsuz şükürler olsun.

•

Büyüklük O'na mahsus, yükseklik O'na mahsus. Kula mahcubiyet, mütevazilik gerek. Bizi yaratışına bir bakın! Zerre hakir.

Ama tekrar oraya döndürecek. O bir tohumdur. Tekrar oradan gideceksin. Bu merhaleleri düşün. Âkıbetine yönel!

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (14)

Mevlânâ -kuddise sırruh- Hazretleri şöyle buyuruyorlar:

"Biz aşk kâfiriyiz, müslüman başka,

Bu sözlerde öyle bir mânâ var ki, anlayabilmek için o hâle bürünmek lâzım. Bu gibi Zevât-ı kiram bazen öyle bir hâle düşerler ki telin kablodan sıyrılışı gibi, benliklerinden sıyrılırlar ve öylece Hakk'a varırlar. Değil bir şeyi, kendilerini bile inkâr ederler.

Bunu sizin anlayabileceğiniz şekilde şöyle arz edelim:

Bir badem sıkıldığı zaman, yağı ile posası ayrılır. Şimdi o yağa; "Bu posa senin!" desen, "Hayır! Ben halis bir yağım, bu ise posadır, bir işe yaramaz." der.

İnsan da haddelerden süzülüp benliğinden sıyrıldığı zaman, değil başka bir şeyi, kendini bile inkâr etmek ister. Kendi vücuduna dahi o anda dönüp bakmak istemez. Çünkü posa, yağ çıktı posa kaldı.

İşte o inkâr mevzuatının asıl tecelliyat noktası buradan geliyor. Fakat bu, bilinecek ve anlaşılacak bir nokta değildir.

Diğer taraftan o kadar küçülmüşler ki, kendilerini karınca hâline indirmişler. Bu sözleri aynel-yâkîn'dir. O hâle inmişlerdir de söylemişlerdir. İnmedikçe söylenmez.

"Biz aşk kâfiriyiz!" derken, ilâhî aşk ateşi ile varlığını yakıp yok ettiğini ifade ediyor. Artık kendisinde varlık diye bir şey kalmamıştır.

"Müslüman başka!" sözünde ise zâhir ehlinin ve ulemâsının mâsivâdan sıyrılmadıkça bu fenâ ve bekâ hallerine vâkıf olamayacaklarına işaret ediyor. Onlar vuslata ulaşmak için çok gerilerde kalmışlardır.

"Ufacık karıncayız!" sözünde ise güzel bir fenâ ve mahviyet örneği gösteriliyor. Burada tevâzunun en aşağı hâli yaşanıyor. Fenânın mânâsı hiçten hiç olmaktır. Zaten insan gerçekte hiçten hiçtir. Bunu anlaması için vâsıl-ı ilâllah olması şarttır.

"Süleyman başka..." sözü ile "Onlar başka, onlar ayrı âlem, biz karıncayız, onlar büyük." demek istiyorlar. Büyüklük isteyenlerin olsun.

Sonra onlar daima riyâzet ve mahviyyet hâlinde olduklarından, hâliyle yüzleri sarıdır, ciğerleri aşk ile kavrulmuştur.

Ne güzel söylemiş güzel zât...

•

İnsanın içindeki zan ilmi fıçıdaki sirke gibidir. Onu şişirmiştir. Fakirin bütün gayesi ise Hazret-i Allah'ın duyurduğu hakikatleri söylemekle, fıçının musluğunu açıp, yavaş yavaş içindeki sirkeyi boşaltmaya çalışmaktan ibarettir.

Şöyle bir temsil verelim:

Küçük abdeste sıkışmış olan bir kimse, gayet huzursuzdur. Boşaldığı zaman rahatladığı gibi, varlığını atan, boşaltan bir insan ancak o zaman rahata kavuşur, huzur bulur, hayat-ı hakikiye kavuşur, zira varlık olanda Var bulunmaz, varlıkla Var'a varılmaz.

Nefis kendi varlığından başka varlık kabul etmez, hakikatleri atar, kabul etmez, istemez. O hep "Ben!" der.

Onun için: "Yok olmayan var olamaz, varlığı dağıtmak gerek." denilmiştir.

•

Kitaplarımızın arka sayfalardaki vasiyetlerinden birisinin şöyle izahını yapmışlardı:

"Çalışırken takvâ yolunu seçin."

Bütün iş ve hareketler, icraatlar Allah-u Teâlâ'nın emir ve hükümlerine göre olmalı. Takvâyı bıraktığın zaman Hazret-i Allah seni bırakmıştır, artık senin işin halk iledir. Para alacaksın, vereceksin, yapacaksın, gideceksin. Fakat yüzün Hakk'a dönük değil. Halka dönük olanlarla halka dönük olanların durumlarını bu iki kelime ile çözeceksiniz.

"Talebe az olsun, öz olsun."

Çünkü çok talebenin ihlâs üzerine yetişmesine imkân yok. Az numunedir. Beşeriyete numune insan lâzım.

"Aç duralım avuç açmayalım."

Çünkü aç durmak haram lokma yememeye vesile olur. Avuç açtığın zaman, istemeyerek birisi verirse, verdiği sana resmen haramdır. Zekât helâldır, istemeyerek verirse haramdır. Çünkü utanmıştır, sıkılmıştır, mahçup olmamak için vermiştir, gönlünden vermemiştir, yediğin sana haramdır, takvâ yolunda haramdır. Bizim yolumuzun tutumu budur.

"Süsü lüksü içimize sokmayalım."

Çünkü süs, lüks girdiği zaman mânâ kalkar. İçini nurlandırmak isteyen dışına ehemmiyet vermez. Dışına ehemmiyet veren içini unutur.

"İyi olan verir almaz."

İyi olan daima Allah-u Teâlâ'nın ihsanını ortaya koymak ister. Bana verdi, ben de vereyim diye. Bu onun iyiliğinden doğmuştur.

"Kötü ise menfaati için çalışır, o da bize yaramaz."

İçinize sokmayın onu. Bu gibi kimseler size menfaat getirmez. Çünkü onda hayır yok! Bu sözümü unutmayın.

•

– "Efendim! Rüyâmda Kur'an-ı kerim Âyetleri'nin nurdan yazılı olarak bir çember şeklinde gökyüzünde fırıl fırıl döndüğünü gördüm."

– Size diyorlar ki: "Hazret-i Kur'an'ın hudutları içinde kalın, onun içinde dönün, onun ahkâmı dışına çıkmayın!"

•

Birkaç ihvanı ile sohbet esnasında iken: "Bavul açıldı, bir kişi daha düştü. Seneye aramızdan bir kişi daha eksilecek." buyurmuşlar.

Orada bulunanlardan birisi içinden: "O biz olmayalım!" demiş.

Huzurdan ayrılınca bunu bir kardeşe söylemiş. Gerçekten de bir seneye varmadan o kimse gitmiş. Kardeşimiz bu hususu hatırlattığında:

"İyi ki muhafaza edebilmişsiniz, biz unutmuştuk." buyurmuşlar.

•

Allah-u Teâlâ bir kulunu sevmeyi murad ederse, onu müslüman sulplerden getirir. Daha severse mürşidini ayağına getirir. Daha severse mürşidde onu yetiştirir, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'e teslim eder. Fenâfirresul'ü ikmal ederse hıfz-u himâyesine alır.

•

– "Efendim! Veysel Karanî Hazretleri'nin bilinen on adet kabri var, acaba aslı hangisi?"

– Efendim onlar onun makamlarıdır. Bakın şöyle izah edelim.

Bir veli dünyada iken aynı anda birkaç yerde görülebiliyor. Hayatta bu böyle olursa ölümden sonra ruh birçok makamlarda bulunabilir.

•

– Efendim! Notlarda bir beyanınız var:

"Bu dünyanın şekerini de ahiretin balını da uzaklaştıralım kendimizden. Bu sevginin içine menfaat girmeyecek." buyuruyorsunuz.

– Bu dünyada şeker gibi gözüken maddî ve mânevî bazı menfaatleri kabul etmemeliyiz. Yaptığımız rızâ-i Bârî için olmalıdır. Cennet için veya dünya malı sevgisi için olmamalıdır.

•

Hakk Celle ve Alâ Hazretleri Kelâm-ı kadim'inde:

"Biz ona (insana) şah damarından daha yakınız." buyuruyor. (Kaf: 16)

Bu böyle olduğu halde biz bunu görüyor muyuz? Hayır! Niçin? Çünkü benlik var. Benlik zerreye kadar erimedikçe bu Âyet-i kerime'nin sırrı çözülmez, hakikati bilinmez.

•

"Emr-i bil'ma'rûf nehy-i anil'münker" cihadın efdalidir. Bir kimse kötülüğü kaldırmaya muktedir olduğu halde mâni olmazsa, ona ortak olur. Bir gıybet duyup müdafaa etmezse, gıybete iştirak etmiş olur. Bütün Ahkâm-ı ilâhî böyledir.

Hırsız ile emin, doğru ile yalancı, mütekkebbir ile mütevâzî, iffetli ile zâni, cimri ile cömert, zâlim ile âdil, âlim ile câhil, gaddar ile merhametli, sâlih ile fâsık, mümin ile kâfir arasında fark olacaktır.

•

Bir kardeşimiz Umre için yaptığı istiharede Almanya'ya gittiğini görmüş. Arz ettiklerinde şöyle buyurmuşlar:

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (15)

Zât-ı âlileri'ne mektup yazan bir kardeşimize cevaben gönderdikleri bir mektuplarını istifadenize arz edelim:

"Pek Muhterem ve Aziz kardeşimiz!

Göndermek lütfunda bulunduğunuz tahrirname-i münevverenizi alıp mütalâasıyla mahzuz oldum. Mâlum-u fazilaneleriniz olduğu üzere kitabın bazı yerlerinde geçer. "Nefis kâfirdir."

Zira Âyet-i kerime'de:

"Nefis olanca şiddetiyle kötülüğü emreder." buyuruluyor. (Yûsuf: 53)

Her fırsatta küfrünü izhar etmek ister. Bu düşmanla en güzel, en ciddi şekilde mücadele etmek için gönderilmiş bulunuyoruz. Ve o size küfrü tanıtmaya çalışırken siz de hemen onun karşısına geçin ve ona imanı telkin edin. Zayıf duruma düşürmek için en mühim iki ilâç vardır.

Birisi; onu aç bırakmak, çokca aç bırakmak, diğeri de ölümü düşünmek. Çünkü bu iki şeyden nefis hiç hazetmez.

Tedavi şekline gelince;

Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde buyururlar ki:

"Şeytan insanoğlunun kalbine nüfuz etmek için istilâ eder. Lâkin kalp Cenâb-ı Allah'ı zikredince ümitsiz olarak geri çekilir. Unutursa istilâ eder." (Nevâdir-ül usûl)

Şeytan kalbi boş bulursa istila eder ve hükmünü icra eder. Kalpte Allah'ın zikri, Resulullah'ın salât-ü selâm'ı ve Râbıta bulunursa yani bu üçünden herhangi biri bulunursa nefis kalbi istilâ edemez meyus olur geri döner.

Zikrullah şeytanı uzaklaştırır, kişiye Allah-u Teâlâ'nın hoşnutluğunu kazandırır.

"Zikrullah kalplerin şifâsıdır." (Münâvî)

Hadis-i şerif'i mucibince, Allah-u Teâlâ'yı çok zikretmek gerekmektedir.

Zikrullah ile; kalp, ruh, sır, hâfâ, ahfâ odaları nefsin işgalinden kurtulur. En son nefs-i kül odası da kurtarılırsa, hâkimiyet ruhun eline geçer, letâif ampulleri yanar, kişi bütün kötülüklerden pişmanlık duyar, bir daha yapmadığı gibi düşünmekten de sıyrılır.

Artık o kişi ahlâk-ı zemimeden arınmış, hayvânî sıfatlardan kurtulmuş olur. Kemâl yollarını bulur. Bütün uzuvları ahkâm çerçevesinde hareket etmeye başlar.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde buyururlar ki:

"Mümin-i kâmil olanlar Allah katında bazı meleklerden de efdaldir." (İbn-i Mâce)

Bu fazilet, kişinin nefsine galebe çalması ile mümkündür.

Bunun sırf sebebi, nefisle mücadele ettiğinden, ruhunu yükseltmesinden ileri gelir. Bunun için bu hâl geldiğinde, nereden ve kimden geldiğini anlamış olacağız. Hemen o anda kâfiri kalpten çıkarmak için Hazret-i Allah'a sığınacağız. Zikir ve fikirle meşgul olacağız. Allahümme salli, Allahümme barik salât-ü selâmlarını euzü besmele ile çokça okuyacağız. Râbıta yapacağız. O kâfir ancak dize gelir.

Şu Hadis-i şerif'i de hatırlatmayı arzuluyoruz ki;

"Benim şeytanım müslüman oldu."

Onunla çok çarpışacağız ki müslüman oluncaya kadar.

Burada hatm-i maruzat eyler, hürmet ve selâmlarımızı arz eder, duâ-i sâlihadan mahrum etmemenizi rica ederim.

Kâfire kızıp orucu bozanlardan etmesin Mevlâ'mız.

Binaenaleyh; nefsin hareketiyle çoluk çocuğa hakaret etmeyelim, hakkımız yok.

Şerefiyle hulul eder, mübarek geceyi tebrik-i müsarat eyler, emsal-i kesiresiyle müşerref olmanızı, feyz ve bereketine mazhar olmanızı niyaz ederiz.

Efendim, sizinle görüştüğümüz zaman muhakkak size okumamız icapeder ve hususiyetle meşgul olacağız."

•

"Kalblerin Anahtarı" Külliyatının "Sözler ve Notlar" serisinin "Sözler ve Notlar 2" isimli büyük boy ciltli kitap baskıdan yeni çıkmış, kendilerine kardeşler tarafından takdim edildiğinde ağlamışlar ve şükür etmişlerdi. (1987)

Zât-ı âlileri kitabın getirildiği ilk günü bir sohbetleri esnasında şöyle anlatmışlardı:

"Pazar günü Bursa'dan kardeş telefon etti; 'Kitap çıktı, müsaade ederseniz geleceğim ve kitabı da getireceğim.' dedi.

'Memnun olurum!' dedim. Takriben bir buçuk iki saat sonra Almanya'dan idareci kardeşten telefon alıyorum.

Diyor ki:

"Burada rahmetli Mustafa Kaplan kardeş bir rüyâ görmüş, onu size arzedeceğim."

Onlar daha yeni ihvan, kitaptan ve kitabın çıkacağından bile haberleri yok.

Kardeşimiz görmüş ki; "Ev kadar yüksek bir kayanın üzerinde sanki sehpa gibi imiş, üzerinde bir kitap var, beğenilmiş. Cebrâil Aleyhisselâm o esnada yukarıdan aşağıya indiriyormuş ve: 'Bu kitap Hakk, bu kitap elbet doğrudur, elbet doğrudur, elbet doğrudur!' diyormuş. Cebrâil Aleyhisselâm'ın kanatları var, uçak gibi ama insan şeklinde ve sonra kitabı alıp götürüyormuş..."

Daha elime geçmedi, nasipse biraz sonra gelecek inşallah dedim.

İlâhî takdirden, ilâhî tasdikten geçmiş. Üç saat sonra kitap elime geçti."

Bu rüyâ üzerine ilk basılan kitabın o anda gelmiş olması mânidardır. Zira ciltli kitapların ilki olarak "Sözler ve Notlar 2" çıkmış daha sonra 1. cilt çıkmıştır. Bu ciltler daha sonra 10. cilde kadar devam etmiş Külliyat'ta 40'a yaklaşmıştır.

Külliyata Cenâb-ı Hakk'ın lütfuyla Kur'an-ı kerim'in tamamı girmiştir. Bu nedenle bu külliyat; Âyet-i kerime'lerin zâhiri, bâtıni ve ledûni tefsiri mahiyetindedir elhamdülillah...

Hep O'nun ihsanı hep O'nun ikramı...

Bir şey bilmiyordum ki söyleyeyim. Bir gün tahsilim yok ki okuyayım. Bu ilim benim değil. Bu ilim ne verilmiş ise ne dökülmüş ise odur. Doğrudan doğruya İlmullah'tır. Bu yüzden bu kitaplar ilâhi tasdikle mühürlenmiştir.

•

Bir kardeşimizin hanımına "Kızım sen benim kızımsın, sen benim kızımsın!" buyurmuşlardı.

O gece o "Kızım!" dedikleri hanımın annesi bir mânâ görüyor.

"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in bir kızı olmuş ve bu kız kendi yatağında yatıyormuş."

Memleketlerine döndüklerinde annesi dün gece böyle böyle rüyâ gördüm deyince karı-koca ağlamışlar.

•

İnmiş ve inecek belâları Allah-u Teâlâ dilerse sevdikleri ile kaldırır.

Hadis-i şerif'te şöyle buyuruluyor:

"Her asırda benim ümmetimden sabikûn (önde gelenler) vardır ki bunlara büdelâ ve sıddikûn ıtlak olunur (söylenir). Haklarındaki inayet ve merhamet-i ilâhiye o kadar boldur ki sizler de o sayede yer ve içersiniz. Yeryüzü halkı için vukuu tasavvur olunan belâ ve musibetler onlarla kaldırılır." (Nevâdir-ül Usül)

Bunun kalkması için nasıl duâ ederim:

"Allah'ım! Sen affedicisin, affı seversin bizi affeyle. Vech-i kerim'in nuru hürmetine, Arş-ı azim'in hakkı için isyanımızı, günahımızı bağışla bizi rüsva eyleme..."

•

•

•

•

•

•

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (16)

İlâhi kudret, ahlâki olgunluk bakımından onun gibi bir beşer yaratmış değildir.

Allah-u Teâlâ ona iyiliklerin, güzelliklerin, faziletlerin hepsini ihsan ve ikram etmiştir.

Âyet-i kerime'sinde Habib-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem-ini ve onun yüksek ahlâkını överek şöyle buyurmuştur:

"Nun." (Kalem: 1)

O Sebeb-i mevcudat'tır. Kâinatın özü ve hülâsasıdır. Kâinatın nokta-i menbaı, medih ve iftiharıdır. Bu Âyet-i kerime hiç kimse tarafından açılmış değildir. Gerçekten müteşabih Âyet-i kerime'lere mahlûkun hükmü yetmez. Fakat "Nun" çok mühimdir.

Herşeyin bir özü ve hülâsası olduğu gibi, o da mükevvenâtın özü ve hülâsasıdır.

Diğer Âyet-i kerime'lere bakıp mânâsını takip ederseniz, bu Âyet-i kerime'lerin "Nun"un üzerinde cereyan ettiğini göreceksiniz.

"Kaleme ve onunla yazılanlara andolsun." (Kalem: 1)

Allah-u Teâlâ Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem-ine hitap ediyor:

"Resul'üm! Andolsun ki sen Rabb'inin nimetine uğramış bir kimsesin ve mecnun (deli) değilsin." (Kalem: 2)

Nûrundan o nûru yarattı ve mükevvenatı o nûr ile donattı. Bu en büyük bir nimet değil midir? Bu nimetin yüzüsuyu hürmetine bütün kâinat hayat buluyor. Hayat bulduğu için medar-ı iftiharı oluyor. Çünkü kâinat onunla hayat buldu. Hazret-i Allah'a şükrettiğimiz gibi ona da Sebeb-i mevcudat olduğu için her an müteşekkiriz. Dikkat ederseniz Âyet-i kerime'ler birbirini kilitledi.

Allah-u Teâlâ'nın Habib-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem-i hakkında kâfirler, zâlimler, nankörler bir çok iftiralar attılarsa da bizzat onu yaratan Hazret-i Allah bu iddiaları reddetti ve Resul'ünü teselli etti.

"Senin için tükenmeyen bir mükâfât var." (Kalem: 3)

Allah-u Teâlâ onu öyle sonsuz bir ihsan ve ikrama mazhar etmiş ki, bu "Tükenmeyen mükâfât"a mahlûkun aklı ermez.

Öyle bir mükâfat ki asla sonu gelmeyen bir mükâfât, hiç kimsenin minnetini çekmeden sırf Allah-u Teâlâ'nın lütfu ve yardımı olan bir mükâfât.

"Ve sen hiç şüphesiz büyük bir ahlâka sahipsin." (Kalem: 4)

Allah-u Teâlâ nankörlerin inkârını reddettikten sonra onu bizzat kendisi meth-ü sena ediyor ve büyük bir ahlâk sahibi olduğunu beyan buyuruyor. Böyle onu delilikle itham edenlere bizzat kendisi cevap veriyor.

Allah-u Teâlâ Habib-i Ekrem'ine bahşettiği yüceliği başka hiç kimseye vermemiştir. Geçmiş ve geleceklerin en üstün ahlâkını yalnız ona bahşettiğini ferman buyurmuştur. Onu başka bir tarifle anlatmak mümkün değildir. Başkalarının tam mânâsıyla anlayamayacakları güzelliklerle seçkin kılınmıştır.

•

Kur'an-ı kerim'in mânâlarına nihayet olmadığı gibi, Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem-in "Hulûk-u azîm" tabiriyle bildirilen güzel vasıflarına da nihayet yoktur.

Geçmişin ve geleceğin bütün ahlâk güzelliklerinin hepsini istisnasız üzerinde toplamıştır.

Bu Allah-u Teâlâ'nın ona bahşettiği ihsan-ı ilâhiyedir. Yalnız ona bahşetmiştir.

Kendisinden evvel gelen peygamber kardeşlerinin dinlerinde bulunan ahlâk ve fazilet gibi değerlerin eksikliklerini tamamlayarak kemâle erdirmiştir.

•

İnsanlara güzel ahlâkı emretti, kendisi ise bütün güzel huylarla mücessem ve muhteşem bir şekilde fazilet numunesi oldu. Hayatı, Kur'an-ı kerim'in canlı bir levhası, tatbikî bir tefsiriydi. Onun ahlâkı Kur'an ahlâkı idi.

Hazret-i Âişe -radiyallahu anhâ- Vâlidemiz'e Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in ahlâkı sorulduğunda:

"Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem-in ahlâkı Kur'an'dı." buyurdular. (Müslim)

Cenâb-ı Hakk Âyet-i kerime'sinde şöyle buyuruyor:

"Andolsun ki Resulullah sizin için, Allah'a ve ahiret gününe kavuşmayı arzu edenler ve Allah'ı çok zikreden kimseler için güzel bir numunedir." (Ahzâb: 21)

Bütün iş ve icraatlarda, ibadet ve taatlerde numune olarak insanlara o yeter.

Eline bir çok mal geçtiği halde hepsini dağıtmış, sonra da zenginlere infak ve sadakayı emretmiştir.

Hem emsalsiz bir devlet başkanı, hem en muvaffak bir muallim, hem en cesur bir kumandan, hem en müşfik bir aile reisi, hem en zengin, hem en fakir...

•

O, insan hayatının her safhası için müstesnâ bir numunedir.

Âyet-i kerime:

"Andolsun ki Resulullah sizin için güzel bir numunedir." (Ahzab: 21)

Yaratılışça ve ahlâkça bütün insanların en güzeli ve en mükemmeli idi.

Son derece fasih söz söyler, gayet açık ve külfetsiz konuşur, mühim bir söz söylediği zaman iyice anlaşılsın diye onu üç kere tekrar ederdi. İstenirse kelimeler birer birer sayılabilirdi. Herkesin aklına ve idrakine göre söz söyler, dinleyenin idraki karışmazdı. Az kelime ile çok şey anlatırdı. Her işi ve her sözü doğru idi.

Bir toplulukta konuşurken ayrı ayrı herkesin yüzüne bakar, herkese iltifat eder, tek tek herkesin nasibini verirdi. Öyle ki, huzurunda bulunanların hepsi Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem-in en çok kendisini sevdiği kanaatına varırdı.

Simâsındaki mehabet herkes üzerinde büyük bir tesir yapardı. Görenler o câzibe karşısında büyülenirlerdi. İlk görüşlerinde o vakar ve heybet karşısında titreyenler, daha sonra derin bir muhabbet duyarlar ve yanından ayrılmak istemezlerdi.

Bütün Ashâb-ı Kiram -radiyallahu anhüm- ondaki fesahat ve belâğatın hayranı idiler. Huzurlarında son derece edebe riayet ederler, sanki başlarında kuşlar varmışcasına huzur ve huşu içinde dinlerlerdi.

Lüzumsuz yere konuşmaz, söze lüzum görmedikçe sükut eder, konuştuğu zaman da sözün en güzelini söylerdi.

Münakaşadan son derece çekinir, yüksek sesle konuşmaz, kendisini ilgilendirmeyen işlere karışmaz, kimseyi tenkit etmez, azarlamaz, hakarette bulunmaz, onu bunu ayıplamaz, gizli hallerini araştırmaz, kötülemez, kötü söz söylemezdi. Kimseye küsmez, insanların birbirlerine küsmelerini de istemez, dargınları barıştırırdı.

Başkalarının sözlerini dikkatle dinler, kimsenin sözünü kesmez, suçluyu utandırmazdı. Gönül yapmaya, hatırları hoş etmeye pek düşkündü. Bir kimseye darılırsa Kur'an darıldığı için darılır, beğenirse Kur'an beğendiği için beğenirdi. Bir şeyden hoşlanmazsa, hoşnutsuzluğu yüzlerinde görülüp bilinirdi.

Herkes gülerken o sadece tebessüm ederdi. Daima güleryüzlü idi. Ağladığı zaman, sadece mübarek gözlerinden yaşlar dökülürdü.

•

Hem vakur hem de son derece mütevazi ve alçak gönüllü idi, Ashâb-ı kiram'ı onun yolunda her fedakârlığı seve seve yapmayı canlarına minnet bildikleri halde, o kendi işlerini kendi görürdü.

"Yâ Resulellah! Biz senin işlerini görmeye yeteriz." denildiğinde "Sizin, benim işimi görmeye yeteceğinizi biliyorum. Fakat ben, size karşı imtiyazlı bir durumda bulunmaktan hoşlanmam. Çünkü Allah, kulunu ashâbı arasında imtiyazlı durumda görmekten hoşlanmaz." buyurdu. Bu en yüksek ahlâkın en güzel beyanıdır.

Tevazunun kemâl mertebesinde bulunduğundan dolayı elbisesini yamar, ayakkabısını tamir eder, evi süpürür, hamur yoğurur, koyunları sağar, develeri bağlar, yemlerini verir, hasta olanlara ziyarete gider, cenazelerde bulunurdu.

Ashâb-ı kiram'ına karşı içten ve derinden bir muhabbeti vardı. Onları evlerinde ziyaret eder, içlerinden görünmeyenleri araştırırdı. Her gördüğüne selâm verir, musafaha ederdi. Hiçbir resmiyet ve külfete bakmadan, ümmetinin herhangi bir ferdi gibi aralarına karışır, en fakir insanlar arasında oturur, onları okşar, onlarla birlikte yemek yer, fakirlerin, yetimlerin, dulların, kimsesizlerin işlerini görmekten zevk alırdı. Fakiri yoksulluğundan ötürü tahkir etmez, zengine zenginliğinden dolayı saygı göstermezdi. Fazilet sahiplerine ikram, şeref sahiplerine ihsan ederdi. İhtiyarlara da gençlere de aynı hürmeti yapardı. Gönüllerini hoş etmek için, sözlerini hayranlıkla dinlerdi. Herkese teveccüh eder, herkesin ayrı ayrı hâl ve hatırını sorardı.

Aralarında oturduğu zaman hususi yer ayırttırmaz, yer seçmez, nerede boş bir yer bulursa oraya otururdu. Hiç kimsenin kendisi için ayağa kalkmasını istemezdi. Övülmekten asla hoşlanmaz, kimseyi de fazla methetmezdi.

Kimsenin kusuruna bakmaz, kötülüğüne karşı kötülükle muamele etmezdi. Birisi gelip özür dilerse, özrünü dinler, suçu varsa affederdi. Bu en yüksek ahlâkın en yüksek derecesidir.

•

Ümmetinden en fakir bir kimsenin yaşayışı gibi hayat sürmeyi, sadelik içinde yaşamayı tercih etti.

Hadis-i şerif'lerinde:

"Sade hayat imandandır." buyurmuşlardır. (Ebu Dâvud)

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz sadeliği severlerdi. Süsten-lüksten hoşlanmazlardı. Sadelik en güzel nezafettir, tevazuya meyletmektir.

Süs ise kibre vesile olur. Yani güzel giyinmek güzeldir ve fakat sadeliği tercih etmek daha güzeldir.

Her şeyde sadeliği tercih ederdi. Sade yer, sade giyinir, sade yaşardı. Bulduğunu yer, bulduğunu giyerdi. Tam mânâsı ile ferâgat sahibi idi.

Hane-i saâdetleri, eski halini muhafaza ediyordu. Tevazu ve sadeliği o kadar ileri götürmüştü ki, bütün mefruşat; bir yatak, bir hasır, toprak bir su kabı gibi eşyadan ibaretti. Süse ve lükse hiç önem vermedi.

Günlerce bacası tütmez, aylarca evinde ışık yanmadığı olurdu.

Yiyecek bir şey bulamadıkları için, hanımları ve çocukları ile beraber, bir çok geceler yemek yemeden yatarlardı.

Hiçbir zaman hiçbir yemeği beğenmemezlik etmez; arzu ederse yer, etmezse bırakırdı.

•

İnsanların en cesaretlisi idi. Düşmanlarından hiç bir zaman korkmadı. Hayatına kastetmek için tertipler hazırlanırken bile, gece ve gündüz Mekke'de korkusuzca dolaşırdı.

Hicret esnasında yanında sadece bir kişi bulunuyordu. Azılı düşmanları Sevr mağarasının önüne geldiklerinde Ebu Bekir Sıddîk -radiyallahu anh- endişesini açığa vurunca:

"Korkma! Allah bizimle beraberdir." buyurmuştur. (Tevbe: 40)

Ondaki cesaret fıtrî idi. Yalnız başına ordular hazırladı, yalnız başına ordusunu sevk ve idare etti. Bozulmuş ve dağılmış bir orduyu bir anda harekete geçirdi. Ordusunun başında bizzat on dokuz harbe iştirak etti. Tehlike anlarında büyük bir cesaretle ileriye atılırdı.

Muvaffakiyetle neticelenen her harekette Allah-u Teâlâ'nın bir tecellisini görür ve bundan dolayı secde-i şükrana kapanırdı.

•

Çalışkan insanları çok sever, tembellikten hoşlanmaz ve dilenciliği sevmezdi.

Misafirlerine bizzat kendisi hizmet eder, huzuruna gelen herkese ikrâmda bulunur, onları ağırlamak için elinden gelen her şeyi yapardı. Bazen elbisesini yere serip üzerine misafirlerini oturturdu; eğer imtinâ ederlerse ısrar ederdi.

Bütün işlerini tam bir intizam içinde yapar, vaktini hiç israf etmezdi. Namaz vakitleri, tesbih ve tehlil zamanları, uyku ve istirahat zamanları, misafirlerini ve ziyaretçilerini kabul zamanları hep belirli idi.

Temizliği pek sever, nezafete pek çok riâyet ederdi. Elbisesine ve elbisesinin temizliğine son derece itina gösterirdi. Vücudunu temiz tutar, saç ve sakallarını yıkar, tarar, güzel kokular kullanırdı.

Ağıza fena koku veren şeylerden hoşlanmazdı. Dâima misvak kullanır ve bunu herkese tavsiye ederdi.

Hanımları ile gayet hoş geçinir, onları kıracak bir harekette bulunmaz, ashâbına da bunu emrederdi.

Hadis-i şerif'lerinde:

"Müminlerin imanca en mükemmel olanı, ahlâk itibariyle en güzel olanıdır. Aranızda en hayırlı kimseler, kadınlarına karşı huyu en iyi olanlarınızdır." buyuruyorlar. (Tirmizî)

Ev işlerinde onlara yardımcı olur, evi süpürür, elbiselerini yamardı. Kadınlara karşı çok nazik ve şefkatli idi. Kadınların haklarını ve menfaatlerini ilân etmek suretiyle, kadınların seviyesini yükseltmiştir.

Çocuklara karşı muhabbeti pek fazlaydı. Yolda karşılaştığı çocuklara selâm verir, konuşur, hâl ve hatırlarını sorar, sever, okşar hoşlarına gidecek şeylerle onları sevindirir, hayır duâda bulunurdu. Müslüman olmayanların çocuklarını da aynı derecede sever ve öperdi.

Bir çocuğu severken gören bir bedevî "Siz çocukları sever misiniz? Benim on tane torunum var, bir tanesini bile kucağıma alıp sevmedim." deyince "Allah senin kalbini şefkat duygusundan mahrum ettiyse ben ne yapabilirim." buyurdu.

Engin şefkat ve merhameti hayvanları bile içine almıştı.

"Allah'ın salâtı Resullerin ve Nebilerin Hâtem'inin ve onun Hatemiyyet hususundaki en kâmil vârisi olan, Muhammedî velilerin Hâtem'inin üzerine olsun!"

"Hiçbirinizin Arzusu Benim Tebliğ Ettiğim Şeylere Uymadıkça Mümin Olmuş Olamazsınız." Buyuran,
Her Hâl ve Ahvâli İlâhî İrâde'ye Uygun Olan, Müminlere Karşı Şefkatli ve Onların Güçlüğe, Sıkıntıya Uğramaları Kendisine Ağır Gelen,
En Güzel Numunemiz; Peygamberimiz Efendimiz Muhammed Mustafa -sallallahu aleyhi ve sellem-in
Teşrif-i Dünya Olan ve Bu Ay İçinde İdrak Edeceğimiz Mübarek "MEVLİD KANDİLİ"nizi Tebrik Eder,
Tüm İslâm Âlemi'ne Hayırlara Vesile Olmasını Cenâb-ı Allah'tan Niyaz Ederiz.

"Resul'üm! Biz Seni Âlemlere Rahmet Olarak Gönderdik." (Enbiyâ: 107)

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (17)

Gece yatarken çok sıkıntı bastığını, boş hayallere dalıp uzun zaman uyuyamadığını söyleyen bir misafire buyurdular ki:

Şeytan kalbinizi boş hayallerle meşgul ediyor, vesvese veriyor. Hazret-i Allah'a sığının, yatarken Fâtiha-i şerif'i, İhlâs-ı şerif'i, Âyetü'l-Kürsî'yi, Amenerrasulü'yü, Felâk ve Nas sûre-i şerif'lerini okuduktan sonra "Bismike Rabbi veda'tü cenbî fağfirli zenbî" duâsını okuyun. Bunlar bittikten sonra da beş birinden beş birinden olmak üzere Euzü besmelelerle "Allahümme Salli ve Allahümme Barik" duâlarını okuyun ve zikrullahla meşgul olun.

Her akşam yatarken ölüyorum diye yatarım ve o şekilde hazırlığımı yaparım. Çünkü kişi uyuduğu zaman ruh çıkıyor.

Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde kullarını geceleyin uykularında kendilerinden geçirmek suretiyle öldürdüğünü beyan buyuruyor:

"Sizi geceleyin öldüren O'dur." (En'am: 60)

Ruh uyku halinde zâhirden bâtına geçer. İnsan uykuya daldığı zaman ölü gibi kendini kaybeder, şuur ve idrakine sahip olamaz. Çünkü uyku küçük ölümdür. O artık her haliyle Allah-u Teâlâ'nın kabza-i ilâhisindedir. Onu yeniden hayata döndürecek yegâne kudret O'dur.

"Gündüzleyin ne yaptığınızı bilir." (En'am: 60)

O'nun ilminde hiçbir şey gözden kaçmaz. İster iyilik yapsın ister kötülük işlesin. O'nun katında hepsi bilinmektedir. İyilik yapanları mükâfatlandırır, kötülük yapanları cezalandırır.

"Sonra belirlenmiş süre tamamlansın (eceliniz gelsin) diye gündüzün sizi diriltir." (En'am: 60)

Uykudan uyanan insanlar tekrar hayata geçerler. Gün be gün bu deveran devam eder, tâ ki ömür tamamlanıncaya kadar.

Nihayet Allah katında herkes için ayrı ayrı belirlenmiş olan ecel gelir, büyük ölüm gerçekleşir. Artık kaçmak için hiçbir sığınak yoktur.

"Sonra dönüşünüz O'nadır." (En'am: 60)

Büyük ölümden sonra dirilmek suretiyle varıp sığınılacak yegâne makam O'nun huzurudur.

"Sonra da O, yaptıklarınızı size haber verecektir." (En'am: 60)

İlk insandan son insana kadar dünyaya ne kadar insan gelip geçmişse; hepsini birden diriltecek, kabirlerinden çıkaracak, mahşere sevkedecek, hesaba çekerek mükâfat ve mücâzâtını verecektir.

Bu Âyet-i kerime ayrıca uykunun ölüme, uyanmanın da yeniden dirilip kalkmaya açık bir delilidir.

Bundan sonra Allah-u Teâlâ azamet ve ululuğunu beyan ederek şöyle buyurmaktadır:

"O, kullarının üzerinde yegâne kudret ve tasarruf sahibidir." (En'am: 61)

Yarattıklarını emir ve iradesi altında döndürür, her şeyde her hadisede azametini gösterir.

Bütün mahlûkat O'nun kahhar olan hakimiyeti ve kudreti altındadır.

Allah-u Teâlâ büyük ölüm esnasında bedenlerdeki ruhları kabzetmek üzere vazifeli melekleri göndermek suretiyle ruhları alanın da, uyuma esnasında küçük ölüm ile ruhları alanın da kendisi olduğunu Âyet-i kerime'sinde beyan buyurmaktadır:

"Allah öleceklerin ölümleri anında, ölmeyeceklerin de uykuları esnasında ruhlarını alır.

Ölmelerine hükmettiği kimselerin ruhunu yanında tutar, diğerlerini belli bir süreye kadar (bedenlerine) gönderir. Şüphesiz ki bunda iyi düşünen kimseler için âyetler (öğütler ve ibretler) vardır." (Zümer: 42)

İnsanlar uyanıkken de uykuda iken de Allah-u Teâlâ'nın murakabası altındadırlar.

Allah-u Teâlâ ömürleri tamam olmayıp ölmeyecek olanların ruhlarını alır, uyanıncaya kadar tutar, cesetlere bırakmaz sonra uyanırlar ve hayatları mukadder ecelleri gelinceye kadar devam eder.

Ömrü tamam olmuş, eceli gelmiş olanların ruhlarını ise tutar, bedenden alâkasını keser ve onlar bir daha uyanamazlar. Kıyamete kadar da bir daha o bedene dönüşü mümkün olmaz.

"Şüphesiz ki bunda iyi düşünen kimseler için öğütler ve ibretler vardır." (Zümer: 42)

Ölürken ve uykuda iken ruhların alınmasında, bunların alıkonulmasında veya belli bir süreye kadar bırakılmasında, Allah-u Teâlâ'nın azametinin enginliğine, kıyametin ve haşrın gerçekleşeceğine pek büyük ve açık deliller vardır.

Yatmadan önce şöyle derim:

"Allah'ım! Senin ism-i şerif'inle ölüyorum, lütfedersen diriltirsin. Ruhumu alırsan Habib'inin, sevgilinin yüzü suyu hürmetine beni iyilere kat!.."

Üç niyaz yaparım, hepsini okuduktan sonra bunu da söyler sonra yatarım. Ruh çıkınca ölüyorsun zaten! Bunun için bu niyazımı yapar ondan sonra yatarım.

Âişe -radiyallahu anhâ- Vâlidemiz buyururlar ki:

"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- her gece yatağına girdiğinde iki avucunu birleştirip sonra onlara üfler, daha sonra avuçlarının içlerine doğru "Kulhüvallahu ehad", "Kul euzü birabbil-felâk", "Kul euzü birabbin-nas" sûrelerini okur, meshederdi. Şöyle ki, avuçlarını önce başına, sonra yüzüne, sonra da vücudunun ön kısmına, daha sonra da vücudunun erişebileceği yerlere sürerdi ve bunu üç kere tekrar ederdi." (Buhârî - Müslim)

Bir başka rivayette ise Hazret-i Âişe -radiyallahu anhâ- Vâlidemiz buyururlar ki:

"Resulullah Aleyhisselâm her hastalığında bu sûreleri okuyup aynı şekilde eliyle vücudunu meshetmek itiyadında idi. Son hastalığına tutulduğunda ben de kendisine aynı şekilde nefes etmeye ve mübarek eline üfleyip kendi eliyle vücudunu meshetmeye başladım." (Buhârî. Tecrîd-i sarîh: 1664)

Ebu Hüreyre -radiyallahu anh-den; Resulullah - sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyururlar ki:

"Sizden biriniz yatağına yatacağı zaman yatağını silksin. Çünkü oraya neler girdiğini bilemez. Sonra şöyle duâ etsin:

"Ey Rabb'im! Ancak senin isminle yanımı yatağa koydum ve ancak senin iradenle kaldırabilirim. Ey Rabb'im! Uykudayken ruhumu alırsan bana rahmetini ihsan et. Tekrar cesedime yollarsan sâlih kullarını muhafaza ettiğin gibi muhafaza buyur." (Buhârî. Tecrîd-i sarîh: 2147)

•

Uyku için yatağa girildiğinde bu zikr-i şerifi vird eylemek sünnet-i seniyyedir:

"Ey Rabb'im! Senin adını anarak yatıyorum. Günahlarımı bağışla." (Ebu Dâvud)

•

Huzeyfe -radiyallahu anh-den rivayete göre, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz yatarken sağ elini yanağının altına koyar, sonra şu duâyı okurdu:

"Ey Allah'ım! Kullarını haşrettiğin gün, beni azabından koru!" (Tirmizî)

•

Enes -radiyallahu anh-den rivayete göre Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz yatağına uzandığı vakit şöyle duâ ederlerdi:

"Bize yedirip içiren, kifayet eden ve sığındıran Allah'a hamdolsun. Nice yeteri ve sığındırıcısı olmayanlar vardır." (Müslim)

•

Berâ bin Âzib -radiyallahu anhümâ-dan rivayet edildiğine göre, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurmuşlardır:

"Yatacağın zaman namaz için aldığın abdest gibi abdest al, sonra sağ yanına yat ve şu duâyı oku:

'Ey Allah'ım! Kendimi sana teslim ettim. Yüzümü sana çevirdim, işimi sana havale ettim, sana itimat ettim. Seni dilerim ve senden korkarım. Senden başka sığınılacak, senden başka kurtaracak yoktur. Halâs ve himaye ancak sana aittir. İndirdiğin kitabına inandım ve gönderdiğin Peygamber'ine iman ettim.' Eğer bu kelimeleri okur da o gece içinde ölürsen, iman üzere ölürsün." buyurdu. (Buhârî. Tecrîd-i sarîh: 2145)

•

Hazret-i Ömer -radiyallahu anh-in oğlu Abdullah, bir kimseye yatağına girdiği zaman şöyle duâ etmesini tavsiye etti:

"Ey Allah'ım! Nefsimi sen yarattın, onu öldürecek de sensin. Onun ölümü ve dirimi sana âittir. Eğer onu diriltirsen onu muhafaza buyur, eğer öldürürsen onu mağfiret eyle! Allah'ım! Senden âfiyet talep ediyorum."

Ebul-Ezher -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz geceleyin yatağına girdiğinde şöyle duâ ederdi:

"Allah'ın adıyla yatıyorum. Allah'ım! Günahlarımı bağışla, şeytanımı zelil kıl, beni nefis ve kötülüklerin esaretinden kurtar. Terazinin sevap kefesini ağırlaştır ve beni en iyi kullarını aldığın yüce meclise al." (Ebu Dâvud)

Abdullah bin Amr -radiyallahu anhümâ-dan rivayete göre, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz uykuda korkanlar için şu duâyı okumalarını tavsiye buyurmuşlardır:

(Euzü bikelimâtillâhit-tâmmeti min gadabihi ve ikâbihi ve şerri ibâdihi min hamezâtiş-şeyâtini ve en yahdurûn)

"Gazabından, ikâbından, kullarının şerrinden, şeytanların vesveselerinden ve onların yanımda hazır bulunmalarından Allah-u Teâlâ'nın tam kelimelerine sığınırım." (Ebu Dâvud)

Zeyd bin Sâbit -radiyallahu anh- uykusuzluğa tutulmuştu. Bu durumunu arzedince Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz kendisine şu duâyı okumasını tavsiye etti:

"Ey Allah'ım! Yıldızlar battı, gözler uykuya daldı. Sen ise Hayy ve Kayyûm'sun. Seni uyuklama ve uyku tutmaz. Ey Hayy ve Kayyûm olan Rabb'im! Gecemi sakinleştir, gözüme uyku ver."

Zeyd bin Sâbit -radiyallahu anh- der ki:

"Ben bu duâyı okudum. Allah-u Teâlâ uykusuzluğumu giderip şifâ ihsan etti." (El-ezkâr)

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (18)

Her şeyin en güzel numunesi, Allah-u Teâlâ'nın nuru, âlemlerin gurur ve süruru buyururlar ki:

"Fakirliğimle övünüyorum." (Münâvî)

Nefsi bilmek. "Ben fakirim! Ruhum, bedenim, malım her şey sahibime aittir."

Şimdi insan buna erebildi mi? Eremeyince de bilmesi mümkün değil. Tarikât-ı âliye bir ilim-irfan mektebidir. Eğer Allah-u Teâlâ ezelde nasip etmişse, lütuf ve ihsanda bulunmuşsa.

Çünkü:

"Mümin kulun kalbi, Rahman olan Allah'ın arşıdır." (K. Hafa)

Arşı da yaratan O'dur. Arşa koyacağı herkesin nasibini de hâlkeden gene O'dur. Mahlûkta hiçbir şey yok. Gel de nefse anlat. Niçin? İlmi, aklı ermediği için. Herkes zannı kadar bir şeyler biliyor. Fakat gerçek manada esası bilinmiyor. Niçin bilinmiyor? Mevlâ bildirirse, duyurursa, bildirdiği kadar, duyurduğu kadar bilir, ötesi gene kalır.

Bunun için şu dünya:

"Dünya ahiretin tarlasıdır." buyuruldu. (Münâvi)

Ama çeşitli ürünler oluyor, ekiliyor. Zâhir ehlinin ayrı ekini var, tarikat ehlinin ayrı ekini var, hakikat ehlinin ayrı ekini var, mârifetullah ehlinin ayrı ekini var.

Zâhir ehlinin ekini sadırdandır. Bildiği kadar, zannettiği kadar Allah-u Teâlâ ona hidayet lütfetmişse yürümeye çalışır. Fakat zâhirdir, dıştadır.

Tarikat ehli hakikata vakıf olmak için yukardan aşağıya yavaş yavaş inmeye çalışır. Fakat bunun çalışması da rüyâ göreyim, yolda ilerleyim, bir şeylere nail olayım diyedir. Onun da çalışması bir başkadır.

Hakikat ehlinin çalışmasına gelince, O gerçekten Hakk'ı, hakikati aramaya başlamıştır. Zanlardan, vehimlerden sıyrılmaya, nefsin hilelerinden kurtulmaya, Hazret-i Allah'a yakın olma çarelerini arama çabasıyla ibadet-taatına da devam eder.

Fakat mârifetullah ehline gelince, bunlar hep dünya ekinleri. O ekini gönülde yapar. Niçin gönülde yapar? Onun işi ruhladır. Hazret-i Allah'ın ona bahşettiği ruh ile temasını kurar, o ruh ile ona hemhâl olur. Ve O'nunla hemhâl olduğu için O'nunla kâim olur. O her türlü gösterişten, riyâdan, maddeden, maksattan, sıyrılmaya çalışır. Elinden gelse vücut elbisesinden dahi, teninden dahi sıyrılmaya çalışır. Yani ona öyle bir zaman gelir ki, vücudu bile ona ağırlık verir. Niçin? Onun işi ruh olduğu için, ruhla hemhâl olduğu için, Hazret-i Allah'a en güzel şekilde yapışabilmek için, yaklaşabilmek için vücudu bile ona engel olur. Bunlar kendisi için yarattığı kullardır. Bunları dünya için, zevk için, sefa için yaratmamıştır. Kendisi için yarattığı kullar olduğundan, onlar hep O'nunla olmak ister, Hazret-i Allah da onlarla olmak ister. O kulun gayri şeyle meşgul olmasını sûret-i katiye de istemez; velev ki, çocuk dahi olsa. Yani Hazret-i Allah'ın sevgisinin üzerinde bir sevgi taşıdığını Cenâb-ı Hakk istemez.

Bunun güzel bir numunesini şöyle arz edelim.

Seyyid-i Kainat Sebeb-i Mevcudat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyurdular ki:

"Yâ Ali! Sen Hazret-i Allah'ı sever misin?"

"Severim yâ Resulullah!"

"Beni sever misin?"

"Severim yâ Resulullah!"

"Hasan ile Hüseyin'i sever misin?"

Bunlar hepsi sevilecek şeyler, fakat;

İlmin kapısı olan Hazret-i Ali Efendimiz durdu, cevap veremedi.

Hadis-i şerif'te:

"Ben ilmin şehriyim, Ali de kapısıdır. İlmi isteyen kapısına müracaat etsin." (Tirmizî)

Buyurulmasına rağmen Seyyid-i Kainat Sebeb-i Mevcudat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in bu suâline cevap veremedi. Utandı ve hane-i saadetine döndü.

Şimdi burada onların yaşayışını size anlatmaya çalışıyorum. Onlar nerede, biz nerede?

Hazret-i Fatıma annem buyurdu ki:

"Yâ Ali! Seni çok üzülmüş görüyorum. Eğer dünya içinse bize yakışmaz, ahiret içinse söyle, derdini paylaşayım."

Anlattı.

"Ah o pek kolay yâ Ali!" buyurdular.

Çünkü o Resulullah Aleyhisselâm'ın ağacının dalından husule gelmiş. O ilmin kapısı olan Hazret-i Ali Efendimiz bu sefer daha da hayret etti.

Demek ki o hale ermiş. Şimdi burada herkesin durumunu da anlatmaya çalışıyorum, kimin nelere erdiğini.

Demek nefis; insani ve hayvani nefis var.

Demek ki burada da kimin, nerede olduğunu, hangi derecede olduğunu, kalbin kaç cihette olduğunu, kimin nasıl sevebileceğini anlatıyor.

Hazret-i Ali -keremallahu veche- Efendimiz döndüğünde Resulullah Efendimiz hutbeye çıkmıştı ve gülümsedi.

"Cevapları getirdin mi?" buyurdu.

"Getirdim." dedi.

"Sen de o peygamber dalı varken cevapsız kalmazsın." buyurdular.

Yani ondan öğrendiğini biliyor.

Binaenaleyh şimdi bakınız herkesin ayrı bir durumu, âlemi var. Hazret-i Fatıma annem deyince gayri ihtiyari bir mevzu aklıma geldi. Demek ki; o, o kadar âli ki, Hazret-i Ali Efendimiz ilmin kapısı olmasına rağmen bu suâle cevap veremedi, o verdi.

•

Geçen günlerde buraya bir kardeşimiz geldi; "Gölcük'te o rüyâyı gören budur." dedi.

Yani hanımını tarif etti. Gölcükte bu kitaplar çok büyük bir şekilde görülüyor. Hazret-i Fatıma annem de orada; "Bu kitaplar nedir?" buyuruyor.

O hanım diyor ki; "Bizim Efendimiz'in kitapları."

"Onu biz yazdırıyoruz." buyuruyor.

Haa iş değişti şimdi.

Binaenaleyh Allah-u Teâlâ'ya sonsuz şükürler olsun ki, o Nur'un ışığı altında, o ruhun izniyle bunlar oluyor. Yaptım, ettim, hiçbir şey yok. Fakat insan gerçek hakikati bilemediği için, Hakk'ı da bilemediği için Allah-u Teâlâ'nın ona ihsan ettiği nimetleri de nefis benimsediği için "Benim!" diye çıkıyor. Ne kadar acayip.

Allah'ım Zât'ına has bir kul, Habib'ine ümmet etsin. Rızâ yolunda nasıl icap ediyorsa o çalışmayı bize nasip etsin. Rabb'imiz bizi güzel haliyle hemhâl ettiği, ahirette de lütuf birliğiyle haşr-u cem ettiği kullarından eylesin...

•

Yaptığınız konuşmayı, yaptığınız zikri Hazet-i Allah'a duyurun. Diyeceksiniz ki; nasıl duyuracağım? Evvela kendin duy, kendin duyduğun zaman O'na da duyurmuş olursun. Ama kendin duymazsan O'na nasıl duyuracaksın? Ne kadar ince değil mi?

Meselâ burada bir tabaka var. Tabaka, perde sensin. Perdenin altında O'ndan başkası yok. Çünkü her şeyi halk eden O.

"Allah o Allah'tır ki, kendisinden başka hiçbir ilâh yoktur. O Hayy ve Kayyûm'dur." (Bakara: 255)

Hepsi "Lâ" dan ibaret "Hayy" ve "Kayyum" olan O'dur. Şimdi bütün varlıkların perdeden, bir maskeden ibaret olduğunu gözün ile gördüğün zaman senin de bir perde olduğun ortaya çıkar.

Çünkü aslında O var. Perdeye, kendine duyurursan O da duyar. Ama sen perdeye duyuramazsan O'na nasıl duyuracaksın? Bununla demek istiyorum ki; insan "Allah" derken içinde şuurla söylemeli, dudak arasında kalmamalı. Allah dediğin zaman Allah-u Teâlâ'nın ondan daha içeride olduğunu ve O'nun duyduğunu bildiğin zaman; sende duyarsın O da duyar. Ama senin duyamadığını O nasıl duyar?

"İçinizde!.. Görmüyor musunuz?" (Zâriyat: 21)

"İçindeyim, duyuyorum" diyor. Ama bunu görmek, anlamak ne kadar zor oluyor. Fakat insan varlık perdesini kaldırıp O'ndan başka bir mevcut olmadığını görürse, her şeyin perdeden ibaret olduğunu bilirse rahat olur. Bu da ancak O'nunla var olmakla kâimdir.

Perde, maske, kaplama bunların hepsi bir mana taşıyor. Mühim olan O'nu bulmak. O'nu nerede bulacaksın? İçinde bulacaksın. Bizim şimdi Cenâb-ı Hakk'a ne kadar şükretmemiz lâzım? Acaba bununla iftihar etmemiz mi lâzım yoksa bunu bize duyurana nasıl secde etmemizi mi düşünmemiz lâzım? Nasıl yüzüstü kapanmamız lâzım? Nasıl bükülmemiz, nasıl istiğfar etmemiz lâzım? Çünkü Halik-ı azimüşşan bunu bize duyurmuş.

Neyi duyurmuş? Bizden daha evvel olduğunu, bizim bir kaplama, maske olduğumuzu ve kâinatın da böyle olduğunu duyurmuş.

Demek en mühim nokta O'nunla olmak.

Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Onlar sıdk makamında, kudret ve kuvvet sahibi hükümdarın huzurundadırlar." (Kamer: 55)

Muktedir olan padişahın huzurunda hiç olmak.

Bu noktada hiç olmayı size şöyle tarif edeyim:

O gibi noktaya geldiğim zaman "Rabb'im senden tek dileğim hiç olmak" derim ve o esnada hiç olurum, yalnız O'nun varlığı kalır. O'nun varlığı kaldığı zaman, hüküm O'nundur, hükümdar O'dur, her şey O'dur. Bundan çok hoşlanırım.

Seyyid-i Kâinat Sebeb-i Mevcudat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyururlar ki:

Benim de Rabb'imle öyle vaktim olur ki dünya küçücük kalır. Niçin?

Hükümsüz olan şeye ne diye değer verirsin? Madem ki hüküm yalnız O'nun, O'ndan geliyor... O'nunla olmaktan daha büyük şeref olur mu?

İşte bunu duyduğunuz zaman Hakk'ı duymuş oluyorsunuz, meğer Hakk buymuş. Artık bunu duyan insan dünyaya da halka da değer veremez.

Biz maske tabirini O'nun varlığını örttüğünden hem insan için hem kâinat için kullanırız. Sen de bir maskesin, yer de, gök de, arş da hepsi bir maskeden ibarettir. Çünkü "Ol!" dediği zaman olduruyor, "Öl!" dediği zaman öldürüyor. Hepsi yok oluyor ve yalnız O kalıyor.

Zaten Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

"Allah var idi ve Allah'tan başka bir şey mevcud değildi." buyurdular. (Buhârî)

İşte bütün incelik burada. Var gibi görünenler, hikmet tahtında sahneye sürülmüş.

Öyle tecelliyatlar görürdüm ki onlardan bir tanesini siz görseniz kâinatı öğrendim zannedersiniz. Bunlar peşi peşine gelirdi. Kimseye bir şey söyleyemezdim.

Her şeyi bildiğimi zannederdim. Vaktaki Hazret-i Allah lütfuyla içeri aldı, hepsi kapıda kaldı. Hiçbir şey bilmediğimi öğrendim. Daha içeri aldıklarında ise hiçbir şey olmadığımı orada öğrendim.

Bizim kendimizi kitaplardaki tarifimiz şöyledir:

Bize bu gerek efendim. Varlık, varlık satanların olsun. Çünkü onlar o varlık putu ile ayakta duruyor. O varlık putunu indirirlerse zaten bir şeyleri kalmayacak.

Allah'ım bizleri varlığını ifna edip kendi varlığı ile yaşattığı kullardan etsin.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (19)

"Efendim ibadet esnasında aklıma hiç olmayacak şeyler geliyor" denilmesi üzerine şöyle buyurmuşlardı:

Efendim, bu şuradan geliyor. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyurdular ki:

"Şeytan insanoğlunun kalbinin üzerinde tünemiş vaziyette bekler. Allah-u Teâlâ'yı zikredince çekilir, gaflet edince vesvese verir." (Buharî)

Artık o bir fındık kabuğunu doldurmayan şeyi kurcalar, kurcalar, kurcalar.

Şimdi bunun tedavisi lâzımdır. Tedavisi nedir? Şeytanın kalbini istila etmiş olduğunu anlayacaksın. Bütün işini bırakacaksın, abdest alıp, seccadeye oturacaksın. İki rekât namaz kılacaksın. İki rekât namaz kılmasan dahi Hazret-i Allah'ın zikriyle meşgul oldun mu o meyus olarak döner gider. Tedavisi ne kadar kolaymış değil mi?

Bir Hadis-i şerif'lerinde Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyuruyor:

"Kıyamet gününde Allah katında en faziletli kul, dünyada iken Allah-u Teâlâ'yı çok zikretmiş olandır." (C. Sağir)

Allah-u Teâlâ her şey için bir sebep yaratmıştır. Muhabbetullah'ın husulüne sebep de zikrullahtır. O'nun sevgisine nail olmak isteyenler zikrullaha devam etmelidirler.

Şeytanın verdiği vesveseler ise şöyle atılır:

Abdest alırken, "İki mi yıkadım, üç mü yıkadım!" tereddütünde "Üç yıkadım!" diyeceksin.

Namaz kılarken, "İkinci rekâtta mıyım, üçüncü rekâtta mıyım?" diye tereddüt ederse "İkinci rekâttayım!" diyecek ve vesveseyi takip etmeyeceksin.

Vesveseyi takip etmemek için noksan, fazla bakmayacak, oraya girmeyeceksin.

Cenâb-ı Hakk Âyet-i kerime'sinde buyuruyor ki:

"Şeytan şüphesiz ki sizin amansız bir düşmanınızdır, siz de onu düşman tutun." (Fâtır: 6)

Geçen gün şeytana:

"Ey pis! Çelme takmak istiyorsun ama yerini de biliyorsun!" dedim.

Ona; "Yerini de biliyorsun!" deyip hatırlatıyorum. Eğilmemek lâzım, onunla mücadele etmek lâzım ki bu şekilde vesveseyi atalım.

•

Sıkıldığınız zaman sakinleşmek için râbıta yapın, şeytan dürttüğü zaman zikrullah yapın, yolunuz daralırsa Salât-ü selâm'a devam edin...

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (20)

Sen sen ol, Hakk ile kul arasına girme. Çünkü bilemezsin. "İyi!" de, "Allah rahmet eylesin!" de geç. İyiyse iyi, kötüyse kötü.

Bişri Hafi -kuddise sırruh- Hazretleri çok sarhoş bir haldeyken yerde bir kâğıt buluyor. Bakıyor ki üzerinde Allah yazılı. O kâğıdı alıyor, öpüyor, tozunu-toprağını siliyor ve duvara asıyor. Allah-u Teâlâ bu yüzden ona hidayet ediyor.

Onun içindir ki Allah-u Teâlâ'nın işine sakın karışma. Çünkü iyi demekle kaybetmezsin. Ama iyiyse kötü zannınla kaybedersin. Ne gerek sana! Gidiyoruz işte.

•

Kıymetli bir zâtın eseri, kıymetsiz bir elden çıkarsa, o eseri okumamak lâzım. Çünkü basit elden çıkarsa, o feyizsizlik esere de intikal eder. Bir de zehir akıttı ise, farkında olmadan insanı zehirler.

Bu sebeple müellife ve okunacak esere çok dikkat etmek lâzımdır. İtikadı bütün feyizli bir insanın kaleminden çıktığında, o zâtın işaret etmek istediği gizli manalar dürbünle bakar gibi hissedilir. Değerli söz, değerli kalemden çıkacak, değerli insanlar okuyacak.

Mesela bir insan Kur'an-ı kerim'e ne kadar hürmet ve riayet ederse, Hazret-i Allah ona o nispette feyz-i bereket ve anlama kabiliyeti ihsan buyurur. Ama alelâde bir kitap gibi okursa, hiçbir şey anlamaz, huzur da alamaz.

•

Kimi çalışır rızâ için. Rızâ için çalışanlar ücretini Hakk'dan alır, halkdan bir şey beklemez. Allah'ım onlardan etsin.

Maksatla çalışan dünyada iken ücretini almak ister. Onun artık Hazret-i Allah'ın yanındaki durumunu bilmiyorum. Onun için Allah'ım niyetimizi halis, amellerimizi makbul buyursun, rızâ yolunda çalıştırdığı kullardan etsin. Yoksa insan ücretini "Dünyada alacağım!" dediği zaman, ahiret de ne hakkı olur? Bu konuda çok dikkatli olmak lâzım. Çalışırken gaye Allah olacak, rızâ olacak, halktan bir şey beklenmeyecek ki, Hakk ona ihsan buyursun.

Cenâb-ı Hakk bu yola aldıktan sonra, kulundan sadakat bekler. Sadakat, teslimiyet, ihlâs üç nokta. Bu üç noktayı bir kardeş temin ettiği zaman Allah-u Teâlâ onu himayesine alır. Ve o Hakk'ın lütfuyla yürür. Onun yürümesi O'nun yürütmesi olduğu için çok güzel yürür. Neydi şartlar? Sadakat, ihlâs, teslimiyet. Bunu unutmayın.

•

Yapabilsek de herkese hürmet edebilsek. Hürmet et ki, hürmet bilmiyorsa öğrensin. Ama evvelâ sen yap ki karşındakinden hürmet bekle.

Güleryüz göster ki karşındakinden güleryüz bulasın.

Saygı göster ki saygı göresin, sevgi göster ki sevgi bulasın.

•

"Allah'ım! Şükrümü, zikrimi, rızkımı rızânda arttır."

Bu duâyı çok sık yapıyorum. Çünkü insanın zikrini çoğaltması Hakk ile olmasını, şükrünü çoğaltması, bereketin olmasını sağlar.

Şükür, fikir, zikir O'ndan gelirse güzel olur. Biz yaparsak dıştan olur, O'ndan gelirse içten olur. Makbul olan da budur. Bunu unutmayın.

Çünkü Allah-u Teâlâ sevdiği kulunun kalbinin kilidini açar ve ona içten hitap eder. O kula yakınlık makamı da oradan gelir.

Kabalık, terslik, sertlik bu yolda yakışmaz. Niçin? Hakk yolu olduğu için.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz; "Nezafet imandandır." buyurdu.

Ama her yönde, her alanda...

•

Bir oda altının var, ruhunu almaya geldiler, o anda o altının kırk para kadar değeri var mı? Kıymeti var mı? Şu halde kıymetli olana değer ver, değersize değer verme!..

İtimat edin, Sahib'ime şöyle yalvarıyorum; "Allah'ım beni sevenleri sen sev! Beni de onları da kurtar, rızânda haşr-u cem eyle. Beni onlardan ayırma!.."

Bu samimi bir kardeşliktir, mânevi bir havadır, bir lütf-u ihsandır. O'nun bir ikramıdır.

"Allah'ım bizi ahirette de ayırmasın. Bizimle olanı Allah'ım bizden ayırmasın!.."

•

Hareket ve davranışlarımızda şu hususlara dikkat etmemiz gerekir:

1- Himmet-i veçhillâh: Yapacağımız bir işe bakacağız; Hazret-i Allah'ın rızası var mı? Varsa gir, yoksa girme.

2- Şevk-i billâh: Kalp daima yoklanacak ki benim muhabbetim nerede? Masiva da ise dünyada istiğfar edilecek, muhabbet de ise şükredilecek.

3- Firâr-ı illallâh: Hazret-i Allah'a doğru koşmak. Başına gelen her şeyde Hazret-i Allah'a sığınıp, kimseye istinad edilmeyecek.

Hazret-i Allah bu durumda olan kullarına bilmediklerini öğretir. Bütün gaye rıza-i Bari'ye nail olabilmektir.

•

Çok çalışın Allah'ım bizi ahirette emekli yapsın. Çok çalışalım. Nasıl çalışalım? Herkes uyurken siz uyanık, herkes gülerken siz ağlayın, ağlamazdan evvel ağlayın. Bu iki şeye çalışın.

•

Üç şeye şükretmemiz lâzımdır:

Birincisi; Allah-u Teâlâ nurundan nurunu yarattı, o nur ile mükevvenatı donattı. O olmasaydı ne sen vardın ne de kâinat vardı.

İkincisi; iman şerefi ile müşerref etti.

Üçüncüsü; Mürşid-i kâmil'i buldurdu.

Mürşid-i kâmil'i buldun, Hakk'ı buldun.

Muhterem Ömer Öngüt
-kuddise sırruh- Efendi Hazretleri'nin
Hayat-ı Saadetlerinden İnciler (21)

Tevâzu ve mahviyet tutunma yeridir. Kibir ve kendini beğenme kayma yeridir. Mahviyeti olmayan insanın daima engeli vardır. Bu engel kendi nefsidir, kendi vücududur. Hakk'a yaklaşmasına engel olur. Onun için fakirin devamlı mahviyetten bahsetmesindeki gaye budur; "Sen çık aradan, kalsın Yaratan!"

Bir insanın Allah-u Teâlâ'ya çok sığınması ve nefsinden de çok korkması lazımdır. Nefsin kendini beğenmesi en büyük tehlikedir. Kişiyi uçurumun kenarına getiren kendi varlığıdır. Öyle ki kişi bu varlık içinde öyle kaybolur ki, varlık olduğunu zannetmez halde görünüp her hâline sirayet eder. Böyleleri her şeyi bildiğini zanneder, her şeyi doğru yaptığını zanneder, ilmi olmadığı halde zahiren ilmi varmış gibi gösterir, bâtınî olarak da bir şeyler geldiğini bazı mânevi haller zuhur ettiğini etrafına göstermeye çalışır, işte bütün bunlar kişinin kendinde varlık görmesidir. Âlim görünür, cahil olduğunu bilmez, ibadet ehli görünür, nefsinin kulu olduğunu bilmez!..

Şâh-ı Nakşibend -kuddise sırruh- Hazretlerimiz:

"Ben değersiz bir mahlukum!" buyuruyorlar.

Bu öyle bir ince sırdır ki, iniş hallerine göre beyan etmişlerdir. Bunlar hep Hazret-i Allah'ın azametine karşı iniş hallerinin icraatıdır. Asıl olan inmek, aşağıların aşağısına inmek, amma bugün için çıktığını, erdiğini bir şeyler geldiğini söyleyen zâhirde kalmış olanlar varlık içinde, kendini beğenme yolunda kaybolur giderler. Tecelliyât aşağı indikçe zuhur eder, varlık ile yükseldikçe değil!!!

Varlık peşinde koşan Var'a ulaşamaz. Bir insan hayatının o anına kadar topladığı varlıkları dağıtıp, kendisinin hiç olduğunu öğrenecek ki var edeni bulabilsin.

Bize en çok sevdirilen mahviyettir. En çok kaçtığımız şey de varlıktır. Herkes yukarıya çıkmaya çalışırken, bir gaye ve maksat peşinde koşarken, biz ise fena üzerinde iniş yapıyoruz. Pirân-ı izam Efendilerimiz'in bulunduğu ve yürüdüğü yol, bu yoldur. Hep bu yoldan yürümüşler ve aynı hedefe varmışlardır. Hepsi orada bulunurlar. O nokta varlık yeri, post makamı değildir; kulluk makamıdır. Orada hiçbir dava yoktur ve onlarda başka arzu yaşamaz. O hedef yalnız O'nu arzu edenlerin hedefidir.

Bâtınî yönden illa terakki etmek lâzım ki nefis kendisini beğenmesin. Allah-u Teâlâ'nın lütfettiği kimselere; varlık taslamak, üzerinde fazilet toplamak çok abes gelir. O'nun malı ile O'na karşı övünmek çok gülünçtür. Bu muazzam varlık Sahibimiz'in, her lütuf O'nun, her lütuf O'ndan. O verdi ve daha sonra da alacak.

İnsan her şeyin O'nun ve O'ndan olduğunu bildikten sonra kendisinin basit ve değersiz bir mahluk olduğunu görmeye başlar. Bunu böyle gördükten sonra da Rabb'imize o nispette sığınmamız icabeder.

Kendisine sığınanı Hazret-i Allah çok sever. Nefsine paye verenleri ise hiç sevmez.

Âyet-i kerime'sinde buyurur ki:

"Allah size zahir ve bâtın her türlü nimetlerini bol bol vermiştir." (Lokman: 20)

Binaenaleyh bir kulu dilerse çok yükseltir, dilerse en aşağıya indirir. Allah-u Teâlâ onu ne kadar yüksek makamlara çıkarırsa çıkarsın, o buna iltifat etmemelidir. Bunun bir emanet-i ilâhiye olduğunu bilerek, aslının bir damla kerih su olduğunu hep gözünün önünde bulundurmalıdır. En yüksek makama çıksa: "Çıkan şey pisliktir!", en aşağı makama atılsa: "Atılan şey pisliktir!" diyerek, kendisini ayrı bir sıfatta görmemelidir. Yoksa insan hemen kendisini beğenir, nimet-i ilâhiyi benimser ve emanete hıyanetlik yapmış olur.

Allah-u Teâlâ Ayet-i kerime'sinde:

"Kendinizi beğenip temize çıkarmayın!" buyuruyor. (Necm: 32)

Kendisinde varlık görenler, kendisini beğenenler, her şeyi bildiğini zannedenler, etrafını küçük görenler, iki kitap okumakla ilmi olduğunu zannedenler, Allah-u Teâlâ'nın varlığını nefis putuna bağlamıştır ve nefsini ilâh yapmıştır.

Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde şöyle buyurur:

"Resul'üm! Gördün mü o nefis arzusunu ilâh edineni? Artık ona sen mi vekil olacaksın? (Onu şirkten sen mi koruyacaksın?)" (Furkân: 43)

İnsanlar heva ve heveslerine tabi olunca nizam ve intizam bozulur, hayatın gerçeklerinden uzaklaşılır. İnsanlar böylece gizli şirke sapmış olurlar.

Buradan da anlaşılıyor ki; insan yoktan var edeni, nimetleri ile gark edeni unutuyor, o nimetlerin birer ihsân-ı ilâhi olduğunu göremiyor. "Bunların hepsi bende var!" diyor, "Benim!" diyor, "Ben olmasam olmaz" diyor ve nefsini ilâh ediniyor. Kendisini beğendiğinden dolayı gizli şirke sapmış olur. Şirk ise kişiyi müşrik yapar.

Rabb'imiz Teâlâ Hazretleri gerçek mânâda tevâzu sahibi olabilmeyi, zâhirden bâtına geçip hiçlik yolunda ilerleyip râzı ve hoşnut olacakları hiçliğe inebilmeyi lütuf ve ihsan buyursun. Benlikten, kendini beğenmekten, yalıncı tevâzudan, varlık taslamaktan cümlemizi muhafaza buyursun inşallah...

"Cenâb-ı Hakk'a ulaşamamamızın sebebi: 'Ben varacağım.' iddiâsıdır. Varlığı dağıt ki, bir gün Var'ı görebilesin.

İnsanoğlu bir fotoğraf gibidir. Ruh çıktığı zaman senin fotoğraftan ne farkın var? Şu halde seni var edeni, evireni çevireni bil!"

•

"Âdem Aleyhisselâm'ın affedilmesine sebep olan dört nokta vardır:

1. Hatasını anlaması.

2. İtiraf etmesi.

3. Pişmanlık duyması.

4. Çok tevbe ve istiğfar etmesi.

Beşincisi de affedilince nefsine paye vermemesidir."

"Üç şeye dikkat et: Helâl lokmaya, attığın adıma, konuşacağın söze."

"Zikrin azı çoğu önemli değildir. Önemli olan o anda kendimizi yok edebiliyor muyuz?"

Zâhiri ulemâ Allah-u Teâlâ'nın ism-i şerif'lerini bilir, cisminden katiyen haberi olmaz. Çünkü O'nu bilmesi için, kendi varlığından zerresinin kalmaması ve kendi varlığını bir pislik olarak görmesi lâzımdır. Başka türlü Yaratan'ını bilmesi mümkün değildir. Oysa zâhiri ulemâ yalnız kendisini biliyor ve Allah-u Teâlâ'nın sadece ism-i şerif'lerini öğrenmiş, bunları öğretiyor. Halk da bu zâhiri ulemâyı anlıyor. Niçin? Halkın seviyesine göre konuştukları için halk sadece bunu anlıyor ve ilim olarak bunu kabul ediyor. Oysa bu ilim değildir.

İlmin hakikisi, O'nun duyurduğu, bildirdiği ilimdir.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bu sebepten ötürü şöyle buyurdular:

"İlim ikidir. Biri dilde olup (ki bu zâhiri ilimdir) Allah-u Teâlâ'nın kulları üzerine hüccetidir. Bir de kalpte olan (mârifet ilmi) vardır. Asıl gayeye ulaşmak için faydalı olan da budur." (Tirmizî)

Fakat gayeye ulaştıracak bu ilmi kim biliyor? Kim buluyor?

Onun için az evvel zâhiri ulemâ Hazret-i Allah'ın isimlerini bilir ama Hazret-i Allah'ı bilmez dedik. Niçin bilmez? İlmi ve aklı müsait değildir. Aklı ya akl-ı meaş ya da akl-ı meaddır. Diğer akılların hiçbirisinden haberi dahi yoktur. Halbuki Hazret-i Allah'ı bilebilmek için aklın "Ulül- elbâb"a varması lâzımdır. Ulül-elbâb'a varana kadar akl-ı nûrâni ve akl-ı kül akıllarını da geçmek lâzımdır. Daha bu akıllardan haberi olmayan Hazret-i Allah'ı bilebilir mi? Bilmesi mümkün değildir.

Şu halde Hazret-i Allah'ı kim bilebilir?

Hazret-i Allah'ı, Hazret-i Allah ile gören bilir ve görür. Hem bilir, hem görür. Diyeceksiniz ki "Bu çok büyük bir söz." Evet efendim çok büyük bir söz. Hani Sıddîk-ı Ekber -radiyallahu anh- Efendimiz; "Ben Hazret-i Allah'ı gördüm, başka bir şey görmedim!" buyurmuştu. O, Hazret-i Allah'ı gördüğü zaman kendisini görmez. Kendisini görse görse bir pislik olarak, yaratılışını ve aslını görür. Üstündeki varlık zaten Hazret-i Allah'a aittir.

Bâyezid-i Bestâmî -kuddise sırruh- Hazretleri bu noktaya işaret ederek şöyle buyuruyor:

Demek ki ilmin, her şeyin esası Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'dir. Bu sebeple onu anlamaya çalışmak büyük hatadır. Çünkü Allah-u Teâlâ'nın nurudur, kuvve-i beşeriye onu tartmaz, anlamaz, bilmez. Ya ne yapalım? İman et de geç, o kadar.

Cenâb-ı Hakk'a şükürler olsun; herkesin payına bir şey vermiş, bizim payımıza da onu vermiş. Böyle bir peygambere ümmet olmak çok büyük bir meziyet.

Nitekim Cenâb-ı Hakk Âyet-i kerime'sinde şöyle buyuruyor:

"Siz beşeriyet için meydana çıkartılmış en hayırlı bir ümmetsiniz." (Âl-i imrân: 110)

En hayırlı ümmet olduğu için hiçbir ümmete vermediği mükâfatı da ümmetine vermiştir.

Nitekim Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyuruyor:

Burada Allah-u Teâlâ yahudileri, hıristiyanları ve müslümanları temsil veriyor. Yahudiler ve hıristiyanlar çalıştılar ama işlerini sona erdiremediler. Onlara verilecek kat kat ücret müslümanlara verildi.

Müslümanlara verilen ücreti diğer milletler gördüğü zaman "Yâ Rabb'i! Sen onlara kat kat verdin." diyecekler.

Cenâb-ı Hakk da şöyle buyuracak:

Onun için bilene ona ümmet olmak en büyük şereftir.

Allah'ım! Bana bahşettiğin her nimetten ziyade Zât'ını ve nurunu seveyim. Bana bunu lütfet.

Kimi çalışır rızâ için. Rızâ için çalışanlar ücretini Hakk'dan alır, halktan bir şey beklemez. Allah'ım onlardan etsin. Maksatla çalışan dünyada iken ücretini almak ister. Onun artık Hazret-i Allah'ın yanındaki durumunu bilmiyorum.

Onun için Allah'ım niyetimizi halis, amellerimizi makbul buyursun, rızâ yolunda çalıştırdığı kullardan etsin. Yoksa insan ücretini dünyada alacağım dediği zaman, ahiret de ne hakkı olur? Bu konuda çok dikkatli olmak lâzım. Çalışırken gaye Allah olacak, rızâ olacak, halktan bir şey beklenmeyecek ki, Hakk ona ihsan buyursun.

Mürşid-i kâmil yürütür, mürşid "Yürü!" der. Yürü demekle yürünmüyor ki.

Sıddîk-ı Ekber -radiyallahu anh-e sonsuz sevgim vardır. Niçin? Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'i hiç üzmedi, incitmedi. Üzenlere hep karşı geldi. Biz ona "Müslümanların ilâcı" deriz.

Bugün öyle bir zamandayız ki doğana sevinmeyin, ölene üzülmeyin. Hele iman ile gittiğini hissederseniz sevinin.

Hakk nerede ise orası güzeldir.

Her nefes O'ndan gelir. Nefes verirse hayat var, nefes vermezse vefat var. Onun için Yaratan'a, yaşatana, nimetleri ile donatan sonsuz şükürler olsun.

Dünyasını imar edip ahiretini harap eden; hiç ahirete gitmek ister mi?

Hiç ol ki O husule gelsin. O husule geldiği zaman murad ettiğini yapar.

Geldik, gitmek için. Telâşa lüzum yok.

Allah'ım lütfuyla duyursun. Çünkü O'nu bileceksin, O'ndan bileceksin. İş bu: O duyuracak; O'nu bileceksin, O'ndan bileceksin.

Var ile yapılan işe sahip çıkılır, varlık ile yapılan işe sahip çıkılmaz. Nefret ederler. "Ben yapıyorum!" dedin mi her şey yıkılır. Mühim olan Hakk ile yapılan Hakk ile söylenen zikir, fikir, kalem hepsi böyledir. Bunu unutmayın.

Var olan Hazret-i Allah'tır. Kim ki varlık davasında bulunursa şeytanın arkadaşı olur.

Fenâ bizim olsun, varlık isteyenin olsun.

Asliyetin bir damla kerih su. Buraya döndüğün zaman kendini bulursun, Yaratan'ını görürsün. Esas tahsil budur. Mektepte okunan tahsil varlık getirir. "Ben biliyorum!", "Ben yapıyorum!" der, hattı zatında hiçbir şey bilmediğini bilmez. "Biliyorum!" zannıyla kaybeder amma farkında olmaz!

Fakat diğer tahsil olan fenâ tahsili sayesinde ise fenâdan sonra Var olan ortaya çıkar. Onun için esas tahsil budur.

Bize mahviyet sevdirilmiş onlara varlık sevdirilmiş. Biz Var ile övünüyoruz onlar varlıkları ile övünüyor. Biz hükümsüzüz, O var diyoruz.

Kimse hiç olmak istemiyor, herkes varlık peşinde.

Desteklenen insanlar kimlerdir? Bir insan kendisini resimden farksız görürse onun destekçisi Hazret-i Allah'tır. Fakat kendisinde varlık göstereni Var olan desteklemez ve onda tecelli etmez. Bunu çok iyi bilin...

İnsan zannediyor ki hep ben, aslında hep O. Bu çok büyük bir şirk. Niçin büyük bir şirk? Öyle büyük bir şirk ki, kişinin kendisinde varlık görmesi kıyas edilemez bir günah. Şirk oluyor; iman etmiştir, müşrik olarak yaşıyor. "Ben!" diyor.

Allah-u Teâlâ yolumuzu mânâ ve mahviyet üzerine kurdu, diğerlerinin yolu varlık ve maddiyat.

Onların terakkisi varlık kazanmak için, bu yoldaki terakki O'nu kazanmak için. Bu nedenle hiçlik tahsilini yapın. Hiç olunca Var olan husule gelir, amma varlık taslarsan Var'ı bulamazsın... "Buldum!" zannınla dolaşır durur ve kaybedersin...

Riyânın şirk oluşu nedir, bilir misiniz? Riyâ benliği, varlığı gösteren bir unsurdur. Benlik, varlık olduğu için Hazret-i Allah'ın önüne geçiyor, Hazret-i Allah'a şirk koşmuş oluyor. Sırrı budur.

Sakın varlık ehline kapılmayın, Var olan Hazret-i Allah'tır, başka varlıklara dalmayın.

Var olan Hazret-i Allah'tır. Kim ki varlık davasında bulunursa; o, şeytanın arkadaşı olur. Varlık ile Var'ı bulmak mümkün değildir. Amma şimdi herkes varlık içinde yüzüyor. Zaten Var'ı arayan da yok.

Hazret-i Allah bir nurdur, sen ise bir pisliksin. Yemekte ufacık bir pislik olunca atıyorsun. Peki kendi varlık pisliğini neden atamıyorsun?

Varlık olunca nefis her şeyi ister; "Zengin olayım!" demeyin, "Keramet ehli olayım!" demeyin. Bunlar insanın helâkine vesile olur. Birçok velinin dahi soyunduğu vadi bu vadidir.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde buyuruyorlar ki:

"Bir kimseye ilim olarak Allah'tan korkar olması yeterlidir. Bir kimseye cehâlet olarak da kendini beğenmesi, nefsine mağrur olması yeterlidir." (Câmiüs-sağîr: 6240)

Bu en büyük tehlikeyi kimse bilmiyor ve görmüyor. En büyük tehlike işte budur.

Zâhirî ilim halktan bahseder, Allah dilindedir ve hep halka hitap eder. Çünkü o öğretmek için öğrenmiştir. Bâtınî ilim ise Hazret-i Allah'ın öğrettiği ilim olup, kendisini öğretmek için öğretir. Gizli sır buradadır.

Hiç şüphesiz ki, bir insanın hiçbir şey bilmediğini öğrenmesi lâzımdır. Bunu öğrenirse ilmin hakikatine varmış olur. Batınî ilme bunun için çok ihtiyaç vardır. İnsan gün be gün kendisini ifna ederse, bir gün olur kendisinden bir zerre dahi kalmaz. İlmine istinad etmez, kendisininmiş gibi göstermez. Artık kendisi yok ki ilmi olsun, varlığı olsun, enesi olsun.

Allah'ım cümlemize o ilimden ihsan buyurduklarından etsin.

•

Ben ömrüm boyunca sabahleyin ruhumu doyurmadan nefsimi doyurmam. Ruhumu doyurmaya çalışırken nefsimi doyurmaya vakit bulamam. Ama siz önce nefsinizi doyurmaya çalışıyorsunuz ve vakit kalıyorsa ruhu doyurmaya çalışıyorsunuz. Bu da olmaz be kardeşim!

•

Bir taraftan az yemek yemeyi, diğer taraftan bir çeşit yemek yemenizi tavsiye ederiz. Çok yediğin zaman ne şükür var, ne de teşekkür.

•

İki şeye çok dikkat edin. Helâl lokma ve iyi bir arkadaş. Helâl lokma ve ibadet ile hikmet husule gelir ve hikmetle konuşmaya başlarsınız. İyi arkadaş da sizi Hakk'a iletir.

•

Bir söz vardır "İyiler iyi kelb belâsını bulur." Ama dünyada ama ahirette.

Onun için tavsiyem şu ki, hayat boyunca sen iyi ol, sana hainlik yapana yapma. Yeter ki sen iyi ol, kelb belâsını bulacak.

•

Hakk ile olmak istiyorum halk ile değil. Çünkü gidiyorum.

•

Allah-u Teâlâ'nın "Ol!" emrinin sonunda siz olanı görüyorsunuz ben ise O'nu görüyorum. Aramızdaki fark budur.

•

Dışarıda bir şey arama. Ne ararsan gönlünde ara. "Olmuyor!" oldurmaya çalış. Esas olan gönüldür efendim!

•

Hazret-i Allah'a sevilmek lâzım, sevilmek içinde O'nun seveceği işleri yapmak lâzım. Bunu unutmayın. Ama O'nun düşmanınla dost oldun mu da seni sevmez.

•

"Allah'ım bu da senden, bu da senin" demeyi dilinize alıştırın.

Çünkü sende O'ndansın sana verdiği şeylerde O'ndan. İnsan bunu bilince, benlik, senlik ortadan kalkar, O kalır.

•

Seven sevmedikçe sevilenden bir şey gelmez. Onun için ben size Hakk'ı tarif ediyorum. Kafanızı Hakk'a yorun, halka değil.

•

Hilâf-ı Şeriat, israf-ı kalbiyye, gaflet ve kesrette olan kimselere muhabbet feyzi keser.

•

Günahların en büyüğü dünyaya muhabbettir. Hataların en büyüğü kişinin kendisini beğenmesidir. Bu iki şeyi unutmayın.

•

Rızık bolluğu Allah-u Teâlâ'nın bir kişiyi sevdiğinin delili olmadığı gibi, yoksulluk da sevmediğinin delili değildir.

•

Pirincin içinden küçücük bir taşı dişimize dokunmasın diye ayıklıyoruz da haramla helâli ayırmaya nefsimiz lüzum görmüyor. Karnımıza ateş dolduruyoruz da farkında değiliz. Sonra o haramlar içerde de kalmıyor. Evvela içimizi tahrip ediyor, sonra da kötülüğe tahrik ediyor.

•

İnsan lokmasını haramdan süzecek ki kendisini de süzsünler. Süzmezse kendisini de süzmezler ve tortular arasına karışır gider.

•

İnsan ömrünü yemekle, içmekle israf etmemeli. Çünkü dünyaya bir daha gelecek değil. İbadetini yapsın da derecatı artsın. Yeme, içme, yaşama ise Hazret-i Allah onların hepsini ahirette hazırlamıştır. Bir insan bir ömür boyu çalışıyor da bir bina yapamıyor, ya cenneti kazanmak için nasıl çalışmalı?

Bunlar vasiyet, nasihat. Yemekle, içmekle zevkinin peşine düşersen nefsinin peşine koşmuş olursun. Atın yemini, suyunu, arpasını ver, bin, git. Çünkü nefis binektir. Onunla yol alacaksın.

Dünya senin olsa; helâl ise hesabı, haram ise azabı var. Hepsini dünyada bırakıp gideceğiz. Peki o zaman bu mücadele neye değdi? İnsanın eğer nasibi varsa bir kefenle gidecek. Nasibi yoksa kefen de yok. Depremde o kadar insan öldü ve çoğuna kefen dahi nasip olmadı.

•

Allah-u Teâlâ'nın ihsanları sonsuzdur. Ama hem ihsanlarından hem de yaptıklarımızdan bize soracak.

•

Allah-u Teâlâ bir kulunu temizlemeyi murad ettiği zaman ibtilâ verir, onunla o kulunu temizler.

•

İbtilâ yakıcıdır. Zaten bu yakıcılık pişiriyor insanı.

•

Bugün ölen bir kimsenin azıcık imanla gittiğini hissederseniz üzünülecek gün değildir. Ohh kurtuldu! Allah'ım kurtardıklarından etsin.

•

Bugün herkes kendi arzusu doğrultusunda gidiyor. Ama nereye gidiyorsun ya hu?

Seni Yaratan var, emirlerini koymuş, hükmünü arzetmiş... Sen bunları çiğnemiş gidiyorsun.

Gidiyorsun ama hiç düşündün mü nereye gittiğini?

•

İnsan ibadet ederken ruhu yükseklere çıkar. O yüksekliği gören şeytan insanı orada avlamak ister.

Ne kadar ince...

•

İslâmiyet ne güzel. İnsanın içini de, dışını da temizliyor.

•

Biz Bursa'yı düşündüğümüz zaman;

"Gökte yıldızlar var ama Bursa'da da veliler var!" deriz.

•

Sinemaya giden insan, heyecanlı bir film izlerken kendisini filme kaptırır ve heyecanlanır. Film bittiği, ışıklar yandığı zaman kendisine gelir ve filmi izlerken duyduğu korku ve heyecandan utanır.

"Yahu bunun film olduğunu biliyordun, bu heyecana ne gerek var" diye hayıflanır.

İşte dünya da film gibidir, asıl heyecan kabire girince başlar. İnsanın malı, mülkü, çocukları, hanımı dışarıda kalınca;

"Eyvah!" der ama geçti.

Dünya bir hayaldi, filmdi bitti. Hayat filmi bitti. Artık Cenâb-ı Hakk onun perdesini açar, her şeyi ve gideceği yeri görür.

•

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyurdular ki:

İnsanı bu tehlikeden ancak Allah-u Teâlâ'nın nuru kurtarır, başkası kurtaramaz.

Riyâ bu kadar gizli girer ve insanın helâkına vesile olur.

•

Veliler ibtilâsız kalmaz. İbtilâsız kaldıkları zaman Cenâb-ı Hakk'ın kendileri ile alışverişi kestiklerini kabul ederler. Niçin? İbtilânın Hakk'tan geldiğini biliyor, Cenâb-ı Hakk ile alışverişe giriyorlar. Sabrediyorlar ve Cenâb-ı Hakk da onların gönüllerini yıkayıveriyor.

•

Cenâb-ı Hakk'a sonsuz şükürler olsun ki bizi bu kapıdan içeriye almış. Niye almış? Kendisini öğretmek için.

•

Cenâb-ı Hakk her küfrün karşına mutlaka bir nur çıkarır.

•

Sadakat, selâmet getirir.

•

İlmin özü; Hakk'ı bilmek ve Hakk'ı görmektir.

•

Hazret-i Allah insanı dileseydi dilediği şeyden yaratırdı ama bir damla pis sudan yarattı.

Demek istiyor ki; "Ey kulum, ben Halik-ı azimüşanım, seni yarattığım o pis su, üzerine damlasa temizlemeden namaz kılamazsın, namazın kabul olmaz. İşte senin aslın bu kadar pis. Bu pisliğe rağmen de biz seni bu kadar güzel yarattık."

Âyet-i kerime'sinde buyurduğu gibi;

"Biz insanı en güzel bir biçimde yarattık." (Tîn: 4)

•

"Önce arkadaş, sonra yol." buyurulmuş.

Arkadaşın güzel olursa yolun güzel olur, güzel yolun nihayeti de cennet olur.

•

Allah'ım afiyet-i ebediyeyi ihsan buyursun.

Afiyet-i ebediye nedir? Nefsi öldürmek, ruha hayat vermektir.

•

Birçok musibetler vardır ki insanlar için faydalıdır. Çünkü insan dünyadan kopamıyor ve bir türlü kendine gelemiyor. Musibet gelince ölüm aklına geliyor, "Adım atayım bari!" diyor ve niyetini değiştiriyor.

•

Hıfz-u himayede olan insan yalnız değildir.

•

Vatan imanı muhafaza eder. Çünkü vatansız iman kazanılmıyor.

•

Eyüp Aleyhisselâm ibtilanın en büyüğüne maruz kaldı. Vallahi onu Hazret-i Allah destekliyordu. O'nun desteklemesiyle Eyüp Aleyhisselâm yürüyordu. Fakat herkes onu görüyordu da içindekini görmüyordu.

•

Allah'ım bize her şeyin hayırlısını ihsan etsin, huzur ikram etsin. Çünkü huzurla ibadet ediliyor, huzurla yemek yeniyor, huzurla hayat güzel geçiriliyor. Huzursuz bunlar olmuyor. Onun için Rabb'im hayır ve huzur ihsan etsin.

Gerçek manada kardeşlik Allah-u Teâlâ ve Resulullah Aleyhisselâm'da birleşmektir. Hazret-i Allah ve Resul'ünde birleştikten sonra Hazret-i Kur'an'a uyduktan sonra gaye, maksat ve menfaat olmazsa, sevgi husule gelirse, işte kardeşliğin özü oradadır. Ötekilerin kardeşliği sözdedir. Bu kardeşlik özdedir. Çünkü Hakk'ta birleşiyor, halkta değil. Gaye, maksat, menfaat, rütbe, gösteriş kalkıyor, rızâ kalıyor. Allah-u Teâlâ'nın rızâsını celbetmek için yegâne vesile de bu kardeşlik. Gaye, maksat, menfaat olmadan; Allah için sevmek ve Allah için sevmemek.

Hakk yolunda sevişirsek ne olur?

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyururlar ki:

"İnsan sevdiğiyle haşrolunur." (Buhâri)

Bu bir mümin için kâfidir. Niçin seviyordu? Allah için seviyordu. Kendi kardeşiyle haşrolunacak. Demek ki buradaki sevgi, tezahür, huzur oraya intikal ettiği zaman orası daha geniştir. Çünkü burada birçok dünyevi meşakkatler, sıkıntılar, mevzuatlar var, ama orada hiçbir şey yok fakat her şey var. Bizi davetine alınca; huzuruna, saadetine, selametine alıyor, meşakkatleri kaldırıyor, kardeşliği gerçekleştiriyor ve kulunu saadet, selamet içine alıyor. Bu ne kadar güzel bir şey.

Allah'ım bize dünyada da, ahirette de gerçek kardeşliği, İslâm kardeşliğini yaşattığı kullardan eylesin.

Allah'ım Zât'ına has bir kul, Habib'ine ümmet etsin. Rızâ yolunda çalışmayı bize nasip etsin. Çünkü dikkat ederseniz Resulullah Aleyhisselâm nasıl çalıştı? O çalışmaya bakıyorum ve utanıyorum. Çünkü her tarafını zülûmat karı örtmüştü. O tek başına bütün gücüyle Hazret-i Allah'a sığındı, her güçlüğe rağmen o zülûmatı dağıtmaya çalıştı, ama şimdi Cenâb-ı Hakk, zülmanatı dağıtmak için bu lütfu bahşetmiş.

•

Kardeşim! Bu yol Allah yolu, kardeşlik yoludur. Gaye yok, maksat yok, gösteriş yok, menfaat yok. Bu yolu, Allah-u Teâlâ sevmiş, seçmiş, lütfetmiş. Yahu sana bu yetmez mi?

Bu yol Hazret-i Allah'a ve Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'e âittir. Şu halde sen de kendini buna göre ayarla.

O kadar bölücü varken, Allah-u Teâlâ'nın dinini parça parça yaparlarken, hepsi cehenneme giderken; Allah-u Teâlâ seni sevmiş, seçmiş, ayırmış. Lütuf olarak bu yetmez mi sana?

O zaman neden yolun adamı olmuyorsun? Nefsinin kölesi olacağına, Hakk'ın kölesi olsana!

Bu yol kardeşlik yolu olup çok hassas bir yoldur. Bir kardeşin küçücük bir incinmesi bize çok büyük üzüntü verir. İşte yol o yol. Gaye yok, menfaat yok, maksat yok. Ne var? Rızâ var. O halde rızâya mucib iş ve hareket lâzım, söz yeterli değil. Yol; hassas yol, nazik yol.

Bu yol an meselesi. Ama hangi an belli değil. Ama sen yeter ki yolunda bulun, o anda sana tecelli eder. Gönlünü O'ndan ayırma.

Kabalık, terslik, sertlik bu yolda yakışmaz. Niçin? Hakk yolu olduğu için.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz;

"Nezafet imandandır." buyurdular.

Ama her yönde, her alanda...

Ben hükümsüz ve değersiz bir mahlûkum. Fakat bu mahlûkunu ileri sürmüş, tecelli etmiş. Robot gibi kullanıyor ve yürütüyor.

Ben mahlûk olduğumu, aciz olduğumu çok iyi biliyorum. Ama siz de Allah yolunda olduğunuzu iyi bilin. Bu yol doğrudan doğruya Hazret-i Allah'ın ve Resulullah Aleyhisselâm'ın yoludur...

Ben hayatta iken veya benden sonra bu yolu bırakırsanız sapıtmış olursunuz. Bu çok büyük sözdür. Niçin? Hazret-i Allah'a ve Resulullah'a ait bir yol olduğu için.

•

Mahviyet ve istikamet bu yolda çok lüzumludur.

Mahviyet; insanın gerçekten hiç olduğunu bilmesidir.

İstikamet; O'nun emrettiği çizgide yürümek, o çizgiden ayrılmamaktır. Yasakladığından da sakınmak, hem de şiddetle sakınmaktır. Allah-u Teâlâ'nın kulundan beklediği ve hoşlandığı iki haslet budur.

Bu yola "Girdim!" demek boştur; esas olan alınmaktır. Allah'ım cümlemizi alınanlardan etsin. Alınmak kolay değildir amma aldılar mı da bırakmazlar.

Bu yola alınmanın ilk alâmeti; kişinin helâli ve haramı araştırmaya başlamasıdır. Helâl mi? Haram mı? Araştırmaya başladığı an alındığına delâlettir. Bu ilk adımdır. Ondan sonra atacağı adıma, söyleyeceği söze, yiyeceği lokmaya dikkat etmeye başlar. Böyle olunca bil ki onu yola almışlar.

Bir mümin yiyeceğine dikkat etmezse boşluktadır, kazancına dikkat etmezse boşluktadır. İhvan olmuş? İsmi ihvandır. İbadet ondur dokuzu helâl lokmada aranıyor. Bu kadar incedir bu işler.

Bu yolda O'nun rızâsından başka bir şey arayan kendisine yazık etmiş olur. Bu sebeple bu yolda herkes tutunamaz. Bu yolda, gaye, makam, yeme-içme yok.

Bu yola girmek, bu yolda olmak, bu yolda ölmek bir lütuftur.

Bu topluluğa ayak uydurmak zordur. Çünkü Allah yoludur. Gaye yok, maksat yok, menfaat yok. Ne var? Rızâ var. Allah'ım rızâsından ayırmasın. Bu gemiye bin, bu topluluğa ayak uydur; ahirette ne demek istediğimi o zaman anlarsın.

Bizim yolumuz yemek-içmek yolu, maksat-menfaat yolu değildir. Bize yemek-içmek, maksat-menfaat için gelenler gelmesinler. Onlar bizden biz onlardan uzak olalım. Bu temel üzerine bina kurmaya başlarsak sonu çok rahat olur. Yük olmamalı, maksat-menfaat olmamalı, her şey yalnız Allah için olmalı.

Mevlâ bir kulunu hizmet için ileri sürmüşse, bir ömür boyu bunun şükrü eda edilemez. O'nun ihsan ve ikramı çok büyüktür. Bundan nefse pay çıkarmak, menfaate tevessül etmek, O'nun ikramını basit ve adi şeylerle değiştirmek demektir. Padişahlar Padişahı yetmez mi sana?

Menfaat girdiği anda, çok iyi bilinsin ki Hazret-i Allah gayreti çeker alır. Gayreti alınan kimsenin hizmeti de mihnetle olmaya başlar. Mihnetle yapılan hizmeti Hazret-i Allah sevmez. Çünkü artık rızâullahtan ayrılmış dünya menfaati için çalışır olmuştur.

Menfaat mi? Yerinde dursun, işimiz Allah için olsun. Gaye, maksat, menfaat hiç olmayacak.

Bir kimseye dinden çıkması için çok para teklif edersen çıkmaz da, bilmediğinden dolayı, Allah-u Teâlâ'nın hükmüne rızâ göstermemekle küfre girdiğinin farkına varmaz. Veya şeytanın aldatması sonucu küçücük bir menfaat için dinden çıkar da haberi olmaz.

•

Bizim vazifemiz şudur:

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyurdular ki:

"Doğu tarafından siyah Bayraklılar çıkarak hiçbir kavmin yapmadığı bir şekilde savaş yaparlar ve ardından Allah'ın halifesi Mehdi gelir." (Hâkim)

Bizim yaptığımız Hazret-i Mehdi'ye zemin hazırlamaktır. Aynı zamanda dağılmış olan Ümmed-i Muhammedi Hazret-i Allah ve Resul'ünde birleştirmektir. Bu yol, bölücülerin kendi dinlerinden ve dinarlarından vazgeçerek, Allah-u Teâlâ'nın rızâ yolunu aramaları için emir buyurduğu bir yoldur.

Bu yol ıslahat yoludur. Sonra Hazret-i Mehdi gelecek ve fetih yoluna girecektir.

Bu yolda Rabb'imiz bize ihlâs ile, sadakatle çalışmayı nasip etsin, gerisi O'na kalmış.

"Allah'ım bize acı, merhamet et, Zât'ına çek." Bu duâyı çok yapmamız lâzım.

"Arazi dalgalıdır. Düzü, inişi ve yokuşu vardır. Seyr-ü sülûk da böyledir, çıkışı vardır, inişi vardır. Mühim olan o kanala girmek. Seyyid-i Kâinat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in yolunu, izini bulmak. Düz de, iniş de ve yokuş da o kanaldan ayrılmamak, o yol üzerinde bulunmak. Çünkü o bir raydır, insan o raydan ayrılmadıkça Sırât-ı müstakim'den ayrılmamış olur."

•

"Hazret-i Allah'ın hıfz-ı himayesine, tasarruf-u ilâhiyesine aldığı kimselerin sığınması şöyledir

"Allah'ım Zât'ına kul eyle, Habib'ine ümmet eyle."

Onlarda başka arzu yaşamaz. Birçok boşlukları olur belki amma, lütuf ile yürütüldüklerinden o boşluklardan geçirilirler.

Hazret-i Allah murad ettiğini hıfz-ı himayesine alır ve onu sırf kendi ikram ve ihsanı ile yürütür. Bizi de yürütmesi için çok yalvarmalıyız. Kişi bir an kendisinde kalsa helâk oldu demektir.

"Kurtulurum!" diye bir şey yok, O kurtarırsa kurtuluruz."

•

"Hem Hazret-i Allah'ın rızâsını isteyip, hem de O'nun rızâsı mucibince hareket etmiyorsak, o rızâyı istememiz boş oluyor."

•

"Dikkat ederseniz biz her şeyi kendimize malederiz. Daha sonra da, eğer aklımıza gelirse "Hazret-i Allah böyle yaptı!" deriz.

Cenâb-ı Hakk'ın uyanık bulundurduğu kimseler ise, herşeyin izn-i irade ile olduğunu çok iyi bildikleri için, O'nunla konuşurlar. Öyle bir hale gelirler ki; "ALLAH" derler ağızlarından ikinci bir kelime çıkmaz."

•

"Şeriat ağaç, dalları tarikat, yaprakları marifet, meyvesi hakikattir."

•

"Nefisle ruhun mücadelesini size şöyle arzedelim.

Vücudun bir kısmında müslüman askeri bir kısmında yunan askeri var, birbiri ile harbediyorlar. Hangisi kazanırsa merkez olan kalbi işgal eder ve bütün vücudu hükmü altına alır."

•

"Kalbimizi gayrıya çevirdiğimiz zaman, Cenâb-ı Hakk şeytana izin veriyor, o da kalbimizi meşgul ediyor. Cenâb-ı Hakk'a sığınırsak, bizi kurtarır. Diğer muhabbetleri çıkarıp kendi muhabbetini koyar."

•

"Geçen gün dünyanın bir köşesini gösterdiler. "Şu sizin canla sevdiğiniz dünyanın aslı ve mahiyeti budur." dediler.

Allah Allah dedik, biz insanlar ne kadar gafiliz. Halbuki yarından emin değiliz, her an göçmeye mahkûmuz. Böyle iken dünyaya kökleşmeye çalışıyoruz."

•

– İzin verirseniz bizim orada da umumi derslere başlamak istiyoruz.

– Nasıl isterseniz öyle yapın. Siz izinli ve serbestsiniz. "İzinlisiniz" demek dahi bize kaba geliyor. Nasıl münasipse öyle yapın.

•

"Hakk yolunda muhabbet bile kalın bir perdedir. Niçin? Sen varsın ki muhabbet ediyorsun. Muhabbet edeceğine yok olsana. Burası nefsin işine gelmiyor, süzülemiyor daha doğrusu. Süzülse, bakacak ki O var. O'nu görmüş ve O'nu bilmiş olacak.

•

"Hakikati bilmediğimiz için hep tesadüfler üzerinde duruyoruz. "Geldi, gitti, tesadüf etti!" diyoruz. Halbuki her şey Hazret-i Allah'ın takdir ettiği gibi olur. Hiçbir hâl ve hareket hiçbir söz yoktur ki, onu ezelden takdir filminin içine dahil etmesin."

•

"Birgün bir maksatla İstanbul'a gelmiştik. Bir zât-ı muhteremle bir vesile ile görüşmek icabetti. Baktıkki debdebe içinde yaşıyorlar. Her şeyleri ayaklarının altında. Meselâ yüzbinlere baliğ olsa bile, bir müride; "Sen zenginsin, buraya bir kalorifer yap." Diye gayet rahat söyleyebiliyorlar. Allah'ımız şükrümüzü arttırdı. Hazret-i Allah fakire efendilikten değil, kölelikten zevk duyurmuş. O'nun her kuluna hizmet ve hürmet etmekten haz duyurmuş. Onların tutumları bize çok ters geldi. Allah'ımıza çok şükrettik. "Sen bunu sevdirmeseydin, duyurmasaydın bilmezdim." Hazret-i Allah fakire hizmeti sevdirmiş, her türlü debdebeden uzak tutmuş.

Bunu asla onları tenkit için söylemiyorum. Sahibimin şükrünü artırdığını ifade etmek istiyorum. Çünkü Mevlâ nasıl ve ne şekilde tecelli etmişse o öyledir. Bu kölesine de bunu ayırmış bunu sevdirmiş. Elhamdülillâhi Rabb'il-âlemin.

Her zaman ifade ettiğimiz gibi, biz herhangi bir kimsenin Allah yolunda çalışmasından zevk duyarız. Onu bir kardeş, bir arkadaş, bir yardımcı olarak kabul ederiz. Mühim olan Ümmet-i Muhammed'den bir kişinin fazla irşad edilmesidir. Cemaatimiz değil, cemaat... Allah'ımız bize bunu çok sevdirmiş. Mürid kadar mürşid olsun isteriz. Müridim çok olsun, müridim kaçmasın gibi düşünceler bize yabancı gelir."

•

"Hazret-i Allah ne ki emretti ise yapalım. Nedenleri üzerinde durmayalım. Çünkü akıl mahlûktur, hikmetleri hemen kavrayamaz. Akıl ile beraber şeytan da girer ve o işi bozar."

•

"Nefis maddi menfaatlere aktığı gibi, manevi rütbe ve makamlara da akar. Halbuki bunlar çocuk oyuncağı mesabesindedir. Ehl-i hakikat rızâdan maada hiçbir şeye kıymet vermez.

•

"Hazret-i Allah bizi ne güzel yarattı ve güzel gönderdi. Bizim bu güzelliğimizi muhafaza edebilmemiz için güzel işler yapmalıyız. Güzel işler güzellik getirir ve insanı güzele götürür.

Fakat insan güzel geldiği halde, güzel işler işlemezse çirkin olur. Çirkin olan güzele gidemez, güzele giden yolu kaybeder.

Onun için kötü işlere dalmamamız, kirlenmememiz gerekiyor."

•

"İnsan iyilerle görüşür, iyilere karışırsa, kötülerden ve kötülüklerden ayıklanmış olur."

•

"Ey âlemlerin Rabb'i! Bütün iyilikler sendendir. Bütün kötülükler bizdendir. Bu iyiliklerden ötürü sana sonsuz şükürler olsun.

Ey âlemlerin Rabb'i! Benim kalbimi temizle, rızâna mucip iş ve harekette bulundur ve ölümümü kolaylaştır."

Şaşaada kaybolmak var, mütevazi hayatta kendine gelmek var. Kendine gelirsen Rabb'ini bulursun, kendini kaybedersen Hakk'ı da kaybetmiş olursun.

Bu sözümüz çok mühimdir. Fakat nefis şaşaa istiyor.

Mahviyet; sen hiçliğini bil, var olan O'dur.

Tevazu; büyük O'dur, sen küçüklüğünü bil.

Allah'ım nur etsin. Ama bu nura sahip olabilmek için helâl lokma şart. Helâl lokma ile beraber ihlâslı bir ubudiyet lâzımdır. Bundan sonra Cenâb-ı Hakk o lokmayı nur yapar, nurdan hikmet husule gelir. O zaman insan Hakk'a yakın olur, Hakk ile konuştuğu zaman da halk memnun olur.

Bizim en büyük yıkıntımız lokmadan oldu. Lokmamız helâl olsa, nikâhımız tamam olsa işler değişecek...

Ne kaybediyorsak hep boğazımızdan kaybediyoruz. Boğaza bir süzgeç koymadıkça itimat edin hikmet husule gelmez.

Mümkün olduğu kadar şüphe ettiğiniz kimselerin yemeğini yemeyin. "Perhizdeyim!" dersiniz. Buna dikkat etmezseniz zarar görürsünüz. Allah-u Teâlâ ihvanı sevmiş, çekmiş. Çektiği için de evvela helâle-harama dikkat ediyor. Lokmayı süzdükçe O da onu kendisine çekiyor.

Beşeriyete külfet olmamayı ve herkesten aşağı da olmayı, küçük olmayı nefsinize alıştırın.

Bizim yolumuz yemek-içmek yolu, maksat-menfaat yolu değildir. Bize yemek-içmek için gelenler gelmesinler. Onlar bizden biz onlardan uzak olalım. Bu temel üzerine bina kurmaya başlarsak sonu çok rahat olur. Yük olmamalı, maksat-menfaat olmamalı, her şey yalnız Allah için olmalı.

Mevlâ bir kulunu hizmet için ileri sürmüşse, bir ömür boyu bunun şükrü eda edilemez. O'nun ihsan ve ikramı çok büyüktür. Bundan nefse pay çıkarmak; menfaate tevessül etmek, O'nun ikramını basit ve adi şeylerle değiştirmek demektir. Padişahlar Padişahı yetmez mi sana?

İnsan şu üç noktaya dikkat edecek; yiyeceği lokmaya, söyleyeceği söze, atacağı adıma.

Bunlara dikkat etmez ise boşluktadır. Bunlara dikkat etmeden yaptığı hep boştur.

Lokma helâl ise ibadeti ile o lokma nur olur ve o nur hikmet husule getirir. Söyleyeceğin söz, yapacağın iş rızâ dahilinde olur. Lokma haram ise içerini tahrip eder, seni kötülüğe tahrik eder. Konuşursun, yaparsın hep zararına olur.

Söyleyeceğin söz rızâya mucib ise senin hakkında hayırlıdır. Rızâya mucib değilse seni şeytan kurmuştur. Şeytan seni kurar kurar sen de söylersin. Şeytan igvayı ekip gider sen ortada kalırsın.

Son olarak da atacağın adıma dikkat et. Bu gideceğim yerde rızâ var mı? Yoksa; menfaat, gaye, maksat mı var? Eğer yalnız rızâ var ise Hazret-i Allah, atacağın adımın değil santimin ücretini verir. Eğer rızâ yoksa zaten sen boşluktasın. Onun için bu üç noktaya çok dikkat etmek lâzım.

Bu yolda O'nun rızâsından başka bir şey arayan kendisine yazık etmiş olur. Bu sebeple bu yolda herkes tutunamaz. Bu yolda, gaye, makam, yeme-içme yok.

Hakk'a karşı gözünü aç, yanlız O'na rağbet et. O sana ışık tutarsa, karanlığı o ışıkla boğarsın, o ışıkla önünü görürsün.

Senin bilgin sana bilgisizlik verir. "Biliyorum!" dersin yanılırsın. Işık zannedersin halbuki o aslında karanlıktır.

Bugün bütün insanların yanılmaları, ehline müracaat etmemeleri yüzünden, buna lüzum görüp tenezzül etmeyişinden, kendi zannını ve fikrini beğenmesinden ötürüdür. Bütün yanılmalar bundan doğmuş, sapanlar bu yüzden sapmışlardır. Eğer bunu ehline sorsaydı; ehli ona yol gösterecek o da hakikati öğrenecekti.

Hakikat az da olsa, kıyamete kadar mevcuttur. Sende o azı bul da tanış. İmansız imamlarla tanışacağına, hakikat ehli ile tanış.

Akıllı odur ki gideceği yer için çalışır, akılsız odur ki bırakacağı şey için çalışır. Sen çalış çalış âleme bırak; onlar yesin sen azabını çek. Bu akıl mıdır?

Kardeşler yolun ruhuna vakıf değil. Ruhuna vakıf değil ne demek? Bu yolun Hazret-i Allah'a ve Resulullah Aleyhisselâm'a ait olduğunu bilmiyorlar.

Bu yola girmek, bu yolda olmak, bu yolda ölmek bir lütuftur.

Yürüyebilene yol açık, yürüyebilene. Elhamdülillah en son merhaleye kadar yol açık. En son merhale neresi? Hakk'a varmak, Hakk'ta fâni olmak.

Hiç kimseye gülünmez, hiç kimse ayıplanmaz. Çünkü kimi ayıplayacaksak bir de dönüp kendimize bakarsak, bütün ayıpların kendimizde olduğunu anlarız. Açıkmış, saçıkmış, sarhoşmuş hayır, hayır! Benim ayıbım bana yeter, onun ayıbı onun olsun. Sendeki ayıp ondan az mı?

Söz dikenden beterdir, söz kalbi kırar. Onun için sen sus!

Aşağı inenler aşağıda buldu, yukarı çıkanların hepsi hava aldı. Onun için bilin ki ne varsa aşağıda var. Yukarıda bir şey yok.

İfşaat edin, ikaz edin, dini, vatanı müdafaa edin. Bizim bu kitapları yaymadaki amacımız; dini, imanı ve vatanımızı korumaktır. Çünkü bu vatan çok güzel bir vatan. Bu öyle güzel bir vatan ki, Osmanlılar harbe giderken "Allah'ım bu vatan sana emanet!" diyerek giderlermiş. Bu vatanın içten, dıştan yıkılmayışı emanet oluşundandır.

Böyle bir zamana geldik ama Rabb'imiz kimin yüzü suyu hürmetine koruyor ise koruyor. Rabb'im korusun.

Allah-u Teâlâ bir Âyet-i kerime'sinde şöyle buyuruyor:

"Kadın olsun erkek olsun, her kim mümin olarak sâlih amel işlerse, biz onu (dünyada) mutlaka çok güzel bir hayat ile yaşatırız." (Nahl: 97)

Cenâb-ı Hakk dilerse sâlih kulunu yaşatır. Allah-u Teâlâ sadece ahirette değil, dünyada da huzurlu bir hayat bahşeder. Bu iman edip sâlih amel işleyenlere bir vaad-i Sübhânî'dir. Şu halde inanan ona göre çalışsın.

Bu; "Çok güzel bir hayat" nedir?

O'nunla olmak. O'nunla olursan sana huzur verir. Huzurla yaşadığın zaman kuru ekmek dahi sana tatlı gelir. Huzursuzsan para, yemek seni doyurmaz. Huzur doyurur. O huzur da ancak O'ndan gelir. Bugün huzur hacıda yok, hocada yok, zenginde yok, fakirde yok, dervişte yok.

Huzur neyle meydana gelir? Huzurun kaynağı nasıl temin edilir?

Hazret-i Allah bir kula lütfuyla tecelli ederse.

Cenâb-ı Hakk Âyet-i kerime'sinde şöyle buyuruyor:

"Sana gelen her iyilik Allah'tandır, bütün kötülükler de kendi nefsindendir." (Nisâ: 79)

İnsanın bunu kavraması mümkün değil. Niçin? Cehaletinden.

Niçin? Allah-u Teâlâ'ya yakın olmadığından.

Bütün iyilikler Allah'tan gelir derken, bir kere o huzuru kazanmak için sermaye O'ndan gelir. O sermaye ile sen O'na samimi bir şekilde yöneleceksin, aşk ile ibadet edeceksin. Bu aşk ile ibadet nasıl olur? Herkes uyurken sen uyanık ol, herkes gülerken sen ağla. Bu şekilde merbudiyet O'na olsun. Bu merbudiyet O'na olunca; "Bu kul benim!" der, ilk olarak ihsanı huzur olur. Ve o kul huzur bulur. Kuru ekmeği dahi olsa O'na şükreder, hiç başka bir şey aramaz. Bu kul ubudiyetine devam eder. Huzurdan sonra ona huşu ihsan eder. Daha derine dalar. Mahiyetinde bulundurur. Çok daha ilerlerse kurbiyet husule gelir. İşte bunlar ilâhi lütfundan başka bir şey değildir. Ancak Allah-u Teâlâ'nın lütfu olacak ki, bunlar olacak. Bir kulun bunlara ermesi mümkün değil. Huzuru kimse bulamıyor, huşuyu nasıl bulsun?

Şimdi herkes "Yaşayayım!" diyor. O kadar! Ama ruhu mu yaşıyor, nefsi mi yaşıyor o belli değil. Bu dediklerimiz ruhu yaşayan insanlara ait.

Hadis-i kudsî'de şöyle buyuruluyor:

"Bir kulum benim zikrimle meşgul olmasından dolayı kendi ihtiyaçlarının talebini unutursa ben o kuluma kendisi istemezden önce in'am ve ihsan ederim." (Tirmizî)

Sen, sen ol, O'nunla ol! Zira nefis perde olmak ister. Rabb'im şerrinden korusun.

Onun için şu duâyı çok sık yaparız:

Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Yarışanlar bunun için yarışsınlar, (imrenenler buna imrensinler)." (Mutaffifîn: 26)

Yarışanlar rıza için yarışsın. Fakat dünya zevkini isteyen onu arasın. Hakk'ı isteyen Hakk'a kavuşsun. Fakat dünyada aradığınız hepsi burada.

Âyet-i kerime'den anlaşılıyor ki, dünyadan el etek çekmek esas değildir, Müslümanların meşru surette dünyadan faydalanmaları gerekir. O ziynetlerin, o temiz yiyeceklerin başlıcası müminlerin istifadesi için yaratılmıştır. Mümin olmayanların bunlardan bu dünyada istifade etmeleri ise geçici bir zamandır. Ahirette bu nimetlere kavuşamayacakları gibi birçok cezalara ve azaplara maruz kalacaklardır.

Diğer bir Âyet-i kerime'sinde şöyle buyuruyor:

"İman edip sâlih ameller işleyenlerin kötülüklerini elbette örteriz ve onları yaptıklarının daha güzeli ile mükâfatlandırırız." (Ankebût: 7)

Şu halde en büyük dostun Allah. O'nunla olacaksın. Yaratıyor, yaşatıyor, donatıyor.

Ben kendimi yaranın kabuğu kadar görüyorum, ama siz yalnız bunun ismini işitiyorsunuz. Allah-u Teâlâ bize cismini gösteriyor. Bir yaranın kabuğunun ne hükmü var? Hiç. Atılır. Hepsi O'nun, O'ndan. Senin ne hükmün var? Madem ki yaranın kabuğunun hükmü yok, senin de hükmün yok. Hüküm O'nun. Bunu benimsemek lâzım.

•

Yol çok nazik, çok dakik. Gaye; ruhen yükselmek ve ruhen yürümek. Bedenle yürümüşsün ne kıymeti var?

•

Hep öyle derim; Allah'ım beni lütfunla al, ibadetimle değil.

•

Bir evde huzur yoksa, o ev çökmeye mahkûmdur.

•

Bizde arzu yaşamaz; gelir ve ölür.

•

Yâ Rabb'i! Arzun arzum olsun, hükmün esas olsun.

•

Herkes;

"En güzel yol benim yolum!' diyor.

Biz de diyoruz ki;

•

Samimi bir kalp ile Hazret-i Allah'a yönelmeniz, ihlâslı arkadaşlarla meşgul olmanız, haram lokmadan kaçmanız sizi Cenâb-ı Hakk'a ulaştırır.

•

Zavallı insan bir hayâlethane için ebediyatını kaybediyor.

Hakk ile olan hayat; hayat-ı hakikidir. Halk ile olan hayat; hayat-ı hayâlidir.

•

İman olmayınca, ismin Ahmet, Mehmet olmuş fark etmez. Mühim olan iman.

•

Cenâb-ı Hakk'tan en derin bir şey istediğim zaman;

"Allah'ım hoşnutluğunu, rızanı ve hükmünü diliyorum. Senin hükmün yürüsün, benim arzum yürümesin." diyorum.

Nasılki bütün Peygamber Aleyhimüsselâm Efendilerimiz'in hepsi sevgiye, sonsuz hürmet ve saygıya lâyıksa, Hazret-i Allah'ın veli kulları da öyledir. Biz hiçbirini tefrik etmeyiz. Hazret-i Allah'ın sevgilisi mi, kim olursa olsun, hangi yolda olursa olsun değer veririz. Bizdeki hâl bu.

Bir tek yol var, Habib'inin yolu. O yol çeşmelere ayrılmış. Su o su, Habib'inin suyu. Habib'ine de kendisinden geliyor.

Onun için dikkat ederseniz hangi veli olursa olsun, sözleri bir noktada birleşir. Yalnız şu kadar var ki herkesin tecelliyatı ayrıdır. Tuluatlar ayrı olur, kanatlar ayrı olur, ilhamlar ayrı olur.

O'nun sevgilisini sevmek çok faydalı, sevmediğini sevmek ise çok zararlıdır.

•

– Efendim bazı kimseler sakallarımızı hakir görüyorlar.

– O da haklı, haksız hiç kimse yok, herkes haklı. Biz vazifemizde onlar vazifelerinde.

"Bizim yaptıklarımız bize, sizin yaptıklarınız da size âittir." deyip geçeceksiniz. (Bakara: 139)

Dalgalar gece gündüz sahile vurur durur. Sen onları sadece seyret. Dalgaları saymaya kalkarsan ömrünü tüketirsin de haberin olmaz. Sen işine bak, yoluna bak. Durma onların üzerinde, dalgalar vuradursun.

Herkes içindekini dışa dökecek ve imtihanını o surette vermiş olacak.

Hakk'ın huzuruna varıncaya kadar herkes haklı. Orada pirinç ile taş ayıklanacak. Nedamet çok, hiç de faydası yok.

•

Bazı kimseler; "Küçük!" diyor "Çocuk!" diyor, çocuklarını çok açık giydiriyor. Kısa pantolon giydiriyor. Halbuki hayasını kaçırdığının farkında değil.

Meselâ bir esansın kendisine mahsus kokusu var. Şişeyi açtın mı kokusu gidiyor, suyu kalıyor. Çocuk da böyle, haya gidiyor.

Küçükken eğitilmezse büyüyünce artık tatbik etmez. Çünkü zamanla o irade ondan emilmiştir.

•

– Göz zinasından kendimi alamıyorum.

– Göz gönlün penceresidir. Göz bakınca gönül de kirleniyor. Bunun için Râbıta-i şerif'i çok yapın. O bir lütuf suyudur, gönlü yıkar ve temizler. Yahut da göz yaşı. Cenâb-ı Hakk size ağlamayı da lütfederse o zaman kurtulursunuz.

•

Nefse acı gelen ruha hep tatlıdır. Nefis onun altında inlerken ruh yol bulur.

•

Asil bir insan bir kahveyi kırk yıl unutmaz, hatır gözetir. Asaleti olmayan bir insandan ise iyilik yaptın mı hemen bir kötülük bekle.

•

Muhabbet çok güzel bir bağdır. Hangi muhabbet? Gaye, menfaat, maksat olmayan bir muhabbet.

Selâm, kelâm, muhabbet bir bağdır. Allah'ım bu lütuf bağı ile bizi ahirete ulaştırsın.

•

Kuvvet ne bir devlettedir ne de bir millettedir; kuvvet ruhsattadır. Hazret-i Allah kime ne ruhsat verdiyse o kadar olur. Ruhsat alınınca bir adım dahi atılamaz.

•

Eğer her günah içki gibi sarhoş yapsaydı, kaç kişi ayık bulunurdu?

•

Lokmanıza dikkat edip, Hazret-i Allah'a yaklaşmış bir arkadaşınız olursa yolunuz kolaylaşır.

•

Hakikat ehlinin kaçtığı her şeye, hareket ehli tabidir.

•

İhsân-ı ilâhi, gelen ibtilâdan büyüktür. Yalnız o ihsan, ibtilâ ile beraber gelir. İbtilâ yakıcı bir ateştir. O ateşi hazmeden, yutabilen o cevheri de alır ve ebedi saadetinin sermayesi yapar.

İbtilâ rızık gibidir. Ezelden takdir edilmiştir. İstesen de istemesen de gelir.

•

Allah-u Teâlâ her ibadete bir ruh verir; canlıdır, hareketlidir. Fakat insan onu görmüyor ve bilmiyor. Bunlar ahirette insanın karşısına çıktığı zaman gerçekten kişinin en güzel arkadaşlarının, kendi yaptığı ibadetler olduğunu anlamış olacak. Bu durum ahirette değil, kabirde böyledir. Güzel ameller kıyamete kadar en güzel surette insana yoldaştır.

Allah'ımız ihlâslı ibadet yaptırdığı kullarından etsin.

•

Haram müminin içini, maneviyatını tahrip eder, başka haramları işlemeye tahrik eder, çevresindeki insanları da harama teşvik eder.

Haram yürüyen merdiven gibidir. Ayağını bastın mı bir daha yakayı kurtaramazsın. Seni alır, cehennemin dibine kadar götürür.

•

Biz halkın zannına göre hareket edenlerden değiliz. İlâhi hüküme bakar ona göre iş ve icraat yaparız.

Ey müslüman kardeş!

Zerre kadar iman lütfuna nail olan, hiçbir zaman küfre rıza göstermez, velev ki en yakını dahi olsa, asla!

•

Gün bugün ve bugünün de sonundayız. Dünyanın ömrü pek uzun değil. Fakat insanlar sona gelindiğinin farkında değiller.

Dünyaya meyledecek, dünya ile meşgul olunacak zaman değil.

Ancak ihtiyacını, maişetini temin et, ebedi hayatını kazanmak için gayret et, o kadar!

•

Aklı göze benzetirsek, din güneş mesabesindedir. Göz ne kadar keskin olsa da gece karanlığında hiçbir yeri göremez.

•

Allah-u Teâlâ'nın gösterdiği sırlar hakikattir. Sen yoksun ki göreceğin bir şey olsun.

•

Zikri; Allah olanın fikri de Allah olur.

Zikrullaha devam etmek Allah dostlarının adetidir, Allah-u Teâlâ'nın bir nimetidir.

Hakk'ı zikredeni Hakk da zikreder. Bu sayede Hakk ile ünsiyet kurar, kurbiyet peyda eder, af ve mağfiret kapılarının en büyüğü açılır.

•

Hazret-i Allah yanında eğer dünyanın zerre kadar değeri olsaydı, Hazret-i İbrahim Halilullah'ı mağarada dünyaya getirmez, mağarada yaşatmazdı.

•

Bursa'yı onun için seviyorum efendim; Hazret-i Allah'ın hem nurları var hem kumandanları var. Çok büyük zâtlar var Bursa'da. Üstelik bu Zevât-ı kiram yolumuzla çok ilgililer...

Bursa'da çok güzel insanlar, numuneler var. Bursa haliyle çok güzel bir yer efendim. Ama o güzellerin sayesinde güzel. Yoksa şehir çok ama manevi hâl her yerde yok.

•

Zahmette rahmet vardır. Ahh! Zahmet ne kadar tatlıdır bu yolda.

•

Bütün peygamberler ve Hazret-i Allah'ın velileri bu yola nazar ediyorlar. Niçin?

Nazargâh-ı ilâhi olduğu için.

Allah-u Teâlâ bir Âyet-i kerime'sinde şöyle buyuruyor:

"Kendisinin adını öne sürerek birbirinizden dilekte bulunduğunuz Allah'tan korkun ve akrabalık bağlarını kesmekten sakının." (Nisâ: 1)

Akraba haklarına riâyet; onları aslâ unutmamak, görüşüp-konuşmak, zaman zaman ziyaretlerine gidip-gelmek, hediyeleşmek, yardıma muhtaç olanlarına maddî ve mânevî yardımda bulunmak, böylelikle âile bağlarını sağlamlaştırmak demektir.

Akrabaların birbirlerine karşı olan vazifeleri, diğer insanlara karşı olan sorumluluklarından daha çoktur. Meselâ iki komşudan biri akraba olsa, onun iki hakkı olur. Bunlar akrabalık ve komşuluk haklarıdır. Diğerinin ise sadece komşuluk hakkı vardır.

Fâni olan kan kardeşliğinden ibaret olan akrabalık alâkasının kesilmesi bu kadar şiddetle yasaklanırsa, artık ebedî ve sermedî olan din kardeşliği bağlarının koparılmasının ne derece günah olduğu kendiliğinden anlaşılmış olur. Zira geçici dünya hayatına mahsus olan akrabalığa nispetle, ebedî olan ahirete âit din kardeşliği pek tabiidir ki daha mühim ve daha kıymetlidir. Müminlerin birleşmeleri ve her hususta yardımlaşmaları farz-ı ayın hükmündedir.

Bu kadar kıymetli ve değerli olan kardeşliği, nefsanî ve şeytanî duygu ve arzular yüzünden kesmek bu Âyet-i kerime doğrultusunda yasaklanmış ve ehl-i imana sakınılması gereken bir durum olduğu beyan buyurulmuştur.

İnsanların bütün hâl ve hareketleri Allah-u Teâlâ'nın kontrolü ve gözetimi altındadır, yani her şeyi murakabe etmektedir. Kullarının yaptıklarından, sözlerinden ve niyetlerinden hiçbir şey O'ndan gizli kalmaz. Her şeyden haberdardır, ne bir hatırlatıcıya, ne de bir uyarıcıya ihtiyacı vardır.

Hiçbir şey gizli kalmadığına göre kendimize ona göre çeki düzen vererek her anımıza dikkat ederek, gerçek birer ihvan olarak gerçek kardeşliği tesis etmeli, bu doğrultuda yaşamaya gayret göstermeliyiz. Yoksa şeytan zaten gerçek ve hakiki yolla uğraşır ki yoldan saptırmak için. Bu yüzden şeytana uyup hiçbir kardeşimizi kırmayalım üç günlük dünya hayatında hoşnut olacakları halde yaşayıp, o halde huzura çıkalım ki geçici bir hayat için, ebedi bir hayatta yüzümüz kızarmasın...

Nuh Aleyhisselam'ın oğlu inanmayanlarla beraber suda boğulmuştu.

"Yâ Rabb'i! Oğlum benim ehlimdendir, sen benim ehlimi kurtarmayı vaat etmiştin!" diye münacatta bulunduğu zaman Allah-u Teâlâ:

"Ey Nuh! O senin ehlinden değildir. Çünkü o kötü bir iş işlemişti." buyurdu. (Hud: 46)

İnsana kendi evladından yakın hiç kimse olmadığına göre, Âyet-i kerime'den anlaşılıyor ki, hakiki yakınlık iman yakınlığıdır.

Bu hakikat şu Âyet-i kerime'de daha şümullü olarak beyan buyurulmaktadır:

"Allah'a ve ahiret gününe inanan bir milletin; babaları, oğulları, kardeşleri veya akrabaları da olsa, Allah'a ve Peygamber'ine muhalefet eden kimselere sevgi beslediklerini göremezsin." (Mücadele: 22)

Gerçek iman budur.

Görülüyor ki Âyet-i kerime, iman yakınlığı olmayan akrabalıkları kökünden yıkmış oluyor. O zaman gerçek kardeşliği iman kardeşliğini kökleştirelim...

•

Bazı kardeşlerimizin yaşadıkları birkaç hatırayı arz edelim:

"1986 yılında Mart ayında Efendi Hazretlerimiz'le birlikte dört otomobil ile Umre yapmak için, bir Pazartesi sabahı namazdan sonra karayolundan yola çıktık. Cuma namazımızı Medine-i münevvere'de kıldık. Bu beş günlük yolculuğumuzda pek çok hikmetler ve ibretler husule geldi.

Yolculuk esnasında bir kardeşimize rüyâsında Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz:

"Nerede kaldınız? Sizi bekliyorum!" buyurmuşlar.

O akşam saat 22.00 sularında Urfa'ya vardık. Efendimiz: "Biz arabada uyuyacağız, isteyen otele gidebilir, biz gitmeyiz!" buyurdular. Tabii ki hiç kimse gitmedi, herkes arabada yerinde uyudu.

Salı sabahı İbrahim Aleyhisselâm'a âit ziyaretler yapılırken bize şöyle duâ etmemizi söyledi:

Ne hikmetse o gün öğleye kadar bizi çıkarmadı. Öğle namazlarımızı kıldıktan sonra Irak hududuna doğru yola çıktık. O günlerde İran-Irak savaşı devam ediyordu.

Bağdat'a vardık. İmâm-ı Âzam -rahmetullahi aleyh- Hazretleri'nin camisinde öğle namazını kıldık, Abdülkâdir Gaylânî -kuddise sırruh- Hazretleri'nin türbesini, Kerbelâ'da Hazret-i Hüseyin -radiyallahu anh- Efendimiz'in türbesini ziyaret ettik.

Sonra yine yola koyulduk. Epey bir yol aldıktan sonra Suûdî Arabistan Arar hududuna vardık. Pasaportlar kontrol edildi. Bir hanım kardeşimizin pasaportuna Irak'ın giriş mühürü vurulmadığı için bizi durdurdular.

Beklerken Efendi Hazretlerimiz: "Hanımlar Kur'an-ı kerim okusunlar!" buyurdular, kendisi de murakabeye daldı, uzun süre kaldı. Biraz sonra gümrük memuru geldi ve: "Buyrun pasaportunuzu, kabahat sizde değil bizimkilerde, onlar mühür vurmamış." dedi.

Efendimiz Hazretleri ağlamaya başladı ve:

"Allah'ım En ednâ müridim cennete girmedikçe ben cennete girmem!" diye duâ ettiler.

Herkes çok duygulandı, bu ne büyük müjde! Sevinçle sınırdan geçtik."

•

Rahmetli Cemil Efendi; bir gün Düzce'ye Efendi Hazretleri'ni ziyarete gidiyorlar, mübareklerin evlerine doğru giderlerken, birden mânevi bir ip kafasını aksi istikamete doğru çeker, o ise direnir, gitmek istediği yöne doğru çeker, çünkü mübareklerin evleri oradadır ve mübareklerle görüşmek istemektedirler. Bir, iki derken, kendisinin zorlaması ile ip kopar ve mübareklerin evine doğru gider, bir de bakar ki dükkân kapalı, evin kapısını çalar, açan kimse yok. O zaman mevzuyu anlar ve ipin götürmek istediği yöne doğru giderler, tam giderken mübarekler ile karşılaşırlar. Efendi Hazretlerimiz, Halil Fevzi -kuddise sırruh-Hazretlerimiz'in türbe-i şerif'ini ziyarete gitmişler, oradaymışlar ve oradan dönüyorlarmış. Mevzunun hikmetini sonradan anlar...

•

Yine yola intisabını bir kardeşimize; "Sığırcık kuşunu bize vesile kıldılar, onunla bize işaret vererek gelmemizi istemişler" diyerek şöyle anlatmışlar:

"Küçük bir sığırcık kuşu her sabah namazı vakti camın kenarına konuyor ve cama vuruyor. Uykudan uyandırınca oradan uçarak karşı taraftaki caminin çatısına konuyor. Bu birkaç gün böyle arka arkaya devam edince, abdest alıp camiye gidiyor, cami çıkışında Efendi Hazretlerimiz'le karşılaşıyorlar.

Mübarekler; "Cemil Efendi biz sizi çok bekledik!" buyuruyorlar."

O günden sonra Efendi Hazretlerimiz'in talebesi olma şerefine nail oluyorlar.

•

İzmit'te mukim bulunan bir kardeşimiz ise bir hatırasını şöyle anlatmışlardı:

"Yedi yıldır üç ayları tutuyorduk. Fakat Efendi Hazretleri'ne ziyarete gittiğimiz zaman gül şerbeti ikram ettiklerinde alıyorduk ve içiyorduk. Yine böyle niyetli olduğumuz bir gün ziyaretlerine gitmiştik ve yine gül şerbeti ikram ediyorlardı tam bize geldiklerinde, bize dönüp; "Gününe gün tutarsın. Bir de arka arkaya üç ayları tutma, nefsin paye alır, arada sırada tutmadığın günler de olsun!" buyurdular.

Hâlbuki bizim zâhiren oruç tuttuğumuzu Zât-ı âlileri bilmiyorlardı."

Evlilik durumunda bazı engeller zuhur eden bir kardeşimiz; "acaba büyü mü yapılıyor" diye düşünüldüğünden, mesele bir ihvan tarafından arz edildiğinde Zât-ı âli'leri şöyle buyurdular:

"Aman efendim bunu kurcalamasınlar. Bunda hikmet vardır. Allah'ımız ne gösterecek ona baksınlar, Hakk'a tâbi olsunlar.

Takdirse bu kardeşi bulacak. Ama iyi, ama kötü. Hakk'ın taksimine râzı olsun. Bizim için o hayırlıdır. Belki onun da ibtilâsı o yüzdendir. Sabretsin, bakalım Allah'ımız ne gösterecek.

Büyü hususatı ise; bir insanın râbıtası kuvvetli olduğu zaman, Hakk Celle ve Alâ Hazretleri derhâl o büyüyü söktürüp atar. Bir merbudiyetle çatır çatır gider o. Nerde kaldı ki, mümin için silâhlar var, büyü hakkında Âyet-i kerime'ler var, onlar okunur.

Herkesin ibtilâsına râzı olması lâzım. Çünkü her ibtilânın altında gizli bir hikmet vardır. Mevzu neredeydi? Yok bunda büyü var, yok bunda büyü yok. Bunda hikmet arasın."

•

"Allah'ımız cümlemizi daire-i saadette bulundurduğu kimselerden etsin. Lütfundan, hidayetinden ayırmasın inşallah.

Mühim olan kâmil iman. Allah'ımız bunu bahşettiklerinin yüzü suyu hürmetine bizlere de ihsan buyursun. En mühimi budur efendim.

İman ettik deriz, fakat imtihana tâbi tutulduğumuzda hiçbir şey kalmıyor. İman odur ki; Hazret-i Allah müyesser ettiği kuluna onu bahşeder. İman odur ki; her ne ki ibtilâya çekerse çeksin, o boynunu Hakk'a uzatmıştır, o boyun orada kalır. Bir daha da çekmez. O bilir ki imtahandadır.

Bu imtihana hazırlanmamız için bir şart, daha doğrusu bir sır vardır; İhlâs-ı kâlbiyye ve samimi bir muhabbet.

Bunlar olursa, iltimas-ı ilâhiyeye mazhar olunur. İmtihana tutulmazdan evvel hazırlanmış olur. İmtihana tabi tutulduğu zaman, hazırlıklı olduğu için öteye geçiverir. Fiili imtihan olduğu gibi, hâli imtihan da olur. Ani olduğu için, hâli imtihanda insanın aklının çalışmasına yer kalmıyor. Fakat daha önce doldurulmuş olan kimseler, dolgunluk sebebiyle hemen geçiverirler. Diğeri aklını işletir, düşünceye kadar o geçmiştir. İşte bunlar cidden mutlu insanlardır.

Fiili imtihana çekildiklerinde de tutuldukları sebebiyle kurtulurlar.

Burada şu anlaşılıyor ki, ancak hıfz-ı himayeye girenler kurtuluyor. Onun haricindekiler yürüyor görünüyor ama, fırtına koptuğu zaman hepsi yıkılıyor. İşte tehlike burada. Rabb'imiz muhafaza buyursun."

•

"İnsan değersiz olduğunu kendisine bildirecek, halka değil. "Ben değersizim!" demekle de, bir varlık husule gelir. Madem ki değersizsin bana niçin bildiriyorsun. Bu değersizlik bir nevi tevâzu taslamaktır. Hâlbuki insan evvelâ, değersiz olduğunu kendi nefsine duyuracak. Halka isterse kibirlilik göstersin. Zira kibirli insana kibirlilik sadakadır. Vakuriyet ehli onu izhar eder. Ama o hale gelmeyen, bunu yapmaya kalkarsa dalâlete yuvarlanır.

Şeyh Es'ad Efendi -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'in şöyle bir duâları var:

Ne güzel duâ. Biz bu duâyı, Efendimiz'in bir taklidi olacağından korkarak yapmıyoruz. Fakat çok güzel bir duâ!"

•

"Dükkanda işlerinin başında bulunuyorlardı. Birisi durmadan birilerinden bahsediyor; "O öyle, bu böyle!" deyip duruyordu. Bir ara sözünü keserek şöyle buyurdular:

Herkes mükâfatını ve mücazatını görecek. Onun için herkesi kendi haline bırakmak lâzım.

Şüphe yok ki biz insanlarda boşluk noktalar husule geliyor.

Bir insan tekamül ederse -ki Allah'ımız bize bunu bahşetsin- tekâmülü nispetinde sabırlı olur. Sabırlı insan az hata yapar.

Bu sabırsızlığımız nefsimize hakim olamayışımızdan, âniden parlayışımızdan husule geliyor ve zararlara sebep oluyor.

Biraz sonra düşündüğümüz zaman cidden nedamet ederiz, "Keşke böyle yapmasaydık!" deriz.

İnsan ehemmiyetsiz sandığı öyle sözler konuşur ki, bu sözler onu Allah-u Teâlâ'nın rahmetinden uzaklaştırır, ebedî hayatını kaybetmesine vesile olur.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyururlar:

Halbuki Allah-u Teâlâ o kimseye o kötü söz sebebiyle kıyamete kadar buğzeder." (Tirmizî)

Dikkat edin bir söz bu!

Bunun için insan söyleyeceği söze, atacağı adıma, yiyeceği lokmaya çok dikkat etmelidir. "Bu söz beni helâk mı eder, ihya mı eder?" Bu kontrolü yapan kurtulur. Her duyduğunu söyleyen, çok konuşan, her mevzuya atılan, kontrolü yapamayan zaten kontrolden çıkmıştır. Allah'ım korusun.

İnsanın diline sahip olmasının ne kadar mühim olduğunu Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde şöyle beyan buyuruyorlar:

"Bir kulun imanı istikamette olmaz, kalbi istikamette olmadıkça; kalbi de istikamette olmaz, dili istikamette olmadıkça." (Ahmed bin Hanbel)

"Sadakaların en değerlisi boş ve haram olan sözlerden lisanını korumaktır." (Camius-sağir)

"Konuşmaya dîni bir gerek bulunmazsa sükût âlimleri tezyîn eder, câhillerin ayıbını örter." (Camius-sağir)

İnsanı imandan soyan küfür lâfızları, dilin en büyük zararıdır.

Gıybet, yalan, iftira, nifak, riyâ, hakaret, alay etmek, verdiği sözde durmamak, yalan şahitliği yapmak, söz taşımak, gönül kırmak... hep dilin âfetleridir.

Dilin husule getirdiği bütün bu kötülüklere karşı:

"Sükût eden kurtulmuştur." (Tirmizî)

Hadis-i şerif'i bir müslüman için ölçü olmalıdır.

•

Her konuştuğumuz söze dikkat etmemiz gerekir. Küfür açık ve seçik bellidir ki bir de hükmî küfür vardır, o da iman edilmesi gereken şeyleri tahfif etmekle meydana gelen küfürdür.

Buna birkaç misal verelim:

(Ölüm anında imanla göçmeyi kastederse bir şey olmaz.)

"Seni elimden Allah bile kurtaramaz!" demek,

Kâfirlerin ayinlerini hoş ve güzel görmek,

Peygamber Efendilerimizi ve Evliyâullah Hazerâtını küçümseyecek hikâyeler anlatmak veya hayatlarında olmayan bir olayı hayatlarında olmuş gibi anlatıp alay etmek.

Hasta için; "Allah bu adamı unutmuştur!" demek,

Hadis-i şerif okunurken; "Ben böyle sözleri çok işittim!" demek,

Hadis-i şerif ile başka birilerinin sözlerini kıyaslayarak; "Hangisi doğru?" demek,

"Peygamber'in dediği doğruysa kurtulduk!" demek,

"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz kabağı severdi" denildiğinde, "Ben sevmem!" demek,

"Sensiz cennete girmem!" demek,

"İlim öğren!" denince,

"İlim karın doyurmaz!" demek,

"Hıristiyan, yahudiden iyidir!" demek,

(Ancak; "Yahudi, hıristiyandan şerlidir!" denilebilir)..."

"Câfer-i Sâdık -radiyallahu anh- Hazretleri'ne bazı sorular sordular ve Zât-ı âlileri de suâllere şöyle cevap verdiler:

– Bir insan nasıl veli olur?

– Doğarken veli olarak doğar.

– Peki veli olarak doğmadı?

– İlim-irfan sahibi ola.

– İlmi-irfanı da yok?

– Duyar kulak ola.

– Oda yok?

– Gören göz ola.

– Oda yok.

– Ölmesi gerek o zaman." buyurdular.

İnsanın şöyle bir düşünmesi lâzım; "Nerdeyim!" diye... O yok, o yok... Ölüm var, o ölüme mahkûm...

İtimat edin, hep ağlanacak durumdayız. Çünkü sonumuzu bilmiyoruz. Hep ağlanacak durumdayız.

Cenâb-ı Fahr-i Kâinat Efendimiz;

"Eğer siz benim bildiklerimi bilmiş olsaydınız, az güler çok ağlardınız." buyuruyorlar. (Buhârî)

Bilmediğimiz için ağlamıyoruz, bilsek çok ağlarız.

•

Yolun sermayesi muhabbettir. Ama muhabbetin husule gelmesi için mahviyet ve istikamet şarttır.

Mahviyet; var olan yalnız O'dur, başka varlık kabul etmez.

İstikamet; "Emrolunduğun gibi dosdoğru ol!" (Hûd: 112) Âyet-i kerime'sinin tecelliyatına mazhar olmaktır.

Onun için istikamet ve mahviyet. Zaten istikametsiz mahviyet olmaz.

Var olan Hazret-i Allah'tır. Kim ki varlık davasında bulunursa şeytanın arkadaşı olur.

Fenâ bizim olsun, varlık isteyenin olsun.

Varlık; nefsimizin kendini beğenmesinden başka bir şey değildir.

Bu ise en tehlikeli bir şeydir. Bir insanın Cenâb-ı Allah'a çok sığınması ve nefsinden çok korkması lâzımdır. Nefsin kendini beğenmesi en büyük tehlikedir, Allah'ım korusun.

İnşallah Allah'ımız lütfeder, Efendilerimiz'in himmet ve tasarrufu ile bu vartalardan kurtarır.

Çok büyük bir vartadır.

Bizim kendimizi kitaplardaki tarifimiz şöyledir:

Var ile övünürüm, varlığımdan utanırım. Varlık için Hazret-i Allah ve Resul'ü yeter, ziynet için Hazret-i Kur'an yeter, şeref için İslâm dininin şerefi yeter.

Bize bu gerek efendim. Varlık, varlık satanların olsun. Çünkü onlar o varlık putu ile ayakta duruyor. O varlık putunu indirirlerse zaten bir şeyleri kalmayacak. Allah'ım bizleri varlığını ifna edip kendi varlığı ile yaşattığı kullardan etsin.

Nefis gıdayı şöhretten, namdan, varlıktan ve menfaatten alıyor.

•

"Söz gümüş de olsa sükût eyle olsun zerr,
Kemâl ehli kemâliyetini sükût ile buldu hep."

Efendim buradaki sükûtun özü şudur:

Hazret-i Allah ile merbud olmak, O'nunla konuşmaktır. Bunlar daima huzurdadır, râbıtanın içinde, O'nunla muhabbetin içinde olup halkı bırakmışlardır. Mânevi depolarını doldurmakla meşguldürler, boşaltmakla değil. İşte sükût buna derler.

Hep konuşan, çok konuşan zarardadır. Çünkü kişinin her duyduğunu söylemesi yalan olarak ona yeter. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyurmuşlardır:

"Sükût eden kurtulmuştur." (Tirmizî)

Kurtulmak için uğraşana, kurtulmak için çalışana en büyük düstur, en büyük nasihat.

Halil Fevzi -kuddise sırruh- Hazretlerimiz; "Bilen demez, deyen bilmez!" buyurmuşlardı. Bir şeyler bildiğini, bir şeyler gördüğünü zannedenlere en güzel cevap, en güzel numune.

Kendinde varlık gören, kendini öne sürüp kendini gösterir. Kendini ifna eden Var'ı gösterip, O'nu öne sürer.

Zâhir ehlinin aynası. "Yapıyorum, ediyorum, biliyorum!" diyerek her tarafı yıkarlar. Bir nevi Hazret-i Allah'a ve Allah'ın sevgililerinin üzerine hücum ederler. Çünkü Hazret-i Allah'ın emriyle tayin edilmemişse hücum, Hazret-i Allah'a hücumdur. Bunu bilmezler. "Ben biliyorum, ben yapıyorum, ben görüyorum!" der. Ve böylece kendisini de helâk eder, gider.

Bir insan Allah için teslim olmalıdır. Herhangi bir keşf-ü keramet beklememelidir. Keşf-ü kerametten sonra teslimiyetin hükmü yoktur. Çünkü onun gösterdiği teslimiyet, kişiye değil keşf-ü kerametedir.

Hazret-i Ebu Bekir -radiyallahu anh- Efendimiz'in Sıddîk'lık makamına çıkışı da bundan ötürüdür. Kayıtsız şartsız Rabb'imiz ona inandırmış. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Miraç gecesinde "Kavmim beni tasdik etmez!" buyurduğu zaman Cebrâil Aleyhisselâm; "Ebu Bekir seni tasdik eder. O Sıddîk'tır!" diye cevap vermişti.

Biz de öyle iman ettik zannederiz amma hep zandayız. Allah'ımız Habib-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem-in yüzüsuyu hürmetine bize de kâmil iman ihsan buyursun.

•

Şâh-ı Nakşibend -kuddise sıruh- Hazretleri'ne;

"Sizden niçin bu kadar az keramet zuhur ediyor." diye sorulduğu zaman;

"Sırtımızda taşıdığımız bunca vebal yüküne rağmen, ayakta durmamızdan daha büyük keramet mi olur?" buyurmuşlardır.

Onun talim ettiği Nakşilik yolunda en büyük keramet, kerametin gizlenmesidir. Çünkü Allah-u Teâlâ bir kulunu kerametle taltif ederek kendisi ile kerameti arasında muhayyer bırakır, onunla imtihan eder. Her şeyin O'nun ve O'ndan olduğunu bilecek mi, yoksa kendisinin imiş gibi gösteriş mi yapacak? Benimsenirse kişinin helâkına vesile olur. Velilerin soyulma noktası burasıdır. Birçok kimseler bu keramet yolunda soyulmuşlardır.

Keramet veli olmanın şartı değildir. Peygamber Aleyhimüsselâm Efendilerimiz'e mucize göstermek vacip olduğu gibi, Evliyâullah Hazerâtı'na da kerametleri gizlemek vaciptir.

Allah dostları olan bu velileri keşif ve kerametleri ile takdir etmek doğru değildir. Bir velide hiç keramet görülmeyebilir de.

Ashâb-ı kiram'ın en üstünü olduğu halde Sıddîk-ı Ekber -radiyallahu anh-den hiç keramet nakledilmemiştir.

Şâh-ı Nakşibend -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'den de hayatları boyunca pek az keramet husule gelmiştir.

Bir defasında bir müridi ile bir yere doğru yolculuk yapıyorlar. Gidecekleri yer uzakça, akşam yaklaşıyor. Gidiyorlar gidiyorlar akşam olmuyor. Gidecekleri yere varıyorlar, güneş birden batıyor. Müridine dönüyorlar ve buyuruyorlar ki:

"Oğlum bunlar tarikat oyunlarıdır, gaye Allah'tır."

Yusuf Hemedânî -kuddise sırruh- Hazretleri ise "Bunlarla tarikatın çocuklarını yetiştirirler." buyurmuştur.

Bir Hoca'nın; "Âlimlerle cehenneme giderim, cahillerle cennete gitmem!" dediği nakledildiğinde Zât-ı âlileri şöyle buyurdular:

"Bu sözün ne aslı var ne de manası var. Cehaletle söylenen sözlerdir. Cenâb-ı Fahr-i Kainat -sallallahu aleyhi ve selem- Efendimiz, bir Hadis-i şerif'lerinde beyan buyurduğuna göre; "İlmiyle amel etmeyen âlim cehenneme girecek."

•

•

"Eğer seninle tartışmaya girişirlerse de ki: Bana uyanlarla birlikte ben kendimi Allah'a teslim ettim." (Âl-i imrân: 20)

Ramazan ayı gelince daha başında derim ki;

Boş söze gerek yok. Çünkü boş sözle cennete girilmez.

Câbir -radiyallahu anh-den rivayet edildiğinde göre Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurdular ki:

Cemaatte bulunan bazıları;

"Ey Allah'ın Resul'ü! Yüksekten atanlar kimlerdir?" diye sordular.

"Onlar mütekebbir (büyüklük taslayan) kimselerdir!" cevabını verdi." (Tirmizî)

Bir diğer Hadis-i şerif'te ise şöyle buyrulmaktadır:

"Kim Allah'a ve ahirete inanıyorsa ya hayır söylesin ya da sükût etsin." (Buhârî)

•

•

•

"Kabirde sorulacak sualleri önceden ezberlemek lâzım mıdır?" diye soran bir kardeşimize cevaben şöyle buyururlar:

"Hareket ve davranışlarımızda şu hususlara dikkat etmemiz gereklidir:

1-) HİMMET-İ VECHİLLÂH: Yapacağımız bir işe bakacağız. Hazret-i Allah'ın rızâsı var mı? Varsa gir, yoksa girme.

2-) ŞEVK-İ BİLLÂH: Daima kalp yoklanacak. Benim muhabbetim nerede? Masivada ise istiğfar edilecek. Muhabbette ise şükredilecek.

3-) FİRÂR-I İLALLÂH: Hazret-i Allah'a doğru koşmak. Başına gelen her şeyde Allah'a sığınılacak. Kimseye istinad edilmeyecek.

Hazret-i Allah bu durumda olan kullarına bilmediğini öğretir. Bütün gaye Rızâ-i Bari'ye nail olabilmekte.

•

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde:

"Dünyada garip, yahut yolcu gibi ol, nefsini ehl-i kuburdan (kabirde imiş gibi) say!" buyuruyorlar. (Tirmizî)

Bu Hadis-i şerif çok incedir.

Yani o hale bürün. Garip azmaz, taşmaz. Hakaret etmez. Garip insanın hiçbir şeyi olmaz. Malı olmaz, mülkü olmaz, varlığı olmaz.

Mürid hâl ile garip olacak, gariplik hâli takınacak.

Dervişlik işte budur. Bu sayede birçok fırtınalardan kurtulunur. Halk arasında garip hali yaşayacak.

Mürid mürşidlik isteyemez. Mürid "Yolcuyum!" diyecek. Fakat; "Âlem-i seyirden, ebedi âleme gidiyorum" demeyecek. Belki; "İstanbul'dan Ankara'ya gidiyorum, Düzce'de durdum!" diyecek. Hayat o kadar kısadır.

Mürid kendini kabire girmiş gibi görecek. Kabir halini yaşamış ve kabirden gelmiş olarak kendini görecek. Daha dünyada iken kapı eşiği olup kabire yatacak.

Dervişliğin (d)sine sahip olmayan adam, mürşidlik iddiasında bulunuyor. Dünyadan geçmedikçe hakikata giremez (d)si bu, (e)si... Dünyadan geçmedikçe erişemez. Şehveti terketmedikçe hakikatin kokusunu bulamaz. Bu devirde dervişliğin (d)si kalmadı.

•

Şâh-ı Nakşibend -kuddise sırruh- Hazretlerimiz şöyle buyuruyorlar:

Bu yol Hazret-i Allah'a varır, Hazret-i Allah'ın yoludur. Ne Ahmed'in ne Mehmed'in. İnsan Hakk'ın huzurunda ne yolla varacak bunu düşünsün. Ahmed'in malını benim diyemiyorsun ki, Hazret-i Allah'ın malını benim diyebilesin!

•

"Rahmetine vesile, sevdiğini sevmektir. Gadabına vesile, sevmediğini sevmektir.

Cenâb-ı Allah'ın, sevdiğinin üzerinde tecelliyatı vardır. Onu Allah için sevmek Allah'ın rızâsına vesile olur.

Çok sevdiğiniz bir insanın kelbini bile seversiniz. Sevmediğiniz kimsenin de hiçbir şeyini sevmezsiniz. Cenâb-ı Allah'ın sevmediğini sevmek, sevgisizliğe sebep olur. Dostunuz bir düşmanınızla gezer-dolaşırsa, o dosta olan muhabbetiniz azalır.

Sevenleri sevmekte cidden büyük esrar vardır. Mesela sevdiğimiz bir insanın yanında hiç görmediğimiz tanımadığımız bir insanı görürsek, onu da seviyoruz. Fakat dostumuzu hiç sevmediğimiz bir düşmanımızın yanında görürsek, ona karşı buğzediyoruz.

Mevlânın dostunu Mevlâ için seversek, belki de hiç beğenilecek tarafımız olmadığı halde, Mevlâ bizi onun yüzü suyu hürmetine sever.

Lakin belki ufak-tefek küçük amellerimiz de olsa, Hazret-i Allah'ın sevmediği bir kimse ile ünsiyet edip muhabbet edersek, muhakkak ki muhabbetini bizden kesiverir.

Bu ölçüyü sıkı tutalım inşallah."

•

"Yorgunluğumuz, "Ah!" olsa da, O'nun için olsa, nefis araya girmese..."

•

"Herkesi hoş, herkesi haklı görmek lâzım. Böylece nefsimizi haksız çıkarmış oluruz. Çünkü en büyük haksızlığı yapan nefsimizdir. Ona paye vermemekle rahat etmiş olacağız!"

"Ruhta bereket; ruhun tekâmüliyetine vesile olur.

Vücuttaki bereket; Cenâb-ı Hakk dilediği kimsenin kalbine vüs'at, vücuduna âfiyet vermek suretiyle ömrünü bile uzatır, hayatını huzurla geçirir.

Malında bereket; ihsân-ı ilâhiye, ikrâm-ı ilâhiye, hazine-i ilâhiye... O mal harcanır harcanır, fakat bitmez. Allah'ımız her şeyimizde lütuf bereketini ihsan ve ikram eylesin."

•

"Yolumuz hiçbir şeyle mukayyed değildir. Fakat gönül sevdiğini görmek istiyor. Bu ise herşeyin fevkindedir.

Bunun sebebi, fakir der ki:

Kendimizi aldatmayalım. Eğer Hazret-i Kur'an'ın ve Resulullah Aleyhisselâm'ın yolu üzerinde isek hâlimize şükredelim, Allah'ımızın hıfz-u himâyesini dileyelim, tasarrufunu bekleyelim. Şayet Hazret-i Kur'an'ın ve Resulullah Aleyhisselâm'ın yolundan zerre kadar ayrılırsak o yol yol değildir. Yoldur amma boşluk yoludur. Bizi Allah'ımız onlardan etmesin.

Allah için birleşmekten büyük menfaat mı olur? Öz kardeşliğin O'nun yanında çok büyük kıymeti vardır."

•

"Siz duâ edin, benim bir gün tahsilim yok. Nasıl geldiyse öyle aktığı için O'nun kitabı olmuştur. Eğer tahsilim olsaydı, kendi bilgim karışabilirdi. Zannediliyor ki benim kitabım. Hayır! Allah'ımın bir ikramı, bir ihsanı... Onun için bir noktada "Lütfullah" diyorlar."

•

"Mükemmel ehlinde hiçbir bencillik yoktur. O Hazret-i Allah'ın lütuf nazarı ile bakıyor, bütün müslümanları kardeş olarak görüyor. Ne bir kimseyi kendisine çekmek ister, ne de dar kalıplara sığar.

Bütün yollar taslarını uzatsalar, o hiçbir kaba sığmaz. Fakat onun da tası yok.

Allah namına hareket eder, iş ve icraatını Allah için yapar. Hâlik ile meşguldur, halk ile değil."

•

"Allah-u Teâlâ'nın bir sevgilisini ziyaret edeceğimiz zaman, evvelâ Cenâb-ı Hakk'a sığınırız.

'Allah'ım! Bu zât-ı muhtereme karşı edebe mugayir olmayacak bir hâl bahşet. O hâl ile huzuruna gideyim.' diye niyaz ederiz, ondan sonra ziyaretimizi yaparız."

•

"Çorabınızdan başınızdaki takkeye kadar giyiminize çok dikkat edeceksiniz. Elbise, gömlek, kazak, çorap... Ya renkleri birbirine mutabık olacak veya zıt olacak. Giyeceği elbisenin rengi, deseni mevsime uygun olacak.

İhvan her hâl ve hareketi ile numune olacak. Attığı her adımda, yediği yemekte, giydiği elbisede, her hususta..."

"Bu takke tertemiz değil mi? Fakat hayır diyorum, biraz kirlenmiş diyorum, bunu değiştirirsem daha iyi olur diyorum.

Cenâb-ı Hakk Âyet-i kerime'sinde:

"(Resul'üm)! Elbiseni temiz tut!" buyuruyor. (Müddessir: 4)

Çok ince bir husus. Elbisesini temiz tutmakla emrolunmasında; içi temizlemekten, dışı temizlemeye geçiş vardır. Çünkü içini temizleyen kişi, pisliklerden kaçınır. Din temizlik üzerine kurulmuştur.

•

"Ashâb-ı kiram -radiyallahu anhüm- Efendilerimiz imametten, emanetten ve fetvâ vermekten çok kaçınmışlardır. Bir fetvâ veriliyor, binlerce, belki milyonlarca kimsenin mesuliyeti fetvâ verene yüklenir."

•

"Yol var insana muhtaç, yol var insan o yola muhtaç.

Kardeşler yolu anlayamıyor, bilmiyor. Kardeşler çalışıyor, cihad ediyor, fakat iç cihad yapmıyor. Dış cihad Allah'ın rızâsını kazandırır, iç cihad Hazret-i Allah'a yaklaştırır. İnsan kendi evinin ihtiyacı varken komşusuna yardım eder mi?

Böyle bir devir bir Resulullah Aleyhisselâm'ın zamanında geldi, bir de şimdi geldi."

•

"Bir kimse iman ile insaf ile bu kitabı okursa, vicdanına danışıp kararını verirse, bâtıl dinden dönüp Hakk dinine muhakkka ki girer. Bu sözü mühim bir yere koyun."

•

Her şeyin Hazret-i Allah'ın takdiri ile meydana geldiğine inanarak hakiki manada tevekkül eden bir mümin; O'na itimat edip, her işini O'na havale etmekle her türlü gam, keder ve sıkıntıdan uzak olur. Hakk'tan gelen her şeye severek boyun büker. O'nun her işinde hikmet olduğunu bilir. Sebeplere değil, sebepleri Yaratan'a bağlanır. Hiçbir arzu da beslemez. Her haliyle O'na sığınır ve her şeyi ancak O'ndan bekler. O'ndan başkasına asla iltifat etmez, meyletmez. Her halinin Allah-u Teâlâ tarafından görülüp, bilinmesini kâfi görür.

Âyet-i kerime'lerde şöyle buyruluyor:

"Allah kuluna kâfi değil mi?" (Zümer: 36)

Elbette kâfidir!

"Kim Allah'tan korkarsa, Allah ona bir çıkış yolu ihsan eder, sıkıntıdan kurtarır." (Talâk: 2)

Allah-u Teâlâ bir diğer Âyet-i kerime'sinde şöyle buyurur:

"Allah size herhangi bir zorluk vermeyi istemez. Fakat O, temizlenmenizi ve üzerine olan nimetini tamamlamak ister." (Mâide: 6)

Allah-u Teâlâ'nın emirlerine riayet bir zorluk değil, bir nimet ve bir temizlenme vesilesidir. Bunu böyle bilmek lâzımdır. Nefsimize ağır gelmesi ise nefsimizin kötüye ve küfre meyâl olmasındandır. Nefis ve şeytan insana; kötüyü, pisi temiz göstermeye çalışır.

•

İslâmiyet bir lokma ve bir hırka ile yetinmeyi emreden bir din değildir. Meskenet ve tembelliği, dilenciliği, başkasına yük olmayı şiddetle yasaklamıştır. Başta Peygamber Aleyhimüsselâm Efendilerimiz olmak üzere bütün Efendilerimiz, büyüklerimiz çalışmayı ihmal etmemişlerdir.

Adem Aleyhisselâm buğday eker, onu hasat eder, harmanda döver, öğütür, un ve ekmek yapardı. İdris Aleyhisselâm terzi, Nuh Aleyhisselâm ve Zekeriya Aleyhisselâm marangoz, Davud Aleyhisselâm demirci, Peygamberimiz Resulullah Aleyhisselâm Efendimiz ise tüccar idiler.

Ashâb-ı kiram -radiyallahu anh- Hazeratı'nın her birisi bir işle meşgul oldular. Çünkü kişinin yediğinin en temiz olanı, kendi kazancından olanıdır.

Hangi asırda yaşarsa yaşasın, kim olursa olsun, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in davetine uymayan, hafife alan kimseler apaçık dalâlet içindedir.

Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

"Allah'a çağıran Muhammed'e uymayan kimse bilsin ki, Allah'ı yeryüzünde aciz bırakamaz. Kendisinin O'ndan başka dostları da bulunmaz. İşte onlar apaçık bir sapıklık içindedirler." (Ahkâf: 32)

Bu durumda olanların sapıklık içinde oldukları kimseye gizli değildir.

•

İslâm'ın nezafetine dahil olmak, karanlıklardan kurtulmak sâlih amel işlemekle mümkündür. Kur'an-ı kerim'de doksana yakın Âyet-i kerime'de Allah-u Teâlâ; "İman edip, sâlih amel işleyenler" şeklinde buyurarak "İman" ile "Sâlih amel işlemeyi" bir arada zikretmiş, sâlih amel işleyenlere mükâfatlarını sonsuzca ihsan ve ikram ettiğini beyan etmiştir.

"İman edip, sâlih amel işleyenlere gelince; Allah onlara mükâfatlarını tam olarak verecektir." (Âl-i imrân: 57)

•

Herkesin imanı, amel ve ibadeti nispetindedir. Amel bu kadar önemli olup imanın alâmetidir.

Kimisi "İman ettim" der, hiçbir ameli yoktur. Namaz kılmaz, oruç tutmaz, taharet bilmez; ismi müslümandır. İslâm'ın nezafetinden, aydınlığından, medeniyetinden de nasibi yoktur.

Bir de münafıklar vardır ki;

"En iyi müslüman benim!" der, dış görünüşlerine bakınca aldanırsın. Ancak münafıktırlar, kâfirden daha beterdirler.

Muhterem Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Efendi Hazretlerimiz'in, sevenlerinin de yakînen bildiği gibi hayatında mühim hadiseler, mevzular, olaylar ve harikûlade hâller geçmiş, kimi zaman bu konu açıklanmış kimi zaman gizli kalmış, kimi zaman da yaşandıktan çok sonra anlamı ve manası anlaşılır olmuştur.

Yine bu hâllere bir misâl olması bakımından yaşanılan bir hatırayı ibret kullaklarınıza ve gönüllerinize arz edelim:

Ömer Öngüt -kuddise sırruh- Hazretleri 1960'lı yıllar ile 1970'li yıllar içerisinde 11 yıl hiçbir şekilde su içmiyorlar.

Bu hâlleri kendi hâne-i saadetlerinde iken böyle olduğu gibi, gittikleri misafirliklerde ve her yolculukta da geçerli olmaktaydı.

Yazın çok sıcak ve çetin geçtiği anlar, çalışırken su ihtiyacının hissedildiği anlar, oruçlu bulunan bedenin ihtiyaç duyduğu su!

Normal bir insanın bırakın 1 ayı, bir gün bile içmeden dayanamayacağı su ve içilmeyen 11 yıl gibi bir zaman.

Hatta bir seferinde içmek için bardağı kaldırdıklarında; "İçersen sana şurayı vermeyiz!" diyerek mânen ikaz edilirler ve bu hâl 11 yıl sürer.

Bir kardeşimiz hatırasının bir noktasında bu mevzu ile ilgili şöyle anlatmışlardı:

"Havanın çok sıcak olduğu ve Ramazan ayı içerisinde bir günde ziyaretimizi yaptık. Akşam yakındı. Zât-ı âlileri bize iftar sofrası hazırladı.

"Efendim bize su içmek yasak, olur ki sizi de ihmal ederiz, siz dilediğiniz kadar için." buyurdu.

Amma ben çok susadığım halde utandığım için içmemeye çalışıyordum. O anda bana dönerek:

"Efendim siz için suyunuzu! Bizim gibi yapamazsınız, zira biz alışkınız." buyurdular."

Ömrü hep uykusuz ve fakat ibadetle geçmiş olduğundan vücut yorgundu.

Sevenleri etrafında pervane olmak isterken o seneler senesi yalnız yaşadı. Kendi işini kendisi görürdü. Azmi ve dirayeti her şeyin fevkinde idi. Düşünün tam 11 yıl hiç su içmemiş bir vücut. Niçin? Emir olduğu için...

Yıllar sonra bir gün, Zât-ı âlileri İzmir Bornova'da iken;

"Su içmemize müsaade ettiler, lâkin Bursa, Uludağ'daki Çoban Çeşme'nin suyunu işaret ettiler. 'Bu sudan içebilirsin!' dediler." buyurarak "Düzce'ye haber gönderin, köyden gelen olursa iki bidonla, Gölcük'ten gelen olursa bir bidonla gidiversin!" demişlerdir.

Bu haber Düzce'ye ulaşır ulaşmaz, köyde mukîm olan ve köyün ilk ihvanları olan iki Zât-ı muhterem, havanın soğuk ve kış olmasına aldırmadan, ellerine iki bidon alarak hemen Bursa'ya doğru yola çıkarlar.

Bursa'ya akşam üstü gelirler ve gece dağa çıkma imkânı bulamadıkları için o akşam rahmetli Hüseyin Efendi'de misafir kalırlar.

Sabah olunca Hüseyin Efendi'nin arabasıyla Uludağ'a doğru yola koyulurlar. Lâkin hava çetin, kar çok, fırtına var. Araba dağ yolunda daha fazla yukarı çıkamaz ve geri dönerler.

Araba ile çıkılamayınca bu sefer Hüseyin Efendi, gelen zâtları Teferrüç'e götürerek, teleferiğe bindirmek ister. Fakat teleferik de tipi ve fırtına yüzünden rötarlı çalışmaktadır. Bir müddet bekledikten sonra teleferik çalışır ve binerek, yavaş yavaş Uludağ'a doğru çıkmaya başlarlar. Teleferiğin en uzun ve derinlik bakımından en derin noktasına geldiklerinde fırtına kuvvetli bir şekilde teleferiği sallamaktadır. Hamdolsun ki sağ salim bir şekilde teleferik Uludağ'a çıkar ve uzak yoldan gelen bu iki halis niyetli kardeşimizi menzillerine doğru yaklaştırmış olur.

Fakat teleferikten indikten sonra teleferik binasından çıkmak ne mümkün? Tipi o kadar kuvvetli esmektedir ki, açılan kapı tekrar hemen kapanmaktadır. Bu nedenle, fırtınaya karşı arkalarını dönerek kapıdan öyle çıkarlar.

Her taraf bembeyaz ve neredeyse adam boyu kar ile kaplı. Çeşmeye doğru olan yola yöneldiklerinde her adımda bir bacak boyu batmaktadırlar. Fakat o kadar kar içerisinde hikmet-i İlâhi bir yol açılır gibi azim ve gayret ile yürüyerek, Uludağ, Sarıalan'da bulunan Cami'in arka tarafındaki Çoban Çeşme'sine gelirler ve ellerinde getirdikleri bidonları su ile doldururlar.

Su devamlı akan bir su olduğu için donmamıştır. (Şimdi ise; Çoban Çeşmesi yukarıdaki resimde de gördüğünüz gibi son şeklini almıştır.) Bidonlar dolar, yükleri zahiren ağırlaşsa da mânevi bir hâl ile, emr-i şerif'in yerine getirilmesinin bir hoşnutluğu ile yükler hafifler ve tekrar teleferik ile Uludağ'dan aşağı inerler.

Hiç vakit kaybetmeden hemen otobüse binerek, doğru İzmir Bornova'ya Efendi Hazretlerimiz'e giderler ve yanlarında getirdikleri Çoban Çeşme'nin suyunu teslim ederler.

Efendi Hazretleri;

"Allah râzı olsun!" diyerek duâ ederler ve 11 yıl aradan sonra, emr-i İlâhi olarak ilk defa bu sudan içerler.

Suyu alıp getiren ve teslim eden kardeşlerimizin bütün masraflarını karşılarlar ve onlar da gönül huzuru ve mutluluğu içerisinde İzmir'den Düzce'ye doğru yola çıkarak evlerine dönerler.

Sevgi, muhabbet, teslimiyet ve aşk.

Maddiyatın yaptıramayacağı, zahiren çok sıkıntılı ve zor görülen birçok hadisatı, kolay, huzur ve huşu içerisinde geçirilmesini sağlayan sıddîkiyet.

Hiçbir karşılık beklemeden sırf Allah rızâsı için seven, sevilen bir kardeşlik ve neticesi.

Her hâl ve hareket Allah için olduğu müddetçe güzeldir. Hiçbir zorlama olmaksızın, sırf Allah için yapılan bir hizmet.

Şimdi hafızalarda güzel bir yer edinen tatlı bir hatıra.

Seçilen ve övülen gönül Sultan'ına karşı yerine getirilmeye çalışılan evlâtlık vazifesi.

Emir ile işaret edilen yerden, emrin yerine getirilmesine azim ve gayret gösterip, Zât-ı âlileri'ni memnun edebilme lütfuna mazhar olabilme...

"Eûzu Besmele ile beraber, Allahümme Sâlli ve Allahümme Bârik duâlarına devam ettiğimiz halde, mütemadiyen okumamızı emrediyorlar.

Okuyoruz okuyoruz yine emrediyorlar.

Umumi belâya karşı olduğunu buradan anlıyoruz."

•

"Yatmadan önce dört Fatihâ-ı Şerif, bir Âyetü'l-Kürsi, Amenerresulu, üç İhlâs-ı Şerif, Felâk ve Nâs Sûrelerini okuduktan sonra istediğinizi okursunuz.

Yatarak katiyyen okunmaz, oturarak okumak lâzımdır. Edebe mugayirdir, saygısızlıktır."

•

"Eğer sizinle konuşurken, konuşmam başka, gayem başka olursa, o benim Allah'ımla arama perde olur.

Açık konuşayım. Çünkü sizinle konuşurken gaye ve maksadımı saklamış olabilirim, amma onu Allah'ım biliyor ya. Sizinle değil, o zaman Allah-u Teâlâ ile arama perde olur.

Bu yolun hakikati bu. Allah'ım bizi bize bir an bırakmasın."

•

"Muhalif ve muarız gruplardan birisi fakirin iç durumunu öğrenmek maksadıyla istihare yapmış ve fakiri Lafza-i celâl ile işlemeli bir kaftan giymiş olarak görmüş. Herkes hayranlıkla bakıyormuş.

Bu rüyâsını bir kardeşimize anlatmış ve "Ben onun iç yüzünü öğrenmek istedim, Cenâb-ı Hakk'da böyle gösterdi. Bunun sadece sana anlatıyorum, başka kimseye de anlatmadım" demiş.

Anlatmak işlerine gelmiyor, çünkü birisi duyarsa belki uyanır.

Hazret-i Allah bunu ona kasten göstermiş. O rüyâ ile onu mesul edecek. "Sen benden hakikati öğrenmek istedin değil mi? Ben de sana gösterdim, niye çevreni uyarmadın?" diye mesuliyetleri çok büyük olacak.

Biz "O" diyoruz, başka bir şey demiyoruz. Bunun sırrı burada toplanıyor. O tecelli ediyor da kabuğu gösteriyor. Çünkü başkası onu göremez kabuğu görür."

•

"Yunus Emre -kuddise sırruh- Hazretleri:

Yolda meydan bulamaz" buyuruyorlar.

Burada öyle sırlar varki...

Dava perdedir, onun Mevlâ'ya ulaşmasına manidir. Davayı bırakmak demek, nefsini herkesten en edna duruma getirmek demektir. Boynunu uzatmış, acizliğini itiraf etmiş, benliğinden sıyrılmış. Bu hali onu top gibi yere koymuş. Her gelen onu iter-kakar. Gerek ibtilâlar, gerek düşmanların hasedi, söz, hâl ve hareketleri ile hakir görmeleri onu hep ileriye götürür. Meselâ; bir kumandan büyük bir yararlılık gösterdiği zaman, sınıf sınıf değil de otomatikman terfi eder, rütbesi yükselir. Onun da ibtilâsı nispetinde rütbesi yükselir. Derece tutulmuyor, o otomatikman ilerliyor."

•

"Gençliğimizde Düzce'de bir hadise geçti. Bir delikanlı var, kendisini çok iyi biliyorum, emsalimizdi. Aynı sokakta bir kıza aşık oluyor. Onu da biliyorum, Meliha idi ismi. Bunlar birbirini çok seviyorlar. Aralarında öyle bir sevgi husule gelmişki, o sevgi son zirvesine ulaşıyor, çocuk tahammül edemiyor ve ahirete intikal ediyor. Onun peşine bir hafta sonra da kız gitti.

Düşünün şimdi. Beşeri bir sevgi böyle olursa, ya bir kulun Mevlâ'sını ne kadar sevmesi lâzım?

Bir de Hazret-i Allah'ın kendisi için halkettiği, kendisine karşı muhabbet aşkı bahşettiği kullar var ki, cennet ona cehennem gibi gelir. Çünkü o cennet için, köşk için huri için yaratılmamış. Naim cennetine girecek olan kullar işte bunlardır."

•

"Dikkat ediyoruz ne zaman ibtilâ büyük olacaksa, hemen boğazımızı kesiyorlar. Gelecek ibtilânın büyüklüğünü oradan öğreniyoruz.

İbtilâ acı gibi görünür. Fakat aslında ne kadar tatlıdır, ne kadar güzeldir.

Bazı dostlarımız yalnız diye bize acır, düşmanlarımız sevinir. Bize acıyan dostlarımız ne olur kendilerine acısalar! Çünkü beni benden fazla seven Allah'ım varken, benim için takdir ve hüküm yürütmüşken, dostum beni ne kadar sevebilir?

Gerçekten görüyorum ki, Allah'ım beni benden fazla seviyor. Çok defa uçurumun kenarına geliyorum, eğer beni bana bıraksa mahvolacağım. Beni tutuyor ve kurtarıyor.

Beni benden fazla seven Allah'ım bana kötülük yapar mı?

Hep bal verecek değil ya, bazen da zehir verir. İnsan sabrederse o zehir de bal olur."

•

"Bazı kimselerde bir lira, bazılarında bin, bazılarında milyarlar bulunur. Maneviyat da böyledir. Kimisi bir fincan suyu bulamaz, kimisinde havuz vardır, kimisi de derya kadar suya sahiptir."

•

"Efendim birbirinizi bırakmayın.

Çünkü Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz;

"Bir mümin diğer mümin kardeşi için birbirine kenetlenen tuğlalar gibidir. Birbirinden kuvvet alır." buyuruyorlar. (Münâvî)

Ayrılanı şeytan kapar.

Halil Fevzi -kuddise sırruh- Hazretleri: "Kurda kuzuyu kaptıralım mı?" buyurmuşlar.

Yani birisi ayrılıyor diye peşini bırakalım mı? Kurttan murad şeytandır. Kuzu ise ihlâslı bir ihvana işarettir. Bu kuzuya sahip çıkalım, kurda kaptırmayalım mânâsınadır. Onun peşine gitmek ve bırakmamak lâzım.

Onun için insanın samimi olarak yolda bulunmak isteyen kimseyle beraber olması ve beraber ölmesi lâzım ki ahiret de beraber çıkabilelim."

•

"Halin güzel olacak, kalin olacak, fiilin güzel olacak, giyinişin güzel olacak, bilhassa istikametin güzel olacak. Hiçbir söz söylemesen bile, karşıdaki baktığı zaman ibret alacak, yolunu düzeltecek.

Sonra helâl lokma ile hikmet husule gelir, hikmetle konuşursun ve bu konuşma karşıdakine tesir eder. Yapmadığın bir işi söylemek yersizdir. Çünkü sen yapmıyorsun ki karşındaki yapsın. Bir insan yaşayacak, yaşadığını tebliğ edecek. Allah-u Teâlâ murad ederse ona hidayet lütfedecek, aşı tutacak. Aşı tuttuğu zaman nasibini alır.

Sonra mülayim, tatlı, güzel sözlerle söz söylemek lâzım. Ne söyleyecek? Yâ Âyet-i kerime'den, Allah-u Teâlâ şöyle buyuruyor; yâ Hadis-i şerif'ten, Resulullah Aleyhisselâm böyle buyuruyor diyecek. Yahut ki filân zât şöyle buyuruyor. Oradan konuşacak, kendinden konuşmayacak ki nasihat yerine gelsin. O kelâmı işitsin, işitsin ki Cenâb-ı Hakk iman tohumunu kalbe ekerse yavaş yavaş kök salar, neşv-ü nema bulur, imanlı bir ağaç olur. Bu sefer meyve de verirse, beşeriyet istifade eder. Kuru sözle olmaz."

Bir ihvan; "Bu sene üçüncü defa Hacc'a gitsem!" diye içinden geçiriyormuş. Manâda; üçüncü defa gidip gelmiş. Bir yoldaymış, aşağısı çok uçurum imiş aşağıya düşmüş ve birisi de kendisine silâh çekmiş ve çok korkmuş.

Efendi Hazretlerimiz'e rüyâyı arz ettiğinde mübarekler şöyle buyurdular:

"Efendim, nafile ibadetlerin hepsi güzeldir. Hacc da çok güzeldir. Yalnız nafile ibadetlerin fazileti içinde bir tehlike vardır. O gördüğünüz uçurumları size arzedelim:

Şu tehlike vardır ki; Medine-i Münevvere ulemâsından Süfyân-ı Sevrî Hazretleri bir arkadaşının Hacc ziyaretine gider. Arkadaşı ikram maksadıyla oğluna "Evladım, geçen seneki değil de bu sene Hacc'tan getirdiğim tabağı getir" der.

Süfyân-ı Sevrî Hazretleri; "Eyvah!.. İkisinide birden yaktınız" buyurur arkadaşına.

Bir kelime ile... Ne idi bu kelime? "Geçen seneki değil de bu sene Hacc'tan getirdiğim tabağı getir."

Yani bir kelime ile iki defa Hacc'a gittiğini ifa etmesiyle riyâ giriyor, ikisininde birden sevabı yok oluyor.

Anlatabildik mi? Bu kadar incedir riyâ...

Nitekim Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyururlar:

İnsanı bu tehlikeden ancak Allah-u Teâlâ'nın nuru kurtarır, başkası kurtaramaz.

Riyâ bu kadar gizli girer ve insanın helâkına vesile olur.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir diğer Hadis-i şerif'lerinde ise şöyle buyuruyor:

"İbadetini riyâ ve dünyevî maksat ve hesaplardan hâlis et! O halde az bir amel senin için kâfidir." (Camius-sağir)

İhlâs her işin temelidir. İhlâs kaybolduğu zaman her şey kaybolur. Kalpte maraz oluşur. Böylece kişi tasarruf-u ilâhiden çıkar, kayar gider. Allah'ım cümlemizi muhafaza buyursun.

Biraz evvel de şu şu şu hareketler buyurdunuz. Bizim bu gibi hareketlerle ilgimiz olamaz. Bizim yolumuz hak yolu olma hasebiyle fenâ yoludur. Fâni olmak, hiç olmak ve olduğumuzu bilebilmek... Ki Hakk'ı bulabilmek için.

Şu halde bizim vazifemiz hiç olduğumuzu, yok olduğumuzu anlamaya gayret... Ondan sonraki olanlar Hazret-i Allah'ımızın bir lütfu olduğunu bilerek benimseyeceğiz. Benimsemediğimiz bir şeyi belki Hazret-i Allah bize lütfeder. Fakat benimsediğimizin hepsine riyâ girer ve uçar gider.

Ne demek istediğimizi anlatabildik mi efendim?

Nefsin benimsememesi hali husule geldikçe gidin. Fakat bu hâl gelmedikçe tehir edin. Ki tehlikeye düşmeyin."

"Efendim, Hicaz hayırlı bir yolculuktur. Fakat insan, hayat boyunca Hazret-i Allah'ın lütuf rızâsını tahsil etmek için hayırlı işlerde bulunursa, o rızâsına nâil olduğu yerdir onun Hicaz'ı... Yoksa; "Hicaz'a gittim, Hacı oldum!" Hayır, hayır, hayır.

Cenâb-ı Allah'ın râzı olduğu noktadan yürümeli. Daha doğrusu, insan O'nun yürütmesi ile yürür. Onun için insan daima şu duâyı yapması lâzım:

Bu duâyı insanın sık sık yapması lâzım.

Evvelâ kendisinin değersiz olduğunu, bildirilmesi için bilgi lâzım. İnsan hep kendini hâlâ bir şey zannediyor, hayır. Kendisi o kadar basittir, o kadar âcizdir, o kadar günahkârdır ki; bu kadar dalâlet içersinde kendisinde fazilet toplamak... Bunlar yersiz şeydir.

Bir insan evvela kendisinin; basit, değersiz, günahkâr olduğunu bilmesi gerek. Bu bilgi ancak Hakk'tan gelir.

Mamafih bu dediğimiz Fenâfillâh'tadır. Fenâfillâh'tadır bu bilgi... Ondan evvel bu bilgi insanda tam manasıyla husule gelmez. Gelir de zanla gelir.

Bu bakımdan bilinmesi lâzım gelen, insanın kendi değersizliğidir. Ondan sonra bu değersizliği muhafaza etmekle Rızâ-i Bâri'yi tahsil için gayret sarfetmeli. Bu... Hacc bu...

Ondan sonra Hazret-i Allah onu Hacc'ta yürütür, dilediği yerde de yürütür. O ayrı. Gâye Rızâ-i Bâri...

Gitmek, gitmemek mevzu olmamalı.

Git, git... Gel, gel... Budur. Yoksa "Ben gittim, ben geldim, ben oldum..." Hayır, hayır, hayır... Bunlar değil.

Giderek değildir Hakk yolunda icraat..."

"Bir insan bir işini veyahut hayatını Hakk'a havale eder de müdahele ederse, öz akıl sahipleri için çok utanç bir haldir. Neden? Hem Hakk'a havale eder hem de işe müdahele ederse, Hakk'a itimat etmemiş; kendi nefsine daha güzel güvendiğinden ve işe teşebbüs ettiğinden, orada büyük bir hataya gerçekten düşmüş olur.

Ya insan nefis putuna dayansın, veyahut Allah'ına dayansın.

Çünkü İmâm-ı Rabbânî -kuddise sırruh- Hazretleri onun için buyururlar:

Demek ki oradaki müdahele nefsin müdahelesidir. Halbuki o nefsin müdahalesine uymak, puta tapmak kadar tehlikelidir.

Bu bakımdan insana gerekir ki, ahlâk-ı zemimelerden muhakkak sıyrılmalı... Ahlâk-ı zemimelerden sıyrılmadıkça, Ahlâk-ı hamide ile mütehallik olunmaz. Ahlâk-ı hamide ile mütehallik olmayan insanında icraatı nefs-i emmare üzerinedir. O ise sıfat-ı hayvânî olduğu için, elinden geldiği kadar kötülük düşünür ve yapar. Sonra, geri kalan kısmını da güya ibadetle geçirir."

"Bir kimse bütün işini Hakk'a havale ettikten sonra, mahlûka iltica ederse bu şirk olur."

"Sen Hakk'tan ayrılma da, Hakk nasıl isterse öyle olsun."

"İşlerini Hakk'a havale eden insanlar hayat boyunca hiç darlığa düşmezler; Hakk'tan gelene râzı olurlar, Hakk da bunlardan râzı olur."

"İnsanlar kendine gelmedikçe, Taksimat-ı İlâhiye'den hep şikayetçidir. Hep isyan... Buna isyan denir. Râzı olmayandan Hazret-i Allah da râzı olmaz. Râzı olandan râzı olur. Râzı olan pek az."

Bir Hadis-i şerif'te şöyle buyuruluyor:

"Arzu edildiği gibi olmadıkça mürid yol alamaz. Kendi arzuları gibi olsun istiyorlar."

"Maksat, hikmet ordusuna asker olmak. Bunda bir hayır varmış deyince şeytanın iğvası kayar."

"Her şeyde hikmet arayan süzülüp geçer, sebepleri arayanlar takılıp kalırlar."

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz, İbn-i Mes'ud -radiyallahu anhümâ-dan rivayet edilen bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyururlar:

"Allah'tan ötürü birbirlerine sevgisi olanlar, kırmızı yakuttan bir kule üzerinde bulunurlar. O kulenin üzerinde yetmiş bin köşk mevcuttur. Onlar yukarıdan cennete baktıklarında yüzlerinin ışığı, güneşin dünyaya verdiği ışık gibi olur. Cennet ehli; 'Haydi onları seyredelim!' diye seyre çıkarlar. Onların üzerlerinde yeşil sündüsten elbiseler ve alınlarında da; 'Bunlar Allah uğrunda birbirini sevenlerdir!' diye yazılır." (Ramuz el Hadis)

"Şu dünyanın geçici tatları, geçici zevkleri bizi perişan ediyor efendim.

Dünya hayatı kuyunun üzerinde bulunan bir ağacın dalında yaşamaya benzer. Bu temsilli acayip karşılamayın. Dünya hayatı hakikaten ağacın üzerinde yaşamaya benzer. Zira insan hiçbir zaman kendisinden emin değildir. Her an düşerim endişesi vardır. Bu düşmemiz, hayat-ı ebediyemize mâl olabilir.

Bir nefes verdiğimizde hangimizin almaya kuvveti var? Şu halde bir nefes ötesini göremiyor ve bilemiyoruz. Nefes bittiği anda muhakkak düşeceğiz. Ama nereye düşeceğiz? Esfel-i safilin'e mi düşeceğiz, yoksa Hazret-i Allah bize rahmet ve merhamet edecek de, bizi lütfuna mı nail edecek? Biliyor muyuz bunu? Bilmiyoruz. Bilmediğimiz halde, biz nasıl olsa bu dünyaya geldik, zevk bu zevk, dem bu dem, âlem bu âlem diyoruz. "Acaba benim gidişatım hangi yol üzerindedir, yerim nereye hazırlanmış, âkıbetim ne olacak?" diye hiçbir kontrol yok bizde. Sanki her şeyi elde etmişiz. Nefis putuna istinad etmiş gidiyoruz. Bu boşluğumuz bize çok zarar veriyor.

Bu halden kurtulmak için, herkes uyurken biz kalkacağız, Rabb'imize ibadet edeceğiz. Sonra gözyaşları ile taatımıza devam edeceğiz. Boynumuz bükük, karnımız aç olacak. Çünkü tokluk bizi her felakete sevkediyor, nefsi azdırıyor. Alışkanlık iradeyi emdiği için, nefsin kötü alışkanlıklarına gem vuramıyoruz. O alışkanlığı hep yapmak isteriz. Böylece kişi baka baka helâk olur. Baka baka...

Boynumuz bükük, karnımız aç olmakla, nefsimize tad-ı hakikiden başka tat vermemekle, aczimizi daha rahat anlayabiliriz. O zaman insan mahviyete doğru daha güzel iniş yapabilir."

•

"Güzeli seçelim, güzelde toplanalım. Güzellik ancak Hazret-i Allah ve Resul'ündedir."

•

"Peygamberler hep birbirlerini tasdik ederler, filozoflar da hep birbirlerini tekzip ederler..."

•

"Herkese değer ver ama kendine değer verme. Kendine verme ki helâk olursun."

"Öyle tarikat ehli var ki; "Ben şeriatta değilim tarikattayım!" diyor. Dinden çıkıyor, bilmiyor..."

•

"Hakk ile meşgul olanla meşgul olmak lâzım. Diğerleri değmez efendim..."

•

"Haramla ibadet olmaz, haramla duâ olmaz, haramla ihlâs olmaz, hiçbir şey olmaz. Eee bugün helâl yiyen kaç kişi var? Allah'ımız bizi korusun ve bize acısın..."

•

"Rızâ peşinde koşan Hakk'a ulaşır, sevap peşinde koşan cennete ulaşır."

•

"Biz artık gidiyoruz, hakikat meydanda kalsın."

•

"Cuma günü hakikaten nezih bir gün olup çok mübarektir. Ama en mübarek şey Hazret-i Allah'a yakın olmak, O'nunla olmak ve o güzel günleri O'nunla geçirmektir. En özü, en güzeli budur."

•

"Bu yol ezeli ihsandır. Allah'ım ona ayırmışsa, ben onun nasibini vereceğim, O'nun ihsanını vereceğim. Ben de O'nun ihsanına muhtacım. Ben kendi kendime bile nasip veremiyorum, ona mı vereceğim? Kendisi muhtaç olan bir dilenci başkasına ne verebilir?

Bir çobana sahibi ne kadar koyun verirse, o kadar güder. Biz emre tabiyiz; az verirse az güderiz, çok verirse çok güderiz. Benim müridanla hiçbir ilgim yok. "Benim çok müridim olsun!" veya "Benim çok müridim var!" demek namdır, tefahürdür. Bana öz kulluğumu unutturur. O'nun malı ile O'na tefahür etmek, O'nun serveti ile zenginlik taslamak cidden çok yersiz.

Allah'ıma sonsuz şükürler olsun ki, bu fakire fakirliği benimsetti. Hiçbir şeye malik değilim.

Sahib'imin malını teşhir etmekten, Sahib'imindir demekten zevk duyuyorum daha doğrusu."

•

"Nefsin birçok arzuları, muhabbet ettiği şeyler vardır. Bir ağaç büyüdüğü yere kök saldığı gibi, bu muhabbetler de insanı dünyaya bağlar.

İbtilâ ise bu bağları keser koparır. O bağlar kesilirken bir acı duyuyorsun amma, seni kabuğuna çekiyor. Dünyaya kökleşmemene, yayılmamana, dağılmamana en büyük vesile oluyor. Mevlâ seni sana bıraksaydı, köklerin uzayacaktı, dünyaya kökleşecektin.

Halbu ki dünya geçicidir. Bütün ömründe bir gün bile cefa görmesen, cennetin bir saniyelik lezzetine değmez. Madem ki değmiyor, nesi var değecek?

Sen ibtilâyı ateş gibi görüyorsun, halbuki en büyük rahmet."

•

"İnsanın ahiretteki ebedi hayatı, dünyada iken meşgul olduğu şeye bakıyor.

Onun için insanın kendisini daima ölçmesi, tartması gerekmektedir.

Ne yapıyorsun, ne işle meşgulsün? Yarın o işle meşgul olduğun şeyle dirileceksin. Onunla haşır-neşir olacaksın."

•

"İlmiyle amil kemâlli âlimler ve zâhidler yumurta gibidir. Yumurta faydalı bir nimet olduğu gibi, onlar da beşeriyete faydalı olurlar.

Arif ise kabuk kısmıdır. Tekâmül ettikçe gözü ile görür ki bir kabuk. Kabuğun hiçbir hükmü hiçbir değeri yoktur. Civciv çıktı, kabuğun hiçbir hükmü kalmadı. "Ben bir kabuktan ibaretim, bir şey varsa Sahib'imindir" diyor. Cenâb-ı Hakk dilerse dilediğine bu hali gösterir.

Bir de yumurtanın cılk şekli var. O da aynı onun gibi görünür, fakat içi bozulmuştur. Leş gibi kokar ve hiç de bir işe yaramaz. Onun cılk olduğunu kimse bilmez, ancak Cenâb-ı Hakk'ın bildirdiği kimseler bilir. "Bu cılktır!" der. Derse o da!"

•

"Nefis maddi menfaatlere aktığı gibi, mânevi rütbe ve makamlara da akar. Hâlbuki bunlar çocuk oyuncağı mesabesindedir. Ehl-i hakikat rızâdan maada hiçbir şeye kıymet vermezler."

•

"Şurada bir cife var. Toprak olup gübre haline geldikten sonra, seninle o cife arasında hiçbir fark var mı? Yok. Başlangıçta kerih bir sudan husule geldin. Onunla da o cife arasında hiçbir fark yok. Şu halde bu muazzam varlık kimin? Sen kendini o hale indirsene. Binayı O kurdu. Sana o varlığı muvakkat olarak O verdi. Kendini o hale indir de, sendeki varlığın O'nun olduğunu anla.

Burayı tefekkür etmek, buraya inmek ne mümkün? Şu kadar varki, Cenâb-ı Hakk indirirse inersin. Yoksa; "İndim!" dediğin zaman düşersin."

•

Günde 100 adet Eûzü Besmelelerle; "Eraeytellezî..." (Mâûn) Sûre-i şerif'inin her kardeş tarafından okunması mevzuunda şöyle buyurdular:

"Ötedenberi emrolunmuş bir husustur. Devam ediyorduk, Urfa'da yine emrettiler. Ciddiyetle sarılmak lâzım. Bazı kardeşlerimiz lâyık-ı veçhile anlayamıyorlar.

Bugünkü fitne ve musibetin afâtı çok büyüktür, her şeyi alıp götürüyor. Fitnenin çok olduğu bu zamanda Cenâb-ı Hakk'a çok sığınmamız gerekiyor. Fitne gelip çatmadan evvel behemehâl yapmamız lâzım ki, o zaman nedamet etmeyelim. Olaki Allah'ımız bu afâtı bizden bertaraf eder. Demek ki bu devrin tedavisi bununla kâim.

Salat-ü selâmları ise çekebildiğiniz kadar...

Zaman zaman adak kurbanı kesen bazı kardeşlerimiz, sohbet zamanında yemeklerde kullanılması için bu adak kurbanlarını Vakıf'a veriyorlardı.

Fakat adak kurbanından, adağı adayan ile beraber usûl ve fürû yönünden yakınları yiyemediği için bu konuda sorular soruluyordu.

"Biz Vakıf'a adak kurbanımızı verdik fakat ne zaman bizim kurbanın kullanıldığı bir yemeğin yapılacağı belli olmadığı için veyahut hangi kurbanın kime ait olup, ne zaman ve nasıl kullanılacağı belli olmadığı için kurban adayan her zaman Vakıf'ta yemek yerken, parasını mı verecek, yoksa yemeği yemeyecek mi?" diyerek bu konulara cevap bulunup, gönüllere huzur ve mütmain edecek bir cevap aranıyordu.

Zât-ı âlilerini rahatsız etmemek için konu hemen arz edilmemişti, fakat sorular içerisinden çıkılamayınca, bu konu Efendi Hazretlerimiz'e;

"Efendim, kardeşlerimizin adağı oluyor, Vakıf'a veriyorlar, fakat yapılan yemeğin o kurbandan mı yapıldığı veyahut ne zaman yapılacağı belli olmadığı için, kardeşler her yemekte parasını mı verecekler, yoksa yemeği yemeyecekler mi?" diyerek arz edildi.

Efendi Hazretlerimiz bir müddet gözleri kapalı vaziyette durup akabinde gönülleri mutmain eden şu cevabı verdiler:

An içinde an, zaman içinde zaman yaşanıyor mânevi âlemde, mâneviyat yolunda.

Bu zât; "Emine Hanım, bu kadar rahatsızlığına ve olan her şeye rağmen hâlâ Ömer Efendi'ye ihvan mı?" diye sorar.

Kardeş de; "Evet, ihvan!" diye cevap verdiğinde; "O zaman onu cennetle müjdeleyin!" der.

Bir ziyaretlerinde oğlu, bu rüyâyı Efendi Hazretlerimiz'e arz ettiğinde, mübarek efendimiz duygulanarak, Hazret-i Allah'a şükür ve hamd ettikten sonra şöyle buyururlar:

Bu mevzuyu birkaç defa konu açıldığı zaman nakletmişlerdir.

Yıllar önce de bu mevzuda ismi geçen şahsı, bir kardeşimiz rüyâda Efendi Hazretlerimiz ile beraber görür ve rüyâsını Efendi Hazretlerimiz'e bir ziyaretlerinde anlatır.

Mübarekler memnuniyetlerini arz ederek;

"Demek yanımızda gördünüz! Sübhanellah... Hamdü senâlar olsun. Cenâb-ı Hâlık'ımız ezeli bağla o bağı bağlamış. Bunlar hep ezeli taksimattır. Değil bir haftalık, bir günlük dahi olsa, orduya ilhak etti mi iş değişiyor. Allah'ımız lütfundan ayırmasın. İş orduya alınmakta..." buyururlar.

Kısa zaman sonra hanım kardeşimizin rahmetli olduğunun ertesi günü oğlu Efendi Hazretlerimiz'e ziyarete gider.

Mübarekler; "Yavrum başın sağolsun! Bizim gideceğimiz yere bir gün önce gitti. Allah rahmet eylesin!" buyururlar ve akâbinde; "Bir rüyâ var mı?" diye sorarlar.

– Hayır ben ölmedim, burası çok güzel, burada geziyorum!" diyerek, yengesinin rüyâsını arz eder.

Efendi Hazretlerimiz;

"Elhâmdülillah! Demek ki Cennet-i alâ'ya almışlar. Şükürler olsun!" buyururlar.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyuruyorlar:

"Zekâtı vermek suretiyle malınızı muhafaza ediniz. Fakirlere sadaka vererek, hastaları tedavi ediniz. Duâ ve tazarru ile belâ ve musibetleri reddediniz." (Münâvî)

Zekâta ve tasadduka devam ettikçe, O dilerse bereket kapılarını bize açar. Biz kaparsak artık kimden ne bekleyeceğiz?

Bir hasta tedavi olmuyorsa, olmuyorsa, olmuyorsa çıkarın dedik.

Bir gün Hacı Celal Efendiyle konuşuyorum, dedi ki;

Bu böyle kapandı. Bir gün Düzce'deki o uzun odada oturuyorum. Namaz kılıyorum. Namazdan sonra bu hâl aklıma geldi. Hazret-i Allah'a sığındım;

Allah'ım her şeye kâdirsin. Murad edersen bunun ömrünü ziyade edersin. O zaman buyurdular ki;

Çok mânâ taşıyor.

Hemen Hacı Celal Efendi'ye dedim ki;

Müjde! Allah-u Teâlâ senin ömrünü uzatacak. Hemen; "İki yerde su çıkar, hayvanların bol olduğu yerde."

Hemen iki tane artezyen çaktı, hâlâ yaşıyor. Onun için su çıkarın.

Fakat oradaki emirleri; "Hayvanların bol olduğu yerde!", insana pek merhamet yok. Çünkü bu kadar ihsana karşı, bu kadar isyan bize yakışmaz. Yakışmaz!

Hâlâ yaşıyor. Belki on sene oluyor bu mesele. İki artezyen çaktı, Cenâb-ı Hakk onun ömrünü uzattı.

Onun için iyi olmayan bir hasta için sadaka, olmadı su. Fakirleri gezmek, hastaları gezmek bunlar da vesile olur. Bir yere insan hediye götürür, gönülden; "Allah râzı olsun!" derse, Cenâb-ı Hakk ona, onu vesile eder. Allah-u Teâlâ dilerse dilediğini yaptırır. Bunu unutmamak lâzım. Bu temsil çok mühim. Sen ver ki Allah-u Teâlâ da sana versin.

Allah'ım onlardan kılsın bizi. Verenlerden kılsın.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz, Bilâl-i Hâbeşi -radiyallahu anh- Hazretleri'nin evine ziyarete gider ve evin bir köşesinde hurmaların yığılmış olduğunu görür.

Resulullah Aleyhisselâm;

"Yâ Bilâl! Bunlar nedir?" diye sorar.

"Senin için biriktirdim yâ Resulellah" diye cevap verir.

Bunun üzerine Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz;

"İnfak et yâ Bilâl! İnfak et! Arşın Rabb'i eksiltir diye korkma!" buyurur.

Allah'ım bize o hali lutfetsin. Bereket bir esrâr-ı ilâhiye'dir. Sen aldıkça O koyar, aldıkça O koyar, aldıkça koyar bitmez.

Bereket; sen alıyorsun O koyuyor. Alırken görüyorsun da koyarken görmüyorsun.

Bereket öyle bir şeydir ki az, çok olur; bereketsizlikte çok, yok olur.

Eskiler yedireyim sevdasında idiler, yeniler ise yiyeyim sevdasında, yaşama sevdasında. Bunun için de bereketten mahrum kalıyorlar.

Bereket çokta değil, helâl lokmadadır. Bereket bitmez. Allah'ımız bereketli ve helâl lokma nasip etsin.

Hayat ve geçim bereketledir, para ile değil. Bazısı çok alır yok olur, bazısı az alır çok rahat geçinir.

Allah'ım hayır ve bereket ihsan buyursun. Zaten geçim bereketle olur para ile değil. Çok milyarlar kazananlar var! Az kazananlar geçiniyor da milyarları kazananlar geçinemiyor.

Aldığın parayı hak etmiyorsan o para da bereket olmaz. Ama bugün kim hak ediyor? Yine fakir hak ediyor.

Bereketi korumak için adaleti korumak şarttır. Adalet korunduğu zaman Cenâb-ı Hakk bereket ihsan buyurur.

Ebu Hureyre -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

"Ey Allah'm! Muhammed âilesinin rızkını yetecek kadar ver." buyuruyorlar. (Müslim: 1055)

•

"Bir padişahın birçok hizmetçileri olur, herbiri çeşitli işlerde çalışırlar. Fakat bazılarını hususi hizmetine kendi maiyyetine alır. O hizmetçinin şükür mü etmesi lâzım, böbürlenmesi mi lâzım?

Hazret-i Allah seni kulluğuna kabul buyurmuşsa, ibadet etme lutfunu bahşetmişse, bundan büyük saadet olamaz. Seni kendi maiyyetine huzuruna almış demektir. Başkasını almamış seni almış. Sen de seni maiyyetine alan Hazret-i Allah'ına çok şükret. "İbadet ediyorum!" zannına kapılma.

Sana bir iyilik bahşetmişse, bunu O'ndan bil, sakın kendine mâletme. Akıllı bir insan hiçbir zaman "Ben iyiyim, ben ibadet ediyorum, ben namaz kılıyorum..." diyemez.

Şayet seni sana bırakırsa, o gördüğün kötü insanların da en kötüsü olacaksın. Bunu böyle bil!"

•

"Meşgalesi olanın canı sıkılmaz. Hayırlı meşgaleler insanın cennetteki derecesini arttırır, hayırsız meşgaleler de cehennemdeki azabını..."

•

"Hazret-i Allah'ın ve Habibi -sallallahu aleyhi ve selem-inin emirlerine hassasiyetle itaat etmek lâzımdır.

Meselâ; vaktinde kılınan namaz Hazret-i Allah'ın en sevdiği amellerdendir. Niçin? İkrah girmemesi için, emre itaat maksadıyla vakit gelince hemen kılınması lâzımdır.

Cenâb-ı Fahr-i Kâinat -sallallahu aleyhi ve selem- Efendimiz;

"İftarda acele, sahûru imsak vaktine doğru geciktiriniz." buyuruyorlar. (Tirmizî)

"Biraz sonra orucumu açarım" veya "Sahur değil mi hemen yaparım!" gibi sözlerin altında ikrah vardır. Bu ise nefisten doğuyor."

"Manada gördüm ki; bir camide namaz kılıyorduk, mihrabında ateş yanıyordu!" diyen bir kardeşimize şöyle buyurdular:

Efendim mihrap; "Peygamber Makamı"dır. Ehli olana saadet, ehli olmayana felâket getirir.

Bugün yetişen imamlar hem genç hem de tecrübesiz. Bir Hocaefendi geçenlerde bir rüyâ anlattı. Cenâb-ı Fahr-i Kainat -sallallahu aleyhi ve selem- Efendimiz bir caminin kapısına gelmişler, içeriye girmeden dönmüşler. Bir iki caminin daha kapısına kadar gelip dönmüşler.

Akabinde; "Ben eve namaz kılmaya gidiyorum!" buyurmuşlar.

Nedir bunun manası?

"Şimdi artık imam kalmadı, hepsi memur oldu!" deniliyor.

Bunlar imamların kulaklarına küpe olmalı. Haftalık izin alıyor, camiye gelmiyor. Halbuki o namazın parasını da alıyor. Cemaat ise Allah için namaz kılıyor, izin de istemiyor.

Onun için siz mümkün olduğu kadar imamın takvâlısını arayın. Bulamazsanız yine de namazınızı cemaatle kılın. Cemaatte büyük menfaatler var.

Hadis-i şerif'lerde şöyle buyurulmaktadır:

"Cemaatle kılınan namaz, yalnız kılınan namazdan yirmi yedi derece efdaldir." (Buharî. Tecrid-i sarih: 378)

"Cennetin ortasında oturmasını arzu eden kimse cemaat namazından ayrılmasın." (Tirmizî)

"Cemaate devam etmeyenler pişmanlık duyup tevbe etmezlerse elbette evlerini yakarım." (İbn-i Mâce)

Yangın, cemaati terk edenlere dünyada ilâhî adaletin bir cezâsıdır. Bu Hadis-i şerif'in apaçık bir mucize olduğu herkesçe kabul edilmiş olsa gerektir. Zira zamanımızda camii ve cemaatı terkedenler çoğaldığından yangın vukuu da hemen o nispette çoğalıyor.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir diğer Hadis-i şerif'lerinde ise şöyle buyuruyorlar:

"Her imamın arkasında namaz kıl!" (C. Sağir)

•

– "Efendim, çok arzu etmeme rağmen derslere katılamıyorum!" diyen bir kardeşimize de şöyle buyurdular:

– Efendim! Bu nefsinizden doğan bir haldir, onun ıstırabını çekiyorsunuz. Bütün iyilikler Hazret-i Allah'tan, kötülükler ise kendi nefsimizdendir. Bunu böyle bilin.

•"Yeni bir ihvanın edebe mugayir birçok hareketleri olur da hoş görülür. Çünkü edep elbisesini giymemiş bilmeyerek yapıyor. Fakat eskilerin bilerek yaptıkları hatalar affolunmuyor, onlar kayıyor geçiyor.

Evet, manevi yolda çok merhamet, çok müsamaha vardır. Fakat o nispette de hali bir disiplin mevcuttur."

•

– "Öyle zamanlar oluyor ki, acaba münafıkmıyım diyorum!" diye soran bir kardeşe şöyle cevap verdiler:

– Yoldan uzaklaştırmak için şeytan size o hali verir. Beri taraftan da bu halin kişi üzerinde olması çok iyidir. Hiç olmazsa varlık gelmez.

Yalnız bu hâl sabit kalmayacak. Şeytan ümitsizliğe düşürür. Ümitsizliğe düşmek büyük tehlikedir.

•

"Kalbi dönmüş olanların haline hiç dikkat ettiniz mi?

Ahiretin felaketine doğru hızla gidiyorlar. O kadar hızla ki, adeta o ana kadar yapamadıklarını yapmaya, aradaki mesafeyi kapatmaya çalışıyorlar. Dikkatle bakarsanız bu hususu görürsünüz.

Herkes çalışacak ve kazanacak, ya saadetini ya felâketini."

•

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz;

"Nezafet imandandır." buyurdu.

Ama her yönde, her alanda...

Bizim yolumuz nezafet yoludur, bizim yolumuz edep yoludur, bizim yolumuz kardeşlik yoludur. Herkesi hoş kendinizi boş bilin.

Nezafet; İslâm'la, İslâm; farz ibadet ve amelle kâimdir.

İman nezafettir, nezakettir, saadettir, doğruluktur.

Müminin içi, işi, dışı temiz olacak.

İç temizliği; kalb-i selim, iş temizliği; helâl lokma, dış temizliği; her şeyi ile mükemmel olmak, numune olmak demektir. Ama her alanda. Otururken, kalkarken, yemek yerken, abdest alırken... Hiçbir şekilde mümin kardeşinin rahatsız olacağı şekilde hareket etmemek. İğrendirmemek, imrendirmek, her hâliyle güzel numune olabilmek.

Lâtif sözlerle, güzel hareketlerle; en güzel numune hâldir. Hiç konuşma senin hâlin konuşsun. O da ondan ibret alsın. O da hâl ile yola girer.

Boş sözlere, konuşmuş olmak için konuşmaya gerek yok. Çünkü boş sözlerle cennete girilmez.

Câbir -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurdular:

Cemaatte bulunan bazıları;

"Ey Allah'ın Resul'ü! Yüksekten atanlar kimlerdir?" diye sordular.

"Onlar mütekebbir (büyüklük taslayan) kimselerdir!" cevabını verdi. (Tirmizî)

•

Tertibi çok seviyoruz. İslâmiyet temizlik ve tertib dinidir. Müslümanın her bakımdan beşeriyete numune olması lâzım. Nezih olan İslâm dinini senin pis göstermeye hakkın yok. Her halimizle numune olmamız şart.

•

Ben noksanını itiraf edenden korkmuyorum, "Biliyorum!" diyenden korkuyorum. Noksanını bilen Hazret-i Allah'a sığınır, "Biliyorum!" diyen o ihtiyacı hissetmez. O ihtiyacı nefsi hissettirmez, nefsine uyar ve kaybedenlerden olur.

•

"Tanıdık birisi gelmişti. Mevzu arasında şöyle anlattı:

Hacc'dan geliyoruz. Hududa geldik. Mal geçirmek için rüşvet isteniyor. Müftüler var, hocalar var, herkes vermeye râzı, fakat kafileden iki kişi vermiyor. Onlar vermeyince kafilede vermiyor. Gittik rica ettik; "Biz rüşvet vermeyiz!" dediler, "Çünkü biz rüşvet verecek mal almadık!"

Bavullarını açtılar, baktık hakikaten bir şey almamışlar. Daha sonra öğrendik ki sizin yakınlarınızdanmış.

İşte bizim kardeşlerimiz buradan tanınırlar. Mevlâ'ya sonsuz şükürler olsun, numune kılmış kardeşleri.

Hacc'a giden ihvana daima tembih ediyoruz;

Aman oradan bir şey almayın, burada her şey var. Siz oraya Allah için gidiyorsunuz. Hakk ile alış-verişi bırakıp halk ile alış-verişe dalmayın, zihninizi dağıtmayın.

Allah râzı olsun, onlar da itaat etmişler. Ne diye para versinler."

•

"Yâ Rabb'i ne olur fakiri bu yolun hizmetçilerinden, temizleyicilerinden eyle." diye niyaz ediyoruz.

Fakat bir de bakıyoruz ki, asıl temizlenmesi lâzım gelen kendi nefsimiz olduğunu gözümüzle görüyoruz.

Allah'ımız kendi lütfundan ikramından temizlesin bizi...

Seyyid-i Kâinat Sebeb-i Mevcudat -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'i öğrendin!

Neyi öğrendin?

Onu yalnız Hazret-i Allah'ın bilebileceğini öğrendin. Başka hiçbir ferdin onu bilemeyeceğini öğrendin. Tabi bunların hepsinde gizli gizli manalar vardır.

Yalnız onu Yaratan bilir, yalnız O bilir. Çünkü onu yarattı, o nurdan mükevvenatı donattı. Mükevvenatı donatırken her zerreye ondan hayat verdi. Bunu kim bilecek? Her zerreye ondan hayat verdi.

Âyet-i kerime'ye dikkat ettiğiniz zaman bunu insan görür, bulur ama bu Âyet-i kerime'yi kim tetkik edecek?

"Resul'üm! Biz seni âlemlere rahmet olarak gönderdik." (Enbiyâ: 107)

O rahmet hayattır, her zerreye, her kürreye, arşa da hayat verdi, kürsiye de hayat verdi, kaleme de hayat verdi. O nurun hayatı ona hayat verdi. Kim bilecek bunu? Herkes Abdullah oğlu Muhammed olarak biliyor... Ama bu kadar biliyor işte!..

•

"Geçmiş ve geleceklerin ilmini özünde toplayan Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bütün gayp âleminin hazinesi oldu. Hep bilerek ve görerek konuşuyordu. Ashâb-ı kiram'dan kimlerin şehit olacaklarını, gidecekleri yeri bile görüyordu.

Ümmetinin kıyamete kadar nelerle karşılaşacaklarını bilip, bir bir haber veriyordu. Ahiretteki durumlarını, kabir, mahşer, mizan, sırat, cennet ve cehennem ahvalini de haber veriyordu.

Huzeyfe bin Esid -radiyallahu anh-dan rivayet edildiğine göre Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem-Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyurmuşlardır:

Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz diğer bir Hadis-i şerif'lerinin bir noktasında da şöyle buyuruyor:

Yani; "Allah-u Teâlâ'nın göstermesiyle ve bildirmesiyle her şeyi biliyorum; ümmetimi de tek tek tanıyorum, ne yapacaklarını da biliyorum!" buyuruyorlar.

Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde buyuruyor ki:

"Biliniz ki Resulullah aranızdadır." (Hucurat: 7)

Değil Resulullah Aleyhisselam, onun vekili dahi böyledir.

Zira Hadis-i şerif'lerinde buyururlar ki:

"İşlerinizde sıkıştığınız zaman kabir ehlinden yardım isteyiniz." (Keşfül-Hafâ)

Niçin? Onun vekili olduğu için...

O ölmüş amma, ruhu ve ruhâniyeti ölmemiştir, askerleri de ölmemiştir. On kişi, yirmi kişi, kırk kişi istimdat etse, Allah-u Teâlâ'nın izniyle muradlarına erdirir.

Çünkü ölmediler. "İstimdat et, yardım edecek, cevap verecek sana." buyuruyor. Niçin? Ölmediği için. Elbise öldü, amma ruhâniyet ölmedi.

Kabir ehlinden nasıl istimdat edilir? Ruhu alınmış, kabre konmuş, böyle bir kimseden nasıl yardım istenir? Ruh alınmış amma, diğer insanlarda bulunmayan yalnız onda bulunan iki ruh vardır. Ruh gitti, Allah-u Teâlâ'nın takviye ettiği ruhâniyet kaldı. Kudsî ruh bu işi yapıyor. İstimdat edenlere yetişen işte bu ruhâniyettir. Hayatta da olsa, kabirde de olsa yardım isteyenlerin yardımına yetişir.

•

"Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyurdular ki:

– Yâ Resulellah! Cennet bahçesinden murad nedir?

Zikrullah için teşkil edilen halkadır." (Tirmizî)

Yani; "Siz cennet bahçesine uğradığınız zaman oturmamazlık yapmayın!" buyuruyorlar.

Şimdi bu Hadis-i şerif'i düşünmeden söylemek güzel ama manası çok derin. Sırf Allah için toplanmış, gerçek manada Hazret-i Allah'ı birlemek, sevmek, övmek niyetiyle "Lâ ilâhe illallâh" demek; yaratılanlar "Lâ"dan ibaret Yaratan'a sonsuz şükürler olsun demektir. O zaman "Lâ"lar yok olup, Var olan husule geldiği zaman sen O'nunla berabersin. İşte cennet-i alâ'dasın be yahu!

Çünkü Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz buyururlar ki:

"Dünyada da muhakkak bir cennet vardır. Onu bulan kimsede cennet arzusu kalmaz. O cennet mârifetullahtır." buyurmuştur.

Mârifetullah ehli cenneti alâ'ya muhtaç değildir. Niçin? Hakk ile olanın cennet ile ne işi var?

Binaanaleyh Yunus Emre Hazretleri buraya değinmiş:

Demek ki Yunus Emre Hazretleri'nin de cennet ile değil de Cemâlullah ile işi varmış. Bunun için; insan Hakk'a kavuşmak için sevdiklerini atmazsa buna nail olamaz. Ama Allah-u Teâlâ Zât'ını hissettirirse, kalbinin kilidini açar, muhabbetini ve nurunu akıtırsa, O'nunla beraber olursan; dünyada da, kabirde de, ahirete de, cennet-i alâ'da da O'nunla olursun. O'nunla olmak ne büyük bir şereftir. Allah'ım bu şerefin en üstününe nail etsin."

•

– "Efendim! Rüyâmda Kur'an-ı kerim Âyetleri'nin nurdan yazılı olarak bir çember şeklinde gökyüzünde fırıl fırıl döndüğünü gördüm."

– Size diyorlar ki: "Hazret-i Kur'an'ın hudutları içinde kalın, onun içinde dönün, onun ahkâmı dışına çıkmayın!"

•

– "Efendim! Veysel Karanî Hazretleri'nin bilinen on adet kabri var, acaba aslı hangisi?"

– Efendim onlar onun makamlarıdır. Bakın şöyle izah edelim:

Bir veli dünyada iken aynı anda birkaç yerde görülebiliyor. Hayatta bu böyle olursa ölümden sonra ruh birçok makamlarda bulunabilir.

•

– Efendim! Notlar'da bir beyanınız var:

"Bu dünyanın şekerini de ahiretin balını da uzaklaştıralım kendimizden. Bu sevginin içine menfaat girmeyecek." buyuruyorsunuz.

– Bu dünyada şeker gibi gözüken maddî ve mânevî bazı menfaatleri kabul etmemeliyiz. Yaptığımız rızâ-i Bârî için olmalıdır. Cennet için veya dünya malı sevgisi için olmamalıdır.

•

Hakk Celle ve Alâ Hazretleri Kelâm-ı kadim'inde:

"Biz ona (insana) şah damarından daha yakınız." buyuruyor. (Kaff: 16)

Bu böyle olduğu halde biz bunu görüyor muyuz? Hayır! Niçin? Çünkü benlik var. Benlik zerreye kadar erimedikçe bu Âyet-i kerime'nin sırrı çözülmez, hakikati bilinmez.

•

"Emr-i bil'ma'rûf nehy-i anil'münker" cihadın efdalidir. Bir kimse kötülüğü kaldırmaya muktedir olduğu halde mâni olmazsa, ona ortak olur. Bir gıybet duyup müdafaa etmezse, gıybete iştirak etmiş olur. Bütün ahkâm-ı İlâhî böyledir.

Hırsız ile emin, doğru ile yalancı, mütekkebbir ile mütevâzî, iffetli ile zâni, cimri ile cömert, zâlim ile âdil, âlim ile câhil, gaddar ile merhametli, sâlih ile fâsık, mümin ile kâfir arasında fark olacaktır.

İbadet; Allah-u Teâlâ'yı en büyük tâzim ve sevgi ile anmak, yüceltmek, O'na yaklaşmak için bir takım merasimler ifâ etmek demektir. Yaratılışımızın gayesi de budur.

Allah-u Teâlâ, Âyet-i kerime'sinde:

"Ben cinleri ve insanları ancak bana kulluk etsinler diye yarattım." buyuruyor. (Zâriyat: 56)

Bir Âyet-i kerime'de de şöyle buyuruluyor:

"Ey insanlar! Sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabb'inize ibadet ediniz ki korunasınız." (Bakara: 21)

İbadetin sahası çok geniştir. Namaz, oruç, zekât, temizlik, cihad, duâ, zikrullah, Allah-u Teâlâ'nın rızâsını kazanmak için yapılan her davranış ibâdetin bölümlerini teşkil etmektedir.

Her ibadetin bir hakikati vardır. Zâhirî fıkıh ibadetlerin dış şekliyle uğraşır, bâtınî fıkıh yani tasavvuf da bu şekillerin içindeki hakikati bulmaya çalışır.

Allah-u Teâlâ'nın kulları üzerindeki nimetleri her an devam edip gitmektedir. İnsanoğlu yaşadığı sürece, ikram ve ihsanlar devam ettiği müddetçe, şükür ve ibadetler de devam eder.

Allah-u Teâlâ:

"Sana yakîn (ölüm) gelinceye kadar Rabb'ine ibadet et!" (Hicr: 99)

Âyet-i kerime'si ile ibadetlerin devamlı yapılmasını emir buyuruyor.

İbadetler Allah'ımız nasıl emretmiş, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz nasıl göstermişse öylece yapılır. Zamanın değişmesi ile ibadetler değişmez, artma ve eksilme olmaz.

Bir müslümanın üzerine dinin direği ve ibadetlerin başı olan beş vakit namaz kılmak farz olduğu gibi, bu beş vakit namazı devamlı kılmak da farzdır.

"Namazları ve orta namazı muhafaza edin, gönülden boyun eğerek Allah için namaza durun." (Bakara: 238)

Bir müslüman sahip olduğu en değerli varlığını korumak için ne kadar çok dikkat kesiliyorsa, beş vakit namazını devamlı ve eksiksiz kılmak için de ondan daha çok hassas davranması gerekir.

Beş vakit namazın muhafazası, insanı âhiret azabından koruması; zâhirî ve bâtınî huşuuna riâyet etmekle husule gelir.

Allah-u Teâlâ bu beyanı ile namazları emrettiği gibi, orta namazını da hususiyetle emir buyurmaktadır. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde bu orta namazın "İkindi namazı" olduğunu beyan buyurmuşlardır. (Müslim)

Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime'sinde:

"Huşu ile namaz kılan müminler ahiret azabından kurtuldular." buyuruyor. (Müminun: 1-2)

Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz ise Hadis-i şerif'lerinde:

"Namazında huşu olmayan kimsenin namazı kabule lâyık olamaz, vaad olunan faydası da beklenemez." buyurmuşlardır. (Münâvi)

Bir diğer Hadis-i şerif'lerinde ise şöyle buyururlar:

"Bir kimsenin kıldığı namazı kendisini kötülüklerden alıkoymazsa, o kimseye Cenâb-ı Allah'ın rahmetinden uzaklaşmadan başka bir fayda vermez." (Ahmed bin Hanbel)

Onun için İbn-i Mesud -radiyallahu anh- Hazretleri demiştir ki:

Çünkü namazı huşu içerisinde tam bir teslimiyet ile sınırlarını gözeterek hakkıyla kılmak gerekir.

Asıl olan, huşu ile kılınan namazın insanı kötülüklerden alıkoymasıdır. Kişi kötülüklere meyil ediyorsa namazında eksiklikler var demektir. Kötülük derken sadece aklımıza gelen büyük kötülükler, başkasına yapılan hareketler anlaşılmamalıdır. Kötülük; dedikodu, gıybet, emir sahibine itaatsizlik, toplumda huzur ve huşuyu bozacak fitne çıkaracak hâl ve hareketler. Buna mümasil mümin ahlâkına uymayan her türlü hareket kötülüktür. Kötü örnek olmaktır.

"Sâlih amelden ayrılmayan kimsenin iki rekât namazı, iyi ile kötü ameli karışık kimselerin bin rekât namazından efdâldir." (Münâvî)

Diğer bir Hadis-i şerif'lerinde ise:

"Nice namaz kılan var ki namazından sadece yorgunluk elde eder." buyuruyorlar. (Nesai)

• Namaz kılmaya başlayan bir kimse iftitah tekbirinden başlayıp selâm verinceye kadar, kendisinin Cenâb-ı Hakk'ın huzurunda bulunduğunu bilmelidir.

• O'nun heybet ve azâmeti karşısında kendisinin ne derece hakir, fakir olduğunu, merhamete ve mağfirete muhtaç, günahkâr bir kul olduğunu tefekkür etmelidir.

• İbadetler arasında Cenâb-ı Hakk'ın en çok sevdiği olan namaz sayesinde söz ve hareketleriyle af ve mağfiret talep edip O'nun lütuf ve ihsanını kazandıracak bir makamda bulunduğunu korku ve haşyetle düşünmelidir.

• Bu şekilde kılınan namazımız Melâike-i kiram'ın muhtelif şekillerdeki ibadetlerini içinde topladığı için, diğer ibadetlerin en faziletlisi, af ve mağfiret sebeplerinin en mükemmelidir.

Meleklerin bir kısmı ayakta bir kısmı oturarak, bir kısmı rükû ve secde ile meşguldürler. Diğer bazısı da "Allah-u Ekber", "Elhamdülillah", "Subhanallah" gibi tekbir, tahmid ve tesbih ile emrolunmuşlardır. Namaz kılan müslümanlar da, bu faziletlerin hepsinden kısmi de olsa feyz almaktadırlar.

Bir insan namaza başlar başlamaz tam bir sükûnetle, etrafına bakmadan, azalarını lüzumsuz hareketlerden koruyarak, Allah-u Teâlâ'nın huzurunda bulunup dilinden dökülen kelimelerin mânâsını düşünmelidir.

Zira Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Hadis-i şerif'lerinde:

"Namaz içinde oraya buraya bakmak, kişinin namazından çaldığı hırsızlamadır." (Buharî. Tecrid-i sarih: 420)

"Kişi, namazından ne kadar anlarsa, o derece namaz kılmış sayılır." buyurmuşlardır.

Ümmü Seleme bintu Ebi Ümeyye -radiyallahu anhâ- Vâlidemiz anlatıyor:

"Resulullah Aleyhisselâtu vesselâm zamanında insanlar namaza durdukları vakit hiç kimsenin nazarı ayaklarını bastığı yerden ileri geçmezdi. Resulullah Aleyhisselâtu vesselâm vefat edince insanlar namaza durunca hiçbirisinin nazarı alnını koyduğu yerden ileri geçmezdi. Sonra Hazret-i Ebu Bekir vefat etti, Hazret-i Ömer devri geldi. Bu devirde insanların nazarı kıbleden dışarı çıkmadı. Hazret-i Osman halife olunca fitne başladı, insanlar da sağa sola bakmaya başladı." (Kütüb-i Sitte: 519)

•

Ehemmiyetine binaen birkaç Hadis-i şerif'i arz edelim:

Enes bin Mâlik -radiyallahu anh-den bildirilen bir Hadis-i şerif'lerinde Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurmuşlardır:

•

Abdullah bin Ömer -radiyallahu anhümâ- şöyle buyurmuşlardır:

•

Ebu Hüreyre -radiyallahu anh-den şöyle rivayet edilmiştir:

Zira Allah-u Teâlâ, idareleri altındakilerin hukukunu onlardan soracaktır." (Buhârî, Müslim)

Namazın on iki tane farzı vardır.

Dışındaki Farzlar: Hadesten tahâret, Necasetten tahâret, Setr-i avret, İstikbâl-i kıble, Vakit ve Niyet'tir.

İçindeki Farzlar ise; İftitah tekbiri, Kıyam, Kıraat, Rükû, Sücûd yani secde ve Ka'de-i ahîre.

Namaz için geçerli olan bu on iki farz, namazı namaz yapan esaslardır. Namazın içindeki altı ana esasların her birisini ayrı ayrı, tâdil-i erkân olarak yani düzgün bir şekilde kurallarına uygun olarak herbir rükünlerinin yapılması gerekir. Bu kurallar keyfi olarak ihmal edilemez. İhmal edilirse namazın sıhhati zarar görür. Bu altı farzdan birisi eksik olursa veyahut tâdil-i erkâna uygun bir şekilde yapılmazsa bu namaz, namaz olmaz!!!

Namaz kılarken tâdil-i erkâna riayet etmek, namazın kıyam, rükû, sücûd gibi rükûnlerini yaparken sükûnetle yerine getirmek gerekir.

Meselâ rükûdan kıyama kalkarken vücud dimdik bir hâle gelmeli, en az bir kere "Sübhanellahil-aziym" diyecek kadar ayakta durup sonra secdeye gitmelidir. Her iki secde arasında da böyle bir tesbih miktarı durmalıdır.

Ebu Hüreyre -radiyallahu anh- buyurur ki:

Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- bir defasında mescide girdi. Derken bir kimse de gelip namaz kıldı. Sonra Resulullah Aleyhisselâm'ın huzuruna gelip selâm verdi. Selâmına karşılık verdikten sonra; "Dön de yeni baştan kıl! Çünkü sen namaz kılmış olmadın." buyurdu. O kimse dönüp evvelce kıldığı gibi namazı tekrar kıldı ve gelip selâm verdi. Resulullah Aleyhisselâm yine; "Dön de yeni baştan kıl! Çünkü sen namaz kılmış olmadın." buyurdu. Bu üç kere oldu. Nihayet o kimse; "Seni hak ile gönderene yemin olsun ki, bundan iyisini beceremiyorum, bana öğret!" deyince Peygamber - sallallahu aleyhi ve sellem- buyurdu ki:

"Namaza durduğunda tekbir getir, sonra ne kadar kolayına gelirse o kadar Kur'an oku. Sonra rükûda olduğuna kanaat getirinceye kadar eğil. Sonra başını kaldırıp dimdik oluncaya kadar doğrul. Sonra secdeye varıp yerine geldiğine kanaat getirinceye kadar secde et. Sonra tam oturuncaya kadar doğrul! Bütün namazlarında bunu yap." (Buhâri. Tecrîd-i sarîh: 423)

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz diğer bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyurmaktadır:

"Sizden biri, rükû ve secdelerde belini tam olarak doğrultmadıkça namazı yeterli olmaz." (Ebu Dâvud, Tirmizî, Nesâî, İbn-i Mâce)

Bir diğer Hadis-i şerif'te ise şöyle buyuruluyor:

"İçki içen, zinâ yapan ve hırsızlıkta bulunan kimse hakkında ne dersiniz?" diye Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz orada bulunanlara sordu.

Bu suâl, bunlar hakkında henüz hadd cezası gelmezden önce sorulmuştu.

"Allah ve Resul'ü daha iyi bilir!" diye cevap verdiler. Resulullah Aleyhisselâm:

"Bu fiiller ağır suçtur, onlar hakkında ceza vardır. Hırsızlığın en kötüsü de namazını çalmaktır." buyurdu.

Bunun üzerine; "Yâ Resulellah! Kişi namazını nasıl çalar?" diye sordular. Şöyle buyurdular:

"Rükûsunu ve secdelerini tamamlamaz." (Muvatta)

Bir diğer rivayette ise;

"Namazda rükûyu, secdeleri ve huşûyu tamamlamaz." buyurulmaktadır. (Ahmed bin Hanbel)

Yalnız; zaruret hallerinde, rahatsızlıktan dolayı güç yetirilemeyen rükûnlarda ise bu rükûnları yapma, yerine getirilme veya tâdil-i erkân yapma zorunluluğu kalkar. Güç yetirebileceği bir şekilde tâdil-i erkân yaklaşımı şeklinde yapmaya çalışır.

Ashâb-ı kirâm'dan İmran ibn-i Husayn anlatıyor:

"Namazı ayakta kıl, buna gücün yetmezse oturarak, buna da gücün yetmezse yan üstüne yatarak kıl. Buna da gücün yetmezse sırt üstü yatarak kıl." buyurdular." (Buhârî. Tirmizî. Ebu Dâvud. Nesâî)

Oturarak namaz kılan kimse rükû ve secde yapabiliyorsa yapar, öncelik bu şekildedir. Buna gücü yetmezse o zaman imâ ile yapar. Bu durumda secde için yaptığı imâ, rükû için yaptığı imâya göre biraz daha eğimli yapması vaciptir. Oturarak namaz, kişi teşehhüdde oturduğu gibi oturur. Bu şekilde oturmaya imkânı yoksa, rahatsızlığı engel oluyorsa o zaman dilediği şekilde oturur. Ayakta durmasına bir engel olmayıp, daha sonra buna dayanamayan kişi namaza ayakta başlar, daha sonra oturarak, oturduğu yerden rükû ve secdeleri yaparak devam eder. Bu şekilde kılmaya ve oturmaya gücü yetmeyen kişi ancak taburede oturarak namazını kılabilir.

Namazın ehemmiyetine dair bir hususu da önemine binaen arz edelim:

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Zâtürrika Seferi'nde Öğle namazı vakti girince müşriklerin saldırısından duydukları endişe sebebiyle "Salât-ı havf" yani korku halinde namaz kıldılar.

Nisâ Sûre-i şerif'inin 101. ve 102. Âyet-i kerime'lerinde beyan buyurulduğu üzere korku namazı, düşman karşısında bile namazın cemaatle kılınmasıdır.

Sen onların aralarında bulunup da onlara namaz kıldırdığın zaman, içlerinden bir kısmı seninle beraber namaza dursun ve silâhlarını da yanlarına alsınlar. Secdeye vardıklarında onlar arkanızda olsunlar. Sonra henüz namazını kılmamış olan diğer kısım gelsin, seninle beraber namazlarını kılsınlar. Bütün tedbirlerini ve silâhlarını alsınlar. Kâfirler arzu ederler ki, silâhlarınızdan ve eşyanızdan bir gafil olsanız da, size âni bir baskın yapsalar. Eğer size yağmurdan ötürü bir eziyet erişir veya hasta olursanız silâhlarınızı bırakmanızda size günah yoktur. Bununla beraber yine de bütün tedbirinizi alın. Şüphesiz ki Allah kâfirlere alçaltıcı bir azap hazırlamıştır." (Nisâ: 101-102)

Farz namaz, savaş anında bile kişilerin isteğine göre bırakılmamış ve kılınmıştır. Dikkat çekilmesi gereken husus ise savaş anında bile cemaatin terk edilmeyişidir.

Amellerin en efdâlî vaktinde kılınan namazdır.

Alâ İbn-u Abdurrahman'ın anlattığına göre, öğle namazından çıkınca, Basra'daki evinde Enes İbn-u Mâlik'e uğramıştı. Zaten evi de mescidin bitişiğindeydi. Der ki: "Huzuruna çıktığım zaman bana; 'İkindiyi kıldınız mı?' diye sordu. Ben; 'Hayır, şu anda öğle namazından çıktık' dedim.

"Bu, münafıkların namazıdır. Oturur, oturur şeytanın iki boynuzu arasına girinceye kadar güneşi bekler, sonra kalkıp dört rekât gagalar. Namazda Allah'ı pek az zikreder." (Müslim, Ebu Dâvud, Tirmizî, Nesâî)

Bu rivayet ikindi namazının ilk vaktinde kılınmasıyla ilgilidir. Hazret-i Enes -radiyallahu anh- öğle namazının henüz kılındığı bir anda ikindiyi kılmıştır. Anlaşılacağı üzere öğle namazında geciktirme olmuştur. Hazret-i Enes, Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in geciktirilen ikindi namazı için; "Münafıkların namazı" dediğini belirtir. Ebu Dâvud'un rivayetinde ise üç sefer tekrar edilir.

Namazı "Gagalamak"; süratle, hızlı hızlı kılmaktan dolayıdır. Kuşlar, yemlerini toplarken hızlı olarak başlarını indirip kaldırdıkları için namazını sürâtle kılanların hali kuşlara benzetilmiştir.

Kıraatları azdır, rükû ve secdelerde tesbihatları azdır, hülasâ çabuk kılanan namazda Allah-u Teâlâ az zikredilir. "Dört rekât" olarak belirtilmesi ise sadece farzın kılınmasından ileri gelmektedir. Geciktirenler zaten çoğunlukla ikindinin sünnetini de terkederler ki aslında İkindi namazı sünnetsiz olmaz.

Bizi bazen ahirete alırlar, oraya gidip geliriz. Orası o kadar güzel ki tarifi mümkün değil.

Bir gün Ashâb-ı kiram Efendilerimiz'in kabirlerini seyrediyordum! Bu esnada beni aldılar, ahirete götürdüler. Çıkardıkları yerde kimse yok, tenha. Bir çeşme var, havuz var. Şöyle baktım; birkaç kişi var ve hemen indiğim yere toplandılar, halk birikti. Orada etrafta namütenahi güzellikler vardı. Bize sordular: Nereye gitmek istersiniz? "Nereye gidelim!" dedim. "Sen nereye istersen, senin için her yer serbest!" dediler, sorduğumdan utandım. Allah Allah... Allah râzı olsun. "O zaman beni Resulullah'ın yanına götürün" dedim. Oradaki gidiş bir an, bir an... Makam-ı Mahmud çok yüksek. İndiğim yerle orası çok uzak. Bir anda oraya götürdüler ve Resulullah Efendimiz'in yanına gittik.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle ortada ayakta duruyordu. Seyrettiğim Ashâb-ı kiram da ayakta kenarda böyle duruyorlardı. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz Ashâb-ı kiram'ı göstererek:

"Sen bunların taşlarını seyrettin. İşte bunlar burada hayatta, ayakta, hepsi canlı" dedi.

Ben onların türbelerini seyrediyordum. Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz; "Bak o baktıkların taşlar resimdi, işte buradalar, hepsi canlı..." dedi.

Az evvel Ashâb-ı kiram'ın filmlerini seyrediyorduk, bu halden sonra bu hâl zuhur etti. Hemen birkaç kişi birikti, nereye gidelim; "Nereye istersen!" dediler. Allah Allah, Allah Allah, musarrah kılmış Cenâb-ı Hakk. Orası buradan çok güzel... Orası çok güzel, çok çok çok güzel... Bir hayat var, bir hava var, bir rahatlık var, bir huzur var, sonsuz bir hayat...

Hülasâ-i kelâm ahiret dünyadan çok hayırlı...

Âyet-i kerime'de:

"Andolsun ki senin için ahiret dünyadan daha hayırlıdır." buyuruluyor. (Duhâ: 4)

Bu Âyet-i kerime orada tecelli ediyor. Hayat orada var.

Bu sözü söylüyorum; sakın öleceğim diye korkmayın, telâş etmeyin severek gidin, orada yabancılık çekilmiyor.

Ebu Saîd-i Hudrî -radiyallahu anh-den rivayet edildiğine göre Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurdular:

Ashâb-ı kiram: "Yâ Resulellah! Bunlar peygamberlerin yerleridir. Başkaları onlara ulaşamaz." deyince buyurdular ki:

"Bilâkis!.. Nefsim kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki, onlar Allah'a iman eden ve peygamberleri tasdik eden birtakım adamlardır." (Müslim: 2831)

Biz çocukları çok seviyoruz, ama çok seviyoruz. Size bir hikâye anlatayım:

Bir zât-ı muhterem sabah namazından sonra yatmış, rüyâ görüyor. Rüyâ'da Cennet-i âla'ya giriyor. Çok güzel köşkler görüyor. Köşklerin kimin olduğunu soruyor; "Filân kişinindi, ama elinden alındı." deniyor. Başka başka köşkler soruyor, hep aynı cevabı alıyor, "Filân kişinindi elinden alındı." "Niçin?" diyor. "O, muhabbetini çocuğa verdiği için." deniyor. O zaman çok üzülüyor. Çünkü iki yaşında bir çocuğu var. Muhabbetini ona vermiş. "İstemem bu çocuğu." diyor. O anda hanım uyandırıyor ve "Efendi, efendi çocuk damdan düştü ve öldü." diyor. O da "İstemem!" demişti.

Onun için sevilen bir şey engel oluyor. Çocuk insanı Hakk'ın sevgisinden mahrum ettiği gibi birçok kötü işlerini hoş görürsün de Cenâb-ı Hakk seni hoş görmez. Onun için sevilmeye lâyık olan Yaratıcı'dır, yaratılmışlar değil. Ve bu gidenler hayır olarak gidiyor.

Yine bir adamın bir kız çocuğu olmuş. Adam bu kız çocuğuna çok muhabbetli olmuş. Kız çocuğu iki yaşına gelince ölmüş. Adamın aklı fikri hep o kız çocuğundaymış. Gece gündüz hep o kızı düşünmüş. Adam bir gün demiş ki: "Bu benim yaptığım iş değil, hata. Bunu bana Hazret-i Allah vermişti ve O aldı. Benim buna sahip çıkmam, ah vah etmem yanlıştı."

Bunu böyle kabul etmiş ve yatmış. O akşam bir rüyâ görmüş: Büyük bir ejderha bir adamı kovalamış. O da kaçmış, kaçmış ve nurani bir zâta rastlamış. "Aman! Beni bu ejderhadan kurtar!" demiş. "Biz kurtaramayız, ama daha ileri git!" demiş bu nurani zât. İkincisine gelmiş, o da kurtaramamış. Derken üçüncüsü gelmiş, o da kurtaramamış. Bir medet ararken bir ev göstermişler. Adam köşke doğru giderken köşkün çocukların şefaat makamı olduğunu görmüş. Buranın reisi demiş ki:

"İki yaşında bir çocuğu var!" denmiş.

Çocuğu köşkten çıkarmışlar. Çocuk babasına koşarken ejderhaya dur emri vermişler. Köşk orada, ejderha burada kalmış, onlar da ortada buluşmuşlar. Çocuk demiş ki:

"Baba Allah senden râzı olsun. Sen benim için ah vah ederken kollarım hep bağlıydı. Dün akşam sen beni Allah'ıma emanet ettin ellerimi ve kollarımı çözdüler. Ve ben şimdi rahatım." Ona Âyet-i kerime okumuş ve nasihat etmiş.

"Aman kızım! Sen daha iki yaşındasın, neler öğrenmişsin! Bu ejderha da nedir?" demiş.

Adam uyanmış, aklı başına gelmiş, yaptığına da pişman olmuş ve yola düşmüş.

Hazret-i Allah'ı bilememiş ve O'ndan olduğunu anlayamamış. Halbuki Cenâb-ı Hakk buyuruyor ki:

"Dirilten de öldüren de O'dur. Siz O'na döndürülüp götürüleceksiniz." (Yunus: 56)

Diğer bir Âyet-i kerime'de ise şöyle buyuruluyor:

"O hanginizin daha güzel amel işleyeceğinizi imtihan etmek için ölümü ve hayatı yaratandır." (Mülk: 2)

Her hareketimizin fotoğrafı çekiliyor, her sözümüz zaptediliyor, düşündüklerimiz kayda geçiyor. Nefes alırken ne düşünüyordun, verirken ne düşünüyordun?

Binaenaleyh sahne üzerindeyiz. Hareketlerimiz her yönden izleniyor. Umera ile oturursan kibrin artar. Ulemâ ile oturursan bilgin artar. Sâlih kimselerle oturursan ihlâsın artar. Dünya ehliyle oturursan dünyaya hırsın artar. Fâsıklarla oturursan fıskın artar. Kadınlarla oturursan şehvetin artar. Çocuklarla oturursan boşuna vakit geçirmiş olursun.

Ve fakat Hakk Celle ve Alâ Hazretleri sevdiği kulunu hıfz-u himayesine tasarruf-u ilâhi'sine alırsa o kurtulur.

Onun için fakir daima duâ esnasında şöyle niyaz ederiz:

"Bu benim kulum!" dediği zaman artık onu korur. Dünya muhabbetinden, kadın muhabbetinden, çocuk muhabbetinden ve rızâsı olmayan her şeyden korur.

"Bunun Durumu Budur!"

Bir insan bütün hayatı boyunca zevk, sefa içinde yaşasa vallâhi bir an azaba değmez.

Gözümle gördüm. Bir noktayı anlatayım:

Birisi vardı hem zâlimdi, hem hayır yapmayı çok severdi. Fakat o hayır yapması da gösterişti. Çünkü hem zâlim, hem hayır ikisi bir arada olmaz.

Gençliğin şaikasında;

"Yâ Rabb'i bunun durumu nedir? Bana bunun hâlini gösterir misin?" dedim.

Gösterdiler; kaynar suya atmışlar çıkarıyorlardı. Çamaşır şeklinde tele koyuyorlardı. "Bunun durumu budur!" dediler. Bir anda bütün vücudu erimiş, derisini çamaşır halinde tele koyuyorlar. Bir anda!

Bir gece ibadet ediyordum. Kıyamda iken bir ses geldi; "Sen artık en yüksek makama çıktın!"

O anda bu sesin şeytandan geldiği bilindi. Allah-u Teâlâ'nın lütf-u ihsanı, ikramı yetişirse, her şey kolaylaşıyor. Bir an tereddüt ettiğin zaman helâk olursun.

Fakat Allah-u Teâlâ daha evvel lütfettiği için, bu sesin şeytana ait olduğunda bir an bile tereddüt edilmedi.

Meğer insan ibadet esnasında çok yükseklerde imiş, bundan kimsenin haberi yok. Gayr-i ihtiyari iniş yapmak istedik. Fakat o kadar bilgi sahibi ki, "Belki inişe geçer!" diye hesaplamış, ayağımın altına yuvarlakça bir masa hazırlamış. İndiğim zaman ayaklarım o masaya değdi. Daha uçları değer değmez Allah-u Teâlâ onun şeytana ait olduğunu duyurdu. O anda Hazret-i Allah'a sığındım, istediğim yere iniş yaptırdı. Eğer Allah-u Teâlâ'nın lütfu olmasaydı kurtuluş imkânsızdı. Bunların hepsi bir an içinde oluyor. Bu kadar hilekârdır.

•

Bir defasında da Makâm-ı İbrahim'de bulunuyordum, baktım sol tarafımda oturuyor. Şeytan olduğunu biliyorum, Allah'ım tanıtıyor. Kaç defa gördümse yine tanıdım.

Bu defa para istedi, vermedim. Bir daha istedi, bir daha istedi. Orada hem para verilmez, hem de ona itibar edilmez. Fakat gayesi beni meşgul etmek, huzurdan alıkoymak. Artık o huzursuzluktan kurtulmak için ufak bir para verdim. Sonra kendi kendime hayret ettim. Tanıdığım halde niye ilgi gösterdim diye.

Şeytanın hileleri o kadar çoktur...

Tarikât-ı âliye'ye dahil olan bir sâlik:

"Nefsini temizleyen kurtulmuştur." (Şems: 9)

Âyet-i kerime'sinde buyurulduğu üzere kalbini, mâsivânın bataklık ve bulanıklıklarından temizleyerek mârifet evi ve muhabbet yurdu hâline getirir.

Tarikat, şeriat-ı mutahharanın hâdimidir, yardımcısıdır. Abdest, temizlik, taharet, namaza hazırlık olduğu gibi; tarikat da kalbi temizleyip huzura hazırlar.

Kalp temiz olursa, kişiyi ibâdet ve taate sevkeder. Hasta bir insan güzel yemeklerin lezzetini anlayamadığı gibi, mâsivâ bataklığına dönen bir kalp de ibadet ve taatın lezzetini anlayamaz. Hasta olan kalbin temizlenmesi lâzımdır.

Kalplerinde nur olanlar hikmetli, feyizli ve tesirli olur. Masivâ bataklığına dönen kalpte ise ne olur?

Bir insan zâhirini süslemek için Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in şeriatına; bâtınını ziynetlendirmek, iç dünyasını nurlandırmak için de tarikatına ittiba eylemelidir. Şeriatla dış nizam, tarikatla da iç nizam tesis edilir.

İç âleme intikal etmek ancak farz ve nafile ibadetlerle kazanılır. Çünkü farzların edâsı ile mükellef olan beden olduğu gibi, nafilelerle memur olan da ruhâniyettir.

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir Hadis-i şerif'lerinde şöyle buyurmaktadırlar:

"Şeriat sözlerim, tarikat yaptıklarım, hakikat hâlim, marifet ise bu saydıklarımdır." (K. Hafâ)

"Şeriat", dış nizamı sağlayan ahkâm-ı ilâhî'dir. Allah-u Teâlâ'ya vâsıl olmak, bu ahkâmın icrasına bağlıdır.

"Tarikat", Allah-u Teâlâ'ya yaklaşmak maksadı ile sülûk olunacak ibâdet yoludur. Zikrullahın nuru ve ateşi ile seyr-ü sülûk vasıtasıyla muhabbet ve huzur temin edilir, imanın kemâlleşmesi sağlanır.

İman kemâle ermezse, insan Allah-u Teâlâ'nın emirlerini akıl süzgecinden geçirmeye çalışır. Akıl süzgecinden süzünce de takılır kalır. Kâmil iman sahibi aklını emirlere uydurur, hiçbir zaman akıl süzgecinden geçirmez. Hakikat, mânevi zevk ve mânevi hâl ile anlaşılır. Seyr-ü sülûk ve mânevi zevkten nasip alamayanlar hakikatin ne olduğunu bilemezler, ancak ismini bilirler.

"Marifet" ise tarikatten ve hakikatten sonra zuhur eden ve edecek olan hâl ve ahvallerdir.

Bu hâl ve ahvallerle hakikatın özüne inilir. Nutfe demek yaratılışın özü demektir. Allah-u Teâlâ insanı nutfeden yaratmış, onun üzerine de bir beden inşâ etmiştir. Nutfe ile bu beden arasında bir ilgi var mı? Yok. Bedeni yapan kim? Hazret-i Allah... Nutfeyi yaratan, sonra ona ruh veren, o ruh ile hareket ettiren de Hazret-i Allah... İnsan bu temele indikten sonra hakiki terakkiyat başlar. İşte "Sırr-ı ilâhî" budur.

Tarikât-ı münevvere Cenâb-ı Peygamber -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz'in söz ve davranışlarından ibarettir. Kaynağı Kur'an-ı kerim ve Hadis-i şerif'lerdir. Zamanımıza kadar büyük bir saffet ve samimiyet içinde gelmiş, asliyetinden hiçbir şey kaybetmemiştir. Asırlar boyunca İslâm ahlâkının vücud bulmasında, fitne ve fesadın bertaraf edilmesinde, gerçek kardeşliğin tesisinde, birlik ve beraberliğin sağlanmasında, beşeriyetin ruh hastalıklarının tedavisinde, imanın kemâlleşmesinde yine de en büyük âmil o olmuştur. O sır bereketi ile ahkâm-ı ilâhi kıyamete kadar baki kalacaktır.

Hakikatte tasavvuf gerçek kardeşliği, müminlere kardeş nazarı ile bakmayı, birlik ve beraberliği sağlar. Zirâ hakikat ehlinde dâvâ ve gaye olmaz. Onun bütün arzusu rızâ ve mahviyettir. Mahviyet içinde niyaz, niyaz yolu ile rızâdır.

Bu münevver yolun hakikat erleri din uğruna malları ile, canları ile, aç-susuz olarak sırf Allah için uğraşmışlar, hem ibâdet, hem de mücadele-mücahede etmişler, bu surette İslâm birliğini bozacak en ufak bir fitnenin dahi meydan bulmamasına gayret sarfetmişlerdir.

Çünkü onlar Allah-u Teâlâ'nın biricik Habib-i Ekrem'i Muhammed Aleyhisselâm'ın ahlâkı ile ahlâklanmışlar, tabiatı ile tabiatlanmışlardır. Tam bir teslimiyet, kuvvetli bir iman ile bağlanmışlar, onun izini ve prensiplerini takip etmektedirler.

Bugünkü bu bunalım içinde hayat bulan yine onlardır. Huzur ve saâdet onlarda vardır.

"Allah'tan korkar, takvâ sahibi olursanız mualliminiz Allah olur." (Bakara: 282)

Âyet-i kerime'sinde buyurulduğu üzere; ilmi de Allah-u Teâlâ'dan aldıkları için o ilim üzerinde yürürler ve o ilim üzerinde yürütmeye çalışırlar. Bu ilim has bir ilmullahtır.

Beyâzid-i Bestâmî -kuddise sırruh- Hazretleri şöyle buyurmaktadır:

Görüleceği üzere hakiki âlim'in kim olduğunu beyan buyuruyorlar. Hakiki âlim; ister şeriat olsun, ister hakikat, ister marifet ilmi olsun, istediği anda Hakk'tan alır. Bilmezken âlim olur.

Bir insan söz ve davranışlarına ilâhî hükümler çerçevesinde yön vermezse onun tarikattan feyz alamayacağı açık bir gerçektir. O kimse doktorun verdiği ilaçları kullanıp, perhize riayet etmeyen bir hasta gibi olur.

Bir Hadis-i şerif'te şöyle buyurulmaktadır:

"Hasetleşmeyin, pazarlığı kızıştırmayın, birbirinize buğz etmeyin ve birbirinize sırt çevirmeyin. Sakın ha! Birinizin satışı üzerine satış yapmayın. Ey Allah'ın kulları kardeş olun. Müslüman müslümanın kardeşidir. Ona (ihanet etmez), zulmetmez; onu mahrum bırakmaz, onu tahkir etmez. (Eliyle göğsüne işaret ederek;) Takvâ şuradadır. Kişiye şer olarak, müslüman kardeşini tahkir etmesi yeterlidir. Her müslümanın malı, kanı ve ırzı diğer müslümana haramdır." (Buhârî, Müslim, Ebu Dâvud, Tirmizî)

•

İnsanın her an Hazret-i Allah'a yönelik olması ve hiç gaflete düşmemesi lâzımdır. Hazret-i Allah'ın ve Resul'ünün hoşlanmadığı söz söylemeyecek, hoşlanmayacakları yerde oturmayacak, rızasına mucip olmayan harekette bulunmayacak ve hep Hakk'a yönelik olacak ki kalbi hep Hakk'ta olsun.

Sen halka dönersen ne olacak? Ya kalbini döndürürse? Halkta kalırsın. Onun için hakikati bilen çok ağlar, hiç gülmez. İnsan gaflete saptı mı, kalbi katılaştı mı, hiç ağlamaz, hep güler. Zaten onun gülmesi kalbini katılaştırmıştır.

Hakk'a yönelen şöyle düşünür:

"O hep ihsanda ben hep isyandayım, benim halim ne olacak!" der ve bir gün olur uyanır. Bir düşün; bir nutfesin, kirli bir susun. Seni yarattı, nimetlerle donattı, o nimetleri yerli yerine koydu, sana bir sıfat verdi. Pis su iken güzel bir bebek olarak dünya geldin. O ne güzel yaratıcıdır. "Bak yaratıcıya!" buyuruyor. Ama kim görecek kardeşim; "Çocuk oldu!" diyor. O; "Bak yaratıcıya!" buyuruyor, o da; "Çocuğum oldu!" diyor. Onun çocuğu olmuş. Ey be gaflet!

Ondan sonra gidiyoruz. Nereye gidiyoruz? Körü körüne gidiyoruz. Vallahi yarattığının bir tanesinin zerresini idrakten acizim, şükründen değil. Bir tüyünü idrakinden acizim. Bana verdiği bir tüyü idrakten acizim. Çünkü onda can var, onda ibadet var. O tüyde ibadet var.

Bunu kim anlayacak?

Âyet-i kerime'de:

"Hiçbir şey yoktur ki, O'nu hamd ile tesbih etmesin. Fakat siz onların tesbihlerini anlamazsınız." (İsrâ: 44)

"Her zerre ibadet ediyor. Ama siz duymuyorsunuz" buyuruyor.

Kim görecek bunu be kardeşim. İşte Hazret-i Allah bu. Ama biz mahlûk, cahil bir insan olduğumuz için bu şekle düştük. Allah'ım hakikati göstersin.

Ey insan! Yaratıldığın o kerih suya bak, bir de üzerindeki asara bak. Ama unutma ki senin üzerindeki bu asarla hiçbir ilgin yok. Senin aslın bir damla kerih su. Şu halde insan hep aslını bilecek ve orada duracak. Neydi aslın? Hiç, hükümsüz…

Hazret-i Allah insanı değersiz bir pis sudan yarattı ki, hem kendisinin hem de dünyanın değersiz olduğunu, yegâne değerin Hazret-i Allah'a ait olduğunu bilsin...

Kardeşimiz tayin olduğu yerde bir kimse ile tanışmış. Sohbet ederlerken durumunu müsait gördüğü için kendisine tarikât-ı âliye'den bahsetmeye başlamış. Bu hususta her gün sohbet ediyorlarmış.

O günlerde rüyâsında o adamın anahtarla bir kapıyı açmaya çalıştığını görmüş, bir türlü açamıyormuş. Bir de bakmış ki o kapı o adamın ağzı olmuş. Alt ve üst dişler arasında bir kilit varmış, birkaç kişi o kadar uğraştıkları halde açamamışlar. Kardeşimiz en sonunda eline bir kerpeten alarak kilidi sökmüş ve bir masanın üzerine koymuş.

Etrafa tiksindirici bir koku yayılmış.

Bu rüyâyı bir başka kardeşimiz naklettiğinde şöyle buyurdular:

•

Bir kardeşimiz, yeni intisap ettiği günlerde Zât-ı âlilerine mutat olarak bazı günler süt getiriyormuş.

Bir defasında:

"Geçen gün getirdiğiniz sütü nereden aldınız?" diye sormuşlar.

O da aldığı yeri söylemiş, meğer o aldığı yer şüpheli imiş.

"O sütü bize şarap olarak gösterdiler." buyurmuşlar.

•

•

•

"Memleketimizde eskiden cenaze gömülünce üzeri tahta ile örtülürdü. Şimdi ise taş ile örtülüyor." diyen bir zâta şöyle buyurdular:

•

Merhum Hacı Hüseyin Tunçak kardeşimiz anlatmıştı.

Şeyh Es'ad Efendi -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'in bir müridi daha önceleri definecilik yaparmış. İntisaptan sonra yerin altındaki defineleri kalp gözü ile görmeye başlamış. "Hadi alsana!" denildiğinde hiç iltifat etmemiş.

•

Şeyh Es'ad Efendi -kuddise sırruh- Hazretlerimiz'in bir ihvanı, bir başka yere müntesip birisi ile konuşurken, o kimsenin Rabıtâ'dan bir şey anlamadığını söylediğini Es'ad Efendi Hazretlerimiz'e arzetmiş.

"İntisap etsin de Rabıtâ neymiş görsün!" buyurmuşlar.

•

Nurani bir zât kardeşimize mânâda demiş ki:

Arz edildiğinde şöyle buyurdular:

•

Yeni ders alan bir kardeşimiz hanımından mevzu ederek:

"Çok sene evvel bir hanımdan el almıştı, halen o derse devam ediyor." dedi.

Buyurdular ki:

•

Uludağ'da bir çadırda kaldılar. Çeşme bulundukları yere biraz uzaktı, bidonlarla su taşınıyordu. Âile olarak diğer bir çadırda kalan bir kardeşin küçük çocuğu; vara yoğa su harcıyordu. Onu yanlarına çağırdılar, eline bidonu vererek su doldurmaya gönderdiler.

O gittikten sonra da;

"Eziyeti kendisi görünce suyun kıymetini daha iyi bilir!" buyurdular.

•

Uludağ'a çıkarlarken, arabanın arka tarafına bir ara gözlerinin gittiğini, Şâh-ı Nakşibend -kuddise sırruh- Hazretleri'nin oturduğunu gördüklerini söylediler.

•

Bir ihvan iş atölyesini ders akşamları derleyip toplayıp zikrullah için hazırlamak istemiş. Bir başka ihvan da yeri gelip durumu arzettiğinde:

"Evinin en güzel odasını ihvanlara açmadıkça sakın gitmeyin!" buyurdular ve oraya sadece ihvanın gelmeyeceğini beyan ettiler.

Atılanlardan birisinin bir yakın akrabası derse gelmek istemiş. Bir kardeş de onun hakkında istihare yapmış. Durumu ve istihareyi anlattıklarında şöyle buyurdular:

Rahmetli Cemil Efendi kardeşimiz, Düzce'de kabristanlığa giderken yol kenarındaki tarlaları sarmış vaziyette sürü halinde serçe kuşlarını görür. Yanlarına yaklaşır ve kuşlara;

"Seni yakalarsam bak şöyle yaparım, böyle yaparım!" der.

O arada tam avucunun ortasına bir serçe kuşu konar. Büyük bir şaşkınlık içerisinde; "Bu kuş nasıl oldu da avucuma geldi?" der ve kuşu sever, onunla konuşur, sonra tekrar severek bırakır.

Kabristanlıktaki ziyaretlerinin akâbinde tekrar Efendi Hazretletlerimiz'in hane-i saadetlerine gelirler. Efendi Hazretlerimiz, Cemil Efendi'yi görür görmez;

"Cemil Efendi! Kuş gibi avuca girmek lâzım!" buyururlar.

•

Lût Aleyhisselâm'ın kavmi üzerine yağan felâket taşları mevzuunda şöyle buyurdular:

•

•

•

•

Bir kardeşimize taşlı yüzük hediye ederler ve şöyle buyururlar;

•

"Efendim, çok arzu etmeme rağmen derslere katılamıyorum!" diyen bir kardeşimize şöyle buyururlar:

•

Efendi Hazretlerimiz'in Düzce'de kaldığı yıllarda bir kardeşimiz ilk defa seslerini kayıt etmek için sohbetin yapıldığı yere havadan mikrofon koymuşlar.

Sohbet oldukça sesler kayıt altına alınmış. Mübarekler mevzuları anlatıp izâhlar vermişler ve sohbet konulara göre değişiklik göstererek devam etmiş. Bir konu anlatırlarken en son Efendi Hazretlerimiz celâlli bir hâlde üç defa; "Yeter, yeter yeter!" buyurmuşlar.

Tabi sohbetleri bitmiş, kardeşler dağılmış ve sesleri çekmek üzere teyip yerleştiren kardeşimiz sesleri alıp almadığını kontrol ettiğinde, kasetin içerisinde başka şeyler çalmış ve sadece Efendi Hazretlerimiz'in; "Yeter, yeter yeter!" diye buyurdukları bu üç kelime çıkmış.

Efendi Hazretleri'ne ait başka hiçbir ses çıkmamış. Halbuki o kadar sohbet olmuş, mevzular konuşulmuş idi. Ama izinle iş yapılmadığı için, hikmet-i İlâhi ile mânevi bir ikâz doğrultusunda sadece; "Yeter, yeter yeter!" olan bu son üç kelime kayıt altına alınmış oldu.

•

– "Mânâda Zât-ı âlinizi ziyarete gelmiştik. Birisi: "Ben yapamam!" dedi ve çıkıp gitti.

– Bizim yolumuzda gaye-maksat-menfaat, yeme-içme yoktur. Bunlar için gelenler gelmesinler. Gelseler bile barınamazlar, çünkü aradıkları yok. Bu yoldaki gaye, rızâ-i İlâhî'yi tahsildir. Onu hedef alan hakikata ulaşır."

•

•

•

Fıtratı icabı beğenmediği hususların çok olduğunu, herkesi tenkit ettiğini, bu sebeple de herkesin kendisine cephe aldığını söyleyen bir kardeşe sözleri:

•

Yusuf Aleyhisselâm, yanına gelen kardeşlerinin sıkıntılarının son dereceye ulaşmış olmasına, mahcubiyet ifade eden ricâları karşısında daha fazla sabredemedi. Artık kendisini tanıtma zamanı gelmişti. Onları incitmeden, seneler önce, sadece kendilerinin bildiği, Allah-u Teâlâ'dan başka kimsenin içyüzüne vâkıf olamadığı hadiseyi hatırlatıverdi:

"Siz câhil kimselerken Yusuf'a ve kardeşine neler yaptığınızı biliyor musunuz?" dedi. (Yusuf: 89)

Hava birden değişti. Bu ses kulaklarında bir çınlama yaptı, gönüllerinde âni bir şimşek gibi parladı. Ona şimdiye kadar Mısır veziri gözü ile bakıyorlardı, yüz hatlarını pek incelemiş değillerdi. Hayret ve şaşkınlık içinde yüzüne uzun uzun bakmaya başladılar.

Sonra onun Yusuf olduğuna kanaat ederek, âdeta bir ağızdan bağrıştılar:

"'Yoksa sen Yusuf musun' dediler?" (Yusuf: 90)

O da kendini ve kardeşini tanıtıp takdim etmekle müjdeledi:

"Evet ben Yusuf'um, bu da kardeşim!" cevabını verdi. (Yusuf: 90)

Suçlarının altında ezilen kardeşler mahcubiyet içinde, utançlarından başlarını önlerine eğdiler. Korkudan yüzleri sapsarı sarardı, heyecandan nefesleri kesildi.

Sonra da gayet belâgatlı ve açık bir itirafla kardeşlerinden özür dilediler:

"'Vallâhi, Allah seni bizden üstün kıldı. Doğrusu biz suç işlemiştik' dediler." (Yusuf: 91)

Bu şekilde bilerek hata ettiklerini itiraf ettiler.

Âlicenap peygamber Yusuf Aleyhisselâm, onların bu davranışına gayet lütufkâr ve bağışlayıcı bir mukabelede bulundu:

Size bugün hiçbir başa kakma yok, ayıplanacak değilsiniz. Allah sizi bağışlasın. O merhametlilerin en merhametlisidir." (Yusuf: 92)

Artık üzülmeyiniz, sizi de ilâhî merhametin içine alır.

Bizim için ne güzel bir numune!

Bu yol af yoludur. En küçük bir başa kakış yolun prensiplerine ters düşer.

•

•

– Efendim imam izinli olduğu zamanlar imameti bana bırakıyor.

– Cemaat taraftarsa kıldırabilirsiniz, değilse kıldırmayın. Çünkü istenmeyen imamın duâsı makbul olmaz.

•

– Efendim rüyâlarımda ekseri askere alındığımı görüyorum.

– Zâhirde askerlik olduğu gibi, mânen de askerlik vardır. Gaye mânevî ordunun askeri olabilmektir.

•

•

– Efendim ben hiç rüyâ göremiyorum.

– Hayır efendim! Rüyâ görmeyi arzu etmeniz bile yersiz. Bütün arzu ve isteklerden arınmak, kayıt-kuyuttan çıkmak, denize bırakılmış bir çöp gibi olmak gerekiyor.

•

•

•

"Ulemâdan bir zât varmış, hanımı onu her gün dövermiş. Bir gün medresede talebe okuturken hanımının aklına gelmiş ki; "Ben onu bugün dövmedim!" Elinde sopa ile medreseye gitmiş, başlamış vurmaya. O da hiç ses çıkarmamış, fakat çok ağrına gitmiş. Her gün döverken hiç ses çıkarmazken, talebelerin arasında iken dövünce gücüne gitmiş.

Kadın gidince talebelerine dönmüş:

'Evlâtlarım! Siz bana müsaade edin, ben artık gidiyorum!' demiş ve çöllere doğru vurmuş gitmiş. Bu arada iki kişi ile arkadaş olmuş. Yolda giderlerken karınları acıkmış.

Birisi demiş ki:

Bunun üzerine duâ etmişler, Allah-u Teâlâ yemek ihsan buyurmuş.

Yollarına devam etmişler. Sıra ona gelince, o da duâ etmiş, bu sefer ikişer kap yemek gelmiş.

'Sen kimin yüzü suyu hürmetine istedin ki ikişer kap yemek geldi.' diye sormuşlar.

'Allah'ım! Bunlar kimin yüzü suyu hürmetine istedilerse, ben de onun yüzü suyu hürmetine istedim.' cevabını vermiş.

Onlar da:

'Filân yerde bir zât var, çok sabırlı bir kuldur, Allah-u Teâlâ'nın sevgili bir kuludur, biz onun yüzü suyu hürmetine isteriz.' diyerek kendisinden bahsetmişler.

Bunu duyunca onlardan müsaade istemiş ve evine dönmüş. Çünkü bahsettikleri zât kendisi. Allah-u Teâlâ'nın kendisini sevdiğini anlayınca her şeye râzı artık.

Kapalı kutu açıldı, içindeki esrar meydana çıktı.

Evine gelince, ibtilâsı da bitmiş.

Hanımı; 'Ah efendim, ben sana çok eziyet ettim, bir daha yapmam, beni affet!' demiş.

Niçin? İbtilâsı bitmiş de onun için."

Zira bir tek Âyet-i kerime'yi inkâr etmek küfre mucip olduğu gibi, bir küfrü hoş gören de aynı küfre ortaktır, o da küfre kayar. Allah-u Teâlâ'nın helâl kıldığı şey kıyamete kadar helâldir, haram kıldığı şey de haramdır. Zira İslâm'ın hükümleri zaman ve zeminle sınırlı değildir. Mevki ve rütbesi ne olursa olsun; İslâm'ın helâl kıldığına haram, haram kıldığına da helâl demeye hiç kimsenin hakkı ve salâhiyeti yoktur.

İslâm dininde haram ve helâl ahkâmını beyan etmek ancak Allah-u Teâlâ'ya ve O'nun gönderdiği Peygamber'e mahsustur.

Helâl ancak Allah-u Teâlâ'nın helâl kıldığı, haram da ancak O'nun haram kıldığıdır. Bir kimse çıkar da helâli haram yaparsa veya helâlmiş gibi haramlardan faydalanma yoluna giderse hududu aşmış olur.

Allah-u Teâlâ helâli haram kılmaktan nehyettiği gibi, helâl yemeyi emretmek üzere şöyle buyurmaktadır:

Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir gün oturdu ve etrafında bulunanlara kıyametin safhalarını tavsif ederek bir hayli nasihatta bulundu. Onu dinleyen Ashâb-ı kiram'ın kalbi iyice yufkalaştı, çoğu gözyaşlarını tutamadı. Derken on kadarı Osman bin Maz'un -radiyallahu anh-ın evinde toplanarak kendi aralarında görüşüp; kendi nefislerine dünya nimetlerini haram kılmaya, bütün seneyi oruçla geçireceklerine, geceleri uyumayıp ibadet yapacaklarına, et yağ ve benzeri gıda maddelerini yemeyeceklerine, kadınlara yaklaşmayacaklarına, güzel kokular sürünmeyeceklerine, eski elbiseler giyeceklerine... karar vermişlerdi.

Karısına: "Evinizde toplanıp böyle bir karar aldıkları doğru mu?" diye sordu.

Kadın: "Osman size bu hususta bir şey söylediyse herhalde doğrudur." dedi.

Allah'ımız hoşnutlukla gönderdiği, rızâ ile tuttuğu, imanla çektiği kullardan etsin.

Hoşnutlukla gönderdiğinin manası; iman şerefiyle müşerref, İslâm'la mükerrem eylemesidir. Bir mahlûk için bu lütuflarından en büyük lütfudur.

İman ile müşerref etmesidir. İman ile müşerref ettiği kimseler, o iman şerefi ile Hazret-i Allah' a ve Resul'üne iman ediyor, o iman nuru ile aydınlanıyor.

İman vermeseydi küfür ve dalâlet batağına düşer, ebedî hayatı mahvolur, dünya saâdetini, ahiret selâmetini kaybederdi.

Nitekim Âyet-i kerime'lerde şöyle buyuruluyor:

Bu, Allah'tan bir lütuf ve nimettir. Allah alîmdir, hakîmdir." (Hucurât: 7-8)

"Biz insanı mükerrem kıldık." (İsrâ: 70)

Bu Âyet-i kerime'yi Hazret-i Ali -kerremallahu veçhe- Efendimiz tefsir ederken buyurur ki;

"Rabb'im! Sen bana bunu, bunu, bunu, bunu verdin, sonsuz nimetlere nail ve dahil ettin!"

Diye hep şükür eder, hep zikir eder, hep O'na bakar, O'ndan bakar. İşte o zaman o O'nunla oluyor, O'nunla O'na şükür ediyor ve ihsanını O'na beyan ediyor.

İmanla çektiği; Cenâb-ı Hakk bir kulu; mahviyeti, ihlâsı, muhabbeti nispetinde kendisine yaklaştırır. Öyle yaklaştırır ki avucunda tutar. Avucunda muhafaza eder. Avucunun içine alır ve dilediği yere koyar.

Yusuf Aleyhisselâm bir peygamber olduğu halde Rabb'ine şöyle niyaz etmişti:

O, bu dilek ile ahirete intikal etmiştir. Gerçekten Allah'a gönülden bağlı olanların can atacakları arzu ve gaye işte bu sondur.

Yusuf Aleyhisselâm'ın bu niyazı hem kavmine hem de kendisinden sonra gelecek olan ve âkıbette İslâm üzere ölüp ölmeyeceklerinden emin olmayan kimselere büyük bir numunedir.

Ölüm; ne güzel şeydir, mahlûkunu Halik'ına ulaştıran en güzel vasıtadır. Öyle bir vasıta ki Halik'ına ulaşıyor.

"Ey Rabb'imiz! Ruhumuzu iyilerle beraber al!" (Âl-i imrân: 193)

Diğer bir Âyet-i kerime'de şöyle buyurulmaktadır:

Takvâ sahiplerinin yurdu ne güzeldir!" (Nahl: 30)

Cennet-i Alâ o kullara hasredilmiştir.

Hakîm et-Tirmizî -kuddise sırruh- Hazretleri şöyle buyuruyorlar:

Bunu Cenâb-ı Hakk buyurduğu halde niçin dünyayı sevdik, kopmak istemedik? İmanımızın zaafından, Hazret-i Allah'a imanımızın noksanlığından.

Allah'ım iman şerefiyle cümlemizi müşerref eylesin.

Allah-u Teâlâ kıyamete kadar gelecek olan müminlere hitap ederek, onları dünya ve ahiretteki en kârlı kazanca dâvet etmektedir.

Buyurur ki:

Bu soru teşvik için sorulmuştur. Bundan sonra Allah-u Teâlâ şöyle buyurarak bu ticareti açıklamıştır:

Hakk ve hakikati bırakıp dünya lezzetlerine dalanlar, dünyaya aşırı muhabbet bağlayanlar büyük bir belâya ve huzursuzluğa uğramışlardır.

Âyet-i kerime'de şöyle buyurulmaktadır:

Akıllı kimsenin dünyaya aldanmaması, dünya sevgisine aşırı derecede kapılmaması gerekir.

Âyet-i kerime'de şöyle buyuruluyor:

Halbuki ne yapacaksın dünyayı, hepsini bırakıp gidiyoruz. Orası çok çok çok çok çok güzel. Ve fakat illâ muhabbet Yaratan'a bağlanacak.

•

•

•

•

'Bu zamanda kimse ibadet etmiyor, ben ibadet ediyorum ya, benden iyisi mi olacak?' derler.

•

•

•

Zât-ı devletlerinin de tanıdığı birkaç müslüman ortaklık kurmuşlar, fakat zamanla aralarında şiddetli bir çekişme başlamış.

Onları yakından tanıyan bir kardeşe şu sözleri söylediler:

Kim Allah'ın rızâsını kazanmak için bunları yaparsa biz ona çok büyük bir mükâfat vereceğiz." (Nisâ: 114)

•

•

•

Düzce'den gelen bir kardeş, Efendi Hazretlerimiz'e rüyâsını anlatıyor:

•

•

Sanayide çalışan bir arkadaş üç sefer gördüğü rüyâyı Efendi Hazretlerimiz'e aktarıyor.

Bir rüyâ:

Sık sık; "Rabb'im, benim kalbimi biricik İslâm yolundan, râzı olduğun yoldan ayırma!" diye yalvaracağız, göz yaşı dökeceğiz, secdeden ayrılmayacağız. Tâ ki duâmızı kabul edinceye kadar.

Kabul ederse ne olur? Kalbimizi rızâsına, İslâm yoluna döndürür, bize yolunu sevdirir. Bu sayede ibadet de yapılır, ibadetin muhabbetini de verir. Yaptıkça yapacağımız gelir. Bir şey verirken O'nun için veririz, verdikçe zevk duyarız. O muhabbet, yapılan ibadetin kabul olduğuna delâlet ve işarettir.

Aşk ile yapılmayan ibadette ise hayır yoktur.

Kardeşleri rahmetli Yusuf Öngüt Efendi'nin çok okuduğu bir niyazını arz ettiler:

Cenâb-ı Hakk'ın sevmesi. O sevmeseydi bir mahlûkun bunları yapması mümkün değil. İşin özü bu. Cenâb-ı Hakk severse; sevdiği için dilediğini yapar. O kudret sahibidir. Ama mahlûka âit bir şey değil. O çıkarır, O indirir.

Bunun sırrı şu:

Bu gitmekle olmaz. Bu ilâhi tayinle olur.

Meselâ; siz bizi namazda burada görürsünüz, fakat Kâbe'de devamlı oturduğumuz yer vardır. Biz oraya nazar eder öyle namaz kılarız, birçok zaman Kâbe-i Muazzama'nın karşısında namaz kılarız, amma buradayım. Orada bir yerim var oraya nazar eder orada kılarım. Amma oturduğum yerdeyim, oradayız amma kalıbımız burada...

Yine İsmail Hakkı Bursevî -kuddise sırruh- Hazretleri Mehdi'nin yardımcılarından bahsederken, Hâtem-i veli'nin yardım edeceğini, onunla beraber savaşacağını haber veriyorlar.

Yani ölüm hayatı yok. Muvakkaten bir ölüm var, fakat Cenâb-ı Hakk yürütecek onu. Onun için ölüm yok diyorlar. Cenâb-ı Hakk onu dilediği şekilde kullanacak, kullanıyor. Hızır Aleyhisselâm'a ölüm olmadığı gibi ona da ölüm olmayacak mevzuatı buraya işaret ediyor.

Evet ceset bir anda toprağa girmiştir amma Cenâb-ı Hakk ona dilediği şekilde tasarruf eder. Yani Cenâb-ı Hakk istediği şekilde onda tasarruf eder. Bu zât-ı muhterem;

Büyük veliler birçok şeyler söylemek istiyorlar. Nasibi kadar söylüyor, fakat çok şey söylemek istiyorlar. Çünkü bilerek söylüyorlar. Yani beyanları bir kitaba sığmış değil. Bilgileri, mevzuatları çok geniş. Cenâb-ı Hakk onlara çok şey bildirmiş, âlemleri kuşattığını göstermiş ve Hâtem-i veli'ye verilen ihsanları duyurmuş.

Şeyhü'l-Ekber Muhyiddîn İbnü'l-Arâbî -kuddise sırruh- Hazretleri, Hâtemü'l-evliyâ olan zât hakkında şöyle buyuruyor: